Rozkaz Przymierza

Komentarz do parszy „Caw” (części „Rozkaz”):
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 6,1/8-8,36; Jr 7,21-8,3; 9,22-23; Hbr 8,1-6.
Warunki Przymierza – służba kohenów na rozkaz Boga.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Rozkaz dla Potomków Aharona

Fragment na ten tydzień i Szabat rozpoczyna się
od słów Boga o rozkazie dla Aharona i jego potomków:
przedstawienia Praw Oddań (Ofiar) dla kohenów (kapłanów).
W parszy Wajikra omówiono to samo dla potomków Iszraela,
zatem najpierw cały lud dowiedział się co ma przynosić
i jakiego postępowania z tym oczekiwać w Świątyni Boga
(więcej w komentarzu „Boże Wezwanie do Świętości„);
teraz zaś kohenom wyjaśniane jest jak mają się ubierać,
co składać na ołtarzu, co spożywać i co zabierać sobie:
te same oddania (ofiary) omówione z innej perspektywy.

Najistotniejszą dla zwykłego człowieka częścią
powinno być Wajikra/3MojLeutikon/Kpł 7,11-34.
z warunkami Zebach HaSzlamim, Przybliżeń Społecznych,
czyli zabijanych na uczty, aby radować się w zgromadzeniu.
Ponieważ są to dary indywidualne od nas i dobre na wieczność,
które będą składane gdy nie będziemy już wcale grzeszyć,
warto wiedzieć jak będziemy mieli się radować przed Bogiem
i być gotowym do czynienia tego właśnie w taki sposób:
– nie uczynić tego w stanie rytualnej nieczystości,
– nie złożyć na to przybliżenie nieczystego mięsa,
– mieć świadomość jakie części trzeba oddzielić na ołtarz
i czego nie można spożywać nawet z czystych zwierząt,
– jakie rodzaje i ilości pokarmów trzeba do tego dodać,
– w jakim czasie można spożywać mięso z oddania
w zależności od intencji z jaką było ono składane,
– jaka część jest należna składającemu to kohenowi.

Czynienie tego właściwie kiedyś znów będzie
treścią Przymierza z Bogiem…

2. Zakaz Spożywania Tłuszczu i Krwi

Tkanka tłuszczowa (płaty tłuszczu, które można oddzielić)
ze zwierząt czystych, składanych na oddania (ofiary) Boga
są zakazane do spożycia ta samo jak zwierzęta nieczyste
nawet jeśli te zwierzęta nie zostały złożone na ołtarzu,
nawet jeśli same padły lub zostały zabite w naturze
bez udziału człowieka, a np. przez inne, dzikie zwierzęta!
Takie zwierzęta są ogólnie niewłaściwe i niezalecane do spożycia
(np. Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 11,39-40; 17,15; 22,8);
ale ich przykład tak jak oddania wyznacza granicę zakazu
i dowodzi, że niedozwolone jest też wszystko pomiędzy:
każdy płat tłuszczu ze zwierzęcia niezależnie od tego
czy oddanego, czystego, nieczystego lub padłego.

Nakaz oddawania (ofiarowania) na ołtarzu dotyczy właśnie płatów tłuszczu ze zwierząt
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 29,13.22; Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 3,3-4; 4,9; 7,4; 8,25; 9,19);
więc rozsądnie wnioskować, że zakaz spożywania dotyczy tego, co ma być oddane
dokładnie tak samo jak jest z krwią (która też jest zakazana nawet gdy jej nie oddano),
zaś gdy spalono, to już ich nie ma i nie da się wziąć ani użyć, więc zakaz byłby zbędny.

Zakaz nie dotyczy np. tłuszczu zawartego wewnątrz mięsa,
którego obecności spożywający je może nie dostrzegać,
którego fizycznie nie da się prosto odciąć ani oddzielić
(inaczej niż ciekłej krwi, która może wypłynąć przy uboju,
który należy wykonać tak, żeby usunąć jej jak najwięcej),
a można najwyżej częściowo wytopić podczas pieczenia;
ani też tłuszczu zawartego w mleku i jego przetworach
(dlatego istnieją też w Biblii wersety o spożywaniu „tłuszczu”,
w tym zwierząt, np. Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,13-14;
Ne 8,10; Iz 55,2; Hi 36,16; Ps 36,8-9; 63,6; 109,24; Łk 15,23;
które nie wyjaśniają jaki rodzaj tłuszczu ani w jaki sposób spożywać,
więc same nie są rozstrzygające i nie mogą podważać zakazów,
ale koniecznie trzeba je interpretować w świetle pewnych ograniczeń
szukając czegoś innego, co mogą określać, co może być dozwolone;
zaś „tłuszcz”/”tłustość” może też symbolicznie oznaczać „obfitość„
jak np. w proroczych snach faraona, które wyjaśnił patriarcha Josef
i wskazywać, że produkty do spożycia są utuczone, dorodne i wspaniałe);
bo Bóg wymaga tego, co w mocy ludzi, a nie niemożliwego
ani takich spraw, których ludzie nawet nie są świadomi…

Płaty tłuszczu zwierząt nieprzyniesionych do Świątyni Boga można
używać do celów niespożywczych, np. jako smarowidło do narzędzi,
ale nawet wtedy spożywanie ich jest grzechem śmiertelnym
tak samo jak spożywanie jakiejkolwiek krwi.

Zwierzęta nieczyste gatunkowo są całkiem zakazane,
nie można jeść z nich nic: ani mięsa, ani tłuszczu, ani krwi;
ale ze zwierząt czystych gatunkowo i dozwolonych na ołtarz
także nie można spożywać [płatów] tłuszczu ani krwi;
lecz tylko mięso i niektóre inne, dozwolone części
(ale są też nieczystości, które ogólnie wspominają wersety
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 1,16; 4,11; 8,17; 16,27,
gdzie chodzi o przewód pokarmowy zawierający np. odchody,
których nie dałoby się dokładnie wypłukać z wnętrza jelit;
a np. wraz z tłuszczem spalane i też zakazane są nerki).

Nie należy sugerować się też tym, że inne świadectwo Przykazania
powtarza zakaz spożywania krwi, ale tłuszczu tam nie wspomina
(jak jest w Torze np. w Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 12,20-27,
gdzie także co do oddań (ofiar) jest mowa tylko o krwi, a tłuszczu brak);
bo podobnie większość fragmentów o Szabacie nie mówi o zgromadzeniu,
a tylko o zakazie pracowania i korzystania z pracy innych ludzi i zwierząt,
lecz mimo tego słusznie uznaje się, że obowiązują wszystkie wymagania
i każdy [skrócony] zbiór jest wskazaniem, które przypomina też resztę Praw,
które są znane i oczywiste, więc ich zapis nie musi się zawsze powtarzać.
Tak samo w historiach o popełnionych grzechach jak w 1Sm 14,32-34
nie trzeba dokładnie wymieniać i opisywać wszystkich składników winy,
bo wystarczy jeden najcięższy problem, żeby cała sytuacja była jasna
(a błędów na pewno było wiele począwszy od uboju i po spożycie)…
Pisany tekst Tanakhu zakłada, że rozumny czytelnik go zna i kojarzy fakty,
interpretuje poszczególne fragmenty w kontekście wiedzy o innych,
dlatego nie wszystko jest wszędzie powtarzane i zapisane wprost,
a oczekiwane jest wnioskowanie i domyślenie się pewnej części…

Pisma Świętego nie interpretuje się w taki sposób,
że wybiera się wersety mówiące to, co chce się znaleźć
ani ogólne i niejasne, które da się rozumieć różnorodnie;
ale zawsze trzeba szukać sposobu godzącego całą treść,
o czym nie rozstrzyga mnogość dogodnych przykładów,
ale trzeba uwzględniać też te problematyczne i nieatrakcyjne
oraz podporządkowywać się wszystkiemu, co z tego wynika,
także wtedy gdy wymaga to zmiany przekonań i zwyczajów,
gdy zakazane okazuje się coś, do czego było się nawykłym,
z czym osoby nawracające się z kultur bez zasad koszerności
niestety często i długo mają poważny problem…

3. Rozkaz i Czego Bóg Nie Nakazał?

Pomimo tego, że z Tory przeczytany jest kolejny fragment,
w którym Bóg objawia Prawa Oddań (Ofiar) ze zwierząt;
Zwój Jirmijahu (Jeremiasza) sam dosłownie mówi,
że Bóg o takich do Iszraela nie mówił w dniu ich wyzwolenia…
Gdyby podejść do tego tak, jak niektórzy do listów Szaula (Pawła),
które z powodu trudności i pozornych niegodności z Tanakhem
chcą usuwać z kanonu Pisma Święta i całkiem odrzucać,
to trzeba by tak samo postąpić i z tym tekstem i całą księgą,
która także zawiera kontrowersję i trudność…

Takie podejście oczywiście byłoby błędne i absurdalne,
prowadzące do podważenia tekstów, które z tego cytują
i tym samym rujnowałoby autorytet znacznej części Biblii;
a zamiast wyciągać pochopne wnioski ze zbyt prostego czytania
należy rozważyć szczegóły i kontekst, żeby zrozumieć o co chodzi…

Można zwrócić uwag na takt, że tekst podaje,
że Bóg nie mówił o tym „w dniu wyprowadzenia„
i istotnie dokładnie wtedy takich Praw nie ustanowił;
ale to jest BŁĄD „PRZESADNEJ DOSŁOWNOŚCI” odczytu
(błędnego przekładu na język polski lub inny, a nie oryginału,
w którym słowo „יום” („jom”) ma więcej znaczeń, nie tylko „dzień”),
który w rzeczywistości jest wyrwany z kontekstu i zmanipulowany;
bo Bóg nakaz oddania Pesach dał Iszraelowi nawet wcześniej
i gdyby go nie spełnili, to nie byłoby wyjścia ani Przymierza,
zaś inne Przepisy objawiano im stopniowo późnej po drodze,
a także na Górze Synaj i z Namiotu Zgromadzenia…

Z drugiej strony jednak Hbr 8,9 cytując z Jr 31,32 mówi,
że Przymierze Boga z Narodem Iszraela zostało zawarte
„w dniu chwycenia ich za rękę by wyprowadzić z Micraim”;
więc w biblijnych językach słowa „יום” („jom”) i „ἡμέρα” („(h)emera”)
nie muszą oznaczać tylko jasnego „dnia” czy nawet całej „doby”,
ale i „rok” (Szemot/2Moj/Exodos/Wj 13,10) lub „wiek”/”erę”,
czy ogólnie czasy wyznaczone przez podane okoliczności,
których długości trwania mogą być bardzo różne i zmienne.

W tej sytuacji słowa proroka Jirmijahu byłby przywołaniem
całej historii opisanej w Torze, a trudność trzeba wyjaśnić inaczej,
uwzględniając kontekst wypowiedzi, w którym padają te słowa:

Choć Bóg ustanowił dla Swego Ludu oddania (ofiary) ze zwierząt,
a w tym bardzo szczegółowe Prawa dla wielu ich różnych rodzajów,
to nie mówił, żeby składać oddania bożkom jak „królowa niebios”
ani nie żądał składania ludzi na ołtarzach, ale nawet tego zakazał;
prorok Jirmijahu objawia więc skarcenie odstępczych praktyk
i jego wypowiedź dotyczy tylko tego, co właśnie komentuje,
więc nie można jej uogólniać na całkiem inne sprawy!

4. Zło, za które Nie Można Się Modlić

Wiele może uczynić modlitwa sprawiedliwego (Jk 5,16),
więc warto, dobrze i skutecznie jest modlić się
za potrzeby swoje oraz braci, sióstr i szukających Boga;
ale są jednak też grzechy na śmierć, niewybaczalne,
których popełnienie przekracza granice miłosierdzia
i po ich popełnieniu za sprawców nie należy się modlić,
bo sprawiedliwy wyrok Boga został już na nich wydany,
a postanowień Boga nie należy podważać
i czyniąc to tylko narażalibyśmy siebie…

5. Jaką Służbę Pełnią Koheni?

List do Hebrajczyków spisany po śmierci i zmartwychwstaniu Mesjasza
mówi o tym, że nadal są koheni składający dary według Prawa w Świątyni
i apostołowie nadal uczestniczyli w tym kulcie (Dz 21,17-26) do jej zburzenia,
czego nie obala, nie podważa ani nie odrzuca, co obalałoby jego argument;
ale dowodzi, że z powodu istnienia tego na Ziemi we właściwym temu sensie
Jeszua (Jezus) Mesjasz musi sprawować inną, lepszą, zwierzchnią służbę…

Koheni są nauczeni procedur i obrzędów oraz wyświęceni do służby,
która jest obrazem i symbolem pouczającym i wskazującym dzieło Mesjasza:
najpierw zapowiadała, a potem przypominała i jeszcze będzie przypominać
o tym, co dokonało się w jego poświęceniu, śmierci i zmartwychwstaniu.
Służba w niższym, widzialnym i doczesnym porządku przyciąga uwagę ludzi,
żeby mogli przyjść, poznać i duchowo mieć udział w darze Jeszui (Jezusa),
za pośrednictwem cienia dostrzec to, w czym teraz uczestniczyć się nie da,
a co on spełnił sprawując inny, wyższy porządek kapłaństwa Melekh Cadika,
który niższego porządku Aharona nie zastępuje, ale się z nim łączy i współdziała.

W Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 8,14-29 w historii wyświęcania kohenów jest napisane,
że oddania (ofiary) ze zwierząt zabijał i na ołtarz składał Mosze(h) (Mojżesz),
który nie jest Aharonem ani żadnym z jego potomków, synem ani wnukiem, ale bratem,
a zatem nie jest kohenem z tego porządku, ale raczej kimś zwierzchnim wobec nich,
kogo wybrano nie ze względu na pochodzenie z rodu, ale charakter i postawę.
Mosze(h) (Mojżesz) jako ówczesny kohen według porządku Melekh Cadika
ustanowił podległy mu porządek kapłaństwa i powołał jego wykonawców
tak jak nakazał mu to Bóg do wiernego wykonania i on to spełnił.

6. Jakie Lepsze Przymierze?

Na czym więc polega owa wada pierwszego
i lepszość Przymierza zawartego we krwi Mesjasza?

Czy niby na tym, że teraz można grzeszyć bezkarnie
i nie potrzeba już nawet oddań (ofiar) przebłagalnych?
To byłoby szkodliwe i znacznie gorsze „przymierze”,
które utrwalałoby krzywdy, grzech i śmierć na świecie,
bo ludzie mieliby przekonanie i przyzwyczajenie,
że jeśli się chce lub potrzeba, to można czynić zło
i Bogu jest to całkiem obojętne, po prostu wybacza…
NA PEWNO NIE MOŻNA TEGO TAK „ROZUMIEĆ”!

Wadą pierwszego Przymierza było to,
że było ono zapisane na zewnątrz człowieka,
na tablicach kamiennych i zwojach lub księgach,
z których mógł poznać jego treść i przyjąć lub nie,
uznać treść i spełniać lub odrzucić i naruszać,
co NIE GWARANTOWAŁO POSŁUSZEŃSTWA,
SPRAWIEDLIWOŚCI ANI DOBRA LUDZI je znających,
ale tylko dawało świadomość możliwości dobra i zła.
Na czym więc musi polegać udoskonalenie?
Dokładnie na tym, co jest obiecane w Jr 31,31-40,
przytoczone w Hbr 8,8-10 i wielu innych miejscach:
że BÓG WPISZE PRAWO W NASZE UMYSŁY I SERCA
by ono stało się naszą tożsamością, określało jacy jesteśmy,
żebyśmy spełniali je naturalnie, chętnie i w pełni
wykonując wszystko, co potrzebne dla dobra:

Choć obietnica dana poprzez proroka Jirmijahu
i cytowana 2 razy w Liście do Hebrajczyków
symbolicznie mówi dokładnie o tym samym;
to jednak ludzie mogą jej nie zrozumieć
różnie interpretując frazę „Prawo w sercu”;
objawienie u proroka Jechezkela (Ezechiela)
mówi wprost na czym to ma w praktyce polegać:
że będziemy chętnie przestrzegać Przykazań Boga,
bo na tym polega prawdziwa miłość (Rz 13,9; 1J 5,3)
i to jest doskonałość owego lepszego Przymierza,
jakie zostało zawarte przez Mesjasza Jeszuę (Jezusa).

Chwała Bogu

Ostatnia modyfikacja: 2022-03-20.