Boże Wezwanie do Świętości

Czas czytania: 28 minut

Komentarz do parszy „Wajikra” (części „I_[Bóg]_wezwał”):
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 1,1-5,26/6,7; Iz 43,21-44,23; Hbr 10,1-39.
Boże wezwanie do świętości.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Boże Wezwanie – Wstęp do Księgi „Wajikra”

„I_wezwał do Moszego
i_(było)_Słowo יהוה do_niego
z_Namiotu Zgromadzenia do_powiedzenia…”

Księga Wajikra zaczyna się od stwierdzenia,
że Bóg zawołał do Moszego wzywając go do Przybytku;
co wskazuje, że jej treść nie była objawiona na Synaju,
ale później już po ukończeniu Namiotu Zgromadzenia.

Nie oznacza to jednak, że to objawienie
jest gorsze lub mniej ważne od wcześniejszego;
ale trzeba z tego wnioskować coś wprost przeciwnego:
że WAŻNOŚĆ SŁOWA BOŻEGO NIE ZALEŻY OD MIEJSCA
i to wcale nie szczyt Góry Synaj je uświęca,
lecz raczej OBECNOŚĆ BOGA, który je daje…

Na szczycie Góry Synaj nakazy były dawane
kiedy Bóg był jeszcze odległy od Swego Ludu,
kiedy dzieliła ich wysoka skała i przepaść,
a wejście na górę było zakazane i karane śmiercią.
Z Przybytku pouczenia były dawane dalej
kiedy Bóg zamieszkał już pośród ludzi
i z bliska mówił do tych, których uznał za swoich,
którzy uświęcili się i też zbliżyli do Niego.

Objawienia z Przybytku nie są mniej ważne,
bo to wciąż są Słowa TEGO SAMEGO BOGA,
który wzywa Moszego (Mojżesza) i mu wyjaśnia,
co on będzie miał przekazywać ludowi.

Treść Księgi Wajikra choć na pewno
objawiona później niż treści z Księgi Szemot,
jest bez wątpienia tak samo istotna dla pobożności;
to właśnie w tej księdze po raz pierwszy zapisany jest
jeden z fundamentów – PRZYKAZANIE MIŁOŚCI BLIŹNIEGO,
według którego należy rozumieć sens innych Praw,
w którym cała Tora(h) się streszcza i zawiera
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 19,17-19;
Mk 12,31; Mt 19,19; Łk 10,27; Rz 13,9; Ga 5,14).

Choć treść tej księgi zawiera dalsze objaśnienia,
których nie zapisano wcześniej w treści Szemot
(gdyby ich nie było, to nie miałoby sensu jej pisanie!),
to jednak jest w niej także wiele przypomnień spraw,
które pojawiły się już wcześniej ogłoszone z Synaju,
np. Szabat i Święta Pielgrzymie, uczciwość, czystość;
zatem to wszystko mogło być objawione też wcześniej,
a tutaj powtórzone i dopiero zapisane na zwoju,
który został ułożony właśnie w takiej kolejności,
bo jakiś porządek tematów trzeba było wybrać…

2. Oddania (Ofiary) – Dary z Najlepszych Dóbr

„Słowo do synów Iszraela i_powiedz do_nich:
człowiek jeśli chce_złożyć z_(pośród)_was
oddanie dla_יהוה z bydła, z bydła_rogatego lub_z trzody,
złożycie to oddanie_wasze.
Jeśli wstępujące oddanie_jego z bydła_rogatego
męskiego_(rodzaju) bez_skazy niech_odda_go
do wejścia [dziedzińca] Namiotu Spotkania
niech_przyprowadzi go dla_łaski przed_obliczem יהוה.”

Pierwszym tematem objawienia w tym czytaniu
są rodzaje darów na oddania (ofiary),
które trafią na ołtarz Świątyni Boga
i sposób postępowania z tymi produktami.

Temat ten od wieków nie interesował „chrześcijan”,
którzy uważając sprawę tylko za dawną historię
wcale się nie zajmowali tym zagadnieniem
redukując wszystko do przekonania o tym,
że „Mesjasz już złożył jedyną ofiarę”…

Potrzeba przebłagania za nasze grzechy
faktycznie dokonane tylko poświęceniem Mesjasza
jest jednak zupełnie czymś innym od tego,
co rozpoczyna te pouczenia o oddaniach
wyrażone słowami „JEŚLI KTOŚ ZECHCE„!

Oddania składane przez nas naszemu Bogu
to nie tylko konieczne przebłagania za grzechy,
w których zwierzęta pełnią funkcję symboliczną
mającą wskazywać i pouczać co Mesjasz zrobił;
ale inne ich rodzaje wyrażają inne sensy, np.:
a) WDZIĘCZNOŚĆ BOGU za dary, jakich nam udziela,
b) UZNANIE WŁADZY BOGA w wierności porządkowi służby;
czego Mesjasz na pewno nie zakończył ani nie obalił,
ale gdyby tylko (znów) był ziemski ołtarz i Świątynia,
to tym bardziej mielibyśmy powody, żeby to czynić!

W rozdziałach 1-2 są kolejno omówione:
a) oddania z bydła (większych zwierząt jak krowy),
b) oddania z trzód (małe zwierzęta, np. owce i kozy),
c) oddania z ptactwa (gołębie, synogarlice),
d) oddania z pokarmów (mąka z oliwą i kadzidłem).

W tej części nie są omawiane sensy tych darów,
czemu poświęcona jest dalsza część tekstu
(np. komentarz „Rozkaz Przymierza” do parszy „Caw”),
ale tylko co i jak należy przekazać Świątyni,
dokąd czyni to darczyńca, a odkąd przejmuje kohen.

3. Zebach (Ha)Szlamim – Przybliżenie Społeczne, Na Ucztę

„A_jeżeli przybliżeniem społecznym oddanie_jego,
jeśli z bydła on, odda czy samca czy samicę bez_skazy
niech_złoży_je przed_obliczem יהוה.
(…)
I_zamieni_w_dym_je ten_kohen na_ołtarzu
na_pokarm [oddania]_ogniowego, na_woń miłą.
Cały tłuszcz dla_יהוה [należny_jest].
Przepis wieczności dla_pokoleń_waszych
we_wszystkich siedzibach_waszych:
żadnego tłuszczu [oddań]
i_żadnej krwi nie spożywajcie.”

Choć dokładnie jest to wyjaśnione dopiero dalej
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 7,11-21.28-36; 19,5-7; 22,29-30),
to Zebach HaSzlamim jest przeznaczone do częściowego spożycia
nie tylko przez samych kohenów służących w Świątyni Boga,
ale też darczyńcę, jego rodzinę i innych zgromadzonych
(kropi się krwią i spala tłuszcz, których jeść nie można,
ale z mięsa robi ucztę, która też jest częścią obrzędu).
Z tego daru czyni się ucztę dla społeczności,
żeby razem radować się przed obliczem Boga.

Jest to forma wsparcia potrzebujących:
Lewitów, wdów, sierot, ubogich i innych,
a także zbliżania ludzi i umacniania więzi
budowanych przy oddawaniu czci Stwórcy,
gdy darczyńcy dzielą się tym z innymi.

Ludzie nie rozważający Praw oddań (ofiar)
zwykle nie mają żadnej świadomości tego,
że te dary to nie tylko doczesna strata tego,
co ma zostać zupełnie spalone na ołtarzu
lub co weźmie kohen (kapłan) za swą służbę,
zapłata i cena błogosławieństwa od Boga;
ale też udział w społeczności z Ojcem…

Współczesna perspektywa religijna „chrześcijaństwa”
dzieli gorliwość i powagę praktykowaną na nabożeństwie
od radości jaką ma się dopiero po wyjściu ze zgromadzenia;
podczas gdy w Biblii uczta jest częścią porządku,
który sam Bóg ustanowił dla nas jako dobry.

Mając to na uwadze wcale nie dziwi fakt,
że „chrześcijanie” nie znający takiego podejścia
wcale nie chcą oddań (ofiar) uważanych za ciężar;
podczas gdy jahudim oczekują odbudowy Świątyni,
żeby móc się znów radować nimi jak dawniej…

Wszystkie oddania, z których spożywa się podczas świąt,
np. Pesach/Chag HaMacot, Szabuot, Jom Terua(h), Sukot;
są odpowiednimi rodzajami Zebach HaSzlamim na te okazje:
obowiązkowymi, ślubowanymi lub dobrowolnymi,
dziękczynnymi lub po prostu ze szczodrości darczyńcy.

4. Chatat – Oddanie za Grzech (Nieświadomy)

4a. Przykłady Błędów, za które Można Przebłagać

„I_przemówił יהוה do Moszego do_powiedzenia:
'Przemów do synów Iszraela mówiąc:
Dusza jeśli zgrzeszy W_NIEUWADZE
(przeciw)_któremukolwiek Przykazaniu יהוה,
czego nie można_czynić,
to_czyni_(nadal) przeciw_jednemu z_nich.'”

„A_dusza jeśli zgrzeszy że_usłyszała głos zaklęcia
i_ona świadkiem albo widziała albo wiedziała,
jeśli nie oznajmiła_(tego) poniesie grzech_swój;
albo dusza, która dotknie w_jakąś rzecz nieczystą
albo padlinę [dzikiej]_istoty nieczystej
albo padlinę [domowej]_zwierzyny nieczystej
albo padlinę płaza nieczystego
i_nieświadomym tego i_on_[nadal] nieczystym i_winnym.”

„I_przemówił יהוה do Moszego do_powiedzenia:
Dusza jeśli sprzeniewierzy_(się) sprzeniewierzeniem
i_zgrzeszy przez_pomyłkę (przywłaszczając)_ze_świętości יהוה,
to_przyniesie (na)_to zadośćuczynienie_jego dla_יהוה
baranka bez_skazy z trzody według_oszacowania_twego
srebra dwa_szekle w_szeklach świątynnych za_winę.”

Kolejnym rodzajem oddań są przebłagania za grzechy,
które dzielą się dalej na 2 podkategorie…

Pierwszą są grzechy popełnione nieświadomie,
za które można i trzeba przebłagać oddaniami (ofiarami)
złożonymi gdy się pozna, że się wcześniej zgrzeszyło.

Istotne jest tutaj to,
że dotyczy to tylko win zaciągniętych nieświadomie,
w wyniku nieznajomości Prawa, nieuwagi lub zaniedbania,
zatem można je popełniać tylko przed tym oczyszczeniem;
bo potem człowiek powinien już wiedzieć i na to uważać,
wystrzegać się powtórzenia ponownie tego samego błędu;
ale NIE MOŻNA TAK PRZEBŁAGAĆ ZA GRZECH ŚWIADOMY,
to nie służy do naprawy win, których miało się intencję,
które są grzechem śmiertelnym – karanym śmiercią,
odstępstwem od Boga, od którego nie ma procedury powrotu,
człowiek żadnym sposobem nie może odzyskać uświęcenia,
a co najwyżej łaska Stwórcy, której nie ma gwarancji,
więc może zostać udzielona albo nie, jak Bóg zechce.

4b. Zależność Oczyszczenia od Osoby Winnego

Zależnie od tego kto popełni taki grzech,
wielkość i sposób oddań przebłagalnych się różnią
uwzględniając pozycję, majętność i możliwości winnych:

4b1. Oddania za Grzechy Kohenów

„Jeżeli ten_kohen ten_namaszczony zgrzeszy,
[to_będzie_uważane] za_winy tego_ludu
i_złoży za grzech_swój, którym zgrzeszył
cielca, syna bydła bez_skazy dla_יהוה za_grzech.
(…)
I_weźmie ten_kohen ten_namaszczony z_krwi cielca
i_wniesie ją do Namiotu Spotkania
i_zanurzy kohen ten palec_swój we_krwi
i_pokropi z tej_krwi siedem razy przed_obliczem יהוה,
(przed)_tą zasłoną tego_Świętego,
i_da ten_kohen z tej_krwi na rogi ołtarza kadzenia,
tej_miłej_woni przed_obliczem יהוה,
który w_Namiocie Spotkania
i_tę całą krew cielca wyleje
u podstawy ołtarza [oddań]_wstępujących,
który (przy)_wejściu Namiotu Spotkania.
(…)
I_tę skórę cielca i_to całe mięso_jego
z głową_jego i_z nogami_jego
i_wnętrzności_jego i_nieczystości_jego
i_wyniesie tego całego cielca na zewnątrz od_obozu
na miejsce czyste na wysypisko tego_popiołu
i_spali go na drwach w_ogniu
na wysypisku tego_popiołu spalony_(będzie).”

Koheni nie mają ziemi ani własnego majątku,
ale za grzech kohena odpowiedzialny jest cały lud,
który dopuścił do tego, że mogło się to wydarzyć;
dlatego za kohena przebłaguje się jak za wszystkich
przy pomocy najsurowszej procedury oczyszczenia:
a) darem przebłagalnym musi być cielec z bydła;
b) krwią trzeba pokropić wewnątrz Przybytku;
c) ciało zwierzęcia trzeba spalić poza obozem.

4b2. Oddania za Grzechy Ludu

„A_jeśli cała społeczność Iszraela [zgrzeszy]_nieuważnie
i_(będzie)_ukrytą sprawa przed_oczami zgromadzenia
i_uczynią (przeciw)_jednemu ze_wszystkich Przykazań יהוה,
czego nie (powinni)_czynić i_(będą)_winni,
i_(stanie_się)_znany ten_grzech, którym zgrzeszyli przez_niego
i_złoży to_zgromadzenie cielca syna bydła za_grzech
i_przyprowadzą go przed Namiot Spotkania.
(…)
I_przyniesie ten_kohen ten_namaszczony
z_krwi cielca do Namiotu Spotkania
i_zanurzy ten_kohen palec_swój z tej_krwi
i_pokropi siedem razy przed_obliczem יהוה
(przed)_tym obliczem tej_zasłony.
(…)
I_uczyni z_cielcem tak_jak uczynił z_cielcem
na_[oddanie_za]_grzech [swój],
tak uczyni z_nim i_przebłaga za_nich ten_kohen
i_odpuszczony_zostanie_(grzech) ich
i_wyniesie tego cielca na zewnątrz od_obozu
i_spali go tak_jak spalił tego cielca tego_pierwszego.
[Oddanie_za]_grzech tego_zgromadzenia to_(jest).”

Za grzech całej społeczności warunki są takie same,
winni muszą razem złożyć duży dar z dużego zwierzęcia,
przy pomocy której także spełnia się pełny obrzęd:
a) darem przebłagalnym musi być cielec z bydła;
b) krwią trzeba pokropić wewnątrz Przybytku;
c) ciało zwierzęcia trzeba spalić poza obozem.

„I_przemówił יהוה do Moszego do_powiedzenia:
Słowo do Aharona i_do_synów_jego mówiąc:
’To Torot [Prawa] tego_[oddania_za]_grzech:
w_miejscu, gdzie będzie_zabijane to_[oddanie]_wstępujące,
będzie_zabijane to_[oddanie_za]_grzech przed_obliczem יהוה,
Święte Świętych to_jest.
Ten_kohen ten_[składający_oddanie_za]_grzech
je spożyje_je, na_miejscu świętym spożywane_będzie,
na_dziedzińcu Namiotu Spotkania.
Każdy kto dotknie w_mięso_jej oddzielony_będzie,
i_jak pokropi z_krwi_jej na szatę,
co pokropione na_niej wypierzesz w_miejscu świętym.
[A]_każde [naczynie]_gliniane
(w)_którym gotowano w_nim będzie_potłuczone,
a_jeśli w_każdym [naczyniu]_miedzianym
gotowane_(było), to_wyczyszczone i_wypłukane w_wodzie.
Każdy mężczyzna wśród_kohenów spożywał_(będzie) ją,
Święte Świętych to_(jest).
I_ŻADNEGO [ODDANIA_ZA]_GRZECH,
(Z)_KTÓREGO PRZYNOSI_(SIĘ) Z_KRWI_JEGO
DO NAMIOTU SPOTKANIA DLA_PRZEBŁAGANIA W_ŚWIĘTYM
NIE (BĘDZIE_SIĘ)_SPOŻYWAĆ, W_OGNIU SPALONE_[BĘDZIE].'”

W kolejnym czytaniu wyjaśnione są szczegóły
dotyczące spożywania oddań za grzechy
i jest tam wyraźnie i stanowczo powiedziane,
że z tych dwóch rodzajów oddań za grzechy
NIKT NIE MOŻE NICZEGO SPOŻYWAĆ, NAWET KOHEN,
ALE WSZYSTKO MA BYĆ SPALONE POZA OBOZEM:
ZA WINĘ KOHENA I ZA WINĘ SPOŁECZNOŚCI;
podczas gdy dary za winy indywidualne innych
są nakazane do spożycia dla samego kohena,
który dokonuje za nich przebłagań.

4b3. Oddania za Grzechy Księcia

„Jeśli książę zgrzeszy
i_przekroczy jedno ze_wszystkich Przykazań יהוה, Boga_jego,
czego nie (można)_czynić w_błędzie i-będzie_winny,
a_uświadomi sobie grzech_swój, którym zgrzeszył, przeciw_Niemu,
to_przyprowadzi (na)_to oddanie_swoje kozła (z)_kóz, samca bez_skazy.
(…)
I_weźmie ten_kohen z_krwi tego_[oddania_za]_grzech na_palec_swój
i_da na_rogach ołtarza tych_[oddań]_wstępujących
i_tę (resztę)_krwi_jego wyleje
na podstawę ołtarza tych_[oddań]_wstępujących.”

Wina księcia – zwierzchnika tysięcy, przywódcy w narodzie
wymaga oczyszczenia przy pomocy kozła – mniejszego zwierzęcia,
ale tego jednego konkretnego daru bez możliwości wyboru.
Całą krew zwierzęcia zużywa się na ołtarzu zewnętrznym,
nic nie jest z niej wnoszone do wnętrza Przybytku,
więc kohen musi spożyć mięso tego koziołka.

4b4. Oddania za Grzechy Człowieka z Ludu

„I_jeśli dusza jedna zgrzeszy w_nieuwadze z_ludu tej_ziemi
w_czynie_swoim (przeciw)_jednemu z_Przykazań יהוה,
czego nie (można)_czynić, to_(będzie)_winny,
a uświadomi sobie grzech_swój, którym zgrzeszyła
i_przyprowadzi (na)_oddanie_swoje kozę (z)_kóz,
bez_skazy samicę za grzech_swój, którym zgrzeszyła.
(…)
I_weźmie ten_kohen z_krwi tego_[oddania_za]_grzech na_palec_swój
i_da na rogach ołtarza tych_[oddań]_wstępujących
i_tę całą (resztę)_krwi_jej wyleje na podstawę ołtarza
i_ten cały tłuszcz oddzieli tak_jak oddzielił tłuszcz
owcy z_przybliżenia biesiadnego i_zamieni_w_dym ten_kohen go
na_ołtarzu na [oddanie]_ogniowe יהוה
i_przebłaga za_niego ten_kohen
za grzech_jego, którym zgrzeszył
i_odpuszczone_[będzie] mu.”

Grzech zwykłego człowieka z ludu
wymaga oczyszczenia przy pomocy kozy lub owcy,
a gdyby nie było go na to stać, to 2 ptaków lub mąki
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 4,32; 5,7-13);
przebłaganie jest więc uzależnione od majętności winnego
i nie ma przekraczać jego możliwości, ale być dotkliwe,
żeby musiał żałować i się poświęcić dla uniewinnienia.
Bóg ma wzgląd na człowieka w sprawiedliwym sądzie,
winnemu wymierza karę, ale miłosiernie nie ponad miarę.
Całą krew zwierzęcia zużywa się na ołtarzu zewnętrznym,
nic nie jest z niej wnoszone do wnętrza Przybytku,
więc kohen musi spożyć mięso z tego oddania.

4c. Rodzaje Chatat

Chatat ma kilka podkategorii i może być składany np.:

A) Z osobistych powodów, gdy człowiek zdał sobie sprawę,
że popełnił nieświadomy grzech i musi się z tego oczyścić,
okazać powrót do posłuszeństwa Bogu i dostąpić Jego łaski;
co jest omawiane dość szczegółowo w tej parszy i komentarzu.

B) Przy przerwaniu lub zakończeniu ślubu nazireatu (także udanego!)
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 6,9-12; 6,13-16; Dz 21,17-26),
gdy nie jest związany z żadną winą, ale zwolnieniem z odpowiedzialności
nie tylko za sam ślub, ale też np. władzę sędziego, przywódcy społeczności
jak np. Szimszon (Samson) – Sdz 13,5.7 oraz Szmuel (Samuel) – 1Sm 1,11
i według Sdz 5,2: „בפרע פרעות” – „zapuszczono długie_włosy„/”wystąpili przywódcy„,
jak to jest tłumaczone wskazując, że obie sprawy są ze sobą połączone.
Składania takiego oddania za grzech po śmierci Mesjasza nauczali apostołowie,
a Szaul (Paweł) uczynił to na dowód swej wierności Prawu (Dz 21,23-24; 18,18)

(o czym więcej w komentarzu „Wszyscy przestrzegają Prawo„).

C) Niezależnie czy są ku temu powody, według nakazu w biblijne święta
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,15.22.30; 29,5.11.16.19.22.25.28.31.34.38),
gdy ten dar od całego ludu, a nie od każdego człowieka z osoba
(np. 1 kozioł za cały naród na każdy dzień święta Pesach – Ez 45,17-25,
gdzie książę (Ez 34,24) MESJASZ SKŁADA ODDANIA ZAGRZESZNE ZE ZWIĘRZĄT,
co jest oczekiwanym proroctwem, które jeszcze ma się spełnić w przyszłości);
jest znacznie mniejszy niż cielec nakazany za grzech zgromadzenia
i niż kozły za grzechy wszystkich książąt, zwierzchników tysięcy,
których powinno być łącznie od kilku setek do kilku tysięcy.
Wskazuje to, że sensem tego oddania nie jest przebłaganie,
które powinno być dokonane czymś większym i cenniejszym;
ale symboliczne wskazanie, przypomnienie i pouczenie
o właściwym oczyszczeniu, którego mają być świadomi…
Lud Boga przez wieki nie wiedział, że uczyni to Jeszua,
nie znali miejsca, czasu, osoby ani sposobu przebłagania,
ale na podstawie znanych proroctw mogli się spodziewać,
że Bóg w jakiś sposób spełni to, co od dawna zapowiedział
(np. Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 3,15; Iz 53,1-12)
i uwolnienie od grzechu i śmierci się na pewno dokona;
dlatego powinni właśnie w tym pokładać nadzieję i wiarę
przypominaną i umacnianą obrzędami, jakie o tym pouczają,
choć właściwe wykonanie było w innym czasie raz na zawsze.

Chatat to szeroka kategoria oddań obejmująca wiele różnych darów,
których potrzeba i ważność nie musi zależeć tylko od naszych grzechów.
Omawiane w tej parszy nie będą więcej składane gdy przestaniemy grzeszyć,
ale inne rodzaje składane nie z powodu winy i niezależnie od grzechów
będą obowiązywać podczas służby w Świątyni w Królestwie Mesjasza
jakie nastanie na 1000 lat na tej, ale odnowionej i uświęconej Ziemi,
kiedy będą spełniać się proroctwa zapowiadające działanie Świątyni,
np. Iz 56,6-7; 66,22-24; Za 14,16-21; Jr 33,16-27; Ml 3,1-4; Za 6,13;
nim Niebiosa i Ziemia przeminą i zacznie się Aulam Haba, Przyszły Świat.
Bóg to tak ustanowił mając w tym swój słuszny zamysł i pewną rację,
a my po prostu mamy być temu posłuszni i skorzystać z mądrości Ojca.

5. Aszam – Oddanie za Winę (Świadomą, Ale Naprawioną)

5a. Nakazany Dar Przebłagalny

(Oddanie_za)_winę to (bo)_winą zawinił wobec_יהוה.
I_przemówił יהוה do Moszego do_powiedzenia:
’Dusza jeśli zgrzeszy
i sprzeniewierzy_(się) sprzeniewierzeniem wobec_יהוה
i_zaprze_(się) wobec_bliźniego_swego (rzeczy)_powierzonej
albo (wziętej)_w_zastaw (w)_rękę
albo w_zrabowaniu albo wymuszonej (od)_tego bliźniego,
albo znalazł zgubione i_zaparł_(się) tego
i_przysięgał na kłamstwo na jedno ze_wszystkich,
co uczynił ten_człowiek grzesząc w_tym
i_będzie, że zgrzeszy i_(będzie)_winny
i_ZWRÓCI TO ZRABOWANE co zrabował
albo to wymuszone co wymusił
albo to powierzone co było_powierzone mu
albo to zgubione co znalazł
albo ze_wszystkiego co przysięgał wobec_niego do_kłamstwa
i_zapłaci mu całą_wartość i_piątą_(część)_jej doda do_tego.
Czyje to_(jest), temu odda_to w_dniu zadośćuczynienia_swego.
I_(jako)_to (zadośćuczynienie_za)_winę_swoją
przyprowadzi dla_יהוה BARANA BEZ_SKAZY Z TRZODY
według_oszacowania_twego za_winę do kohena.'”

Drugim rodzajem oddań za winy jest Aszam,
który pozwala oczyścić się ze świadomego grzechu,
ale tylko takiego, który mógł i ZOSTAŁ NAPRAWIONY,
np. oszustwo, kradzież, wymuszenie lub wyłudzenie,
którego nie da się popełnić bez takiej intencji.
W dniu oddania pokrzywdzony musi odzyskać swą własność,
trzeba zwrócić wszystko, co uzyskało i posiada się niesłusznie,
a nadto jeszcze dodać 1/5 jej wartości jako zadośćuczynienie.
Gdyby wierzyciel umarł, to należało oddać dług jego rodzinie,
a gdyby zabrakło także krewnych, to kohenom w Świątyni
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 5,5-8) – na pewno trzeba oddać!
Oprócz tego wszystkiego sprawca musi złożyć w oddaniu baranka,
co kosztuje go WIĘCEJ NIŻ NIEŚWIADOMA WINA KSIĘCIA;
więc widać, że jest to bardzo poważna sprawa,
za którą wymierzana jest bardzo dotkliwa kara,
którą trzeba przyjąć i wykonać, żeby być oczyszczonym.

Jeszua (Jezus) Mesjasz nauczał zgodnie z tym (Mt 5,23-24),
że składając oddanie (ofiarę) na ołtarzu, a pamiętając winę,
należy najpierw pojednać się z pokrzywdzonym.

5b. Boże Wezwanie do Świętości

Fakt, że Prawo nakazuje postępować w taki sposób
nie oznacza, że jakiekolwiek oddanie za winę
musi być kiedykolwiek złożone w praktyce,
bo w rzeczywistości zależy to od jego warunków:

  • jeśli ktoś tak grzeszy i jest winny, to musi się oczyszczać,
  • jeśli ktoś czyni sprawiedliwie, to nie ma takiej potrzeby
    i Przepisy te pozostają przestrogą o nieistniejącej sytuacji.

Lepiej zatem wcale nie grzeszyć świadomie
i nie mieć potrzeby składać kiedykolwiek Aszam
niż zaciągając winy musieć oddawać więcej niż ich wartość,
a nadto jeszcze do każdej sprawy dodawać baranka
Te wymogi oczyszczenia mają zniechęcać do grzechu!

6. Podsumowanie Oddań z Parszy

Cechy Zebach HaSzlamimprzybliżeń na uczty
oraz Chatat i Aszamoddań za grzechy i winy
są od siebie całkowicie różne i nie mają wiele wspólnego:
jedne można, a nawet trzeba spożywać,
a drugie są do spożycia zakazane.

Pokazuje to, że są to całkiem oddzielne sprawy,
których nie można uogólnić na po prostu „oddania” (ofiary)
i łącznie uznać wszystkie na spełnione, wykonane i zbędne;
ale pomimo słusznego rozumienia o uwolnieniu od grzechów,
które sprawia, że nadal obowiązujące Prawo Boga o Aszam
po prostu nie dotyczy tych, którzy już więcej nie zawiniają,
możemy i powinniśmy nadal dostrzegać ich wartość i chcieć
składać Bogu obowiązkowe i dobrowolne przybliżenia wdzięczności,
przy pomocy których możemy się radować i razem uświęcać.

7. List do Hebrajczyków – Spełnione Boże Wezwanie

„Wyżej mówiąc, że:
'Oddań i darów i wstępujących i za grzechy
nie zechciałeś ani znalazłeś_upodobanie,
które według Prawa są_przynoszone’,
wtedy powiedział:
’Oto przychodzę by uczynić tą wolę Twą’.
Odsuwa to pierwsze, aby to drugie postawić,
w tej woli uświęceni jesteśmy poprzez to oddanie
tego ciała Jeszui Mesjasza raz_na_zawsze.
I każdy gdy kohen stanął co dzień
pełniąc_służbę i te same wielokroć przynosząc oddania,
które nigdy_(nie) mogą zdjąć grzechów;
ten zaś jedno za grzechy złożywszy oddanie
na to ciągłe usiadł na prawicy tego Boga
tego końca czekając aż położeni_będą
ci nieprzyjaciele jego podnóżkiem tych nóg jego
jednym bowiem oddaniem uczynił_dojrzałymi
na to ciągłe tych uświęconych.”

W Hbr 10,9 słowo „ἀναιρεῖ” („anairei”)
nie oznacza jednoznacznie „usuwa” czy „zabija”;
ale też „oddala”, „zabiera_(sobie)„, „unosi” lub „umniejsza
i te ostatnie sensy lepiej oddają właściwe znaczenie:
pozostawienie tego jako [awaryjnego] drugiego rozwiązania
dla tych przypadków, gdy [jeszcze] nie zadziałało lepsze
lub pokazując, że Mesjasz przenosi efekty oddań wyżej
wykonując swe dzieło w oparciu o służbę niższego porządku.

Oddanie Mesjasza nie obala bowiem Prawa o Aszam,
nie sprawia wcale, że staje się ono zbędne dla grzeszników,
ale UŚWIĘCAJĄC PRAWDZIWIE WIERZĄCYCH LUDZI TAK,
ŻE Z WIERNOŚCI BOGU CAŁKIEM PRZESTAJĄ GRZESZYĆ
sprawia, że to nadal obowiązując staje się zbędne w praktyce
doprowadzając nas do tego, czego prawdziwie Bóg chce:

NIE ŻEBYŚMY CIĄGLE GRZESZYLI I ZA TO CIĄGLE PRZEBŁAGIWALI,
co utrzymywałoby nas ciągle w duchowej marności grzechu i zaślepieniu,
ale jednocześnie zapewniało składanie większej ilości darów przebłagalnych
(jak wszelkie wymagane regularnie „spowiedzi”, „odpusty” i inne takie obrzędy),
co jednak tylko zasmuca i obciąża Boga (Iz 43,24), zupełnie nie o to chodzi;
lecz abyśmy OCZYŚCILI SIĘ RAZ NA ZAWSZE I PRZESTALI GRZESZYĆ,
żebyśmy mogli dalej żyć dokładnie tak, jak Bóg tego naucza i wymaga,
a także uzdalnia do lepszego życia (Mi 6,7-8; Ez 36,22-32; Iz 44,3.22),
abyśmy zbędne wtedy dary przebłagalne mogli przestać składać,
poświęcając się czynieniu dobra i oddając wdzięczność.

Jeszua (Jezus) Mesjasz czyni swoich uczniów dojrzałymi:
Przyjście, nauczanie, śmierć i zmartwychwstanie Mesjasza
doprowadza tych, którzy prawdziwie uznają go za swego władcę,
dlatego nie tylko to wyznają słowem, ale też uznają w praktyce,
podporządkowują się i służą spełniając nakazy, jakich nauczał;
do lepszego spełniania intencji Boga objawionych w Piśmie,
a nie tylko formalności przewidzianych dla wypadków,
w celu naprawy szkód, których powinno się całkiem unikać.

Gdyby ktoś jednak uważał BŁĘDNIE,
że oddanie (ofiara) Mesjasza ma taką moc,
że można teraz grzeszyć całkiem bezkarnie
i za to nie przebłagiwać, bo jego dar wystarcza;
to dalsza część tego czytania z Brit Chadasza
bardzo surowo prostuje ten szkodliwy pogląd:

„Dobrowolnie bowiem grzesząc my
po tym otrzymaniu tego poznania tej prawdy
już_NIE_(ma) za grzechy pozostającego oddania,
napawające_bojaźnią zaś jakieś czekanie osądzenia
i ognia skwapliwość strawić zamierzającego tych przeciwnych.
ODRZUCIWSZY KTOŚ PRAWO MOSZEGO BEZ LITOŚCI
PRZEZ DWÓCH LUB TRZECH ŚWIADKÓW UMIERA.
Jak_wielce, uważacie, GORSZEGO BĘDZIE_UZNANY KARANIA
ten tego syna tego Boga podeptujący
i tą krew tego przymierza pospolitą uznający,
przez którą uświęcony_został
i tego Ducha tej łaski znieważył?
Znamy bowiem Tego mówiącego:
'[DO]_MNIE UKARANIE_[NALEŻY], JA ODDAM_W_ZAMIAN’
i_znowu:
'OSĄDZI יהוה TEN LUD JEGO’
Napawające_bojaźnią to wpadnięcie w ręce Boga żyjącego.”

Dla człowieka znieważającego krew Przymierza
nie nie potrzeba, ale już NIE MA PRZEBŁAGANIA,
a jego wina trwale obciąża go na SĄD BOGA
i surową karę, męki i drugą śmierć w ogniu!

Nie należy zmarnować danej nam szansy,
nie należy podeptać krwi Przymierza,
nie należy skalać się ponownie po oczyszczeniu;
ale będąc uwolnionym od dawnych win trzeba żyć lepiej,
tak żeby kolejnych już więcej nie zaciągać;
a gdyby to się zdarzyło, to osądzać samych siebie,
dostrzegać i naprawiać szkody oraz poprawiać siebie,
starać się spełnić wszystkie możliwe warunki oczyszczenia;
żeby Bóg nie musiał wydać wyroku skazującego!

Wezwanie otwierające Księgę Wajikra jest wezwaniem do świętości
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 11,44-45; 19,2; 20,7);
bądźmy więc święci, bo to też Przykazanie zawarte w jej treści!

8. Parsza(h) Wajikra – Próbnik Prawdziwej Wierności

Wśród ludzi określających się jako wierzący są bardzo różne osoby,
zarówno odrzucające i wcale nie czytające Tory – Prawa Boga,
u których wyraźnie widać, że nie chcą być posłuszni Przykazaniom,
których nie tylko nie przestrzegają, ale nawet nie chcą znać.
Są także czytający, a nawet wyjaśniający innym te księgi Biblii,
wśród których jednak wciąż możliwe są i wierność i obłuda…

Parsze z 2 pierwszych ksiąg Tory każdemu komentować łatwo,
z Bereszit i Szemot wiele wydobyć mogą nawet typowi „chrześcijanie”;
bo ich treść jest bardzo różnorodna, więc zawsze można coś wybrać:
a) historie o objawieniach mocy i cudownym działaniu Boga;
b) wzory bohaterów, które można dawać do naśladowania;
c) postacie, z którymi wszyscy możemy się utożsamiać;
d) pouczenia etyczne warte praktycznego stosowania;
e) sprawiedliwe wyroki, które powinniśmy dobrze rozumieć;
więc nawet jeśli ktoś o czymś wcale nie chciałby mówić,
to w każdej części znajdzie wiele innego do omawiania,,,

Początek Księgi Wajikra jest jednak ostrzem noża,
na czubku którego ujawnia się różnica pomiędzy tymi,
którzy prawdziwie uznają mądrość i rację Boga we wszystkim;
a także tymi, którym wydaje się, że sami wiedzą lepiej niż Stwórca:
a) wierni odczytają, potwierdzą i wyjaśnią słuszny sens tego fragmentu;
b) odstępcy będą próbowali to podważyć lub ominąć, zmienić temat…

Cała treść tego czytania z Tory zawiera tylko jedną ważną sprawę
(za to omawianą na wielu przykładach, w wielu szczegółach i aspektach),
która od dawna jest dla „chrześcijan” czymś zbędnym i źródłem kontrowersji,
więc oddań (ofiar) ze zwierząt rozważać praktycznie nie potrafią,
bo to ich nie interesuje i bardzo mało albo nic o tym nie wiedzą…

Prawdziwe judeo-mesjańskie zrozumienie i wykładnia tej parszy
przyjmuje i potwierdza wszystkie szczegóły tekstu Pisma Świętego
i pozostając z nimi w zgodzie wyjaśnia rytualny i symboliczny sens,
ważność i znaczenie obrzędów oraz ich związek z Mesjaszem.

Chwała Bogu.

Ostatnia modyfikacja: 2021-03-21.

Wyraź opinię o artykule:

Click to listen highlighted text!