Doświadczenia w Piśmie
Komentarz do parszy „Waere” (części „I_objawiłem”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 6,2-9,35; Ez 28,25-29,21; Rz 9,14-24;
Iz 66,1-24.23: Szabat w tygodniu przed Rosz Chodesz.
Doświadczenia na drodze do zrozumienia Biblii.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Doświadczenia w Interpretacji Treści Biblii
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 6,2-6a:
וידבר אלהים אל משה ויאמר אליו”
אני יהוה וארא
אל אברהם אל יצחק ואל יעקב
באל שדי
ושמי יהוה לא נודעתי להם
וגם הקמתי את בריתי אתם
לתת להם את ארץ כנען את ארץ
מגריהם אשר גרו בה
וגם אני שמעתי את נאקת בני ישראל
אשר מצרים מעבדים אתם
ואזכר את בריתי
לכן אמר לבני ישראל
„…אני יהוה והוצאתי אתכם
’Ja_(jestem) יהוה [Bóg] i_objawiłem_(się)
dla Abrahama, dla Icchaka i_dla Jakuba
jako_Bóg Wszechmogący,
i_Imię_Moje יהוה nie dałem_poznać im;
a_także ustanowiłem to Przymierze_Moje z_nimi
aby_dać im tę Ziemię Kanaan, tę ziemię
pobytu_ich, (w)_której przebywali w_niej;
a_także Ja usłyszałem ten jęk synów Iszraela,
(z)_których Micrejczycy czynią_niewolników z_nich
i_wspomniałem to Przymierze_Moje;
DLATEGO POWIEDZ synom Iszraela:Ja_(jestem) יהוה [Bóg] i_wywiodę was...’”
We wcześniejszym komentarzu do tego czytania „Aby się Objawiła Moc Boga„
w 1. części pokazano, że patriarchowie i potomkowie Iszraela znali Imię Boga,
a słowa rozpoczynające tę parszę faktycznie mają zupełnie inne znaczenie,
bo dotyczą doświadczenia w praktyce cech Boga, które to Imię wyraża,
co zgodnie z obietnicami miało dotyczyć potomków, a nie patriarchów
i właśnie to nastąpiło dopiero w czasie wyzwolenia z niewoli…
Podobnie 5. część pokazuje opierając się na rodowodach wychodzących,
że cały czas pobytu Jakuba i jego potomków w Micraim to 215-226 lat,
w którym zniewolenie mogło trwać jeszcze krócej i było to 121-132 lata
(choć takie liczby w tekście nie padają, a trzeba je obliczyć z podanych);
zaś zapisane w innych miejscach znacznie dłuższe czasy 430 i 400 lat
łączą z końcem niewoli inne, znacznie wcześniejsze wydarzenia:
– zawarcie Przymierza Abrama z Bogiem „między połówkami”;
– świadome wejście w Przymierze z Bogiem przez Icchaka.
Również w komentarzu „Perspektywa Prawdy” zostało pokazane,
że kontekst znacząco wpływa na poprawność zrozumienia tekstu
i „bycie Kherubem” jest zarzutem wyniosłości ludzkich królów.
Na tych i wielu innych przykładach widać bardzo wyraźnie,
że Biblia o pewnych sprawach mówi wielokrotnie podając przy tym różne informacje,
które nie są ze sobą sprzeczne, ale uzupełniają się i wyznaczają różne granice prawdy,
dlatego nie można uważać, że „wiem jak było, bo znam o tym jeden werset z Pisma”,
ani tym bardziej, że „ten werset musi mieć takie znaczenie, jak mi się o tym wydaje”,
bo w świetle wszystkich świadectw prawda całej Biblii może być zupełnie inna.
Pismo Święte najlepiej wyjaśnia samo Pismo Święte – jedne wersety innymi,
ale ich zebranie i połączenie razem tworzy wykładnię i tradycję rozumienia,
która nie zawsze musi być pełna i doskonała, może zawierać braki i błędy,
lecz mimo tego warto ją brać pod uwagę i rozważać jako rozwijające kroki,
bo wcześniejsi badacze i komentatorzy mogli mieć słuszne spostrzeżenia
i przedstawić fakty i wnioski, które warto uwzględnić by rozumieć lepiej
korzystając z tych owoców zamiast powtarzania już wykonanej pracy
i podejmowania prób wymyślenia od nowa czegoś, co już jest zrobione;
a pełne połączenie ostatecznie pozwoli wypracować doskonałą tradycję.
Wiele tradycji wynikło właśnie z potrzeby pogodzenia różnych świadectw Biblii,
z czego często początkujący czytelnicy po prostu [jeszcze] nie zdają sobie sprawy;
dlatego gdy jeszcze nie przeczytało się i nie zna dobrze całego Pisma Świętego
(do czego potrzebna jest wielokrotna lektura i dyskusje z innymi czytelnikami),
a w wielu przypadkach jedynie kojarzy wybrane wersety z opracowań i nauczań;
nie powinno się mieć opinii oceniających i podważających poglądy i zwyczaje,
lecz najpierw dokładnie z nimi zapoznać i sprawdzić ich argumenty i źródła,
które mogą okazać się faktami z Biblii kluczowymi do właściwego rozumienia…
Komentarz „Obietnice Boga w Tradycjach Pesach” wyjaśnia
w jaki sposób 4 kielichy podczas Wieczerzy Pesach są wywiedzione z Tory
oraz że Jeszua (Jezus) Mesjasz pokazał wzór spełniania takiego porządku,
czym uznał i potwierdził ważność interpretacji i zwyczajów judaizmu.
Wszystko to razem pokazuje dodatkowo, że Biblia uczy nie tylko wprost swoją treścią,
ale też przez doświadczenia, jakie wynikają z jej studiowania i dyskusji o interpretacjach,
bo właśnie w ten sposób przekonujemy się nie tylko o tym, że ją trzeba rozumieć inaczej,
ale też ogólnie, że każdy słuszny osąd wymaga zbadania sprawy z każdej strony
i uwzględnienia wszystkich świadectw, które mogą zmieniać wnioski z innych…
Oprócz słuchania innych warto samemu czytać Biblię i mieć swoje spostrzeżenia,
żeby móc sprawdzać to, co się słyszy, dostrzegać błędy i pomagać je poprawiać,
co jest jednym z celów, dla których Pismo zostało natchnione przez Boga (2Tm 3,14-17).
Warto także wysłuchać do końca i rozważać poglądy i nauczania, z którymi się nie zgadza,
bo niezależnie od tego kto ma rację, wartościowe i rozwijające mogą być argumenty,
może się też okazać, że każdy ma rację, ale w odniesieniu do nieco innych sytuacji,
lub może się okazać, że prawdziwe jest zupełnie inne, pośrednie rozumienie…
Jest to także umiejętność praktyczna dla osób mających rozstrzygać spory i sądzić,
bo muszą wysłuchać wszystkie strony i świadków aby określić co jest prawdą
w świetle wszystkich faktów wskazać winnego i pokrzywdzonego…
Jeśli ktoś twierdzi i naucza, że np. Abraham nie znał Imienia Boga יהוה,
to świadczy, że ani sam nie bada i nie zna Biblii ani nie uczy się od innych,
nie rozważa poglądów ani argumentów aby z ich pomocą rozwijać swoje;
a tylko opowiada swe fantazje o przypadkowym tekście, na jaki trafił,
więc trzeba być ostrożnym wobec jego słów, które mogą być mylące…
1Kor 8,2:
„εἴ τις δοκεῖ ἐγνωκέναι τι,
οὔπω ἔγνω καθὼς δεῖ γνῶναι”
jeszcze_nie poznał tak_jak trzeba poznać.”
Apostoł Szaul (Paweł) przestrzegał przed niewłaściwym poznaniem,
które prowadzi do niewłaściwych postaw i zachowań, szkodliwego fanatyzmu,
który czyniącym to wydaje się gorliwością, ale faktycznie jest to źle ukierunkowane.
Te słowa padają w kontekście świadczenia osobom nieświadomie spożywającym
produkty skalane poprzez poświęcenie ich bożkom (a gatunkowo czyste),
w czym nie można ani potępić, zrazić i stracić osób, które błądzą bez wiedzy
ani popierać i utwierdzać takiego postępowania, a zachęcać do poprawy z umiarem.
Tak samo też apostoł ostrzega, żeby np. nie spierać się o rodowody (1Tm 1,3-4; Tt 3,9-11),
co jednak nie oznacza przesadnie i błędnie, żeby się tym tematem nie zajmować wcale,
bo są powody, że zapisano o tym pewne fakty w Biblii i należy z nich właściwie korzystać
(np. w sprawie przytoczonej na początku jest to istotne świadectwo i mocny dowód)
uznając słuszność i wartość tych informacji, a nie kłócąc się z odrzucającymi prawdę;
dlatego nie należy pomijać tematów i stanowisk, ale przeciwników, którzy nie słuchają,
bo skoro już zlekceważyli argumenty w dyskusjach, to powtarzanie tego nic nie zmieni…
Zgodnie ze słowami, którymi rozpoczyna się parsza na ten tydzień i kończący go Szabat,
choć nie ma wątpliwości, że patriarcha Abraham wiedział o Bogu to, co najważniejsze,
to jednak Bóg nie objawia wszystkiego na raz ani w najprostszy sposób – 1 zdaniem,
lecz odwieczna i niezmienna prawda jest podzielona i odkrywana nam stopniowo;
dlatego trzeba być gotowym na poznawanie różnych faktów i ich interpretacji,
żeby ostatecznie móc dojść do pełnego i właściwego poznania Boga…
Chwała Bogu!