Oddania na Wyznaczone Czasy
Komentarz do parszy „Pinchas” (części „Pinchas” (Imię)):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,10-29,40/30,1; 1Krl 18,46-19,21; J 2,13-22.
Oddania nakazane na różne dni – zasady udziału i ich znaczenia.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Sytuacja w obozie Iszraela, grzech Zimriego i czyn Pinchasa;
– Przymierze wiecznego koheństwa potomków Pinchasa;
Są one rozważane we wcześniejszym artykule:
– Gorliwość Kapłaństwa Wieczności.
2. Oddania na Wyznaczone Czasy
„I_przemówił יהוה [Bóg] do Moszego mówiąc:
’Nakażesz tym potomkom Iszraela i_powiesz do_nich:
Tego oddania_Mego chleba_Mego dla_ognia_Mego woni miłej_Mej
strzeżcie aby_przynosić dla_Mnie w_czasie_[wyznaczonym]_jego.'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,1-2)
Ostatnim tematem parszy „Pinchas” na ten tydzień i kończący go Szabat
opisanym bardzo obszernie w rozdziałach 28. oraz 29. Księgi Bemidbar
są ODDANIA (OFIARY) na dni powszednie, Szabaty, nowie i coroczne święta;
jednak z powodu tego, że większość treści w tej sprawie dotyczy świąt
wielu komentatorów redukuje wyjaśnienia do właśnie tego zagadnienia
i ponownie wykłada sprawy, które były już rozważone np. w parszy „Emor”
(w 23. rozdziale Księgi Wajikra, który podaje i opisuje biblijne święta),
a pomijają sedno tego, na czym skupia się treść tego fragmentu…
Podobnie jak parsza „Wajikra” ta też jest próbnikiem uczciwości,
który ukazuje czy „nauczyciel Tory” przyjmuje i jest wierny Słowu Boga,
czy też głosi jedynie swoją doktrynę, na potrzeby której wybiera co chce
i wykorzystuje tylko niektóre słowa, żeby przejść do wygodnych tematów,
traktując Biblię jedynie jako narzędzie do kierowania ludzi do swego;
lecz ogólnie pomija i manipuluje, a nawet wypacza sens Pisma Świętego
lekceważąc i unikając tych tematów, które nie pasują do jego przekonań…
Prawdy nie dowodzi tyle, że da się znaleźć argumenty na jej poparcie,
bo da się znaleźć jakieś świadectwa na poparcie dowolnego kłamstwa
i wystarczy w tym celu odpowiednio wybierać lub pomijać szczegóły.
Prawdy dowodzi dopiero to, że jest zgodna ze wszystkimi faktami,
w tym radzi sobie z przeciwnościami i nie potrzebuje niczego unikać,
bo istnieją wyjaśnienia i rozwiązania dla każdej jej krytyki i podważania;
dlatego kto uznaje i głosi prawdę, ten może rozważać wszystko
i nie istnieją tematy, które byłyby dla niego kłopotliwe…
Tematem tej części parszy i całej Tory są obowiązkowe oddania (ofiary),
co do których można omawiać wiele aspektów, które ich dotyczą,
np. Prawa, historyczne świadectwa spełniania, duchową symbolikę
i ponadczasowe praktyczne pouczenia wyrażone w nich dla nas
wskazując ogólnie je wszystkie lub bardziej dokładnie niektóre…
2a. Oddania Codzienne
2a1. Wielkość Oddań i Sposób Udziału w Ich Składaniu
„I_powiesz do_nich: 'Takie to_ogniowe_[oddanie],
które będziecie_przynosili dla_יהוה [Boga]:
jagnięta synów roku bez_skazy dwa dla_dnia,
[oddanie]_wstępujące stałę.
Oto to_jagnię jedno przygotujesz w_ranek
i_oto to_jagnię to_drugie przygotujesz między tymi_wieczorami.
I_dziesiątą_[część] tej_efy mąki_wybornej na_[oddanie]_pokarmowe
zmieszanej z_oliwą [wyciśnietą]_z_oliwek czwartą_[część] hinu.
[Oddanie]_wstępujące stałe to_przygotowane na_Górze Synaj
na_woń miłą, [oddanie]_ogniowe dla_יהוה [Boga]
i_[oddanie]_płynów_jego: czwarta_[część] hinu na_jagnę to_jedno
w_Świętym wylane [oddanie]_płynne z_szekaru dla_יהוה [Boga].
I_jagnię to_drugie przygotujesz miedzy tymi_wieczorami
jak_[oddanie]_pokarmowe tego_ranka i_jak_płynne_jego
przygotujesz [oddanie]_ogniowe, woń miłą dla_יהוה [Boga].'”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,3-8)
Pierwszą kategorią objawionych i opisanych tu oddań
są oddania codzienne składane i w dni robocze i w święta,
niezależnie od okoliczności zawsze tak samo – rano i po południu,
do których wszystkie inne są okazyjnie dodawane kiedy trzeba…
Najważniejszym, co pokazuje to ustanowienie Boga,
jest fakt, że prawdziwa służba Bogu nie jest tylko „od święta”,
ale każdego dnia trzeba ją sprawować odpowiednio do jego rodzaju
i w dni powszednie także wykonać to, co jest dla nich nakazane:
coś innego i mniej niż w dni świąteczne, ale nie zupełnie nic…
Żeby właściwie zrozumieć [rytualne] obowiązki dnia codziennego
dobrze jest mieć świadomość tego, co składano i skąd to pochodziło…
Oddania codzienne to 2 jagnięta i po 1/10 efy mąki oraz 1/4 hinu oliwy i wina na każde,
zatem do każdego jagnięcia potrzeba 2.2-4.0 litrów mąki i po 0.9-1.5 litra oliwy i wina
(współcześnie są różne szacunki ówczesnych miar tych objętości ciał sypkich i płynów);
zatem łącznie codziennie po 2 jagnięta, 4.4-8.0 litrów mąki i 1.8-3.0 litry oliwy i wina,
a rocznie 706-770 jagniąt, 1553.2-3080 litrów mąki i 635.4-1155 litrów oliwy i wina
(zależnie od rodzaju roku – zwykły może mieć od 353 dni, a przestępny do 385 dni).
Ilości te są praktycznie niewyobrażalne dla wielu przeciętnych pasterza lub rolnika,
którzy ani nie mają tak dużych własnych zbiorów ani nie stać ich na takie zakupy,
a nawet dla bogatego hodowcy byłoby to wielkie wyrzeczenie i poświęcenie
(trzeba mieć np. dwa razy więcej rodzących owiec, bo rodzą się samce i samice),
zaś oprócz tego jeszcze z czegoś trzeba żyć – zachować na utrzymanie rodziny;
ogromną trudnością byłoby też codzienne dostarczanie darów do Świątyni,
bo nawet ze skrajów Ziemi Iszraela pielgrzymka może trwać około tygodnia;
więc niemożliwe jest, żeby kiedykolwiek każdy oddawał Bogu aż tak dużo…
Dowodzi to, że oddania codzienne nie są indywidualnym obowiązkiem każdego,
ale składa się je jedne w imieniu całego Ludu Boga – jedne wspólne od wszystkich,
więc podane liczby nie mnożą się jeszcze dodatkowo przez ilość ludzi lub rodzin
i nie są ciężarem dla osób, które nie byłyby w stanie aż tyle regularnie poświęcać.
Jeśli nie jest tak, że w czasach Świątyni każdy musi oddać codziennie po 2 jagnięta,
to co jest obowiązkiem każdego członka Ludu Boga i po co się o tym czyta Torę?
Najważniejszym jest to, że każdy musi UZNAĆ SKŁADANIE TYCH ODDAŃ BOGU,
bo właśnie w świadomości i akceptacji tego aktem woli ma się w tym swój udział,
na pewno trzeba być świadkiem tej służby popierającym jej właściwe sprawowanie.
W tradycji judaizmu pory modlitw i nabożeństw synagogalnych ustalono tak,
że dwa z nich (szacharit i mincha(h)) przypadają w porach dnia gdy składano oddania
(choć w odległych innych częściach świata mogą to być inne chwile niż w Jeruszalaim);
zatem modlitwa może być formą udziału i wyrażenia swego wsparcia tej służby
nawet jeśli czyni się to w innym miejscu i czasie, ale z myślą o Świątyni;
nawet jeśli nie jest się zgromadzonym, ale kieruje swe intencje u temu…
2a2. Odpowiedzialność za Składanie Oddań
Jeśli składanie oddań codziennych nie jest indywidualnym obowiązkiem,
to skąd pochodziłyby potrzebne na nie setki jagniąt, gdyby nikt ich nie składał?
Nakaz w Torze skierowany jest do Narodu Iszraela – początku Ludu Boga,
więc w jakiś sposób musi to zapewniać społeczność lub jakiś jej członek;
co dużo później Tanakh wyjaśnia w proroctwie dotyczącym tej sprawy
(niestety jednak nie jest ono haftorą, bo uzupełnia dalszy temat parszy):
„A_na tym_księciu będą te_[oddania]_wstępujące i_te_pokarmowe i_te_płynne
w_święta i_w_nowie i_w_Szabaty, we_wszystkie czasy_[wyznaczone] Domu Iszraela.
Ten_on dokona oto tego_[oddania_za]_grzech i_oto tego_pokarmowego
i_oto tego_wstępującego i_oto tych_społecznych dla_przebłagania za Dom Iszraela.”
(Ez 45,17)
„Ten książę” (w oryginale „הנשיא” („ha_neszia”)) to tytuł władcy, Mesjasza,
który jest odpowiedzialny za całą społeczność, której ma przewodzić.
Podobnie jak pokazują to wzory w Tanakhu (np. 2Krn 35,7-9; 30,24)
może on sam za innych składać dary ze swojego wielkiego majątku,
żeby umożliwić świętowanie tym, których samych na to nie stać…
Tak samo Jeszua (Jezus) Mesjasz mógł złożyć za innych oddanie,
żebyśmy mogli przystąpić do Boga i radować się wraz z nim…
Nie należy tego jednak traktować jako normy postępowania,
ale raczej jako wyjątek uczyniony na zachętę na przyszłość;
ponieważ właściwą zasadę opisują wcześniejsze wersety:
„Oto ten_dar, który dacie:
szósta_[część] tej_efy z_chomeru tej_pszenicy
i_szósta_[część] tej_efy z_chomeru tego_jęczmienia;
a_miara tej_oliwy ten_bat tej_oliwy: z_dzisiątej_[części] tego_bata z tego_kora.
Dziesięć tych_batów (na)_chomer, bo dziesięć batów [to]_chomer.
I_owca jedna z tej_trzody z tych_dwustu z_nawodnionego_[pastwiska] Iszraela
na_[oddanie]_pokarmowe i_na_[oddanie]_wstępujące i_na_[oddanie]_społeczne,
dla_przebłagania za_nich, wyrocznia Władcy_Mego, יהוה [Boga].
Cały ten_lud tej_ziemi będzie_[zobowiązany] do tego_daru dla_księcia w_Iszraelu.”
(Ez 45,13-16)
Książę jest odpowiedzialny na lud, któremu przewodzi,
ale to nie oznacza, że ma sam zastępować całą jego służbę,
bo właściwie ma ją wyznaczać i nadzorować jej spełnianie.
Książę jest odpowiedzialny za dary trafiające do Świątyni,
ale ma je wcześniej zebrać w określonej liczbie od plemion,
więc ma zorganizować podział ludu na zmiany i pobór danin
od kolejnych plemion, rodów, rodzin i ludzi w ich czasach;
prawdopodobnie podobnie do porządku służby kohenów:
z większych grup wybierając według ustalonego porządku,
a w nich ostatecznie poszczególne osoby wyznaczając losem;
żeby w taki sposób wymagana łączna ilość darów została zebrana
(poszczególne osoby mogą nie mieć 200 ani swej co 200. owcy)…
2a3. Podział Obowiązków w Społeczności
Organizacja służby składania oddań codziennych w taki sposób,
że jest za to odpowiedzialny książę – najważniejszy przywódca,
ale nie ma tego zapewniać sam, lecz nadzorować zbiór darów;
stanowi ważne pouczenie i wzór dla działania społeczności
także w czasach i sytuacji, gdy ne ma Świątyni ani oddań,
bo dokładnie tak samo można i należy dzielić inne obowiązki…
Gdyby jeden człowiek miał ciągle samemu spełniać wszystko,
to w końcu byłby to wielki ciężar ponad jego siły i możliwości
dokładnie tak samo jak gdyby każdy miał robić wszystko;
ale jeśli zadaniem księcia jest wyznaczanie usługujących,
a poszczególne zadania może wykonywać wiele różnych osób,
to każdy robi dużo mniej, niesie znacznie mniejszy ciężar,
a jednocześnie społeczność wywiązuje się ze swych obowiązków
i nikomu niczego nie powinno brakować, bo ktoś to zapewnia…
Jak dary na każde z oddań zapewniali kolejno różni ludzie,
tak bracia usługujący na nabożeństwach powinni się zmieniać
nie tylko po to, żeby nie obciążać nadmiernie jednego prowadzącego,
nie tylko po to, żeby każdy mógł się do tego lepiej przygotować;
ale też dlatego, żeby każdy nauczający też mógł uczyć się od innych,
żeby różnorodność spojrzeń i wyjaśnień rozwijała wszystkich…
Oddania mają wiele aspektów i szczegółów, które można komentować,
ale każdy naturalnie dostrzega lub kładzie akcenty na różne z nich;
dlatego potrzeba, żeby było to podzielone między więcej osób,
bo wtedy rozważania będą się uzupełniać, a poznanie rozwijać…
W cyklu co biblijny rok czytane są te same parsze,
więc gdyby komentowała je zawsze tylko 1 osoba, która nie słucha innych,
to najprawdopodobniej głównie powtarzane byłyby ciągle te same myśli,
być może czasami tylko nieco rozwijane i pogłębiane, ale w 1 kierunku;
więc ogólnie stawałoby się to coraz mniej pouczające i interesujące.
Wystarczy jednak, że nauczający słucha innych lub dyskutuje z innymi,
żeby poznawał fakty lub problemy, które pozwolą rozważyć inne sprawy
i dzięki temu przygotowywać ciekawsze i głębsze wykłady Słowa Boga…
2b. Oddania na Szabaty
„I_w_dzień tego_Szabatu dwa jagnięta, synów roku bez_skazy
i_dwie dzisiąte_[części] mąki_wybornej [oddania]_pokarmów
zmieszanej z_oliwą i_[oddanie]_płynów_jego,
[oddanie]_wstępujące Szabatu w_Szabat_jego
oprócz [oddania]_wstępującego tego_stałego i_płynów_jego.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,9-10)
Kolejnym oddaniem podanym w parszy jest składane w Szabat,
które jest takie samo jak na dzień powszedni, ale składane dodatkowo,
co w praktyce podwaja ilość darów oddawanych w dniu Szabatu
tak samo jak uważa się, że błogosławieństwo wtedy jest podwójne
i jak do świętowania tradycyjnie używa się 2 świec, 2 chałek….
Wiąże się z tym pewna kontrowersja w „chrześcijaństwie”,
gdzie wiele osób odrzuca biblijne szczególne czasy świąt,
w tym albo tylko święta coroczne i nowie, albo także Szabaty…
Twierdzą oni, że z powodu braku Świątyni (i rzekomo zniesienia Prawa)
nie da się obecnie składać oddań (ofiar) na te określone czasy;
więc ludzie, którzy próbują spełniać je bez tego, nie spełniają,
ale przez samą próbę tylko świadczą, że łamią Boże Prawo
(ale kto nawet te próbuje, ten na pewno narusza bardziej).
Ludziom, którzy odrzucają coroczne święta, a uznają tylko Szabat
trzeba przypomnieć, że Szabat też ma swoje ustanowione oddania;
więc ich logiką nie spełniają go odrzucając ten element Szabatu,
ale oszukują samych siebie uznając tylko część Praw Siódmego Dnia…
Brak konsekwencji w myśleniu jest poważnym błędem logicznym.
Ludziom, którzy odrzucają wszystkie święte czasy, w tym Szabat,
trzeba przypomnieć, że dni powszednie też mają swoje oddania,
więc ich logiką nie spełniają dobrze żadnego dnia, nic nie uświęcają,
ale cały czas żyją w grzechu i bezbożności, bo inaczej się nie da…
Brak konsekwencji w myśleniu jest poważnym błędem logicznym.
W rzeczywistości jednak brak Świątyni nie jest wcale problemem,
bo jak wykazano już wcześniej oddania nie są indywidualnym obowiązkiem
(przy braku Świątyni jest tymczasowo zawieszonym mocą obowiązującego Prawa),
więc nie jest tak, że każdy musiałby to samemu zrobić w jakikolwiek dzień
i w dni świąteczne dokładnie tak samo ważne jest przekonanie i nastawienie…
Żeby spełniać dni powszednie, nowie, Szabaty i święta coroczne
wystarczy uznać słuszność składania biblijnych oddań według Tory
wtedy gdy jest to czynione właściwie – na ołtarzu jedynej Świątyni Boga;
a poza tym należy spełniać Prawa, które są niezależne od Przybytku, np.:
– nie wykonywać żadnych czynności zakazanych w dni szabatowe;
– odpoczywać od pracy i uczestniczyć w świętym zgromadzeniu;
co w niepielgrzymie święta jakim jest też cotygodniowy Szabat
większość wiernych zawsze czyniła z dala od służby ołtarza.
2c. Oddania na Nowie Miesięcy
„I_w_pierwszym_[dniu] miesiąca_waszego
przyniesiecie [oddanie]_wstępujące dla_יהוה [Boga]:
cielce, synów wołu, dwa i_barana jednego,
jagnięta, synów roku, siedem bez_skazy
i_trzy dziesiąte_[części] mąki_wybornej [oddania]_pokarmów
zmieszanej z_oliwą na_cielca jednego
i_dwie dziesiąte_[części] mąki_wybornej [oddania]_pokarmów
zmieszanej z_oliwą na_barana jednego
i_dziesiątą_[część] mąki_wybornej [oddania]_pokrmów
zmieszanej z_oliwą na_jagnię jedno,
[oddanie]_wstępujące, woń miła, [oddanie]_ogniowe dla_יהוה [Boga].
I_[oddanie]_płynne: pół hinu będzie na_cielca
i_trzecia_[część] hinu na_barana
i_czwarta_[część] hinu na_jagnę wina;
to [oddanie]_wstępujące miesiąca w_nów_jego na_miesiące tego_roku
i_kozioł (z)_kozłów jeden za_grzech dla_יהוה [Boga]
oprócz [oddania]_wstępującego tego_stałego
będzie_przygotowywany i_[oddanie]_płynów_jego.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,11-15)
Kolejnymi oddaniami są nakazane na dni nowiów miesięcy,
składane dodatkowo do codziennych, szabatowych i świątecznych
(jeśli kilka powodów występuje 1 dnia, to składa się więcej darów).
Trzeba zwrócić uwagę, że samo oddanie na nów jest większe niż na Szabat,
co wskazuje doniosłe znaczenie tego dnia (mimo braku święta szabatowego).
Inaczej niż Szabat pierwszy dzień nowego miesiąca
nie jest czasem radowania się z owoców już wykonanych dzieł;
ale czasem refleksji, żeby zaczynający się kolejny okres był lepszy.
2d. Oddania Świąteczne
Oddania na święta wiosenne są takie same jak na nowie:
w 7 dni Chag HaMacot i Chag Szabuot po 2 cielce, 1 barana i 7 jagniąt;
zaś w święta 7. miesiąca składa się o 1 cielca (z jego dodatkami) mniej:
w Jom Terua(h), Jom HaKipurim i Szemini Aceret 1 cielec, 1 baran i 7 jagniąt;
z wyjątkiem 7-dniowego Chag Sukot, które ma szczególny porządek…
2d1. Oddania na Pesach
„I_w_miesiącu tym_pierwszym,
w_cztery [i]_dziesiątym dniu od_nowiu [Oddanie]_Pesach dla_יהוה [Boga]
i_w_pięć [i]_dziesiątym dniu od_nowiu to święto, siedem dni przaśników jedzenia.
W_dniu tym_pierwszym zwołanie święte, żadnej pracy [ani]_służby nie wykonujcie.
I_przyniesiecie [na_oddanie]_ogniowe wstępujące dla_יהוה [Boga]:
cielce, synów wołu, dwa i_barana jednego i_siedem jagniąt, synów roku,
bez_skazy będą od_was.
I_[oddanie]_pokarmowe (z)_mąki_wybornej zmieszanej z_oliwą
trzy dziesiąte_[części] na_cielca i_dwie dziesiąte_[części] na_barana przygotujecie.
Dziesiątą_[część], dziesiątą_[część] przygotujesz na_jagnię jedno,
na_siedem tych_jagniąt. I_kozioł za_grzech jeden dla_przebłagania za_was.
Oprócz [oddania]_wstępującego tego_rannego,
które [oddaniem]_wstępującym tym_stałym
przygotujecie te [oddania]_wstępujące.
Jak_[te_oddania]_wstępujące składajcie dla_dnia siedem dni
(na)_pokarm [oddania]_ognowe, woń miłą dla_יהוה [Boga]
oprócz [oddań]_wstępujących tych_stałych przygotowywane
i_[oddanie]_płynów_jego.
A_w_dniu siódmym zwołanie swięte będzie dla_was,
żadnej_pracy [ani]_służby nie wykonujcie.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,16-25)
Ciekawym i bardzo zastanawiającym jest,
że parsza wspomina tu o Pesach, ale nie opisuje tego oddania,
które choć nakazane i konieczne do właściwego spełniania
nie jest oddaniem obowiązkowym w takim sensie jak inne:
A) Oddania opisane w tej parszy są jedne za cały Lud Boga
zaś Pesach jest składane dla małej grupy uczestników wieczerzy,
dla domowników i ewentualnie sąsiadów, zwykle dla bliskiej rodziny,
koniecznie dla grona liczącego 10-20 osób (inaczej nie pozwalano);
a gdyby w jednej wieczerzy miała uczestniczyć jakaś większa grupa osób,
trzeba było ją podzielić według baranków i rozsadzić przy różnych stołach,
żeby był spełniony biblijny warunek (Szemot/2Moj/Exodos/Wj 12,3-4),
żeby nikt się nie pomylił i każdy spożywał mięso z jednego baranka.
Dla całej społeczności zabijano nie jednego, a tysiące baranków Pesach.
B) Wśród oddań z parszy jest nakazane przebłaganie za grzechy,
więc są one składane niezależnie od stanu ludzi i mają oczyszczać,
zatem zawsze spełnia się to bezwarunkowo w nakazanym terminie;
zaś osoby w stanie nieczystości nie mogą uczestniczyć w Pesach,
ale mają je świętować w kolejnym terminie za miesiąc lub za rok,
a swój udział należy uzależnić od swego stanu i gotowości,
więc trzeba się do tego godnie przygotować wcześniej…
C) Oddania nakazane w tej parszy są przeznaczone do spalenia
i z mięsa złożonych na nie zwierząt niczego się nie spożywa;
zaś oddanie Pesach jest zabijane na społeczną ucztę,
co dowodzi też, że nie jest ono przebłagalnym za grzech
(bo za grzech społeczności lub kohena nie może spożywać nikt,
zaś za grzech księcia lub kogoś z ludu (nie kohena) tylko kohen,
zatem tak czy inaczej nikt nie spożywa przebłagania za siebie,
co pokazano już w komentarzu „Oddania – Rodzaje i Warunki„).
Podczas Chag Pesach dokonuje się jednak przebłaganie za grzechy Ludu,
którym są koziołki składane po 1 w każdym z 7 dni święta za wszystkich
i to właśnie one najdokładniej ukazują zbawienie ludzkości od grzechów,
jakie w tym czasie dokonało się w śmierci Mesjasza Jeszui (Jezusa).
2d2. Oddania na Sukot
„A_w_pięć [i]_dziesiątym dniu od_nowiu tego_siódmego
zwołanie święte będzie dla_was żadnej pracy [ani]_służby nie wykonujcie
i_będziecie_świętować święto dla_יהוה [Boga] siedem dni.
I_złożycie [oddanie]_wstępujące, [oddanie]_ogniowe, woń miłą dla_יהוה [Boga]:
cielców, synów wołu trzy [i]_dziesięć, barany dwa,
jagniąt, synów roku cztery [i]_dziesięć, bez_skazy będą.
I_[oddanie]_pokarmowe_ich mąki_wybornej zmieszanej z_oliwą
trzy dziesiąte_[części] na_cielca tego_jednego dla_trzech [i]_dziesięciu cielców,
dwie dziesiąte_[części] na_barana tego_jednego dla_dwóch baranów
i_dziesiątą_[część], dziesiątą_[część] na_jagnię to_jedno, dla_czterech [i]_dziesięciu jagniąt.
I_kozła (z)_kozłów jednego (za)_grzech oprócz [oddań]_wstępujących tych_stałych
i_[oddania]_pokarmowe_jego i_[oddania]_płynów_jego.
I_w_dzień drugi cielce, synów wołu dwa [i]_dziesięć, barany dwa,
jagnięta, synów roku cztery [i]_dziesięć bez_skazy
i_[oddania]_pokarmowe_ich i_[oddania]_płynne_ich do_cielców,
do_baranów i_do_jagniąt właściwie_do_liczby_ich według_Prawa.
I_kozioł (z)_kozłów jeden (za)_grzech oprócz [oddania]_wstępującego stałego
i_[oddania]_pokarmowe_jego i_[oddania]_płynów_jego.
(…)
I_w_dzień siódmy cielców siedem, barany dwa,
jagnięta, synów roku cztery [i]_dziesięć bez_skazy
i_[oddania]_pokarmowe_ich i_[oddania]_płynne_ich do_cielców,
do_baranów i_do_jagniąt właściwie_do_liczby_ich według_Prawa.
I_kozioł (za)_grzech jeden oprócz [oddania]_wstępującego stałego
i_[oddania]_pokarmowe_jego i_[oddania]_płynów_jego.
W_dzień ten_ósmy zatrzymanie będzie dla_was,
żadnej pracy [ani]_służby nie wykonujcie
i_złożycie [oddanie]_wstępujące, [oddanie]_ogniowe, woń miłą dla_יהוה [Boga]:
cielca jednego, barana jednego, jagniąt, synów roku siedem bez_skazy
i_[oddania]_pokarmowe_ich i_[oddania]_płynne_ich do_cielców,
do_baranów i_do_jagniąt właściwie_do_liczby_ich według_Prawa.
I_kozioł (za)_grzech jeden oprócz [oddania]_wstępującego stałego
i_[oddania]_pokarmowe_jego i_[oddania]_płynów_jego.”
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 29,12-19.32-38)
Oddania na Chag Sukot wyróżniają się największą ilością
i choć stwierdzenie tego wymaga dokonania zsumowania,
to przez całe święto składa się 70 cielców – po 1 za narody
według podziału z Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,8:
według potomków Jakuba i według potomków Noacha,
bo Iszrael i cała ludzkość są podzielone tak samo…
Ciekawe jest także to, że ilość cielców nie jest codziennie taka sama,
ale na ołtarzu oddaje się każdego dnia święta o 1 mniej niż wcześniej
czyli w kolejności jest to odpowiednio po 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7;
zaś w kolejne święto Szemini Aceret dołącza do tego jeszcze 1 cielec,
w ostatni, ósmy dzień uroczystości ma być spalany tylko 1 cielec…
Porządek ten poucza, że głoszenia Słowa Boga i uświęcania
nie można odkładać na później, spowalniać go ani z nim zwlekać,
żeby na koniec nie zostało zbyt dużo pracy, z którą się nie zdąży;
ale należy jak najszybciej zrobić jak najwięcej tego, co słuszne,
żeby na koniec została tylko mała reszta, którą spełni się łatwo.
Dobrze jest czynić dużo dobra, kiedy ma się gorliwość i siły,
żeby potem owoce tego mogły być zachętą i wsparciem,
kiedy czegoś może zabraknąć lub z czymś będą trudności…
Na 8 dniach uroczystości poświęcenia i początku działania Świątyni,
co król Szlomo(h) (Salomon) uczynił właśnie podczas Święta Szałasów,
wzorowane jest w judaizmie późniejsze tradycyjne święto Chanuka(h),
w które wspomina się oczyszczenie Świątyni po jej splugawieniu
i pierwotnie czyniono to zapalając lampy w malejącym porządku,
czyli zaczynając od 8 w 1. dniu i kończąc na 1 w 8. dniu święta,
jak uważali przedstawiciele konserwatywnego „Domu Szamaja”;
potem jednak pojawił się nowy, odmienny i przeciwny temu pogląd,
że cud Chanuki był każdego dnia coraz większy i ilość światła ma rosnąć,
czego nauczał „Dom Hilela” uważany wtedy za postępowy…
Argumentacja „Domu Szamaja” opierała się właśnie na oddaniach Chag Sukot
i stwierdzała też, że zanik widocznego światła symbolizuje umniejszanie roli ciała,
a zatem zbliża człowieka do doskonałości ducha, który jest niewidzialny.
Argumentacja „Domu Hilela” stwierdzała, że ogień wyraża wprost ducha,
zatem coraz więcej światła ognia miałoby wyrażać duchowy wzrost.
W rzeczywistości cud oliwy, której zapas na 1 dzień wystarczył na 8 dni
był każdego dnia taki sam – spalała się wolniej by wystarczyć na dłużej,
zaś rozważana światłość nie pochodzi od ognia lamp, ale od Boga;
więc ważniejsza w jej doświadczeniu jest wierność ustanowieniu
i czynienie tego tak samo jak na początku, nie zaś zmienianie,
które podważa wiarygodność tradycji i gubi pierwotny jej sens,
bo zwyczaj ma sens tylko jako przekazywanie pierwotnego porządku,
a „ustna tradycja” nie może mieć autorytetu by cokolwiek zmieniać,
bo wtedy nazwa nie odpowiada sensowi definicji i obala samą siebie.
Tradycja ma być przekazem dawnego, pierwotnego zwyczaju,
a nie słowem, które pozwala wszystko podważać i zmieniać…
Świadectwo Talmudu mówi też po prostu o [jednym] świetle Chanuki,
jakie należy rozpalić w każdym domu lub przez każdego domownika;
ale trudno jest rozstrzygnąć czy musi chodzić w nich o jeden płomień
czy jest to uproszczenie pomijające powszechnie znane wtedy fakty,
których wyjaśnianie i powtarzanie było zbędne, bo to było oczywiste,
więc może chodzić o wieloramienną lampę traktowaną jako całość;
choć ilość świateł do dni dopasowywali najgorliwsi…
Tak czy inaczej ta tradycja powstała dużo później niż Tora(h)
z powodu wydarzeń, które nastąpiły setki lat po nadaniu Tory
więc nie jest częścią Prawa Boga i nie można być taką uczyniona,
bo byłoby to złamanie Prawa – Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 4,2;
więc nie można narzucać uznania i stosowania takiej czy innej wersji
ani nikogo potępiać za to, że takiej czy innej nie uznaje i nie spełnia;
ale co najwyżej dawać powody i argumenty do rozważenia,
żeby każdy sam uznał to, co go w tej sprawie przekonuje…
Gdyby nie cud Chanuki pobożność w Iszraelu by nie przetrwała,
a Mesjasz nie miałby ani od kogo ani do kogo przyjść;
więc wydarzenia te były kluczowe dla zbawienia ludzkości
i jest za co być wdzięcznym, co wspominać i co świętować
jak Jeszua (Jezus), który był w to święto w Świątyni (J 10,22-23),
więc przestrzegał go podobnie jak Sukot, na którym się wzoruje
nie traktując tych 2 świąt jako wykluczających się alternatyw,
ale jako zgodnie połączoną ciągłość i dopełnienie.
3. Nauczanie Etyki Współżycia
W komentarzu w poprzednim cyklu czytania Tory zostało pokazane,
że Pinchas ukarał i utrwalił dowód pewnego grzechu seksualnego,
którego dopuścił się Zimri i co było propagowane w Iszraelu…
Niestety w judaizmie i „chrześcijaństwie” współżycie to zwykle temat tabu,
dlatego naucza się o tym powierzchownie i ogólnie albo nawet wcale,
co najwyżej tyle, że jest to dozwolone tylko w małżeństwie [mężczyzny z kobietą],
a wszystko inne – wcześniej lub z innymi osobami jest zakazane i obrzydliwe.
Niestety w związku z tym wiele osób nie zdaje sobie sprawy z faktu,
że można się dopuścić nierządu z własną żoną lub z własnym mężem,
bo śmiertelnie grzeszne jest np. współżycie podczas kobiecych krwawień,
a także połączenia przy pomocy innych części ciała niż właściwe,
które niczym nie różnią się np. od czynu homoseksualnego…
Jeszua (Jezus) Mesjasz ostrzegał (Mt 12,43-45; Łk 11,24-26),
że jeśli „dom”, z którego wygnano demony, pozostanie pusty,
to zamieszka w nim więcej i gorszych duchów niż wcześniej;
a tak właśnie dzieje się z ludźmi, którym brak nauczania,
którzy nie potrafią rozróżniać i bronić się przed pokusami;
dlatego bardzo ważne jest, żeby być wypełnionym dobrem,
które nie zostawi miejsca na ataki zła…
Problem dotyczy szczególnie młodych i niedoświadczonych,
którzy odczuwają silne potrzeby, których nie mogą zaspokoić,
a jednocześnie są ciągle atakowani pokusami i zwiedzeniami,
np. biblijna prawda, że współżycie to właściwe połączenie męża i żony
bywa wypaczana tak, że „inne czynności seksualne” nie są współżyciem,
więc nie są zakazane i niby można je wykonywać bez konsekwencji,
kiedykolwiek i z kimkolwiek, bo miałoby się to wcale nie liczyć,
co w rzeczywistości prowadzi do wielkich grzechów nierządu…
Trzeba mieć świadomość tego, że nienauczone dziecko
w świecie wcale nie pozostanie nieświadome tych spraw,
ale albo samo znajdzie informacje (lub raczej one znajdą je)
choćby w formie reklam w Internecie czy takich scen w filmach,
na które może trafić przypadkiem szukając całkiem czegoś innego;
albo dowie się czegoś od innych osób jak obce dzieci w szkole…
Dlatego trzeba zadbać o właściwe wychowanie w tej sprawie
przekazując w odpowiednim czasie wartości i dobrą wiedzę:
najpierw uczyć o miłości, szacunku i wzajemnej trosce,
o właściwych celach współżycia jak np. prokreacja,
o odpowiedzialności za trwałość związku i nowe życie,
o staraniu się o dobro i szczęście tej drugiej osoby,
a w końcu o właściwych oczekiwaniach z tym związanych
i dozwolonych sposobach okazywania czułości;
żeby każdy sam chciał i potrafił odpierać złe pokusy
wybierając raczej to, czego pragnie jako doskonałego…
Chwała Bogu!