Początek Roku
Niektóre osoby deklarujące judeo-mesjańskie wierzenia
publikują w ostatnich dniach swoje wywody „wykazujące”,
że Jom Terua(h) nie jest Rosz HaSzana(h), że to nie początek roku.
Jako rzekomy dowód tego twierdzenia pokazują
zaledwie 1 fragment Pisma Świętego:
„Tak przemówił יהוה do Moszego i Aharona w Ziemi Micraim:
Ten miesiąc będzie dla was początkiem miesięcy,
będzie on PIERWSZYM MIESIĄCEM ROKU.”
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 12,1-2)
Oczywiście nie ma żadnych wątpliwości, że wynika z niego,
że miesiąc Abib/Aviv/Nisan liczy się jako pierwszy w roku
i jest to właśnie ten, w którym jest Pesach i Chag HaMacot,
a Naród Iszraela został wyprowadzony z niewoli w Micraim
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 16,1);
ale nie ma nigdzie stwierdzenia, że rok musi zaczynać się
w pierwszym miesiącu – to ukryte fałszywe założenie!
Ponieważ są to całkiem różne od siebie rachuby czasu,
które mogą funkcjonować równolegle obok siebie,
miesiąc nie musi zaczynać się pierwszym dniem tygodnia,
a rok nie musi zaczynać się w pierwszym miesiącu!
Obowiązującej doktryny nie buduje się na jednym,
wyrwanym z kontekstu fragmencie Biblii, to oszustwo!
Zamiast ukrytych własnych założeń i dopowiedzeń
prawdę należy poznawać z faktów, z dowodów, ze źródeł…
Wystarczy przeczytać jeszcze kilka innych wersetów,
w tym także zapisanych w tej samej księdze Tory,
żeby wiedzieć, że według całego Słowa Bożego w Biblii
w tej samej rachubie PRZEŁOM LAT JEST W 7. MIESIĄCU:
„Trzy razy do roku masz obchodzić święto na moją cześć.
Będziesz więc zachowywał Święto Przaśników.
Przez siedem dni będziesz się posilał przaśnymi chlebami,
jak ci to nakazałem, w wyznaczonym okresie miesiąca Abib;
w tym [miesiącu] bowiem wyszedłeś z Micraim. Ale nie wolno
pokazywać się przed moim obliczem z pustymi rękoma.
A potem Święto Żniw,
pierwocin twej pracy; tego, co wysiałeś na polu.
Na koniec Święto Zbiorów U SCHYŁKU ROKU,
kiedy zbierzesz z pola plony swej pracy.
Trzy razy w roku wszyscy twoi mężczyźni
mają się stawić przed obliczem Pana, יהוה.”
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 23,14-17)
„Zachowuj Święto Przaśników.
Przez siedem dni masz jeść przaśne chleby,
jak ci to nakazałem, w oznaczonym czasie miesiąca Abib.
W tym miesiącu bowiem wyszedłeś z Micraim.
Każde stworzenie pierworodne należy do mnie,
i to samiec ze stada, zarówno cielę jak baran.
Pierworodnego osła wymienisz na barana;
jeżeli zaś nie wymienisz, masz mu skręcić kark.
Każdego pierworodnego syna wykupisz.
Nie wolno ukazywać się przede mną z pustymi rękoma.
Sześć dni masz pracować, zaś w siódmym dniu masz odpoczywać;
masz odpocząć nawet w czasie orki i żniw.
Masz obchodzić Święto Tygodni, pierwociny żniw pszenicznych,
a także Święto Zbiorów PRZY KOŃCU ROKU.
Trzy razy do roku każdy mężczyzna ma się pokazać
przed obliczem Pana – יהוה, Boga Iszraela.
Ja bowiem wypędzę przed tobą narody i poszerzę twoje granice.
Nikt nie będzie mógł pożądać twojej ziemi,
gdy ty pójdziesz trzy razy do roku,
aby ujrzeć oblicze יהוה, twego Boga.”
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 34,18-24)
„Mosze(h) wydał im też takie polecenie:
PO UPŁYWIE SIEDMIU LAT
w czasie roku darowania [długów],
w Święto Szałasów, gdy cały Iszrael przybędzie,
aby się stawić przed Bogiem twoim, יהוה,
na tym miejscu, które On obierze,
ty będziesz odczytywał głośno to Prawo
wobec całego Iszraela”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 31,10-11)
„Po upływie siedmiu lat uczynisz darowanie długów.
A prawo darowania będzie polegało na tym,
że każdy wierzyciel daruje bliźniemu swemu to, co pożyczył;
nie będzie się domagał zwrotu od swego bliźniego ani od brata,
albowiem ogłoszono darowanie długów na cześć יהוה!”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 15,1-2)
„Obliczysz sobie także siedem lat szabatowych,
to znaczy siedem razy po siedem lat, tak że wyjdzie
ci okres siedmiu lat szabatowych: czterdzieści dziewięć lat.
W dziesiątym dniu siódmego miesiąca każ zadąć w róg,
w Dzień Pojednań więc macie zadąć w róg w całym kraju.
Uświęćcie zatem rok pięćdziesiąty i oznajmijcie wolność
wszystkim mieszkańcom kraju. To ma być dla was Jubileusz:
każdy wróci do swej własności i do swego rodu.
Jubileuszem więc ma być dla was ten pięćdziesiąty rok:
nie będziecie siać ani gromadzić tego, co samo wyrosło,
ani też zbierać nie będziecie [gron] poświęconych [Bogu].
To będzie wasz święty jubileusz;
z pola będziecie spożywali [tylko] to, co samo urośnie.
W tym roku jubileuszowym każdy wróci do swojej własności.”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,9-13)
Wiele polskich przekładów podaje, że Święto Zbiorów
(jego inna nazwa to Święto Szałasów, Sukot, סוכות),
czyli trzecie z biblijnych świąt pielgrzymich Boga,
przypadające 15. dnia 7. miesiąca jest „na końcu roku”,
jednak zapisane w powyższych fragmentach słowa:
- „jaca” („יצא”) – wyjście, wzejście, wejście,
które w tekście jest użyte w liczbie mnogiej „בצאת”
wskazującej raczej obie granice roku niż jedną; - „kec” („קצ”) – „koniec”, „granica”, „brzeg”,
związane też ze słowem „קצץ” – „odcinać”; - „tekufot” („תקופת”) – obieg, cykl, zwrot;
mogą wskazywać też „brzeg”, „przełom” lub „początek”,
co też pojawia się w niektórych ich tłumaczeniach.
Koniec jednego okresu czasu jest początkiem następnego,
więc te określenia praktycznie są równoznaczne i zamienne.
Fragmenty Pisma nie mówią jednak dokładnie tego,
że koniec roku przypada podczas tego święta
ani że święto jest w okresie kończącym rok;
ale tylko, że KONIEC ROKU JEST BLISKO CHAG SUKOT,
czyli może być też nieco później lub wcześniej…
Nie ma w Biblii wersetu, który koniec i początek roku
umieszcza precyzyjnie w jakimś jednym konkretnym dniu,
ale z zapisanych faktów wiadomo na pewno, że przypada on
w okresie w pobliżu Święta Szałasów w 7. miesiącu
według rachuby czasu, która została ustanowiona
w rozważanych fragmentach i Abib nazywa pierwszym!
Podobnie Dzień Pojednania (10. dzień 7. miesiąca),
w który po roku szabatowym należy ogłaszać darowanie długów,
a w Roku Jubileuszowym zwracać dziedziczną ziemię tym,
którzy musieli ją sprzedać z powodu biedy lub zadłużenia,
też przypada według Tory Boga krótko po końcu roku.
Rozsądnym jest, żeby obwieszczanie tego odbywało się
na początku roku, krótko po jego faktycznym rozpoczęciu,
a nie dopiero po około pół roku trwania Jobelu (Jubileuszu)
ani tym bardziej gdy ten specjalny rok się już kończy.
Przełom lat musi być blisko Jom HaKipurim i Sukot!
Takim dniem może więc być święto 1. dnia 7. miesiąca,
w Biblii nazwane Jom Terua(h) (יום תרועה), Dzień Trąbienia;
które można także DODATKOWO nazywać „Głową Roku”,
jak inne święta Boga może ono mieć więcej nazw;
nie ma potrzeby, aby się o to zbędnie spierać.
Gdyby Bóg w Wj 12,2 powiedział Iszraelitom,
że pierwszym miesiącem roku nadal jest ten,
który od zawsze za taki uważali i tak liczyli;
to ta informacja byłaby zupełnie bez znaczenia,
nic by dla nich nie zmieniła w tej sprawie,
o niczym nie pouczała, nic nie ustanawiała;
byłyby to całkiem zbędne słowa i werset w Biblii…
Istotą przesłania tego wersetu jest jednak fakt,
że Bóg zmienił wtedy dla Jahudim rachubę miesięcy!
Nie rachubę lat, ale TYLKO SAMYCH MIESIĘCY!
Podobnie jak określenie i ustanowienie tego,
które dni są pierwsze lub ostatnie w tygodniu
(Bóg określił niedzielę jako pierwszy dzień,
a Szabat jako siódmy, w który należy odpocząć;
bezbożni ludzie dokonali zmiany tego porządku
by odpoczywać najpierw, a pracować później),
czy analogicznie pierwsze i ostatnie dni w miesiącu
(Bóg określił OGŁOSZENIE na podstawie światła Księżyca,
które musiało NAJPIERW ZAOBSERWOWAĆ kilku świadków,
po czym w oparciu o ich zgodne zeznania sąd decydował,
a koheni trąbili w czasie wynikającym z obserwacji);
ludziom wystarczają kalendarze, które sami wymyślili,
(np. Juliusz Cezar jako ówczesny „pontifex maximus”,
zwierzchnik wszystkich POGAŃSKICH RELIGII Rzymu
zreformował kalendarz (dlatego nazywa się 'juliański’)
ustanawiając początek roku RELIGIJNEGO na 1. stycznia,
żeby móc wybrać nowych, sprzyjających mu kapłanów,
którzy mieli wykonać wróżby służące jego celom
przed początkiem roku urzędowego – wtedy 1 marca
(łacińskie nazwy miesięcy od września to numery 7-10),
żeby dzięki temu mógł zdobyć władzę i wykona co chciał).
Zmiany takie ukazują głównie objęcie i uznanie władzy tego,
kto takie decyzje podejmuje i ogłasza swojemu ludowi;
a nie mają zbyt wielkiego znaczenia w samej rachubie,
która składa się z cykli i często zaczyna od nowa.
Określając dla Jahudim nowy sposób liczenia czasu
dotyczący tylko miesięcy zawartych w cyklach w latach
Bóg pokazał, że JAKO ICH WŁADCA MOŻE TO ZROBIĆ;
a dokonujący innych zmian, stawiają się w miejscu Boga
odbierając Jego władzę i przypisując ją sobie samym.
Inaczej jest z rachubą lat, która nie jest okresowa,
ale cały czas trwa, liczby lat się nie zeruje,
nie zaczyna się ich liczyć co trochę od nowa;
ale liczy kolejne, o coraz większych numerach;
DLATEGO RACHUBA LAT WCALE NIE MOŻE BYĆ ZMIENIANA!
Gdyby Bóg zmienił chwilę uważaną za początek roku,
to zniszczyłby rachubę trwającą od narodzin Adama;
nie dałoby się już dalej dokładnie liczyć czasu
między tym co przed wyjściem z Egiptów i później,
bo numery lat różniłyby się w niektóre dni
(przypadające pomiędzy oboma początkami lat).
Przykłady tego widać w różnych świadectwach
relacjonujących te same wydarzenia historyczne,
ale według rachuby jahudim lub babilońskiej, np.:
- w 2Krl 24,10-16 jest 8. rok Nebukadnecara,
gdy Jeruszalaim jest zdobyte i jeńcy uprowadzeni
i jest to na pewno relacja według rachuby Jahudim,
według której zaczął się już kolejny rok króla Babelu; - babilońska tabliczka „ABC5” / „BM21946″ nazywana
„Kroniką Nebukadnecara” lub „Kroniką Jeruszalaim”
podaje, że to oblężenie było w 7. roku jego panowania,
od miesiąca Kislew (9.) do 2. dnia miesiąca Adar (13.),
rachuby zmieniającej lata dopiero w wiosenny miesiąc Nisan;
a to oblężenie trwało od panowania króla Jahujakima
przez cały okres władzy jego syna Jahujakina,
czyli ponad 3 miesiące i 10 dni – 2Krn 36,9;
jest więc pewny przykład zaistnienia różnicy
pomiędzy rachubą pierwotną i ciągle wierną Bogu,
gdzie Jahudim mają już 8. rok przed Abib/Nisan
oraz rachubą odstępczą ustanowioną przez pogan,
gdzie Babilończycy mają jeszcze wtedy 7. rok
podczas miesięcy od 9. Kislew do 13. Adar; - rachubę babilońską poświadcza w Biblii Jr 52,28
spisane przez proroka, który wzywał do poddania się,
więc mógł stosować też urzędowy kalendarz najeźdźców
(inny do celów religijnych i inny w kontekście politycznym); - Tabliczka astronomiczna VAT4956 z opisami pozycji planet
w całym 37. roku Nebukadnecara ma „Nisanu” na początku,
a dodatkowo wygląd nocnego nieba zależy od pór roku,
bo Ziemia znajduje się po różnych stronach Słońca,
więc światło dnia przyćmiewa różne gwiazdy,
z czego wiadomo na pewno kiedy był jaki miesiąc; - Innym przykładem są wersety Ne 1,1 i Ne 2,1;
gdzie 9. miesiąc Kislew 20. roku Artakserksesa
jest przed 1. miesiącem Nisan tego samego roku,
co dowodzi, że lat nie liczono od 1. miesiąca;
ale zaczynały się one przed 9. miesiącem.
W Ezd 7,7-9 miesiące 1. i 5. są w jednym roku,
zatem przełom lat musi być pomiędzy 5. i 9.,
według świadectw autorów biblijnych ksiąg!
Skoro sama Biblia podaje taką rachubę czasu,
gdzie lata zmieniają się około 7. miesiąca;
to właśnie taki sposób liczenia należy przyjąć,
miesiące licząc od wiosny, a lata od jesieni!
Żeby oba efekty mogły zadziałać właściwie,
trzeba było przesunąć początek rachuby miesięcy
co ogłoszono Iszraelowi przed wyjściem z Micraim;
nie zmieniając jednocześnie początku rachuby lat
i Jedyny Bóg tak właśnie to postanowił i uczynił!
Miesiące liczą się od אביב (Abib), inaczej ניסן (Nisan),
który oprócz numeru 1. w Biblii ma 2 słowne nazwy;
a lata od אתנים (Etanim), nazywanego też תשרי (Tiszri),
którzy przypada zwykle we wrześniu lub październiku;
który też oprócz numeru 7 jest nazywany na 2 sposoby.
Jego nazwa oznacza „początek” i odnosi się do stworzenia,
które jest wspólne dla wszystkich ludzi, pogan też,
o czym Babilończycy mogli mieć tradycyjne wspomnienie,
które może wywodzić się od patriarchów jak Noach;
a nie tylko z innych kalendarzy świeckich i religijnych,
które mogą mieć inne reguły.
Właściwe poznanie i stosunek do prawdy
należy budować w oparciu o fakty o tej prawdzie;
nie zaś w opozycji do faktów na temat kłamstwa.
Wiele pogańskich religii i odstępstw od judaizmu
zawiera poglądy i zwyczaje podobne do biblijnych,
np. modlitwy, oddania (ofiary), nabożeństwa i kapłanów,
z powodu których nie porzuca się spełniania Tory,
choć inni także wykonują takie same obrzędy
czasami różniąc się w tym niewielkimi szczegółami.
Nie można rozstrzygać stanowiska o początku roku
tym kiedy mieli go np. Babilończycy (uznający różne),
ale w oparciu o Biblię i historyczne zwyczaje jej spełniania
udokumentowane w niej samej i innych źródłach,
w tym w świadectwach tradycji judaizmu.
Żeby móc właściwie wypowiadać się na temat świąt,
trzeba najpierw zrozumieć po co Bóg je ustanowił
łącząc i badając wszystkie świadectwa o nich,
najpierw te z Biblii, potem też inne źródła;
a najważniejszym celem każdego z nich jest
JEDNOCZENIE SPOŁECZNOŚCI W WIERNOŚCI BOGU,
dalej wspomnienie ważnych wydarzeń historycznych
poprzez zwyczaje ustanowione na ich pamiątkę;
przypomnienie proroctw tego, co jeszcze ma nadejść
i pouczenie o tym wszystkim kolejnych pokoleń.
Wynika z tego kilka ważnych wniosków
wyznaczających granice dobrego nastawienia do sprawy:
- Nie można właściwie przestrzegać święta jeżeli
robi się to w sposób negujący wymagania Stwórcy. - Nie można właściwie przestrzegać święta jeżeli
czyniąc to odcina się jednocześnie od społeczności
oraz od Narodu, któremu Bóg to wszystko dał.
W każde święto trzeba dążyć do budowania zgody
między Torą i całą wspólnotą wierzących.
Jeśli jahudim w Rosz HaSzana(h) przestrzegają tego,
co jest nakazane lub zakazane w Torze na Jom Terua(h);
to nie powinno się robić problemu z innej nazwy święta,
bo wiele z biblijnych świąt ma po kilka poprawnych nazw;
a budować jedność na fundamencie zgodnych praktyk i wierzeń.
Jeśli jednak czegoś w ich aktualnych zwyczajach brakuje
lub jakieś aspekty ich świętowania są sprzeczne z Pismem;
to bazując na tym co zgodne, trzeba próbować to uzupełnić;
jednoczyć i poprawiać się wzajemnie, a nie odtrącać i potępiać!
„Tak przemówił יהוה do Moszego:
Ogłoś to synom Iszraela:
W pierwszym dniu siódmego miesiąca
będziecie świętowali uroczysty szabat:
upamiętnienie, trąbienie w róg i święte zgromadzenie.
Nie będziecie [wtedy] wykonywać żadnej pracy,
ale złożycie oddania spalane dla יהוה.”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 23,23-25)
„W pierwszym dniu siódmego miesiąca
będziecie mieli zgromadzenie świąteczne:
nie będziecie wykonywali żadnej pracy.
Będzie to dla was Dzień Trąbienia.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 29,1)
Nie ma w Biblii zapisanego związku
między tym świętem a jakimś wydarzeniem historycznym,
a jednak ma on być upamiętnieniem, coś przypominać;
tradycja żydowska wspomina wtedy stworzenie Adama,
co umożliwia stosowanie biblijnej chronologii:
wywodzi z tego identyfikację dnia z początkiem roku,
bo właśnie od tego wydarzenia zaczyna się rachuba lat,
które są podawane według narodzin patriarchów;
rozważa się też ofiarowanie Icchaka przez Abrahama
(czego data nie jest w Biblii dokładnie podana,
a wydarzenie jako wskazanie oddania (ofiary) Mesjasza
ma raczej historyczny związek z Pesach i Chag HaMacot);
społeczności mesjańskie powinny jednak dostrzegać
w tym święcie znacznie więcej, zapowiedź przyszłości
i właśnie o tym sobie w tym czasie przypominać;
bowiem w księgach Odnowionego Przymierza opisano
trąbienia, jakie mają towarzyszyć powrotowi Mesjasza
i końcowi tego świata, a początkowi nowego;
gdzie rachuba czasu znów może zacząć się od nowa,
czyniąc to święto niewątpliwym „nowym rokiem”:
„Wtedy ukaże się na niebie znak syna człowieczego.
I 'płakać będą wszystkie pokolenia ziemi,
i ujrzą syna człowieczego przychodzącego
na obłokach niebieskich’ z wielką mocą i chwałą.
I pośle swoich aniołów z wielkim trąbieniem,
i zgromadzą ze wszystkich stron świata jego wybranych
od jednego krańca nieba do drugiego.”
(Mt 24,30-31)
„Oto oznajmiam wam tajemnicę:
nie wszyscy umrzemy, ale wszyscy będziemy przemienieni.
W jednym momencie, w oka mgnieniu,
kiedy zabrzmi trąba zwiastująca koniec,
umarli powstaną w niezniszczalnej postaci,
a my będziemy w tę postać przemienieni.”
(1Kor 15,51-52)
„A mówimy to wam na podstawie słowa władcy,
że my, żywi i pozostawieni na powtórne przyjście władcy,
nie uprzedzimy zmarłych, że na dany znak,
na głos archanioła i dźwięk trąby Boga,
sam władca zstąpi z nieba, a zmarli w Mesjaszu
powstaną pierwsi. Następnie my, pozostawieni wśród żyjących,
razem z nimi zostaniemy uniesieni w przestworza,
na obłoki naprzeciwko władcy,
i tak już na zawsze z władcą pozostaniemy.”
(1Tes 4,15-17)
„Anioł zaś, którego ujrzałem
stojącego na morzu i na ziemi,
podniósł ku niebu prawą rękę
i przysiągł na Żyjącego na wieki wieków,
który stworzył niebo i to, co w nim jest,
i ziemię, i to, co w niej jest,
i morze, i to, co w nim jest,
że nie będzie już zwłoki,
lecz w dniach głosu siódmego anioła,
gdy będzie miał trąbić,
misterium Boga się dokona,
tak jak podał On dobrą nowinę
sługom swym prorokom.”
(Obj 10,5-7)
„I zatrąbił siódmy anioł;
i odezwały się w niebie potężne głosy mówiące:
Panowanie nad światem przypadło w udziale יהוה naszemu
i Pomazańcowi jego i królować będzie na wieki wieków.
A dwudziestu czterech starszych,
którzy siedzą na tronach swoich przed Bogiem,
upadło na oblicza swoje i oddało pokłon Bogu, mówiąc:
Dziękujemy ci, יהוה, Boże Wszechmogący,
który jesteś i byłeś,
że przejąłeś potężną władzę swoją i zacząłeś panować;
i popadły w gniew narody, lecz i twój gniew rozgorzał,
i nastał czas sądu nad umarłymi,
i oddawanie zapłaty sługom twoim prorokom i świętym,
i tym, którzy się boją imienia twego, małym i wielkim,
oraz wytracenia tych, którzy niszczą ziemię.”
(Obj 11,15-18)
Osoby wierzące, że Jeszua (Jezus) jest Mesjaszem;
powinny świętować ten dzień przede wszystkim
jako zapowiedź jego ponownego przyjścia na Ziemię,
jako przypomnienie obietnicy ogłoszenia tego trąbieniem;
modląc się o zapisanie w Księdze Życia (wiecznego)
już w tym dniu, a nie dopiero podczas sądu;
a także jako wezwanie do nawrócenia i poprawy,
przypominając światu wokół o potrzebie
żalu za grzechy i właściwego postępowania,
żeby być na ten właściwy dzień gotowym
(kresem nauki i próby może być też śmierć)
i spełniać wtedy wymagania Adonai i Pomazańca;
czyli praktykując to samo co „zwykli żydzi”,
ale ze znacznie głębszą interpretacją i motywacją…
!שנה טובה
Szana(h) Toba(h)!
Dobrego roku!
Ostatnia modyfikacja: 2021-01-03.