Doświadczenia w Piśmie

Czas czytania: 7 minut

Komentarz do parszy „Waere” (części „I_objawiłem”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 6,2-9,35; Ez 28,25-29,21; Rz 9,14-24;
Iz 66,1-24.23: Szabat w tygodniu przed Rosz Chodesz.
Doświadczenia na drodze do zrozumienia Biblii.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Doświadczenia w Interpretacji Treści Biblii

„I_przemówił Bóg do_Moszego i_rzekł do_niego:
’Ja_(jestem) יהוה [Bóg] i_objawiłem_(się)
dla Abrahama, dla Icchaka i_dla Jakuba
jako_Bóg Wszechmogący,
i_Imię_Moje יהוה nie dałem_poznać im;
a_także ustanowiłem to Przymierze_Moje z_nimi
aby_dać im tę Ziemię Kanaan, tę ziemię
pobytu_ich, (w)_której przebywali w_niej;
a_także Ja usłyszałem ten jęk synów Iszraela,
(z)_których Micrejczycy czynią_niewolników z_nich
i_wspomniałem to Przymierze_Moje;
DLATEGO POWIEDZ synom Iszraela:
Ja_(jestem) יהוה [Bóg] i_wywiodę was...’”

We wcześniejszym komentarzu do tego czytania „Aby się Objawiła Moc Boga„
w 1. części pokazano, że patriarchowie i potomkowie Iszraela znali Imię Boga,
a słowa rozpoczynające tę parszę faktycznie mają zupełnie inne znaczenie,
bo dotyczą doświadczenia w praktyce cech Boga, które to Imię wyraża,
co zgodnie z obietnicami miało dotyczyć potomków, a nie patriarchów
i właśnie to nastąpiło dopiero w czasie wyzwolenia z niewoli…
Podobnie 5. część pokazuje opierając się na rodowodach wychodzących,
że cały czas pobytu Jakuba i jego potomków w Micraim to 215-226 lat,
w którym zniewolenie mogło trwać jeszcze krócej i było to 121-132 lata
(choć takie liczby w tekście nie padają, a trzeba je obliczyć z podanych);
zaś zapisane w innych miejscach znacznie dłuższe czasy 430 i 400 lat
łączą z końcem niewoli inne, znacznie wcześniejsze wydarzenia:
– zawarcie Przymierza Abrama z Bogiem „między połówkami”;
– świadome wejście w Przymierze z Bogiem przez Icchaka.
Również w komentarzu „Perspektywa Prawdy” zostało pokazane,
że kontekst znacząco wpływa na poprawność zrozumienia tekstu
i „bycie Kherubem” jest zarzutem wyniosłości ludzkich królów.

Na tych i wielu innych przykładach widać bardzo wyraźnie,
że Biblia o pewnych sprawach mówi wielokrotnie podając przy tym różne informacje,
które nie są ze sobą sprzeczne, ale uzupełniają się i wyznaczają różne granice prawdy,
dlatego nie można uważać, że „wiem jak było, bo znam o tym jeden werset z Pisma”,
ani tym bardziej, że „ten werset musi mieć takie znaczenie, jak mi się o tym wydaje”,
bo w świetle wszystkich świadectw prawda całej Biblii może być zupełnie inna.

Pismo Święte najlepiej wyjaśnia samo Pismo Święte – jedne wersety innymi,
ale ich zebranie i połączenie razem tworzy wykładnię i tradycję rozumienia,
która nie zawsze musi być pełna i doskonała, może zawierać braki i błędy,
lecz mimo tego warto ją brać pod uwagę i rozważać jako rozwijające kroki,
bo wcześniejsi badacze i komentatorzy mogli mieć słuszne spostrzeżenia
i przedstawić fakty i wnioski, które warto uwzględnić by rozumieć lepiej
korzystając z tych owoców zamiast powtarzania już wykonanej pracy
i podejmowania prób wymyślenia od nowa czegoś, co już jest zrobione;
a pełne połączenie ostatecznie pozwoli wypracować doskonałą tradycję.

Wiele tradycji wynikło właśnie z potrzeby pogodzenia różnych świadectw Biblii,
z czego często początkujący czytelnicy po prostu [jeszcze] nie zdają sobie sprawy;
dlatego gdy jeszcze nie przeczytało się i nie zna dobrze całego Pisma Świętego
(do czego potrzebna jest wielokrotna lektura i dyskusje z innymi czytelnikami),
a w wielu przypadkach jedynie kojarzy wybrane wersety z opracowań i nauczań;
nie powinno się mieć opinii oceniających i podważających poglądy i zwyczaje,
lecz najpierw dokładnie z nimi zapoznać i sprawdzić ich argumenty i źródła,
które mogą okazać się faktami z Biblii kluczowymi do właściwego rozumienia…

Komentarz „Obietnice Boga w Tradycjach Pesach” wyjaśnia
w jaki sposób 4 kielichy podczas Wieczerzy Pesach są wywiedzione z Tory
oraz że Jeszua (Jezus) Mesjasz pokazał wzór spełniania takiego porządku,
czym uznał i potwierdził ważność interpretacji i zwyczajów judaizmu.

Wszystko to razem pokazuje dodatkowo, że Biblia uczy nie tylko wprost swoją treścią,
ale też przez doświadczenia, jakie wynikają z jej studiowania i dyskusji o interpretacjach,
bo właśnie w ten sposób przekonujemy się nie tylko o tym, że ją trzeba rozumieć inaczej,
ale też ogólnie, że każdy słuszny osąd wymaga zbadania sprawy z każdej strony
i uwzględnienia wszystkich świadectw, które mogą zmieniać wnioski z innych…

Oprócz słuchania innych warto samemu czytać Biblię i mieć swoje spostrzeżenia,
żeby móc sprawdzać to, co się słyszy, dostrzegać błędy i pomagać je poprawiać,
co jest jednym z celów, dla których Pismo zostało natchnione przez Boga (2Tm 3,14-17).
Warto także wysłuchać do końca i rozważać poglądy i nauczania, z którymi się nie zgadza,
bo niezależnie od tego kto ma rację, wartościowe i rozwijające mogą być argumenty,
może się też okazać, że każdy ma rację, ale w odniesieniu do nieco innych sytuacji,
lub może się okazać, że prawdziwe jest zupełnie inne, pośrednie rozumienie…
Jest to także umiejętność praktyczna dla osób mających rozstrzygać spory i sądzić,
bo muszą wysłuchać wszystkie strony i świadków aby określić co jest prawdą
w świetle wszystkich faktów wskazać winnego i pokrzywdzonego…

Jeśli ktoś twierdzi i naucza, że np. Abraham nie znał Imienia Boga יהוה,
to świadczy, że ani sam nie bada i nie zna Biblii ani nie uczy się od innych,
nie rozważa poglądów ani argumentów aby z ich pomocą rozwijać swoje;
a tylko opowiada swe fantazje o przypadkowym tekście, na jaki trafił,
więc trzeba być ostrożnym wobec jego słów, które mogą być mylące…

„Jeśli ktoś uważa (że)_zna coś,
jeszcze_nie poznał tak_jak trzeba poznać.”

Apostoł Szaul (Paweł) przestrzegał przed niewłaściwym poznaniem,
które prowadzi do niewłaściwych postaw i zachowań, szkodliwego fanatyzmu,
który czyniącym to wydaje się gorliwością, ale faktycznie jest to źle ukierunkowane.
Te słowa padają w kontekście świadczenia osobom nieświadomie spożywającym
produkty skalane poprzez poświęcenie ich bożkom (a gatunkowo czyste),
w czym nie można ani potępić, zrazić i stracić osób, które błądzą bez wiedzy
ani popierać i utwierdzać takiego postępowania, a zachęcać do poprawy z umiarem.
Tak samo też apostoł ostrzega, żeby np. nie spierać się o rodowody (1Tm 1,3-4; Tt 3,9-11),
co jednak nie oznacza przesadnie i błędnie, żeby się tym tematem nie zajmować wcale,
bo są powody, że zapisano o tym pewne fakty w Biblii i należy z nich właściwie korzystać
(np. w sprawie przytoczonej na początku jest to istotne świadectwo i mocny dowód)
uznając słuszność i wartość tych informacji, a nie kłócąc się z odrzucającymi prawdę;
dlatego nie należy pomijać tematów i stanowisk, ale przeciwników, którzy nie słuchają,
bo skoro już zlekceważyli argumenty w dyskusjach, to powtarzanie tego nic nie zmieni…

Zgodnie ze słowami, którymi rozpoczyna się parsza na ten tydzień i kończący go Szabat,
choć nie ma wątpliwości, że patriarcha Abraham wiedział o Bogu to, co najważniejsze,
to jednak Bóg nie objawia wszystkiego na raz ani w najprostszy sposób – 1 zdaniem,
lecz odwieczna i niezmienna prawda jest podzielona i odkrywana nam stopniowo;
dlatego trzeba być gotowym na poznawanie różnych faktów i ich interpretacji,
żeby ostatecznie móc dojść do pełnego i właściwego poznania Boga…

Chwała Bogu!