Błogosławieństwo w Ograniczeniu

Opublikowano przez
Czas czytania: 56 minut

Komentarz do parszy „BeHar” (części „Na_Górze”):
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,1-26,2; Jr 32,6-27; Łk 4,16-21.
Błogosławieństwo w ograniczeniu pracy.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Nakaz i Błogosławieństwo w Ograniczeniu

„I_przemówił יהוה [Bóg] do Moszego na_Górze Synaj do_powiedzenia:
Przemów do potomków Iszraela i_powiedz do_nich:
Gdy wejdziecie do tej_ziemi, którą ja daję wam,
to_szabatować_(będzie) ziemia szabat dla_יהוה [Boga].”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,1-2)

Czytanie tego tygodnia i Szabatu zaczyna się
od ustanowienia Prawa o latach szabatowych,
podczas których nie można uprawiać roli,
w tym obsiewać pól ani zbierać ich plonów;
ale zanim rozważone zostaną Przykazania z tym związane,
najpierw warto zauważyć, że wyraża to też błogosławieństwo,
którym Bóg daje wiernym nagrodę i ulgę od wymaganego trudu…

„A_do_Adama rzekł: Bo posłuchałeś z_głosu żony_twojej
i_zjadłeś z tego_drzewa, (z)_którego przykazałem_ci mówiąc: Nie zjesz z_niego,
niech_przeklęta_(będzie) ta_gleba z_powodu_ciebie,
w_trudzie (będziesz)_jadł_z_niej (przez)_wszystkie dni życia_twego,
a_oset i_cierń (będzie)_wzrastać ci i_(będziesz)_jadł to ziele tego_pola,
w_pocie oblicza_twego (będziesz)_jadł chleb aż powrócisz do tej_gleby,
bo z_niej (zostałeś)_wzięty, bo prochem ty i_do prochu powrócisz.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 3,17-19)

Wypędzając Adama z Edenu za pierwszy grzech nieposłuszeństwa
Bóg ogłosił przekleństwo, że zdobywanie pokarmu będzie trudem,
lecz teraz nie tylko brak konieczności, ale nawet zakaz czynienia tego w 1 rok z 7
wskazuje, że dobremu wykonaniu pracy towarzyszy błogosławieństwo:
pokarm nie pojawi się znikąd, ale zebrany stary plon wystarczy na dłużej:

„A_jeśli powiecie: 'Co zjemy w_roku siódmym
jeśli nie zasiejemy i_nie zbierzemy tego plonu_naszego?’,
to_nakażę to błogosławieństwo_Moje dla_was w_roku szóstym
i_wystarczy tego plonu na_trzy lata
i_zasiejecie oto tego_roku tego_ósmego
i_jedli_(będziecie) z tego_plonu starego aż_do roku dziewiątego,
aż wejdzie plon_jego jedli_(będziecie) stary,”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,20-22)

Jeśli będąc posłusznymi Bogu (Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,18-19)
będziemy wykonywać wszystko zgodnie z Jego Przykazaniami,
to plon zebrany w szóstym roku (wraz z tym, co zostało z poprzednich)
wystarczy do wyżywienia przez rok bez upraw i aż do zebrania następnych;
co oznacza, że przez cały ten rok można się zajmować innymi sprawami,
poświęcić ten czas na coś całkiem innego niż pozyskiwanie pożywienia,
przez rok wykonywać czynności inne niż zaspokajanie doczesnych potrzeb…

2. Dla Kogo, Kiedy i Gdzie Lata Szabatowe?

„Gdy wejdziecie do tej_ziemi, którą ja daję wam,
to_szabatować_(będzie) ziemia szabat dla_יהוה [Boga].”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,2)

Ponieważ nakaz o roku szabatowym zaczyna się od słów
„Gdy wejdziecie do tej_ziemi, którą ja daję wam”,
to wyglądać może na to, że ma to ograniczony zakres obowiązywania
i dotyczy tylko Ziemi Iszraela oraz Potomków Jakuba żyjących tam.
Ale czy na pewno tak właśnie jest?

Warto mieć na uwadze fakt, że wiele Praw i Pouczeń Tory
jest przedstawionych na przykładach, które należy uogólniać, np.:
– Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 19,4-6: topór -> dowolne narzędzie,
jak o tym samym inaczej mówi także Bemidbar/4Moj/Airhmoi.Lb 35,22-25;
– Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 22,11: len i wełna -> mieszane tkaniny,
jak o tym samym ogólniej mówi także Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 19,19;
i stosować je do spraw podobnych do opisanych przez Moszego (Mojżesza),
w tym także jeszcze nieistniejących wtedy, a powstałych znacznie później;
zatem oprócz nakazu dla Potomków Iszraela tylko w ich Ziemi Obiecanej
może to być wzór dla każdego ludu, który wejdzie w Przymierze z Bogiem
do spełniania w tej ziemi, którą ten lud otrzyma wtedy jako swe dziedzictwo,
jakie Bóg dawał także innym narodom, np. Edomitom, Ammonitom i Moabitom,
których ziem nie pozwolił Iszraelowi podbijać w drodze z Micraim (Egiptów).
Taka interpretacja pozwalałaby uważać, że nie dotyczy to pobytu np. na wygnaniu,
gdy nabędzie się ziemię tylko do tymczasowego użytkowania, na krótko…

Można także zastanowić się nad sytuacją – jest to objawione na Górze Synaj, na pustyni,
gdy Iszraelici nie mają wtedy pól, sadów ani winnic, więc nie mają jeszcze żadnych upraw;
zatem Prawo to pozostaje niewykonywalne aż do zdobycia ziemi uprawnej, gdzie zadziała.
Z tego faktu można wnioskować, że jest to ważne i obowiązujące wszędzie i dla wszystkich,
o ile tylko ma się kawałek ziemi, na którym uprawia się np. zboże lub winorośle – owoce;
zatem nie zależy ono od osób ani czasu, a tylko spełniania warunków wykonalności.

Judaizm rabiniczny stoi na stanowisku, że jest to tylko dla Jahudim w Ziemi Iszraela,
ale Odnowione Przymierze mówi „nie ma Jahuda ani Greka” (Rz 10,12) i obala ludzki podział
wskazując, że wszyscy ludzie mogą wejść w to samo Przymierze z Jedynym Bogiem
przyłączając się i naśladując wzór wiernych jahudim z Narodu Iszraela (J 4,22; Za 8,23),
stopniowo poznając, przyjmując, ucząc się i spełniając te same warunki Stwórcy – Torę;
zatem będąc mesjańskimi nie można przyjąć myśli, że „to nas nie dotyczy”,
ale należy być świadomym wymagań Boga i szukać sposobności spełniania,
a na pewno nie zaniedbać tego wtedy, gdy będzie to nas już dotyczyć,
np. gdy będzie się miało kawałek ziemi podlegający temu Prawu…

Ponieważ do Tory nie można nic dodać ani nic z niej ująć
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 4,2; 12,32/13,1; Mt 5,17-20),
właściwe uogólnienie Przykazań na to, czego też prawdziwie dotyczą,
nie może używać tylko tych części, których ktoś chciałby dla siebie,
nie może brać tylko samych przywilejów, korzyści i błogosławieństw,
ale także związane z tym obowiązki, ograniczenia, kary i przekleństwa…
W przypadku Praw o Szemicie i Jobelu oznacza to na przykład, że:
– wiecznego, trwałego, niezbywalnego i powracającego dziedzictwa
nie da się kupić za pieniądze od ludzi ani zdobyć siłą, a tylko dostać od Boga;
– cena ziemi nie jest dowolna ani nie wyznacza jej np. rynek nieruchomości,
ale według Prawa Boga ma ona wynikać z ilości i ceny zboża – bardzo tania,
a kupno taniej lub sprzedaż drożej może być uznana za popełnienie grzechu
lub przeliczona na krótszy lub dłuższy czas, w tym z góry na kolejny Jobel
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 23,16-18; Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 27,16-18);
– kupujący i wynajmujący bierze od właściciela ziemię wraz z jej Prawami,
przekazanie nie unieważnia ani nie omija szemit i Jobeli, które ją obowiązują,
bo nabywa się od właściciela plony, których on w tych latach zebrać nie może,
zatem szemity przypadają dalej w te same lata także po przekazaniu,
a nie zaczynają liczyć się od nowa z powodu tego, że ktoś właśnie nabył
(bo wtedy można by wymieniając się ziemią nigdy nie dojść do 7. roku
lub byłyby w różnych latach dla różnych ludzi, a nie wspólne jak w Biblii);
– jeśli Jahud kupi sobie ziemię na wygnaniu poza granicami Erec Iszrael,
to ma tylko tymczasowe użytkowanie, a nie dodatkowe wieczne dziedzictwo,
ale jeśli nie było to dziedzictwo właściciela, może z niej korzystać dłużej;
– jeśli tymczasowy użytkownik sprzeda ziemię, która chwilowo była jego,
to nie wraca ona w Jobel do niego, ale raczej do właściciela dziedzictwa;
– jeśli dany obszar ziemi nie został dany żadnym ludziom w dziedzictwo,
to tylko Bóg decyduje kiedy komu je odbierze i kiedy komu przydzieli,
więc może ona pozostać u tego, kto ją kupił, a nie wracać do sprzedawcy;
– Szemitę i Jobel łączy tylko wspólny sposób wyznaczania terminów,
ale dziedziczenie i odpoczywanie ziemi to są różne, oddzielne sprawy.

Przyjęcie tylko części Tory może powodować więcej problemów niż pożytku, np.:
– przypisanie sobie przez kogoś nadmiernych praw do ziemi, która nie jest jego;
– roszczenie okresowych opłat za użytkowanie niedziedzicznej ziemi, którą sprzedał;
ale kiedy uzna się całe Prawo dotyczące tej sprawy i wykona je ściśle,
to dokładnie wiadomo do czego spełnia się warunki, a do czego nie
i można wykonać to w sposób sprawiedliwy i pożyteczny.

3. Mądre Ustanowienie Boga

„Sześć lat obsiewał_(będziesz) pole_twoje
i_sześć lat obcinał winnicę_twoją i_zbierał ten plon_jej,
a_w_roku siódmym szabat szabaton będzie dla_ziemi, szabat dla_יהוה [Boga],
pola_twojego nie obsiejesz i_winnicy_twojej nie obetniesz_[gron],
to wyrastające (ze)_żniwa_twego nie (będziesz)_żął
I_tych winogron (z)_nieobciętych_pędów_twoich nie (będziesz)_zrywał.
Rok szabatonu będzie dla_ziemi i_będzie szabat tej_ziemi dla was
na_pokarm dla_ciebie i_dla_sługi_twego i_dla_służebnicy_twojej
i_dla_najemnika_twego i_dla_osiedleńców_twoich mieszkających z_tobą
i_dla_bydła_twego i_dla_zwierząt, które_w_ziemi_twej,
będzie cały plon_jej na_pokarm [dla_każdego].”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,3-7)

Można by pomyśleć, że szemita(h) – rok szabatowy
jest jednym z „Chukot”, czyli Ustaw Boga, które są nie do pojęcia,
np. Praw Rytualnych, które nie muszą mieć praktycznego sensu;
a jednak jest w nim zawarta także praktyczna mądrość i dobro,
bo mając świadomość tego, że na pewno będą lata bez zbiorów
ludzie muszą się na nie odpowiednio przygotowywać i odkładać zapasy;
a choć statystycznie, zwykle plony przekraczają bieżące potrzeby,
to jednak są lata błogosławieństwa, obfitości i dostatku,
a także lata plag, suszy, nieurodzaju i głodu;
a więc takie, w których zapasy rosną lub ubywają…

Odkładając pewien nadmiar z każdego roku do użycia w następnym
można z plonów kolejnych lat odkładać coraz więcej na rok szabatowy,
tak, że cały plon szóstego roku będzie mógł służyć w następnych latach
i cały nadmiar z poprzednich lat zostanie w ten sposób wykorzystany,
co jest doskonałym rozwiązaniem sprawiającym, że nic się nie marnuje.

Jest to rozwiązanie o wiele lepsze niż wymyślane przez ludzi
lub doraźne rozwiązywanie problemów powtarzających się co roku,
np. zanim Polska weszła do Unii Europejskiej i zastosowano jej zasady
rolnicy co roku protestowali, że nie mogą sprzedać zboża do młynów
lub że jest ono skupowane po zbyt niskich, nieopłacalnych im cenach,
co wynikało z tego, że wyprodukowali go po prostu o wiele zbyt dużo
i kupujący wiedzieli, że to oni stawiają warunki, a rolnicy muszą ustąpić…
Państwo organizowało wtedy „skupy interwencyjne” i budowało spichlerze,
z których nie można było zboża użyć, bo wtedy problem by się powiększył.
Unia Europejska dopłaca rolnikom do powierzchni posiadanej przez nich ziemi,
w zamian za to, żeby nie produkowali więcej niż zostało im przydzielone,
co oznacza, że ceny żywności mają ukryty składnik płacony w podatkach,
z których część musi być przeznaczana na finansowanie tych dopłat…
Bóg wymyślił i ustanowił wszystko znacznie lepiej zakazami upraw,
bo wymaga On od rolników, żeby sami składowali swoje plony
do własnego wykorzystania i na sprzedaż w 7. roku szabatowym,
co pozwala zużyć nadmiar bez obniżek cen i marnowania plonów,
bez skupów nadprodukcji i bez ukrytych kosztów dopłat…

Rok szabatowy nie jest jak Szabat tygodniowy dla człowieka,
nie jest to czas ogólnego zakazu pracy dla ludzi, ale dla ziemi;
więc nie można w tym czasie uprawiać zbóż i zbierać owoców;
ale można go przeznaczyć na inne konieczne i użyteczne prace,
np. rozbudowę i remonty w gospodarstwie czy naprawy narzędzi,
na co w latach upraw nie byłoby czasu przez inne prace.

4. יובל – Jobel (Jubileusz) – Błogosławieństwo w Ograniczeniu

„I_policzysz sobie siedem szabatowych lat, siedem lat siedem razy
i_będzie dla_ciebie dni siedem szabatowych lat dziewięć i_czterdzieści lat
I_każesz_rozchodzić_(się) rogu dęciu w_miesiącu siódmym w_dziesiątym_(dniu) od_nowiu
w_Dniu Przebłagań każecie_rozchodzić_(się) (dęciu)_rogu w_całej ziemi_waszej.
I_uświęcicie ten rok, pięćdziesiąty rok i_obwołacie_wolność w_ziemi
dla_wszystkich mieszkańców_jej, Jobel to będzie_dla_was
i_wrócicie mąż_[każdy] do własności_swojej i_mąż_[każdy] do_rodziny_swojej wrócicie.
Jobelem on_[jest], rok pięćdziesiąty rokiem_[szabatowym] będzie dla_was,
nie obsiewajcie i_nie_zżynajcie tego_samo_wyrastającego
i_nie zrywajcie_(winogron) (z)_tymi nieobciętymi_pędami,
bo Jobelem on_[jest], święty dla_was, z_pola jedli_(będziecie) ten plon_jego.
W_roku tego_Jobelu tym wrócicie mąż_[każdy] do własności_swojej.”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,8-13)

Po siedmiu latach szabatowych przypada Jobel (Jubileusz),
który oprócz dodatkowego zakazu upraw i zbiorów w tym czasie
wiąże się także darowaniem długów, zwrotem ziemi i wolności,
wypuszczaniem osób zaprzedanych w niewolę do służby innym.
Jobel jest rokiem pięćdziesiątym, ale jednocześnie pierwszym,
początkiem cyklu, więc przypada właściwie co czterdzieści dziewięć lat
(jak przestrzegali tego też essijim (esseńczycy) i szomronim (samarytanie),
np. zwój 4Q319 z Qumran opisuje 6 Jobeli po 49 lat w 294 lata (a nie 300)),
zatem nie przesuwa, nie opóźnia o rok kolejnego cyklu tygodni lat
(są inne opine na ten temat, np. że po zburzeniu Świątyni co 50 lat,
a także spór opisany w Talmudzie Babli – Gemara: Rosz HaSzana(h) 9a:1:
według kodyfikatora Miszny – Jahuda(ha) HaNeszia 49 lat, dla innych 50.).

„I przyszedł do [tego] Naceret, gdzie był wychowywany
i wszedł według tego zwyczaju jego w tym dniu tego Szabatu do tej synagogi
i powstał przeczytać i podany_został mu zwój tego proroka Jeszajahu
i rozwinąwszy ten zwój znalazł to miejsce, gdzie było napisane:
’Duch יהוה na mnie, który ze_względu namaścił mnie (by)_ogłosić_dobrą_nowinę ubogim,
wysłał mnie ogłosić zniewolonym uwolnienie i niewidomym przejrzenie,
(by)_wysłać (którzy_są)_złamani w uwolnieniu, by ogłosić rok יהוה przychylny.’
I zwinąwszy ten zwój oddawszy temu usługującemu usiadł
i wszystkich te oczy w tym zgromadzeniu były wpatrzone_ku niemu,
zaczął za mówić do nich, że dziś spełnione_(jest) Pismo to w tych uszach waszych.”
(Łk 4,16-21)

Fragment z Ewangelii czytany w nawiązaniu do tej parszy
przedstawia jak Jeszua (Jezus) Mesjasz będąc w Szabat na nabożeństwie,
w którym uczestniczył według zwyczaju i porządku, z którym się utożsamiał
(jak spełniał i nauczał innych tradycji, np. „Obietnice Boga w Tradycjach Pesach„),
gdzie zgodnie z tradycją podano mu zwój z Proroków do odczytania haftory,
znalazł i odczytał fragment z Iz 61,1-2, którego nie ma w zwykłym porządku czytań,
co może wskazywać, że był wtedy specjalny dzień i rok z dodatkowymi fragmentami
wybranymi ze względu na specjalne okoliczności wymagające ich przeczytania,
lub że sam Jeszua wykorzystał okazję i blisko właściwego, przewidzianego tekstu
znalazł słowa, na które chciał się powołać ogłaszając, że właśnie wtedy był Jobel
(nie wiadomo czy szukał wyznaczonego miejsca w tekście czy co sam chciał).

Czytając z książki, jakimi posługujemy się współcześnie,
otwarcie dowolnego miejsca może zajmować tyle samo czasu,
bo nie trzeba kolejno kartkować wszystkich stron od aktualnej pozycji,
ale można zamknąć i otworzyć na początku, końcu, w środku, 2/3 czy 5/17,
po czym znaleźć dokładne miejsce przekładając tylko kilka bliskich kartek.
Czytając zwój, jakimi powszechnie posługiwano się w czasach biblijnych,
przejście do innego miejsca w tekście trwa proporcjonalnie do odległości,
tym dłużej, im do dalszego miejsca chce się dotrzeć od aktualnego,
bo trzeba go przewinąć od miejsca, na którym został już otwarty,
gdzie zgodnie z porządkiem czytań był przygotowany do nabożeństwa
(żeby uniknąć zamieszania zwoje przewijano przed zgromadzeniem
lub pozostawały otwarte w miejscu, gdzie skończono czytać poprzednio).
Np. „Wielki Zwój Jeszajahu” (znaleziony w Qumran i oznaczony „1QIsaa„),
który jest obecnie wystawiany w Muzeum Iszraela w Jeruszalaim
ma 734 cm długości i całą treść księgi zapisaną w 54 kolumnach,
co daje wyobrażenie ile przewijania i szukania może być potrzebne,
gdyby zamiast z rozwiniętej kolumny lub najwyżej kilku sąsiednich
chcieć odczytać coś z zupełnie innej, odległej części tekstu.
Różnica w sposobie docierania do miejsca w tekście uzmysławia,
że wtedy zwyczajem było komentowanie otwartego fragmentu,
a nie wybieranie sobie innych, odległych i przewijanie zwojów…

Jeśli pięćdziesiątym i jednocześnie pierwszym rokiem cyklu
był właśnie tamten przypadający na przełomie lat 26/27 n.e.,
w którym Jeszua (Jezus) Mesjasz zaczynał swą działalność;
to od tamtego czasu minęło kolejnych 40 cykli po 49 lat
i ostatni Jobel był po 1960 latach w 1986/1987 roku n.e.,
a nadchodzący rok 2020/2021 n.e. (po 34) będzie 35. rokiem cyklu
czyli jego 5. rokiem szabatowym, podczas którego oprócz zakazów
należy także podczas Chag Sukot przeczytać całą Torę
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 31,10-11).

Jobel ma ograniczenia, ale kończy też długi i zniewolenie,
dlatego jego przyjście jest błogosławieństwem dla ludzi,
rokiem oczekiwanym i przyjmowanym z wielką radością,
przynoszącym ulgę i pomoc potrzebującym.

W mesjanizmie i „chrześcijaństwie” istnieje też interpretacja,
według której Jeszua w Łk 4,19-21 ogłasza początek „ery miłosierdzia”,
czasu łaski, w którym można się nawracać, poprawiać i uzyskać darowanie win,
który nie ogranicza się do 1 roku, ale ma ponadczasowy charakter i trwa nadal.
Takie zrozumienie nie przeczy jednak temu, że ogłosił on Jobel dokładnie wtedy,
bo najważniejsze biblijne wydarzenia przypadają w terminach świąt Boga,
żeby duchowa treść objawiona w obrzędzie była dostrzeżona i zrozumiana,
więc Jobel jako święto trwające cały rok może ukazywać znacznie więcej,
a szerzej pojmowany „czas łaski” opiera się na jednym roku Jobelu,
więc trzeba mieć ten fundament dla reszty budowli…

5. Sprzedaż Ziemi – Sprzedaż Plonów

„A_gdy sprzedacie coś dla_bliźniego_swego
czy kupować z_ręki bliźniego_swego,
nie krzywdźcie mąż_[jeden] temu bratu_swemu.
W_liczbie lat po Jobelu kupujcie od_tego bliźniego_swego
w_liczbie lat_plonów [on]_sprzeda dla_ciebie,
według wielkiej_[liczby] tych_lat pomnożysz zakup_jego
i_według małej_[liczby] tych_lat pomniejszysz zakup_jego,
bo liczbę plonów on sprzedaje ci
i_nie skrzywdzi mąż_[jeden] tego bliźniego_jego
i_bój_(się) od_Boga_swego, bo Ja_(jestem) יהוה, Bóg_wasz”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,14-17)

Oprócz Praw Szemit i Jobeli, to czytanie zawiera także
Przykazania dotyczące sprzedaży i wykupu ziemi,
której Tora(h) zabrania pozbywać się zupełnie;
ale w praktyce tylko wynajmować ją na czas upraw
za przeciętną wartość plonów jakie można z niej uzyskać
do czasu Jobelu, w który musi być zwrócona właścicielowi
(co nie dotyczy sprzedaży budynków w ogrodzonych miastach,
które mogą być tak wykupione wykupione w ciągu jednego roku
(w którym nabywca ma obowiązek sprzedać właścicielowi),
a potem przechodzą na zawsze na zwykłą własność nabywcy
(który oczywiście może sprzedać, o czym już sam decyduje),
chyba, że są to miasta Lewitów niemających więcej pól
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,29-34)).

Warto zauważyć, że skoro nabywa się pole na ograniczony czas
i za przeciętną wartość plonów, jakie można z niego uzyskać;
to bez specjalnego błogosławieństwa się na tym nie zarobi,
ale w ciągu tych lat uzyska mniej więcej zwrot zapłaconej kwoty;
co wskazuje, że robi się to nie dla zysku, ale żeby pomóc bliźniemu,
który znalazł się w potrzebie i potrzebuje dużej kwoty pieniędzy
np. na zapłacenie odszkodowania za spowodowaną krzywdę,
na wynagrodzenie ojcu przy zaślubinach dziewicy
lub na wykonanie ślubu złożonego na rzecz Świątyni.
Zakup ziemi jest pożyczką (bez zakazanego oprocentowania),
której gwarancją i spłatą są plony z nabytego tak pola;
to sposób udzielenia wsparcia bez poniżenia człowieka,
nie wprawiając w zakłopotanie tego, kto potrzebuje przyjąć,
ale pozwalając mu „zachować twarz” w zwykłej sprzedaży.

6. Wykup i Uwolnienie

„I_ta_ziemia nie (będzie)_sprzedawana na_zawsze,
bo do_Mnie należy ta_Ziemia,
a_przybyszami i_mieszkańcami wy_(jesteście) u_Mnie.
I_w_całym kraju (w)_posiadaniu_waszym (Prawo)_Wykupu nadacie dla_ziemi.
Gdy zubożeje brat_twój i_sprzeda z_posiadłości_swej,
to_przyjdzie wykupujący_jego, bliski_krewny jego
i_wykupi tę sprzedaną_(ziemię) brata_jego.
A_mąż_[jakiś] jeśli nie będzie dla_niego wykupującego
i_zdobędzie ręka_jego i_znajdzie wystarczająco (na)_wykup_swój
i_policzy te lata od_sprzedaży_swojej i_zwróci oto tę_resztę
dla_męża, któremu sprzedał_jemu i_powróci do_posiadłości_swej.
A_jeśli nie_znajdzie ręka_jego wystarczająco (by)_zwrócić mu
i_pozostanie sprzedana_[ziemia]_jego w_ręku kupującego
ta aż_do roku Jobelu, to_wyjdzie w_Jobel i_wróci do_posiadłości_swej.”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,23-28)

Inną bardzo ważną myślą z czytania jest to,
że Ziemia należy do Boga, a my jesteśmy tu gośćmi,
dlatego niezależnie od naszego zrozumienia i przekonania
musimy szanować i spełniać Zasady Gospodarza,
który nakazuje nam podstępować właśnie w taki sposób,
ale nie po to, żeby nam jakoś utrudniać życie i postępowanie,
lecz dlatego, że jest to dla nas dobre i pożyteczne…

Ustanowienia Boga stanowią bowiem skuteczne rozwiązania,
dzięki którym nie tylko unika się poważnych problemów,
ale po ich wystąpieniu można też naprawić błędy
i z potrzebnymi środkami powrócić do uczciwego życia,
w którym można służyć i korzystać z błogosławieństw.

Chwała Bogu!

Ostatnia modyfikacja: 2021-06-30.

Wyraź opinię o artykule:

Click to listen highlighted text!