Szanse Dawane i Wykorzystywane
Komentarz do parszy „MiKec” (części „Z_Końcem”, „Po_Upływie”):
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,1-44,17; 1Krl 3,5-4,1; 1Kor 2,1-8.
J 10,22-23; Za 2,14-4,14: Chanuka(h)
Iz 66,1-24.23: Szabat przed Rosz Chodesz.
Szanse jakie dawał Josef i daje Mesjasz.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Szanse Dawane przez Josefa w Historii
Parsza(h) „Mikec” jest kolejną, środkową częścią historii Josefa,
który został odrzucony przez braci i stał się władcą obcych
aby ostatecznie ocalić potomków Iszraela i wielu innych;
zatem jest to zapisany w dawnych dziejach typ Mesjasza,
który dokładnie tak samo ma być ratunkiem dla świata…
Ta część historii Josefa jest dziś dla nas szczególnie ważna,
bo przedstawia etap dziejów, w którym się obecnie znajdujemy:
– jak Josef nie panował będąc znanym pod swym własnym imieniem
ani nie wyglądając tak, jak wedle swych zwyczajów w rodzinnym domu,
ale posługując się nadanym mu przez króla Micraimu imieniem i wyglądem,
będąc postrzeganym jako wysoki urzędnik i zarządca tego pogańskiego kraju,
w dodatku nie sam, co byłoby nieefektywne (jak początkowe sądy Moszego),
ale wyznaczając i szkoląc odpowiednich nadzorców spichlerzy w wielu miastach
(co sam na początku zasugerował wyjaśniając sny faraona i miał im przewodzić),
którzy w jego imieniu, z jego upoważnienia, gromadzili i potem wydzielali zboże;
– tak Jeszua (Jezus) Mesjasz nie jest powszechnie objawiony ani rozpoznawany,
lecz działa pośrednio, wywierając wpływ na ludzi, których inspirują jego słowa,
z których wielu w rzeczywistości ma o tym tylko bardzo mylne wyobrażenia…
Warto widzieć i rozumieć jak wtedy postępował i rządził Josef,
żeby mieć świadomość tego, jak teraz ma to czynić Jeszua…
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 43,32:
וישימו לו לבדו ולהם לבדם”
ולמצרים האכלים אתו לבדם
כי לא יוכלון המצרים לאכל
את העברים לחם
„כי תועבה הוא למצרים
i_dla_Micrejczyków, co_jadali z_nim osobno;
bo nie mogą ci_Micrejczycy jeść
(z)_tymi oto_Abrejczykami chleba,
gdyż obrzydzeniem to dla_Micrejczyków.”
Bardzo ważnym przykładem w tej historii jest relacja uczty z braćmi
(o czym więcej we wcześniejszym komentarzu „Stoły jak Cały Świat„),
która przedstawia dość późne wydarzenie, już podczas trwania lat głodu,
ale sytuacja nie dziwi dworzan i stałych gości domu Josefa, więc była zwyczajna
i daje to podstawy by wnioskować, że podobnie organizowano je wcześniej…
Josef siedzi sam przy oddzielnym stole niż tubylcy z Micraim i niż przybysze z Kanaanu,
bo ani nie ulega zwyczajom innych ani nie wymusza na nich przestrzegania swoich,
ale pozwala każdemu czynić po swojemu oraz zachowuje dystans od nieczystości
(co w związku z odmiennościami po obu stronach działało ze wzajemnością);
gościom dostarczono nawet właściwe potrawy (według tradycji pokazując ubój).
Jest to dobry wzór postawy, która umożliwia rozmowę i przekonywanie do poprawy,
bo nie odrzuca ani nie zniechęca, ale daje możliwość obserwacji i uczenia się,
aby w wyniku tego móc dokonać właściwego wyboru gdy nadejdzie czas…
Okres przed [powtórnym] przyjściem Mesjasza w chwale,
przed jego publicznym objawieniem się wszystkim jako wielki król;
to czas gdy on jeszcze nie ogłosił narodom Tory (Iz 2,4; 42,3; Mt 12,18)
i nie egzekwuje ścisłego spełniania Prawa ani nie karze za jego naruszenia,
lecz daje sposobność, żeby łagodnie, na miarę możliwości do tego zmierzać;
jednak nie można tego mylnie odebrać jako tolerancji czy akceptacji zła
(o czym w komentarzu „Bez Kompromisów ku Prawdzie i Zgodzie„)…
Mesjasz obecnie działa w ukryciu i zasiada przy oddzielnym stole,
bo nie utożsamia się i nie zbliża do tych, którzy nie chcą być jak on,
choć pozwala patrzeć na to, co robi i korzystać z tego, czego udziela;
ale w przyszłości jeszcze nadejdzie czas, gdy będzie rządził surowo
i wtedy od postaw wykształconych teraz będzie zależało życie…
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,34-35:
יעשה פרעה”
ויפקד פקדים על הארץ
וחמש את ארץ מצרים
בשבע שני השבע
ויקבצו את כל אכל
השנים הטבת הבאת האלה
ויצברו בר תחת יד פרעה
„אכל בערים ושמרו
aby_ustanowił nadzorców nad tą_ziemią,
i_piątą_(część)_[zbierał] (z)_tej ziemi Micraim
podczas_urodzaju lat tych_siedmiu.
I_zgromadzą tej wszelkiej żywności
tych_lat, tych_dobrych przychodzących, tych_oto,
i_zbiorą zboże pod rękę farao(h)a,
(na)_żywność w_miastach, i_strzec_(będą).”
Wymagania Josefa jako władcy nie były surowe – oddać tylko 1/5 z lat obfitości,
obowiązkowe było tylko to, co faktycznie konieczne do zapewnienia przetrwania,
do zgromadzenia zapasów, jakie umożliwią przeżycie i obsianie pól po plagach
(o czym jest już więcej we wcześniejszym komentarzu „Sny Pełne Mocy„);
ale od wykonania tego w nakazanym zakresie aby zebrać zapasy w spichlerzach króla
i dobrowolnego kierowania się tym wzorem aby zgromadzić sobie swoje własne
zależało jakie będzie dalsze życie poddanych Josefa po czasach jego rządów…
Gdyby ludzie usłuchali jego przestróg i sami też odkładali [drugą] 1/5 swych plonów sobie,
gdyby ludzie postępowali w sposób naśladujący mądrego władcę, którego namaścił król;
to jak Josef mieliby zapasy wystarczające dla nich samych i jeszcze na sprzedaż innym,
więc nie musieliby potem sprzedawać wszystkiego i siebie w niewolę za pożywienie…
Jeśli ludzie sprzeciwiali się nakazom i oddawali najwyżej tyle, ile od nich wymuszano,
to początkowo, przez krótki czas, mogli cieszyć się z reszty bogactwa, które otrzymali;
ale potem nadeszły zapowiedziane gorsze czasy i skutki, których się nie spodziewali,
w których dotknęły ich konsekwencje braku przygotowania i musieli wszystko stracić,
przetrwali, ale nie w błogosławieństwie chęci dobrego życia, lecz ukarani za opór,
uzależnieni od łaskawości władcy, która okazała się mającą ograniczony zakres i cenę…
Ta historia nie została zapisana tylko po to, żebyśmy uznali fakt, że tak kiedyś było,
ale ma być ponadczasowym pouczeniem i wzorem przygotowującym do wieczności,
bo Mesjasz ma wymuszać spełnianie Tory od zdeprawowanego świata tylko na początku,
lecz ostatecznym stanem ma być przemienienie do życia Torą z własnego wnętrza,
żeby żadne pouczenia, skarcenia ani wymuszanie nie były więcej potrzebne…
Ateiści i poganie zwykle nie myślą o wieczności ani nie troszczą się o przyszłość,
nie zabiegają o swoje zmartwychwstanie ani nie starają się o dobre potomstwo,
żyją bieżącą chwilą i nie przejmują szkodami ani potrzebami przyszłych pokoleń;
ale jest to postawa przeciwna do tego, czego uczą biblijni patriarchowie…
Nie można jak Micrejczycy dać się zwieść błogosławieństwu i obfitości tłustych lat,
zdrowiu, bezpieczeństwu, dostatkowi ani bogactwu, które mogą nagle przeminąć,
ale trzeba rozpoznawać i być gotowym na wojny, choroby, głód lub inne plagi,
których nadejście jest zapowiadane w Piśmie Świętym i na pewno nastąpią,
a wtedy mamy nie tylko sami je przetrwać, ale też ratować innych ludzi,
bo do tego właśnie jesteśmy powoływani i tego mamy się uczyć…
W związku z Chanuką wspominamy i rozważamy też czyny rodziny Matitjahu z Modin,
której członkowie nie postanowili po prostu uciec i ukryć się, aby przetrwać samemu,
ale podjęli trudną walkę o ocalenie i utrzymanie przy sprawiedliwości Narodu Iszraela,
narazili się i zaryzykowali swoimi życiami, żeby odeprzeć zagrożenie od wszystkich,
a Bóg znalazł w tym upodobanie, wspierał ich wysiłki i dał zwycięstwo…
W historii w parszy widać też, że Josef najsurowiej traktuje swoich braci,
którzy oprócz jasnej konieczności zapłaty zwykłej ceny za zakup zboża
byli oskarżeni o szpiegostwo, przesłuchiwani, uwięzieni i poddani próbom,
ale po spełnieniu warunków potem dostali nagrodę – przydział ziemi,
podczas gdy wszyscy inni najpierw kupowali tanio, a potem za wszystko…
2. Obecne Możliwości i Skutki Decyzji
Podobnie jak Josef po uwięzieniu na śmierć i sprzedaży,
także Jeszua (Jezus) po śmierci, zmartwychwstaniu i przemienieniu
otrzymał wielką władzę, którą jednak obecnie sprawuje niewidzialnie,
aż do chwili ujawnienia się, której zapowiedź jest w kolejnym czytaniu;
więc skoro teraz nie można widzieć i pokazać jak on osobiście działa,
bo jego tożsamość jest znana na dworze Króla – w Niebiosach Boga;
trzeba poznawać cechy tego z symbolicznych objawień w Biblii…
Mt 7,21-23:
„Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, κύριε κύριε,
εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν,
ἀλλ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, κύριε κύριε,
οὐ τῷ σῷ ὀνόματι ἐπροφητεύσαμεν,
καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν,
καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν;
καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς
ἀποχωρεῖτε ἀπ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν.”
wejdzie do tego Królestwa tych Niebios,
ale ten czyniący tę wolę tego Ojca mojego, tego w Niebiosach.
Liczni powiedzą mi w oto ten dzień: 'Panie, Panie,
nie (w)_tym twoim imieniu prorokowaliśmy,
i (w)_tym twoim imieniu demony wyrzucaliśmy,
i (w)_tym twoim imieniu cuda liczne uczyniliśmy?’
I wtedy wyznam im, że nigdy (nie)_poznałem was,
odstępujcie ode mnie ci czyniący to bezprawie.”
Władza Mesjasza w tym czasie nie przymusza do posłuszeństwa,
ale daje wzór, możliwość i zachętę do wyboru właściwego postępowania;
jednak nie można dać się zwieść złą myślą, że sposób życia miałby być obojętny,
bo kto uważa, że jest blisko Mesjasza, więc nic nie musi, a wszystko mu się należy,
ten wystawia się na łaskę lub niełaskę, która ostatecznie może go wiele kosztować,
bo przywilejem władcy będzie mu cokolwiek dać lub nie dać wedle jego uznania;
a kto zadaje sobie trud, żeby iść wytyczoną przez niego drogą, ten ma pewną zapłatę,
bo ratunku z prawdziwej łaski dostępuje wcześniej w przemianie ku dobremu,
w zapowiedziach, pouczeniach i przestrogach jakie dostał, aby mógł czynić właściwie…
Zbawienna łaska jest okazywana na początku, przy nawróceniu, a nie przy końcu…
Jeśli ktoś jest wyznawcą zasady „tylko wiara” i życia bez uczynków i bez owoców,
to idealnym rajem dla takiej osoby też powinien być zamknięty ciemny pokój bez okien,
w którym przez wieczność będzie mógł tylko wierzyć, że za ścianą jest idealny świat,
którego nigdy nie będzie potrzebował doświadczyć w praktyce ani z niego skorzystać;
ale prawdziwa mesjańska wiara prowadzi do dobrych czynów i owoców ich spełniania,
bo właśnie tego wzór daje nasz Mistrz i pouczenia zawarte w Piśmie Świętym.
Chwała Bogu!