Ufność i Odwaga Wiernych
Komentarz do parszy „Szelach LeKha” (części „Poślij Dla_Siebie„):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,1-15,41; Joz 2,1-24; Hbr 3,7-19.
Ufność i Odwaga w służbie Bogu.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wysłanie Zwiadowców
„I_przemówił יהוה do Moszego do_powiedzenia:
’Poślij dla_siebie mężów i_zbadają tę ziemię Kanaan,
którą Ja daję dla_potomków Iszraela;
mąż jeden (przy)_mężu jednym od_plemion ojców_jego
wyślecie wszystkich książąt wśród_nich.’
I_wysłał ich Mosze(h) z_Pustyni Peran na (słowa)_ust יהוה,”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,1-3a)
Choć tekst czytania na ten tydzień i Szabat zaczyna się
od rozkazu wysłania zwiadowców, którzy mieli ocenić Ziemię Kanaan
i na jego podstawie może wydawać się, że była to inicjatywa Boga,
który byłby w ten sposób sprawcą wynikającego z tego zwątpienia i buntu;
to jednak Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 1,19-33 to uzupełnia
świadcząc i wyjaśniając, że najpierw było polecenie wejścia i podboju,
potem lud mówił, żeby najpierw wysłać zwiad i sprawdzić,
a dopiero po tym Bóg zgadzając się na tę ich prośbę
pozwolił Moszemu wybrać i wysłać książęta plemion…
Fakty te zebrane razem świadczą,
że wysłanie zwiadu wynikało z niewiary Iszraela,
który mimo wielu dotychczasowych doświadczeń
dowodzących mocy, wierności i troski Boga o nich
nie ufał, że Bóg chce i potrafi spełnić dane obietnice;
ale myśleli o możliwościach spełnienia tego swymi siłami…
Już samym pozwoleniem na sprawdzenie Ziemi Obiecanej
Bóg dał dowód wiarygodności – nie obawiał się tego, co znajdą,
podczas gdy oszust na żadną próbę raczej by się nie zgodził
wiedząc o tym, że towaru z wadami wtedy nie sprzeda…
Gdyby to miała być kampania wojenna prowadzona tylko przez ludzi,
to taki zwiad byłby uzasadniony i potrzebny dla jej dowódców,
żeby mogli dzięki niemu określić wartościowe cele i zagrożenia,
a także zaplanować najlepszą trasę i strategię podbojów;
ale skoro Iszraela prowadził Bóg, który to wszystko już wiedział
i miał w swym zamyśle jeszcze cuda i plagi nie do sprawdzenia,
które ujawnią się i zaskoczą wrogów dopiero w chwili potrzeby;
to w świetle wcześniejszych wydarzeń z Micraim i pustyni
właściwymi były ufność i odwaga w podążaniu tą drogą…
Sprawa ta nie jest tylko świadectwem tego jednego zagadnienia,
ale także przykładem dla znacznie ogólniejszego problemu,
że historii nie można poznawać tylko z jednego źródła
i nawet gdy jest to prawdziwa relacja zapisana w Biblii,
to wciąż trzeba poznawać, łączyć i godzić ze sobą fakty
zapisane w różnych, rozdzielonych fragmentach tekstu,
które mogą pomijać lub zawierać różne szczegóły
i w ten sposób wzajemnie się uzupełniają i dopełniają…
Np. 4 ewangelistów opisało życie i działalność Jeszui (Jezusa),
ale ich relacje nie są identyczne w każdym szczególne,
niektórych wydarzeń niektórzy wcale nie opisują, a inni tak,
część wydarzeń opisują tak samo, a inne różnie od siebie;
nie można więc wyciągać pochopnych wniosków z części,
ale trzeba zebrać i połączyć fakty w pełny obraz prawdy,
żeby poznać i zrozumieć jak rzeczywiście było.
2. Tożsamości Zwiadowców
2a. Pierwszy Zwiad
„Wszyscy_oni głowami potomków Iszraela oni i_takie imiona_ich:
od_plemienia Reubena Szamua syn Zakura,
od_plemienia Szimaona Szafat syn Choriego,
od_plemienia Jahuda(ha) Khaleb syn Jafuna(ha),
od_plemienia Iszszachara Jigel syn Josefa,
od_plemienia Efraima Hoszea syn Nuna,
od_plemienia Binjamina Palti syn Rafuego,
od_plemienia Zebulona Gadiel syn Sodiego,
od_plemienia Josefa od_plemienia Menasza(ha) Gadi syn Susiego,
od_plemienia Dana Amiel syn Gemaliego,
od_plemienia Aszera Setur syn Mikhaela,
od_plemienia Neftalego Nchbi syn Wafsiego,
od_plemienia Gada Geuel syn Makhiego.
Takie_(były) imiona mężów, których posłał Mosze(h)
dla_zbadania oto tej_Ziemi.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,3z-16a)
Wysłani zwiadowcy są książętami, naczelnikami plemion,
co oznacza, że pełnią oni funkcję przywódców tysięcy,
zatem zostali wybrani z grona ponad 600 takich osób.
W tym gronie nie ma żadnego z wcześniejszych 12 książąt,
którzy zostali wybrani do nadzorowania spisów ludności,
nie wiadomo też czy są to osoby z grona 70 starszych,
którzy otrzymali od Boga ducha rozdzielonego z Moszego
i najprawdopodobniej było różnie – część nie, a kilku tak,
dlatego świadectwa i opinie 10 były inne niż 2…
Może to oznaczać, że wtedy wysłanymi zwiadowcami
były osoby o nieco niższym autorytecie w społeczności,
nie najstarsi, nie najbardziej doświadczeni i nie najmądrzejsi,
ale młodsi z tego grona, np. Khaleb miał 40 lat (Joz 14,6-7);
więc wciąż przywódcy, ale nie ci najważniejsi spośród nich
i głównie przedstawiciele tych, którzy mieli wątpliwości,
a nie osoby, które nie miały potrzeby sprawdzania obietnicy,
lecz nie uczestnicząc w zwiadzie nie mogły o tym zaświadczyć
(z wyjątkiem tych 2, którzy zeznali zgodnie z prawdą)…
2b. Zwiad po 40 Latach
„I_wysłał Jahuszua syn Nuna z tego_Szitim
dwóch mężów jako_szpiegów potajemnie mówiąc:
’Idźcie zobaczcie oto tę_ziemię i_to Jerycho’
I_poszli i_weszli (w)_dom kobiety nierządnej,
a_imię_jej Rachab i_położyli_(się) tam.”
(Joz 2,1)
Dalsza historia, która jest opisana Haftorze podaje,
że przed kolejną próbą wejścia do Ziemi Kanaan
Jahuszua wysłał zwiadowców, ale tym razem tylko 2,
których tożsamości nie są bezpośrednio podane w Biblii…
„Aram zaś zrodził tego Aminadaba,
Aminadab zaś zrodził tego Naszszona,
Naszszon zaś zrodził tego Szalmona,
Szalmon zaś zrodził tego Boaza z tą Rachab,
Boaz zaś zrodził tego Jobeda z tą Rut,
Jobed zaś zrodził tego Jeszszaja,
Jeszszaj zaś zrodził tego Dawida, tego króla.”
(Mt 1,4-6a)
Ponieważ jednak rodowód króla Dawida i Jeszui Mesjasza
łączy z Rachab z Jerycha występującą w tej historii
Szalmona będącego synem Nachszona syna Aminadaba,
najważniejszego z książąt plemienia Jahuda(ha) – 1Krn 2,10,
który został wybrany przez Boga do nadzorowania spisów;
można na tej podstawie domniemywać z tego faktu,
że Jahuszua wysłał zwiadowców z 2 wiernych plemion,
których przedstawiciele wcześniej wierzyli w obietnicę
i powołał do tego najważniejszych i najwłaściwszych z nich,
żeby tym razem złożyli świadectwo dobre i niewątpliwe.
3. Zmiana Imienia Następcy Moszego
„I_nazwał Mosze(h) dla_Hoszei syna Nuna (imię)_Jahuszua.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,16z)
To czytanie mówi o tym, że Mosze(h) zmienił imię księcia plemienia Efraima,
który później stał się jego następcą jako przywódca całego Narodu Iszraela.
Jest to zapisane w historii proroctwo o imieniu proroka jak Mosze(h) (Mojżesz)
wskazujące, że obiecany Mesjasz też będzie miał hebrajskie imię Jahuszua,
tak jak (po aramejsku) Jeszua z Naceret, w którego wierzymy
i to właśnie on wprowadzi Lud Boga do Obiecanego Królestwa.
Fakt, że Moesz(h) zmienił jego imię na Jahuszua w czasie,
gdy jeszcze nie wiedział, że nie wprowadzi Iszraela do Ziemi Obiecanej,
bo nie było jeszcze ani tego buntu, który opóźnił to wejście o 40 lat,
ani sporu o wodę, po którym Bóg zabronił wejścia także prorokowi
i nie było wiadomo który ze starszych będzie miał być kolejnym przywódcą,
bo tego wyboru można było dokonać z wielu natchnionych kandydatów;
jednocześnie świadczy, że imię następcy Moszego nie było przypadkowe,
bo jest ono owocem świadomego ustanowienia, które ma znaczenie;
ani też zwyczajnie wymyślone i zaplanowane przez samego człowieka,
ale Bóg to prowadził układając kolejne elementy niezależnie w różnych czasach.
4. Zwiad
„I_posłał ich Mosze(h) dla_zbadania tej Ziemi Kanaan
i_powiedział do_nich: 'wejdźcie tą_(drogą) w_Negeb
i_wejdźcie (na)_oto tę_górę i_zobaczcie oto tę_ziemię
jaką ona_(jest) i_oto ten_naród mieszkający na_niej:
(czy)_ten_silny on_(jest) (czy)_ten_słaby,
(czy)_ten_mały on_(jest) czy wielki
i_jaka ta_ziemia, którą on zamieszkuje w_niej
(czy)_ta_dobra ona_(jest) czy zła
i_jakie te_miasta, które on zamieszkuje w_nich
(czy)_te_obozy czy w_warowniach
i_jaka ziemia (czy)_ta_żyzna ona_(jest) czy nieurodzajna,
(czy)_są w_niej drzewa czy nie_ma
i_tymi_silnymi_będziecie i_przyniesiecie z_owocu tej_ziemi’,
a_wtedy (były)_dni dojrzewania winogron.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,17-20)
Posyłając do Ziemi Obiecanej zwiad Mosze(h) nakazał,
żeby szpiedzy przyjrzeli się jej ludowi i jego miastom,
więc nie obawiał się prawdy o ich wielkości i sile
ani warowności twierdz, w których zamieszkują;
bo doskonale wiedział, że Bóg jest potężniejszy od nich
i pomoże ich pokonać tak samo jak Egipcjan i Amalekitów
mimo błogosławieństw, których Kanaan dotąd doświadcza….
„I_poszli i_badali oto tę_ziemię od_Pustyni Cin
aż_do Rechob u_wejścia (do)_Chamat
i_wstąpili na_Negeb i_weszli aż_do Chebronu
i_tam_(byli) Achiman, Szeszaj i_Talmaj, potomkowie tego_Anakha,
a_Chebron siedem lat zbudowany_(był) przed Coan Micraim.
I_weszli aż_do Doliny Eszkhol
i_odcięli stamtąd gałąź i_grono winogron jedno
i_nieśli_je na_drągu we_dwóch i_z tych_granatów i_z tych_fig.
Dla_miejsca tego_oto nazwali 'Dolina Eszkhol’
ze względu (na)_to_grono, które odcięli stamtąd potomkowie Iszrela.
I_wrócili z_badania tej_ziemi przy_końcu czterdziestu dni.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,21-25)
Tora(h) podaje, że zwiadowcy znaleźli w Kanaanie
ogromne owoce i wielkich ludzi, znanych olbrzymów,
potomków „upadłych” z dawniejszych czasów,
którzy wciąż jeszcze dziedziczyli nadludzkie cechy;
więc polegając tylko na sobie mieli się czego obawiać,
ale powinni też widzieć wielkie obietnice, do których idą
i pamiętać o tym, że Bóg już wcześniej osądził grzech,
którego owi „nefilim” są owocem…
5. Bunt
5a. Postawa Ludu
„I_ci_mężowie, którzy wchodzili z_nim powiedzieli:
’nie możemy wystąpić przeciwko temu_ludowi,
bo silniejszy on_(jest) od_nas’
i_rozgłaszali złe_nowiny (o)_tej_ziemi, którą badali ją
do potomków Iszraela do_powiedzenia:
’ta_ziemia, którą przeszliśmy w_niej dla_zbadania jej
ziemią pochłaniającą mieszkających_(w_niej)
ona i_cały ten_lud, który widzieliśmy w_niej,
(to)_mężowie (wielkiej)_miary
i_tam widzieliśmy oto tych_olbrzymów.
potomków Anaka z tych_olbrzymów
i_byliśmy w_oczach_naszych jak_szarańcza
i_takimi byliśmy w_oczach_ich.’
I_podniosła_(się) cała ta_społeczność i_podnieśli ten głos_ich
i_lamentował ten_lud w_nocy tej_oto
i_szemrali przeciwko Moszemu i_przeciwko Aharonowi
wszyscy potomkowie Iszraela i_mówiła do_nich cała ta_społeczność:
’Obyśmy umarli w_Ziemi Micraim albo na_pustyni tej obyśmy umarli,
a_dlaczego יהוה prowadzi nas do tej_ziemi oto
aby_padły od_miecza żony_nasze
i_dzieci_nasze będą na_łup;
czy_nie lepiej dla_nas wrócić do_Micraim?’
I_mówili mąż do brata_swego:
’weźmy wodza i_wróćmy do_Micraim.'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,31-14,4)
Ludzie nie ufający Bogu myśleli o sobie, że są jak szarańcza,
dlatego obawiali się walki i ulegli widzialnej potędze bezbożnych,
a ponad to zniechęcili do gorliwości także innych z Ludu Boga,
nie zdali raportu o faktach samym przywódcom do ich decyzji,
ale ogłosili swe opinie wszystkim by pociągnąć za sobą tłumy,
wzywali do buntu i chcieli przejąć władzę od Boga i proroka…
Podobnie obecnie w wielu „Kościołach” wzywa się do tego,
żeby tolerować i akceptować narastające odstępstwo i zło,
któremu niestety nie ma odwagi się przeciwstawiać
i zdobywa ono coraz znaczniejsze miejsce;
jego zwolennicy stają się przywódcami…
5b. Postawa Jahuszui (Jozuego) i Khaleba
„I_uspokajał Khaleb oto ten_lud przeciwny Moszemu i_powiedział:
Wchodząc wejdziemy i_zdobędziemy ją
bo przemagając przemożemy ją.
(…)
A_Jahuszua syn Nuna i_Khaleb syn Jefuna(ha)
z tych_badających oto tę_ziemię rozdarli szaty_ich
i_powiedzieli do całej społeczności potomków Iszraela mówiąc:
’Ziemia, którą przeszliśmy w_niej dla_zbadania jej
dobrą_(jest) ziemią bardzo bardzo;
jeśli sprzyja nam יהוה, to_wprowadzi nas do tej_ziemi oto
i_da nam ziemię, którą ona_(jest) opływająca mlekiem i_miodem,
zatem przeciw_יהוה nie buntujcie_(się)
i_wy nie bójcie_(się) tego ludu tej_ziemi,
bo za_chleb_nasz oni_(są),
odszedł cień_ich znad_nich,
a_יהוה z_nami_(jest), nie bójcie_(się_ich)!'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,30; 14,6-9)
Właściwym jest jednak przekonanie,
że Bóg jest potężniejszy niż wszystko;
więc trwając wiernie przy Jego opiece
będziemy mogli zwyciężać otaczające zło
i do czasu choćby przetrwać bez zepsucia,
a w wyznaczonej chwili całkiem je odeprzeć;
nie można więc dopuszczać złych myśli
ani poddawać się w trwaniu w wierności;
lecz właśnie wytrwać do końca ufając…
5c. Postawa Moszego (Mojżesza)
„I_powiedział יהוה do Moszego:
’Ąż dokąd (będzie)_znieważać_Mnie ten_lud oto,
i_aż dokąd nie uwierzą we_Mnie,
we_wszystkie znaki, które uczyniłem pośród_niego?
Uderzę_go w_plagę i_wyniszczę_go
i_uczynię ciebie za_naród wielki i_liczniejszy niż_on.’
I_powiedział Mosze(h) do_יהוה:
’I_usłyszą Micrejczycy, że wyprowadziłeś
w_mocy_Twojej oto ten_lud spośród_nich
i_powiedzą do mieszkającego (w)_tej_ziemi tej_oto:Słyszeliśmy, że Ty יהוה pośród tego_ludu oto,
któremu oko w_oko ukazujesz_(się) Ty יהוה
i_obłok_Twój stoi nad_nami
i_w_słupie obłoku Ty idziesz przed_nami dniami
i_w_słupie ognia nocą
i_uśmiercisz oto ten_lud oto jak_męża jednego
i_powiedzą te_narody, które usłyszą tę wieść_Twoją, mówiąc:Ponieważ_nie potrafił יהוה wprowadzić oto tego_ludu oto
do tej_ziemi, którą przyrzekł dla_nich, więc_zabił_ich na_pustyni.
A_teraz (niech_będzie)_wielka, proszę, moc Władco_Mój,
tak_jak powiedziałeś mówiąc:יהוה powolny (do)_gniewu i_wielce życzliwy,
przebacza grzech i_przestępstwo i_oczyszcza,
(ale)_nie pozostawia_(bez_kary) karając grzech
ojców na potomkach do trzeciego i_do czwartego_(pokolenia).
Odpuść, proszę, za_grzech tego_ludu oto,
bo_wielkie miłosierdzie_Twoje
i_tak_jak niosłeś ten_lud oto z_Micraim i_aż dotąd.’
I_powiedział יהוה: 'Odpuszczam jak_słowo_twoje.'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 14,11-20)
Mosze(h) (Mojżesz) dobrze znający Boga
potrafił wyprosić miłosierdzie dla grzechu
i przypomnieć Bogu o czynach i obietnicach,
których spełnienie wymagało trwania Iszraela,
żeby okoliczne narody z Boga nie mogły zakpić
poddając w wątpliwość moc spełnienia przysiąg;
które Bóg istotnie wiernie wykonuje do końca,
ale tylko dla wiernych mu wybranych z ludu
i nie pozostawiając grzeszników bez kary,
a odrzucając tych, którzy Go odrzucili,
więc nie mogli wejść do Królestwa Boga…
Obietnice Boga są skierowane do ogółu,
ale skorzystają z nich tylko niektórzy wybrani,
którzy podążą drogą, jaką Bóg wyznaczył,
a nie zwątpią, odstąpią i zawrócą…
6. Oddania (Ofiary)
6a. Dary Dobrowolne
„I_przemówił יהוה do Moszego do_powiedzenia:
’Przemów do potomków Iszraela i_powiesz do_nich,
że (gdy)_wejdziecie do ziemi zamieszkania_waszego,
którą ja daję wam i_uczynicie (oddanie)_ogniowe dla_יהוה,
(oddanie)_wstępujące lub (przybliżenie)_zarzynane,
dla_spełnienia_ślubu lub w_dobrowolnie
lub w_zgromadzenie_wasze dla_uczynienia woni miłej dla_יהוה,
(to)_z tych_cielców lub z tych_owiec [uczynicie_je]
i_przyniesie składający dar dla_יהוה, dar_pokarmowy
(z)_mąki_wybornej dziesiątą_(część_efy)
zmieszaną z_czwartą_(częścią) tego_hinu oliwy
i_wina na_(oddanie)_płynne czwartą_(część) tego_hinu.
Uczynisz na to_(oddanie)_wstępujące
lub na_(przybliżenie)_rzeźne na_baranka tego_jednego…'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 15,1-5)
Część omawiająca oddania (ofiary) dla Boga
podobnie jak wcześniej w księdze Wajikra
(komentarz „Boże Wezwanie do Świętości„)
mówi o tych dobrowolnych i radosnych,
składanych chętnie, ślubowanych i na święta
przypominając o obowiązku dodawania do zwierząt
odpowiednich dla nich darów z mąki, oliwy i wina,
których wielkość zależy od ich rodzaju i wielkości.
6b. Nakazane Dary Przebłagalne
„A_jeśli nieuważni_(będziecie)
i_nie wykonacie tych wszystkich tych_Przykazań,
tych_oto, które powiedział יהוה do Moszego,
tego wszystkiego, co nakazał יהוה wam przez_rękę Moszego,
od tego_dnia, (w)_którym nakazał יהוה i_dalej przez_pokolenia_wasze…
(…)
I_odpuszczone_(zostanie) dla_całej społeczności potomków Iszraela
i_dla_obcego przebywającego między_nimi,
bo od_całego tego_ludu w_zaniedbaniu.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 15,22-23.26)
Kolejny fragment przypomina o oddaniach przebłagalnych
wskazując potrzebę zadośćuczynienia za popełnione grzechy,
które zostały uczynione przez nieuwagę, a potem odkryte…
W tym fragmencie Tory jest wprost napisane,
że dotyczy to także obcych przebywających wśród Iszraela,
a więc Prawo dotyczące służby w Świątyni jest dla wszystkich
i inne narody, które chcą poznać i przyłączyć się do Boga
na pewno muszą przyjąć i spełniać także ten aspekt Tory,
6c. Nie Ma Darów
„(Dla)_tego_tubylca z_potomków Iszraela
i_dla_obcego przebywającego wśród_was
Tora(h) jedna jest_i_będzie dla_was,
aby_czynić przy_zaniedbaniu;
a_ta_dusza, która czynić_(będzie) z_ręką podniesioną
z tych_tubylców i_z tych_obcych tego יהוה tym ze_zniewagi
i_odcięta_(będzie) ta_dusza ta_oto spośród ludu_swego.,
bo słowem יהוה wzgardził i_to Przykazanie_Jego złamał,
odcinaniem odcięta_(zostanie) ta_dusza ta_oto,
wina_jej na_niej_(pozostanie).”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 15,29-31)
Podobnie też świadomy grzech przeciw Prawu Boga
jest osądzany i karany tak samo według jednej Tory
niezależnie od tego, kto celowo znieważył Przykazanie:
dla członka Narodu Iszraela i cudzoziemca karą jest śmierć;
czego przykład dają już kolejne wersety…
7. Powaga Szabatu
„I_przebywali potomkowie Iszraela na_pustyni
i_znaleźli męża zbierającego drewno w_dzień tego_Szabatu
i_przyprowadzili go ci_znajdujący go zbierającego drewno
do Moszego i_do Aharona i_do całej tej_społeczności
i_osadzili go pod_strażą bo nie rozstrzygnięto co uczynić mu.
I_powiedział יהוה do Moszego: śmiercią zabity_(będzie) ten_mąż,
ukamienuje go w_kamienie cała ta_społeczność na_zewnątrz od_obozu.
I_wyprowadziła go cała ta_społeczność poza, na_zewnątrz od_obozu
i_kamienowali go w_kamienie i_umarł jak nakazał יהוה temu Moszemu.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 15,32-36)
Historia ukarania człowieka, którego przyłapano na pracy w Szabat
dowodzi, że choć święto ma być odpoczynkiem i radością dla ludzi,
to jego sednem nie jest wcale dowolność spędzania tego czasu;
ale ważność tego dnia wymaga odpowiedniego przestrzegania go.
Szabat ma być odpoczynkiem, ale też czasem uświęconym,
oddzielnym i innym od powszednich dni, w które się pracuje;
dlatego należy się do niego wcześniej odpowiednio przygotować,
a zakazanych czynności zaniechać aż do jego zakończenia…
Tradycyjna wykładnia podaje, że wyrok zapadł później,
że dopiero po Szabacie objawiono jak winnego osądzić,
bo nawet jego skazanie i egzekucja nie są właściwe na święto.
8. Cicit (Frędzle)
„I_powiedział יהוה do_Moszego do_powiedzenia:
’Przemów do potomków Iszraela i_powiedz do_nich
i_uczynią dla_siebie cicit na skrajach szat_swoich (i)_dla_potomstwa_ich
i_umieszczą przy_cicit (na)_skraju sznur tekhelet
i_będą dla_was jako_cicit i_widzieli_(będziecie) je
i_przypomnicie_(sobie) te wszystkie Przykazania יהוה i_wykonywali je
i_nie szukali za sercem_waszym i_za oczami_waszymi,
które was_(prowadzą) nierządnymi za_nimi;
dlatego aby_pamiętać i_wykonywać te wszystkie Przykazania_Moje
i_być świętymi dla_Boga_waszego, Ja יהוה Bóg_wasz,
który wywiodłem was z_Ziemi Micraim aby_być dla_was za_Boga,
Ja יהוה, Bóg_wasz.'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 15,37-41)
Nakaz sporządzenia i umieszczenia cicit (frędzli) na skrajach szat
ma na celu przypominanie o tym, żeby spełniać Przykazania Boga;
co ma sens i działa tylko wtedy, gdy można te cicit widzieć
i spoglądając na nie przypominać sobie o zasadach i obowiązkach,
w tym też o posłuszeństwie w sprawach, których się nie rozumie,
a nawet mogą one nie mieć żadnego praktycznego sensu,
tak jak właśnie cicit przy szatach, które są czymś całkiem rytualnym
i ich sensem jest tylko posłuszne bezwzględne wykonanie nakazu,
co samo w sobie o tym poświadcza i poucza.
Trzeba w tej sprawie rozróżniać gorliwość od obłudy,
dawanie dobrego świadectwa i wzoru od popisywania się;
bo granica jest cienka, a wąska droga bardzo blisko niej:
Jeszua (Jezus) nie potępił peruszim (faryzeuszów) za noszenie,
ale za wydłużanie cicit (frędzli) i powiększanie tefilin (Mt 23,5),
zatem samo ich zakładanie według nakazu jest właściwe,
a przesadą może być np. rywalizacja wielkością i zawartością,
ustanawianie zmian i rzekomych poprawek na niby lepsze;
zaś schowanych nie dałoby się ocenić ani źle ani dobrze;
więc muszą być widoczne, żeby ukazywać słuszność
jaką jest po prostu obecność zwyczajnych cicit.
Publiczne noszenie cicit na widoku jest świadectwem odwagi,
której zabrakło tym, którzy odmówili wejścia do Kanaanu;
choć samo to na pewno do pełni świętości nie wystarcza,
to jest krokiem, który pozwala w tym trwać i pomagać innym
dając wzór, że można i zachętę do tego, żeby też czynili podobnie,
żeby nie wstydzić się pobożnego wyglądu i spełniania Tory.
Chwała Bogu!