Pieśń Nauki i Mocy
Komentarz do parszy „HaEzinu” (części „[Nakłońcie]_Tych_Uszu_Waszych„):
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,1-32,52; 2Sm 22,1-51; Rz 10,14-11,12
i do parszy „Wezet HaBrakha(h)” (części „A_Oto To_Błogosławieństwo„):
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 33,1-34,12; Joz 1,1-18; 1Tes 5,1-11.
Pieśń Moszego i dalsze prowadzenie Ludu Boga.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Pieśń – Forma Pouczenia
„I_przemówił Mosze(h) w_uszy całego zgromadzenia Iszraela
tymi słowami tej_pieśni, tej_oto, aż_do końca:
[Nakłońcie]_tych_uszu_waszych te_Niebiosa, a_przemówię,
i_słuchaj ta_Ziemio przemów ust_moich…”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 31,30-32,1)
Ostatnie pouczenie Moszego (Mojżesza) zostało wyrażone w formie pieśni,
która oprócz treści zapisanych słów miało też rytm i melodię, muzykę,
żeby oddziałując na ludzi poprzez więcej zmysłów lepiej zapadało w pamięć;
żeby łatwiej można było ją zapamiętać i przypominać sobie jej treść,
żeby ona trwale była w świadomości i pobudzała do dobrych wyborów…
Treść pieśni przywołuje na świadków Niebiosa i Ziemię
oraz opowiada o wydarzeniach z przeszłości i przyszłości;
żeby było to potwierdzone i wiarygodne pouczenie,
którego jedne elementy już spełniły się jak jest opisane,
a inne dokładnie tak dzieją się na oczach świadków,
zarówno aniołów, jak i ludzi, którzy mają temu ufać…
2. Ojciec to Stwórca
„Czy dla_יהוה [Boga] odpłacacie_(się)_tak ludu głupi i_nie mądry?
Czy nie On_(jest) Ojcem_twoim, Stwórcą_twoim?
On uczynił_cię i_umocnił_cię…”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,6)
Jednym z pouczeń zawartych w tej pieśni Moszego
jest nazwanie Boga jednocześnie Ojcem oraz Stwórcą
w odniesieniu do tych samych osób – Jego Ludu;
co dowodzi, że pochodzenie jako potomek i stworzenie
nie jest wcale alternatywą (jak np. w „wyznaniu wiary z Nicei”,
ale można być „zrodzonym i stworzonym” jednocześnie,
„zrodzenie” jest jednym z rodzajów „stwarzania„,
które odnosi się do bytów najbliższych Bogu,
do których zaliczają się np. wybrani ludzie,
którzy tak samo jak np. Mesjasz Jeszua (Jezus)
podążają drogą wiernego duchowego życia
zgodnego z Przykazaniami Tory…
3. Pieśń – Zawarte Przestrogi
„I_ujrzał יהוה [Bóg] i_wzgardził ze_złością synami_Jego i_córkami_Jego
i_powiedział: 'Zakryję oblicze_Moje przed_nimi, zobaczę jaki koniec_ich,
bo pokolenie przewrotne, oto_ci synowie, nie_(ma) wierności w_nich,
Oni pobudzili_zazdrość_Mą w_nie Bogu, rozdrażnili_Mnie w_marnościach_swoich,
i_Ja pobudzę_zazdrość_ich w_nie ludzie w_narodzie głupim rozdrażnię_ich.'”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,19-21)
Pieśń zawiera przestrogi o plagach i skarcenia odstępstw
za zlekceważenie Boga i przyjęcie praktykowania bałwochwalstwa;
a są to słowa mówiące o tym, że wzgardzeni są synowie i córki,
zatem wcale nie osoby wrogie i dalekie Bogu, ale raczej najbliżsi,
nie ci, którzy zawsze byli daleko i tak pozostanie, bo oni nie chcą inaczej,
ale ci, którzy powinni być blisko, więc zatęsknią i powrócą do wierności.
Słowa te pokazują i potwierdzają,
że Bóg kocha swe dzieci nawet gdy błądzą
i z troski o nie robi to, co jest konieczne,
żeby przywodzić ich do nawrócenia i poprawy;
a skoro zachęta do dobra się nie sprawdziła
i w błogosławieństwach zdecydowali się odstąpić,
to przekleństwa dla nich i wywyższenie innych
mają sprawić, żeby zazdrościli i powrócili na swą drogę,
żeby znów mogli zająć właściwe, należne im miejsce.
4. Podział Ludzkości ze Względu na Iszraela
„W_udzielaniu_dziedzictwa Najwyższy narodom
w_rozdzielaniu synów ludzkich
ustalił granice ludów według_liczby synów Iszraela.„
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,8)
Wcześniej w pieśni jest powiedziane i napisane,
że Bóg rozdzielił ludzi z narodów według liczby synów Iszraela
i ustalił granice, czyli też przydzielił wszystkim ziemie
według tego kryterium, które Tora(h) pokazuje wcześniej:
„I_oto potomkowie synów Noacha: Szema, Chama i_Jafeta,
i_urodzili_(się) dla_nich synowie po tym_potopie.
(…)
Oto rody synów Noacha według_pokoleń_ich w_narodach_swoich,
a_z_nich rozprzestrzeniły_(się) te_narody na_Ziemi po tym_potopie.„
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 10,1.32)
„I_było wszystkich dusz
wychodzących (z)_biodra Jakuba siedemdziesiąt dusz,
a Josef był w_Micraim.”
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 1,5)
Wszystkich [rodzin] narodów pochodzących od Noacha
podzielonych według imion z jego rodziny po potopie,
które historia zapisana w Biblii podaje, jest 70;
tak samo też rodzina Jakuba zstępuje do Micraim
dokładnie w tej samej liczbie 70 osób,
i Iszrael ma z 70 starszych – głowy głównych rodów,
przywódców tysięcy, które się od nich wywodzą,
wśród których oni mają prawo pierworództwa
i dziedziczą zwierzchność przodków.
Skoro cała Ziemia została podzielona na 70 części
dla 70 narodów tak samo jak 70 części Iszraela;
to co to ma w praktyce oznaczać?
Zamysłem Boga niewątpliwie było to,
żeby cała ludzkość znała Go i czciła właściwie,
zgodnie ze sprawiedliwością i Prawem, które ustanowił;
dlatego właśnie Iszrael miał być dla wszystkich wzorem,
powinien to pokazywać, świadczyć i do tego zachęcać;
a skoro oni nie wywiązali się z tego zadania i odstąpili,
to Bóg rozproszył ich między narody i tam wzywa do nawrócenia,
żeby w końcu musieli wykonać pierwotne postanowienie Ojca;
o czym mówi fragment z Brit Chadasza(h) (Odnowionego Przymierza):
„Mówię więc: czy potknęli_(się) aby padliby?
Nie stałoby_(się), ale (z)_tego ich upadku
to zbawienie tych narodów ku tej zazdrości ich;
jeśli zaś ten upadek ich bogactwem świata
i ta porażka ich bogactwem narodów,
jak_wielce bardziej to wypełnienie ich?”
(Rz 11,11-12)
W warunkach rozproszenia spełnia się też inna część proroctwa,
która mówi o pobudzaniu Iszraela do zazdrości przez inne narody,
które najpierw pouczane przez resztkę wiernych Bogu Iszraelitów
takich jak np. apostołowie zanoszący Słowo Boże w inne miejsca,
wyprzedzają tych z Narodu Wybranego, którzy trwają w błędzie;
aby pobudzeni do zazdrości i zdrowej rywalizacji mogli powrócić
i tym samym wzmocnić realizację dzieła głoszenia i nawracania,
żeby tym sposobem Królestwo Boga mogło działać na całym świecie,
obejmując wszystkie narody i cały Iszrael zebrany pośród nich.
5. Błogosławieństwa dla Potomków Iszraela
„A_oto to_błogosławieństwo, którym błogosławił Mosze(h),
mężczyzna tego_Boga tych synów Iszraela przed śmiercią_jego.”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 33,1)
Mosze(h) błogosławi Iszraela według imion synów, a nie plemion
wymieniając Lewiego oraz Josefa jako całość z Efraimem i Menasem w treści;
ale pomija w tym Szimaona, którego potomkowie zgrzeszyli z Baal Paorem.
To ich odstępstwo było bardzo niedawno, blisko celu wędrówki,
już po przejściu wokół granic Edomu i Moabu, po pokonaniu Emorytów,
w miejscu, gdzie Mosze(h) wygłaszał te słowa i miał umrzeć…
Nie oznacza to, że potomkowie Szimaona nie będą błogosławieni,
ale byli oni wtedy w sytuacji, która wymagała wyparcia się siebie
i przyłączenia do tych, którzy reprezentują właściwą postawę;
co dotyczy tak samo członków Narodu Iszraela, jak i innych,
wszystkich, którzy trwają w odstępstwie od Boga
niezależnie od tego czy niedawno weszli w nie sami
czy od wielu pokoleń dziedziczą to po przodkach.
Błogosławieństwa są najobszerniejsze dla potomków 2 braci:
– Lewiego, od którego pochodzi Mosze(h) – dotychczasowy przywódca
oraz koheni (kapłani), którzy na wieczność mają pełnić swą funkcję;
– Josefa, którego potomkiem jest Jahuszua (Jozue) – nowy przywódca.
Z tymi 2 plemionami wszystkie inne musiały wtedy utrzymywać jedność,
a w błogosławieństwach dla nich wszyscy powinni pokładać nadzieję;
dlatego im wtedy obiecano najwięcej, żeby to było źródłem zgody
i zgromadzenia całego Ludu Boga wokół wybranych przywódców.
6. Mosze(h) Widzi Ziemię Obiecaną
„I_przemówił יהוה [Bóg] do Moszego w_samym tym_dniu tym_oto, mówiąc:
’Wstąp na_górę tą_Abraim, tą_oto, górę Nebo, która w_ziemi Moab,
która przed obliczem Jerycha i_zobacz tę ziemię Kanaan,
którą Ja daję dla_synów Iszraela na_własność.'”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,48)
„I_wstąpił Mosze(h) ze_stepów Moabu na górę Nebo, (na)_szczyt ten_Pisga(h),
który przed obliczem Jerycha i_ukazał_mu יהוה [Bóg] oto cały ten_kraj:
ten Gilead aż_do Dan i_ten cały (kraj)_Neftalego i_tę ziemię Efraima i_Menaszego
i_tę całą ziemię Jahuda(ha) aż_po to_Morze tego_Zachodu i_ten Negeb
i_oto ten_okręg w_dolinie Jerycha, miasta palm aż_do Coar.
I_powiedział יהוה [Bóg] do_niego: 'Oto ta_ziemia, którą przysiągłem
dla_Abrahama, dla_Icchaka i_dla_Jakuba mówiąc: dla_potomków_twoich dam_ją;
pokazałem_ci w_oczy_twoje, ale_tam nie przeprawisz_(się).'”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 34,1-4)
Zgodnie z kilkoma świadectwami zapisanymi w Torze
Mosze(h) miał zobaczyć całą Ziemię Obiecaną z Góry Nebo,
której najwyższy punkt ma pomiędzy 710 i 817 metrów n.p.m.
(różne źródła podają różne informacje na ten temat),
a choć widać stamtąd panoramę otaczającej bliskiej okolicy,
to Góry Jahuda(ha) po drugiej stronie Morza Martwego są wyższe,
np. Góra Oliwna wznosi się 818 metrów nad poziomem morza,
a Wzgórze Świątynne ma 743 m. n.p.m i patrząc ze wschodu jest zasłonięte;
zaś w okolicach Hebronu wysokość przekracza 1000 metrów n.p.m.,
zatem nawet gdyby pomijać ograniczenia wynikające z krzywizny Ziemi,
to w tym kierunku góry z pewnością zasłaniają widok z góry Nebo
i nie da się zobaczyć powierzchni Ziemi Iszraela położonej dalej…
Nie oznacza to, że słowa o oglądaniu przez Moszego tej ziemi nie są prawdą,
ale należy raczej dostrzec w tym działanie Boga, który uczynił to inaczej…
1. Mosze(h) mógł być w cudowny sposób uniesiony w górę w niebiosa,
żeby z odpowiedniej wysokości móc patrzeć ponad przeszkodami,
choć wtedy nadal odległość nie pozwoliłaby mu zobaczyć wiele.
2. Mosze(h) mógł przebywając na szczycie tej góry otrzymać wizje,
w których Bóg pokazał mu różne szczegóły Ziemi Obiecanej
widziane nie tylko z bliska, ale też z różnych stron.
Jest to wspaniałe świadectwo tego, że pomimo zakazu wejścia
wierny prorok Boga otrzymał odpowiednią zapłatę za swą służbę
i mógł cieszyć się poznaniem tego, co Bóg przeznaczył dla Swego Ludu;
mógł mieć udział w tej obietnicy odpowiedni dla tamtego czasu…
7. Śmierć Moszego
„I_umarł tam Mosze(h), sługa יהוה [Boga] w_ziemi Moab według ust יהוה [Boga]
i_pogrzebano go w_dolinie w_ziemi Moab naprzeciw Bet Paor
i_nie zna mąż_[żaden] tego grobu_jego aż_do tego_dnia, tego_oto [dziś],
a_Mosze(h) synem stu i_dwudziestu lat w_[chwili]_śmierci_swej,
nie_(były) przyćmione oczy_jego i_nie opuściła siła.
I_opłakiwali synowie Iszraela tego Moszego na_stapch Moabu
trzydzieści dni i_minęły dni płaczu żałoby po_Moszem.”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 34,5-8)
Mosze(h) umiera zgodnie z postanowieniem Boga
dokładnie w wieku, jaki Bóg postanowił jako granicę dla życia ludzi;
ale nie następuje to w wyniku starości i pogorszenia sprawności,
bo do samej śmierci prorok jest w pełni sił ciała i umysłu
i jego życie zostaje po prostu przerwane przez Boga,
żeby spełniło się to, co zostało postanowione…
8. Jahuszua – Następca Moszego
„I_Jahuszua syn Nuna (został)_napełniony Duchem tej_Mądrości,
bo włożył Mosze(h) te ręce_swoje na_niego
i_(byli)_posłuszni mu i_spełniali jak nakazał יהוה [Bóg] temu Moszemu.”
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 34,9)
„Tylko (bądź)_mocny i_odważny bardzo
by_przestrzegać aby_czynić według_całej tej_Tory,
którą nakazał_ci Mosze(h), sługa_mój,
nie_odstępuj od_niej na_prawo ani_na_lewo,
abyś zwyciężał wszędzie, gdzie pójdziesz.
Nie oddali_(się) zwój tej_Tory, tej_oto, od_ust_twoich
i_(będziesz)_rozważał nad_nim dniami i_nocą
abyś przestrzegał aby_czynić
według_wszystkiego tego_napisanego w_nim,
bo wtedy powiedzie_ci_(się) (na)_tych drogach_twoich
i_wtedy zwyciężysz.”
(Joz 1,7-8)
Choć Jahuszua (Jozue) został już wcześniej namaszczony,
to dopiero po śmieci Moszego otrzymał pełnię natchnienia
aby mógł przejąć autorytet i obowiązki przywódcy narodu.
Został on także pouczony o tym, że zachowanie tego wymaga,
żeby pozostawał wierny Bogu i czynił całą Torę,
a także nieustannie miał ją na ustach – ciągle rozważał.
„I_odpowiedzieli temu Jahuszui mówiąc:
’Wszystko co rozkazałeś_nam uczynimy
i_dokądkolwiek poślesz_nas, pójdziemy.
Jak_[we]_wszystkim (w)_czym słuchaliśmy od Moszego,
tak posłuchamy ciebie, tylko niech_będzie יהוה, Bóg_twój,
z_tobą jak był z Moszem.
Każdy mężczyzna, który zbuntuje_(się) przeciw tym ustom_twym
i_nie posłucha tych słów_twoich we_wszstkim, co rozkażesz_mu,
(będzie)_zabity, tylko bądź_mocny i_odważny.’„
(Joz 1,16-18)
Przyjmując prowadzenie następcy Moszego lud ogłosił,
że będą posłuszni jego rozkazom, w których ogłasza polecenia Boga;
a kto nie będzie chciał tego słuchać, będzie winny śmierci i zabity.
Jeśli słowa człowieka wiernego Bogu mają być tak ważne,
to tym bardziej słowa samego Boga – źródło jego siły
powinny być zawsze cenione i wiernie przestrzegane,
żeby tak jak jego mogły nas wieść do zwycięstw
we wszelkich naszych bojach, jakie musimy prowadzić
na naszej drodze do Królestwa Boga i z pomocą Ojca.
Chwała Bogu!
Ostatnia modyfikacja: 2020-11-28.