Gorliwość Kapłaństwa Wieczności
Komentarz do parszy „Pinchas” (części „Pinchas” (Imię)):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,10-29,40/30,1; 1Krl 18,46-19,21; J 2,13-22.
Gorliwość prowadząca do Przymierza Kapłaństwa.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Sytuacja w Obozie
Żeby rozumieć historię opisaną w tej parszy,
trzeba mieć świadomość sytuacji w obozie Iszraela,
w której do tego wydarzenia doszło,
co jest opisane na końcu poprzedniego czytania:
„I_rzekł יהוה do Moszego:
’Weź tych wszystkich przywódców tego_ludu
i_powieś ich dla_יהוה naprzeciw tego_Słońca
i_odwróci_(się) zapalczywość gniewu יהוה od_Iszraela.’
I_rzekł Mosze(h) do sędziów Iszraela:
’zabijcie [każdego]_męża, męża_swojego,
tego_przyłączającego_(się) do_Baal Paora.’
I_oto mąż z_potomków Iszraela przyszedł
i_przyprowadził do braci_swoich oto tę_Midianitkę
przed_oczyma Moszego i_przed oczyma
całej społeczności potomków Iszraela,
a_oni lamentowali (przy)_wejściu Namiotu Spotkania.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,4-6)
W społeczności Iszraela zdarzył się wielki grzech,
za który Bóg nakazał skazać na śmierć i zabić przywódców,
którzy na to pozwolili i byli za to odpowiedzialni
(a także innych winnych uczestników tego odstępstwa);
ale nie jest wcale napisane, że ten wyrok wykonano
(podczas gdy przy innych są o tym zapisane słowa:
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 15,32-35;
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 24,10-24;
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 32,20-28),
zaś postępowanie Zimriego wskazuje przeciwnie,
że nikt nie miał zamiaru spełnić tego nakazu;
więc grzesznicy nie tylko wcale nie obawiali się kary,
ale ostentacyjnie popisywali się swoim złym zachowaniem
będąc dumnymi z tego, jak sprzeciwiają się władzy…
Skoro oskarżonymi byli też przywódcy zwykle sprawujący sądy,
to procesy niezbędne do wykonywania Prawa się nie odbywały,
więc nie było wymierzania kar ani przywracania sprawiedliwości,
nie było jednak też porządku i ochrony, jakie Prawo ma zapewniać;
po prostu jakby nie było Prawa wcale, bo nie było spełniane…
2. Czyn Pinchasa – Gorliwość i Poświęcenie
„I_ujrzał_(to) Pinchas, syn Eleazara, syna Aharona, tego_kohena
I_powstał spośród tej_społeczności i_wziął włócznię w_rękę_swą
i_przyszedł za mężem Iszraelitą pod tę_zasłonę_(namiotu)
i_przebił tych oboje, tego męża Iszraelitę i_oto tę_kobietę przez łono_jej
i_ustała ta_plaga od potomków Iszraela,
a_było tych_martwych w_pladze cztery i_dwadzieścia tysięcy.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,7-9)
Według Prawa zwykle przed wykonaniem wyroku śmierci
potrzebne są zgodne zeznania co najmniej dwóch świadków
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 17,6-13; 19,15-21),
którzy zostaną przesłuchani, a ich prawdomówność zbadana,
żeby skazywać za faktyczną winę, a nie wymysły i pomówienia
ani błędne interpretacje i fałszywe wyobrażenia dodane do faktów;
skoro jednak nie było w tym czasie właściwie działającego sądu,
który zapewniałby sprawiedliwość i bezpieczeństwo społeczności,
to nie było tak kar za grzechy jak i ochrony przed złymi czynami;
a Pinchas w warunkach zupełnego bezprawia musiał zrobić coś,
co mogło przywrócić porządek Prawa do ponownego działania;
musiał uczynić coś, co pokaże potrzebę istnienia Prawa i sądów,
a także słuszność wykonanego przez niego czynu…
Choć w tamtej sytuacji kolejność jest inna niż nakazana,
to ta egzekucja została wykonana w taki sposób,
żeby utrwalić świadectwa i dowody winy,
żeby świadkowie mogli zobaczyć je później,
żeby uprawomocnić ten już wykonany wyrok
i przywrócić porządek Prawa, którego nie było…
3. Popełniony Grzech Wymagający Kary
Jaki grzech mogli zobaczyć Ci,
którzy po Pinchasie weszli do tego namiotu?
Co było zakazane i tak złe, że Bóg zesłał za to plagę?
W świetle Tory można rozważać kilka możliwości,
które są mniej lub bardziej zgodne z prawdą:
3a. Małżeństwa z Moabitkami i Midianitkami
„A_imię męża Iszraelity zabitego,
którego zabito (z)_oto tą_Midianitką:
Zimri syn Salua, książę domu ojca od_Szimaona;
a_imię tej_kobiety tej_zabitej, tej_Midianitki:
Kozbi, córka Cuara, przywódcą plemienia, domu ojca w_Midianie on.
I_rzekł יהוה do Moszego do_powiedzenia:
Wrodzy_(bądźcie) (do)_oto tych_Midianitów
i_bijcie ich, bo wrogami_(byli) oni dla_was
w_oszustwach_swoich, którymi oszukiwali was
za sprawą Paora i_za sprawą Kozbi, córki księcia Midianu,
siostry_ich, tej_zabitej w_dniu tej_plagi za sprawą Paora.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,14-18)
Po pierwsze historia akcentuje pochodzenie kobiety,
która nie wywodziła się z Narodu Iszraela,
ale z Midianu, który był wtedy połączony z Moabem,
sprzymierzony lub podległy władzy tego drugiego,
a łączenie się z Moabem było Iszraelowi zakazane:
„Nie_wejdzie Amonita i_Moabita do_zgromadzenia יהוה,
także pokolenie zupełne nie wejdzie ich do_zgromadzenia יהוה do wieczności,
za sprawę, że nie spotkali was z_chlebem i_z_wodą w_drodze w_wychodzeniu z_Micraim
i_że najęli przeciw_tobie tego Baalama, syna Baora z_Petor (w)_Aram Naharaim
dla_przeklinana_cię, a_nie chciał יהוה, Bóg_twój wysłuchać od Baalama…„
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 23,4-6a)
Zakaz ten jednak ma w Torze uzasadnienie wskazujące,
że na pewno został nadany dopiero po tych wydarzeniach;
więc na pewno nie mogło to być istotą problemu…
„I_rzekł do_nich Mosze(h): '(Czemu_pozostawiliście)_żywe wszystkie kobiety?
Bowiem to_(one) były dla_potomków Iszraela w_namowie Baalama
dla_dokonania odstępstwa przeciw יהוה za sprawą Paora
i_było_(to) tą_plagą w_społeczności יהוה,
a_teraz zabijcie wszystko męskie wśród_dzieci
i_wszystkie kobiety, znające męża dla_obcowania (z)_mężczyzną zbijcie,
ale_wszystkie dzieci kobiece, które nie poznały obcowania (z)_mężczyzną
(pozostawcie)_żywe dla_was.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 31,15-18)
Mosze(h) (Mojżesz) po dokonaniu zemsty na Midianitach
karci wysłanych wojowników za to, że oszczędzili kobiety,
które były sprawczyniami właśnie tego odstępstwa,
ale jednocześnie nakazuje zachować te młodsze,
które jeszcze nie osiągnęły wieku pozwalającego współżyć,
żeby w przyszłości mogły stać się żonami Iszraelitów;
więc nawet później nie było zupełnego zakazu,
a wcześniej mogło to być nawet preferowane i dobrze widziane,
bo Moabici to potomkowie Lota, krewnego i wychowanka Abrama,
a Midianici to nawet jeden z narodów potomków Abrahama
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 25,1-4),
którzy powinni w związku z tym znać i służyć jedynemu Bogu,
którego Baalam był przecież wcześniej prawdziwym prorokiem…
„…A_Eleazar, syn Aharona
wziął dla_siebie z_córek Putiela dla_siebie za_żonę
i_urodziła dla_niego tego Pinchasa,
oto głowy ojców Lewitów według_rodów_ich.”
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 6,25)
W tradycji judaizmu są 2 interpretacje znaczenia imienia „Putiel”,
które bywa także kojarzone z Poti Ferą, kapłanem Micraim,
którego córkę wziął za żonę Josef około 200 lat wcześniej
oraz 2 wyjaśnienia tego, kogo określa to imię w tym miejscu:
Według jednej imię oznacza „wyzwolonego i wywyższonego przez Boga„,
a druga mówi, że kogoś „tuczącego bydło na oddania dla bożków„,
co kojarzy tę postać z Josefem (którego córki pochodziły też od Poti Fera)
albo z Jitro, który był kohenem Midianu i uznał wyższość Boga Iszraela.
Gdyby słuszna była ta druga interpretacja tożsamości Putiela,
to także bohater tej historii, Pinchas byłby synem Midianitki….
Niezależnie od niepewności tego, co rozważa tradycja judaizmu,
która podaje pod rozwagę dwie całkiem różne możliwości;
istnieje w Torze dowód na legalność małżeństw z Midianitkami:
„A_Mosze(h) był pasącym tę trzodę Jitro,
teścia_swego, kohena Midianu…”
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 3,1a)
Z samego Pisma wiadomo na pewno,
że Mosze(h) miał żonę właśnie z tego narodu,
zatem w świetle faktów nie mogło to być zakazane
i problemu nie stanowił sam wybór ani pochodzenie kobiety.
Musi chodzić o coś innego…
3b. Współżycie Podczas Krwawienia
„A_mąż, który współżyje (z)_tą żoną (w)_krwawienie_miesięczne
i_odkryje tę nagość_jej, to źródło_jej obnaża,
a_ona odkrywa to źródło krwi_swojej,
to_wytraceni_zostaną oboje z_pośród ludu_ich.”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 20,18)
Choć nie jest to znane ani oczywiste dla wszystkich,
współżycie w małżeństwie także może być nierządem
kiedy czyni się to np. w nieodpowiednim czasie,
gdy kobieta ma krwawienia miesięczne lub inne;
co jest takim samym grzechem śmiertelnym
jak inne odstępstwa od etyki współżycia…
W tej historii na pewno nie może jednak chodzić o to,
bo krew wypływająca ze śmiertelnej rany zadanej włócznią
zniszczyłaby dowód mieszając się ze stanowiącą problem,
co bez współczesnych metod byłoby niemożliwe do rozpoznania…
Musi chodzić o coś innego…
3c. Bałwochwalczy Nierząd
„I_przebywał Iszrael w_Szitim
i_zanieczyszczał_(się) ten_lud
dla_cudzołożenia z_córkami Moabu
i_zapraszały dla_ludu dla_przybliżania bożkom_ich
i_spożywał ten_lud i_ofiarowali dla_bożków_ich
i_przylgnął Iszrael do_Baal Paora
i_rozpalił_(się) gniew יהוה przeciw Iszraelowi.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,1-3)
„I_wziął Balakh tego Baalama (na)_szczyt tego_Paoru
widocznego nad_obliczem tego_stepu.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 23,28)
Tora(h) wprost mówi, że Iszrael cudzołożył i składał ofiary bożkom,
co oczywiście mieści w sobie dosłowne sensy tych praktyk,
które mogły być także ceną za współżycie z tymi kobietami;
ale na to nie potrzeba by takich dowodów – wystarczyłby bożek
(o ile inni widzieliby wejście Pinchasa do namiotu i wyjście
żeby mieć pewność, że nie spreparował tego dowodu,
ale był on tam wcześniej wniesiony przez właściciela miejsca);
a bałwochwalstwo może zawierać wiele różnych obrzędów…
Zwykłe pokłony przed bożkami byłby bardzo oczywiste
i mało kto dałby się świadomie namówić na coś takiego,
gdyby miała to być np. cena za współżycie lub małżeństwo,
ale do innych form czci i mniej oczywistych grzechów
można było przekonać obłudą i podstępem…
Istotne jest to, że czcili oni wtedy bożka „Baal Paora”,
którego nazwa może pochodzić od miejsca jego kultu,
ale też od znaczenia, jakie ma słowo „פעור” („paor”),
które oznacza np. „otwarcie”, „dziurę” lub „szczelinę”
(dzięki czemu np. z góry widać step znajdujący się za innymi,
widoczny przez przesmyk pomiędzy dwoma innymi skałami);
a w innym kontekście wskazywać też sposób czczenia…
Tradycja rabiniczna podaje, że tego bożka czczono
obnażając przed jego wizerunkiem tylną część ciała,
więc jego imię może oznaczać też „jej władcę”…
Jeśli Pinchas przebił Zimriego z Kozbi podczas czynności,
która była podobna do współżycia, ale w niewłaściwy sposób,
to pozostałoby to świadectwem tego bałwochwalstwa i nierządu,
na podstawie którego można by usankcjonować wyrok na nich;
bo każdy mógłby zobaczyć ich winę nawet po śmierci…
Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę razem,
a współżycie jest przeznaczone dla małżeństwa,
w którym ma łączyć męskość z kobiecością w jedno,
od czego odstępstwami są wszelkie inne połączenia.
Dozwolone i właściwe są niektóre różne inne czynności,
które okazują uczucia, sprawiają przyjemność i umacniają więzi,
ale są w tym też zasady i określone granice przyzwoitości;
których przekroczenie jest złe nawet z właściwą osobą…
Bardzo ważne jest z kim się współżyje – tylko mąż z żoną,
ale ważne jest też kiedy i jak, bo inaczej też może być źle!
Trzeba mieć tego świadomość i o tym pamiętać,
żeby nie popełnić błędu Zimriego, który nie tylko grzeszył sam,
ale też zwracał na siebie uwagę, oczekiwał publicznej aprobaty
i promował swoje zachowanie, do którego naśladowania zachęcał…
Ta manifestacja, po której sprawiedliwi płakali przed Przybytkiem
mogła nie być jeszcze dowodem popełnienia śmiertelnej winy,
ale już jasno wyrażała publicznie taki zamiar tych grzeszników,
dlatego Pinchas wiedział co musi zrobić i po co idzie do ich namiotu.
4. Gorliwość i Przymierze z Pinchasem
„I_rzekł יהוה do Moszego do_powiedzenia:
’Pinchas, syn_Eleazara, syna Aharona, tego_kohena
odwrócił tę zapalczywość_Moją od potomków Iszraela
w_gorliwości tą gorliwością w_pośród_nich
i_nie wyniszczyłem potomków Iszraela w_gorliwości_Mojej.’
I_tak mów: 'Oto_Ja daję dla_niego to Przymierze pokoju i_będzie_(ono)
dla_niego i_dla_potomstwa_jego po_nim Przymierzem Kapłaństwa Wieczności
za_to, że gorliwym_(był) dla_Boga_swego i_przebłagał nad potomkami Iszraela.'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,10-13)
Ponieważ Pinchas okazał gorliwość i zaryzykował własnym życiem,
bo sam mógł zostać potępiony, skazany i zabity za ten czyn,
którym wystąpił przeciwko nieprawej i grzesznej starszyźnie,
a wykonując część z tego, co było nakazane Moszemu;
Bóg docenił jego poświęcenie i podjęcie walki o świętość
zawierając z nim szczególne Przymierze Kapłaństwa na Wieczność
(co w oryginale zapisano „ברית כהנת עולם” – „Brit Kohenot Aolam”),
gwarancję tego, że będzie ono należne jego potomkom…
Choć jest to opisane w Biblii znacznie wcześniej,
to te jednako ważne i pewne słowa Boga są mniej znane
niż podobna późniejsza obietnica dana Dawidowi
i dotycząca panowania jego potomków jako królów:
„Raz przysiągłem w_świętości_Mojej, że dla_Dawida (nie)_skłamię,
potomstwo_jego na_wieczność będzie i_tron_jego jak_Słońce przede_Mną.”
(Ps 89,36-37)
Obie te sprawy proroctwo dane poprzez Jirmijahu (Jeremiasza) łączy w jedno:
„Bo tak mówi יהוה:
’Nie zabraknie dla_Dawida męża zasiadającego na tronie domu Iszraela
i_dla_kohenów tych_Lewitów nie zabraknie męża z_przed_oblicza_Mego
wznoszącego (oddanie)_wstępujące i_oddanie_spalane z_pokarmów
i_dokonującego przybliżeń (po)_wszystkie te_dni.’
I_było słowo יהוה do Jirmijahu do_powiedzenia: 'Tak mówi יהוה:
Jeśli zerwiecie to Przymierze_Moje tego_dnia i_to Przymierze_Moje tej_nocy,
i_aby_nie było dni i_nocy w_czasie_swoim, (to)_też Przymierze_Moje byłoby_zerwane
(z)_tym Dawidem, sługą_Moim, z_żyjących dla_jego syna króla na_tronie_jego
i_(z)_oto tymi_Lewitami, tymi_kohenami, sługami_Moimi.
Jak nie zliczony zastęp tych_niebios i_nie zmierzony piasek tego_morza,
tak rozmnożę to potomstwo Dawida sługi_Mego i_tych Lewitów, sług_Moich’
I_było słowo יהוה do Jirmijahu do_powiedzenia:
’Czy_nie zauważyłeś, co ten_lud oto rozpowiada aby_mówić:
Dwie rodziny, które wybrał יהוה wśród_nich i_odrzucił_je
i_tym ludem_Moim gardzą od_żyjących (chcą_być)_większym narodem przed_obliczami_ich.’
Tak mów יהוה: 'Gdyby nie_(było) Przymierza_Mojego dnia i_nocy, Praw Niebios i Ziemi nie ustaliłbym,’
wtedy_(też) potomstwo Jakuba i_Dawida, sługi_Mojego odrzuciłbym,
aby_(nie)_brać z_potomstwa_jego panujących nad rodem Abrahama, Icchaka i_Jakuba,
bo_(jednak) odmieniając odmienię tę niewolę i_zlituję_(się)_im.”
(Jr 33,17-26)
Potomek Dawida ma panować jako król (Ez 37,24-28) łącząc swój urząd
ze kohenami (kapłanami) z plemienia Lewiego służącymi u jego boku;
a Bóg nawet wprost karci tych, którzy podważają wybór dwóch rodzin
uważając, że oni sami mogą być większymi od Jego wybranych;
podczas gdy zmiana tego jest dokładnie tak samo niemożliwa
jak zmiana Praw Niebios i Ziemi, przerwanie cyklu dni i nocy;
co jest zarzutem np. wobec całego „chrześcijaństwa”,
które odrzuca służbę w Świątyni Boga na Ziemi…
Jeśli ktoś nie uznaje i unieważnia służbę w Świątyni
odrzucając też potrzebę i ważność kohenów (kapłanów),
to źle uważa, że „Bóg” nie spełni i wycofał się z tej obietnicy;
więc dokładnie tak samo musi brać pod uwagę możliwość,
że „Bóg” mógłby także zerwać Przymierze z Jeszuą (Jezusem)
i wycofać się z miłosierdzia dla zbawionych od grzechów;
zatem nie tylko nie byłoby pewnej nadziei dla „chrześcijan”,
których ktoś taki mógłby jeszcze zastąpić innym ludem,
ale ogólnie opiera się na czymś bardzo niewiarygodnym.
Z takiej bardzo niepewnej wiary lepiej całkiem zrezygnować
i raczej poznać Boga, który dotrzymuje i spełnia obietnice,
którego Przymierza są pewne, trwałe i niepodważalne (Rz 11,29):
Boga potwierdzającego wieczność kapłaństwa potomków Aharona
tak samo jak każdego Przymierza, które ogłosił ludziom…
„I_ci_koheni tego_Lewiego, potomkowie Cadokha,
którzy przestrzegali tej służby Sanktuarium_Mojego
gdy odstąpili potomkowie Iszraela ode_Mnie,
oni przystąpią do_Mnie dla_służby_Mi
i_będą_stali przed_obliczem_Moim
dla_składania_oddań dla_Mnie – tłuszczu i_krwi,
wyrocznia Władcy_mojego, יהוה.”
(Ez 44,15)
W podobnym czasie jak Jirmijahu inny prorok – Jechezkel (Ezechiel)
objawił proroctwo o tym, że służba kohenów będzie sprawowana
przez potomków Cadokha, co słusznie świadczy o prawdzie,
że obietnica nie należy się wszystkim, którzy ją dziedziczą,
bo nie zależy np. tylko od samego pochodzenia z rodu kohenów,
ale wymaga także faktycznej wierności w poglądach i czynach;
a Bóg wybiera, wspiera i uzdalnia do spełnienia zapowiedzi
tych, którzy tego chcą, starają się i są godni daru…
„Synowie Lewiego: Gerszon, Kehat i_Merari.
I_synowie Kehata: Amram, Jica(h)ar i_Chebron i_Aziel.
I_synowie Amrama: Aharon i_Mosze(h) i_Miriam.
I_synowie Aharona: Nadab i_Ebihue, Eleazar i_Eitamar.
Eleazar zrodził tego Pinchasa, Pinchas zrodził tego Ebiszua,
i_Ebiszua zrodził tego Bukiego i_Buki zrodził tego Aziego,
i_Azi zrodził tego Zerachjaha i_Zerachjah zrodził tego Merajota.
Merajot zrodził tego Emarjaha i_Emarjah zrodził tego Echituba.
i_Echitub zrodził tego Cadokha i_Cadokh zrodził tego Echimaca
i_Echimac zrodził tego Azarjaha i_Azarjah zrodził tego Jochanana
i_Jochanan zrodził tego Azariaja, jego, który kohenem_(był)
w_Domu, który zbudował Szlomo(h) w Jeruszalaim.
I_zrodził Azarjah tego Emarjaha i_Emarjah zrodził tego Echituba
i_Echitub zrodził tego Cadokha i_Cadokh zrodził tego Szaluma
i_Szalum zrodził tego Chilkijaha i_Chilkijah zrodził tego Azarjaha
i_Azarjah zrodził tego Serajaha i_Serajah zrodził tego Jahucedeka
i_Jahucedek poszedł na_wygnanie (gdy)_יהוה_(wydał)
tego Jahuda(ha) i_Jeruszalaim w_rękę Nebukadnecara.”
(1Krn 5,27-41)
W rodowodzie potomków Pinchasa jest nawet dwóch Cadokhów,
od których może wywodzić się obietnica dana przez Jechezkela,
a którzy faktycznie sprawowali urzędy (częściowo) w czasach odstępstwa
i mogli stawiać odpór złu zachowując kohenów przy wierności Bogu.
„I_dla_potomków Aharona oddziały_ich:
synowie Aharona Nadab i_Ebihue, Eleazar i_Eitamar
i_umarł Nadab i_Ebihue przed_obliczem ojca_swego, a_synów nie miel u_siebie
i_kapłaństwo_(pełnił) Eleazar i_Eitamar i_podzielił_ich Dawid i_Cadokh:
z potomków Eleazara oraz_Echimelekha z synów Eitamara
na_oddziały_swoje według_służby_ich.
I_stali_(się) potomkowie_Eleazara liczniejsi
według_wodzów tych_dzielnych od potomków Eitamara
i_wydzielono z_potomków Eleazara wodzów od_domu ojców sześć (i)_dziesięć,
a_z_potomków Eitamara od_domu ojców_ich osiem.
I_podzielono_ich w_losy jednych jak drugich dla bycia
książętami Świątyni i książętami Boga
z_potomków Eleazara i_w_potomkach Eitamara.
I_spisał_ich Szemajah, syn Natanela, ten_pisarz od Lewiego
przed_obliczem tego_króla i_tych_książąt i_Cadokha, tego_kohena
i_Echimelekha, syna Ebiatara i_naczelników tych_rodów dla_kohenów i_dla_Lewitów.
Dom ojca raz losowano od_Eleazara i_losem losowano od_Eitamara.
I_padł ten_los ten_pierwszy dla_Jahujariba, dla_Jadajahu ten_drugi,
dla_Chrima ten_trzeci, dla_Szarima ten_czwarty,
dla_Malkjaha ten_piąty, dla_Mijamina ten_szósty,
dla_Hakoca ten_siódmy, dla_Ebijahu ten_ósmy…”
(1Krn 24,1-10)
Wiadomo, że kohenów hagadol nie ma wśród 24 zwierzchników rodów,
którzy spełniają inny rodzaj zwierzchności i służby w Świątyni;
ale 16 potomków Eleazara to na pewno potomkowie Pinchasa,
a część z nich może wywodzić się też od pierwszego Cadokha,
który w czasach Dawida podzielił na zmiany służbę kohenów;
a jednym z nich na pewno jest jest Ebijahu (Abiasz)
(bo niezależnie czy losowano 2,1,2,1,2… czy 1,2,1,2,1,2…
zmiana 8. na pewno pochodzi od Eleazara i Pinchasa),
zatem Ewangelia Łukasza mówi o dziedzicu obietnicy:
„Stało_(się) w tych dniach Heroda, króla tego Jahuda(ha),
kohen pewien imieniem Zekarijah ze zmiany Ebijaha
i żona jego z tych córek Aharona, a to imię jej Eliszebet
(,,,)
Powiedział zaś do niego ten anioł:
’nie bój_(się) Zekarijahu, bo wysłuchana_(została) ta prośba twoja
i ta żona twoja Eliszebet urodzi syna ci i nazwiesz to imię jego Jochanan.'”
(Łk 1,5.13)
Co dowodzi wierności Boga i spełniania obietnicy,
bo około 1000 lat po Dawidzie i 1500 po Pinchasie
nadal zachował on wiernych ludzi w tej rodzinie
i z pośród nich powoływał do właściwej służby,
do współpracy namaszczonego kohena i króla,
która ma być też kontynuowana w przyszłości;
o czym zapewniają także inne objawienia:
„Oto ja wysyłam posłańca_Mojego
i_obróci drogę przed_obliczem_Moim,
i_niespodziewanie przyjdzie do tej_Świątyni_jego
ten_władca, którego wy szukacie
i_posłaniec tego_Przymierza, którego wy pragniecie,
oto przyjdzie, rzekł יהוה Zastępów,
a_kto wytrzyma ten dzień przyjścia_jego
i_kto ostanie_(się) w_ukazaniu_(się)_jego?
Bo on jak_ogień przetapiającego i_jak_ług piorących
i_usiądzie jak przetapiający i_oczyszczający srebro
i_oczyści tych potomków Lewiego i_przecedzi ich jak_złoto i_jak_srebro
i_będą dla_יהוה przynoszącymi dar w_sprawiedliwości
i_będzie_miły dla_יהוה dar Jahuda(ha) i_Jeruszalaim
jak_dniami wieczności i_jak_latami starożytnymi.”
(Ml 3,1-4)
„Ustanowię dla_Mnie kohena wiernego,
który_jak w_sercu_Moim i_w_duszy_Mojej będzie_postępował
i_zbuduję dla_niego dom trwały
i_będzie_chodził przed_obliczem Maszijacha_Mojego (przez)_wszystkie te_dni
i_będzie_(że) każdy ten_ocalały w_domu_twoim przyjdzie pokłonić_(się) dla_niego
dla_monety srebrnej i_bochenka chleba i_powie:
’Przyjmij_mnie proszę do jednego (zadania)_kohena,
dla_zjedzenia kawałka chleba.'”
(1Sm 2,35-36)
Trzeba więc mieć w świetle Biblii świadomość tego,
że choć Bóg wybrał jednego człowieka jako króla dla wszystkich,
to nie powierzył wcale całej władzy tylko w te jedne ręce,
ale pomimo skupienia wielu świadectw na Mesjaszu-Królu
faktycznie ma ich być dwóch zgodnie współpracujących (Za 6,13)
i potrzeba razem z nim też Mesjasza-Kohena z rodu Aharona;
jak to już wielokrotnie właściwie w historii biblijnej było, np.:
1. Mosze(h) i Aharon – Szemot/2Moj/Exodos/Wj 6,27;
2. Jahuszua i Eleazar – Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 27,18-23;
3. Dawid i Cadokh – 1Krn 24,31;
4. Jaszijahu i Chilkijah – 2Krl 22,3-4;
5. Zorobabel i Jahuszua – Za 3-4; Ag 1-2; Ezd 5,2;
6. Jeszua (Jezus) i Jochanan (Jan) – J 1,29; Mt 11,4; Łk 7,22;
zatem trzeba uznać 2 zwierzchności ustanowione przez Boga
nad całym Jego ludem – dawniej tylko 12 plemionami Iszraela,
a teraz też wszystkimi, którzy się do nich przyłączają…
5. Bez Zmiany Kapłaństwa
„Patrzcie zaś (jak)_wielki ten [Melekh_Cadik],
któremu i dziesięcinę Abraham dał z tych pierwocin, ten patriarcha.
I ci prawdziwie z tych synów Lewiego to kapłaństwo biorąc
Przykazanie mają pobierania_dziesięciny od ludu według Prawa,
to jest (od)_tych braci ich, choć_[też] [są]_wychodzący z tego biodra Abrahama;
ten zaś nie mając_rodowodu z nich przyjął_dziesięcinę (od)_Abrahama
i tego mającego te obietnice pobłogosławił,
bez zaś całego sporu to mniejsze przez to większe jest błogosławione
i tutaj prawdziwie dziesięciny umierający ludzie przyjmują,
tam zaś poświadczony, że żyje i jak wypowiedź powiedzieć
z_powodu Abrahama i Lewi te dziesięciny biorący [jest]_obciążony_dziesięciną
jeszcze bowiem w tym biodrze tego ojca był gdy przyszedł_naprzeciw mu Melekh_Cadik.
Jeśli prawdziwie więc doskonałość z_powodu tego lewickiego kapłaństwa była,
ten lud powiem poprzez nie otrzymał_Prawo,
jaka jeszcze potrzeba (by)_według tego porządku Melekh_Cadika innego wzbudzać kohena
i nie według tego porządku Aharona nazywanego?
Gdyby_zmieniono bowiem to kapłaństwo z konieczności i Prawa zmienienie nastąpiłoby.
O którym bowiem jest_mówione, (w)_tym plemieniu innym jest_uczestnikiem,
z którego nikt (nie)_miał_zwróconej_uwagi (ku)_temu ołtarzowi,
wcześniej_jawne bowiem, że z Jahuda(ha) wzrósł ten władca nasz [Jeszua],
w którym plemieniu o kohenach nic Mosze(h) (nie)_powiedział
i obficiej jeszcze oczywiste jest:
jeśli według tego podobieństwa Melekh-Cadika wstaje kohen inny,
który nie według Prawa Przykazania cielesnego stał_(się),
ale według mocy życia niezniszczalnego,
świadczeniem jest_świadczone bowiem, że:
’Ty kohen na ten wiek według tego porządku Melekh-Cadika’,
Uczynione_niewykonalnym prawdziwie bowiem staje_(się) wcześniejsze Przykazanie
z_powodu tej jego bezsilności i niekorzystności,
nic bowiem uczyniło_doskonałym to Prawo,
późniejsze_wprowadzenie zaś lepszej nadziei,
z_powodu której zbliżamy_(się_do) tego Boga.”
(Hbr 7,4-19)
W większości głównych nurtów „chrześcijaństwa”
tendencyjne, wyrwane z kontekstu i wypaczone przekłady Hbr 7,12 oraz Hbr 7,18
sugerują czytelnikom zmianę kapłaństwa, zmianę Prawa i unieważnienie Przykazania;
co jednak jest sprzeczne ze wskazanymi i rozważonymi tu wcześniej faktami z Biblii:
1. Zmiana kapłaństwa podważałaby obietnicę i Przymierze Boga z Pinchasem,
fałszywie czyniąc Stwórcę niewiarygodnym kłamcą, który może zmienić zdanie
i nie wywiązać się z tego, co wcześniej publicznie objawił i ogłosił ludziom:
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,10-13; Ez 44,15; Jr 33,17-26; Ml 3,1-4; 1Sm 2,35-36.
2. Zmiana Prawa zgodnie z Mt 5,17-20 nie może nastąpić
aż przeminą Niebiosa i Ziemia oraz spełnią się wszystkie proroctwa;
a żyjemy na tej samej Ziemi co Jeszua, Dawid, Mosze(h), Abraham, Noach i Adam
i dotąd jeszcze nie spełniły się liczne i bardzo ważne biblijne zapowiedzi, np.:
o powtórnym przyjściu Mesjasza, o Tysiącletnim Królestwie, o Sądzie Ostatecznym,
o pielgrzymowaniu wszystkich narodów do Jeruszalaim na Szabaty i święta Boga:
Dn 7,13-14; Mt 26,64; Obj 19,11-20,15; Iz 56,6-7; 66,22-24; Za 14,16-21.
Zabrania tego także Tora(h) w Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 4,2; 12,32/13,1;
więc każdy, kto czyni lub głosi zmianę Prawa jest fałszywym prorokiem;
dlatego zgodnie z bardzo ważną przestrogą apostoła Kefy (Piotra) z 2P 3,14-18
nie można popełniać zgubnego błędu nieprawości źle interpretując TRUDNE LISTY,
ale trzeba czytać wszystkie części Biblii tak, żeby były potwierdzone i zgodne,
żeby nie podważyć żadnego z natchnionych Słów Boga (2Tm 3,14-17)…
Zgodnie ze świadectwem w Dz 21,17-26 apostołowie po śmierci Mesjasza
nadal polecali składać oddania (ofiary) i apostoł Szaul (Paweł) to spełnił,
a kończąc nazireat zawsze trzeba było złożyć przebłaganie za grzech,
z czym prawdziwi uczniowie Jeszui (Jezusa) nie mieli problemu
(o czym więcej w komentarzu „Wszyscy Przestrzegają Prawo„).
3. Czynienie z kapłaństwa Jeszui (Jezusa) na wzór Melekh-Cadika
alternatywy, która miałaby obalać i znosić lub zastępować kapłaństwo Aharona
jest sprzeczne z całym wcześniejszym kontekstem rozważań zapisanych w Hbr 7;
gdzie jest wskazane, że Lewi (w tym Aharon) w Abrahamie służy Melekh-Cadikowi,
zatem te dwa rodzaje kapłaństwa nie są wykluczające się ani alternatywne,
ale będąc różnymi od siebie od początku zgodnie łączą się w spójną całość,
w której Melekh-Cadik jest nadrzędny i zwierzchni wobec Lewiego i Aharona,
od których przyjmuje dziesięciny i ich służbę, nad którą ma sprawować nadzór
i między innymi na tym polega jego urząd, który odrzucenie podległych podważa.
Mając te fakty na uwadze Hbr 7,12 nie należy błędnie odczytać jako stwierdzenia,
ale w trybie przypuszczającym, jako zdanie warunkowe, które jest niespełnione,
co ma wskazać do rozważenia absurdalność takiego błędnego myślenia o zmianie
i doprowadzić odbiorcę do samodzielnego zrozumienia właściwych wniosków
na podstawie przytoczonej wcześniejszej historii dwóch porządków kapłaństwa,
które mają istnieć jednocześnie, a nie się wzajemnie wypierać czy zwalczać.
Podobnie też wbrew często czynionej manipulacji w przekładach Hbr 7,18
greckie słowo „ἀθέτησις” („ethetesis”) nie oznacza „usunięcia” czy „unieważnienia”,
ale może też „uczynienie_niewykonywalnym„, co nie podważa ważności Prawa,
lecz tylko tymczasowo zawiesza jego stosowanie w czasie nieistnienia Świątyni,
której odbudowa jest w Biblii zapowiedziana i oczekiwana (Dn 8,13-14; Mt 24,15);
a obecna sytuacja – ohyda spustoszenia – nie będzie trwała wiecznie…
Jednakowo błędnie „chrześcijanie” używają Mt 9,16-17; Mk 2,21-22; Łk 5,36-39;
żeby pochopnie uzasadniać rzekomy „zakaz łączenia starego z nowym”,
podczas gdy te teksty wcale nie mówią po prostu o „starym wiekiem”,
ale oryginalne słowo „παλαιούς” („palaious”) znaczy też „zużyty” i „zniszczony”,
co jest o wiele sensowniejsze – sam wiek szaty lub bukłaka nie ma znaczenia,
podczas gdy używanie pękającego i dziurawego jest niepraktyczne i szkodliwe,
bo przez otwory w naczyniu może gubić się jego cenna zawartość…
Wypowiedzi te jednak nijak nie mogą dotyczyć posłuszeństwa Słowu Boga,
które nie zużywa się ani nie niszczeje – nigdy nie jest niegodne użycia,
ale trwa na wieczność (Ps 119,89; Iz 40,8; 1P 1,24/25) inaczej niż dzieła ludzi,
jakimi mogą być wszelkie religijne próby zmian i zastąpienia ustanowień Boga.
Łukasz pisze też o nie odrywaniu ze świeżej szaty w celu naprawy zużytej,
więc sednem problemu nie jest naprawa, a raczej psucie tego świeżego;
co byłoby bardziej absurdalnym dodawaniem zniszczeń niż naprawą;
zaś na końcu pada stwierdzenie o winie, że „stare jest lepsze” (Łk 5,39),
więc warto też zachować bukłaki, w którym już jest przechowywane
czyli trwać przy tym, co od początku i na zawsze jest doskonałe…
Mając to wszystko na uwadze mimo odmienności bezbożnego świata,
pozornych trudności wzbudzających wątpliwości w możliwość spełnienia;
ludzie prawdziwie wierni Bogu i posłuszni całemu Prawu zapisanemu w Biblii
mogą i powinni zawsze ufać, że Bóg nie jest jak człowiek i nie zmienia zdania,
jak o tym mówi poprzednia parsza(h) w Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 23,19;
więc w końcu na pewno wykona się to, co obiecał swoim wiernym sługom
i będziemy żyć w Królestwie zgodnej służby Mesjasza i Lewitów (Jr 33,17-26),
gdzie dokładnie spełnią się wszystkie słowa Przymierzy z Dawidem i Pinchasem.
Chwała Bogu!
Ostatnia modyfikacja: 2020-11-19.