Służba Kadzenia w Świętości
Komentarz do parszy „Tecawa(h)” (części „Rozkażesz”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 27,20-30,10; Ez 43,10-27; Hbr 13,10-17.
Służba kadzenia jest możliwa tylko dla prawdziwie świętych.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Złoty Ołtarz Kadzenia
Poprzednie 2 komentarze do parszy na ten tydzień i kończący go Szabat
były poświęcone głównie szatom kohenów (kapłanom) i ich znaczeniom,
o czym jest mowa w tekstach „Szaty Świętości” oraz „Szata Obietnicy„;
a tym razem rozważony zostanie inny temat, który Tora(h) wyróżnia:
ołtarz kadzenia nie był opisany wcześniej z innym sprzętami Przybytku,
ale został oddzielony i wyróżniony przesunięciem za stroje i wyświęcenie…
(z)_drewna akacjowego zrobisz go.
(…)
I_postawisz go przed_obliczem tej_zasłony, która przed Skrzynią Tego_Świadectwa,
przed_obliczem tej_Przebłagalni, która nad Świadectwem, gdzie objawię_(się) tam.
I_(będzie)_spalał na_nim Aharon wonne kadzidło w_ranek w_ranek_[każdy]
przy_przygotowywaniu_jego oto tych_lamp spalał_kadzidło_(będzie),
i_w_zapalanie Aharona tych_lamp między tymi_wieczorami (będzie)_spalał kadzidło,
(to_jest)_ustawiczne przed_obliczem יהוה [Boga] na_pokolenia_wasze.
Nie składajcie na_nim kadzidła innego ani_wstępujących ani_pokarmowych
ani_płynnych_[oddań] nie wylewajcie na_niego
i_przebłaga Aharon na rogach_jego raz w_roku z_krwi zagrzesznej.
Przebłąganie raz w_roku przebłaganiem na_nim za_pokolenia_wasze.
Świętym Świętości to dla_יהוה [Boga].”
Złoty ołtarz kadzenia jest opisany dopiero na końcu tej parszy,
co dowodzi, że inaczej niż pozostałe sprzęty nie jest symbolem sam w sobie,
ale jego znaczenie jest podporządkowane służbie, po której go przedstawiono,
dlatego jego używanie jest dostosowywane do możliwości służby…
Z ustanowień Tory wynika, że dym kadzenia na tym ołtarzu ma okrywać
Przebłagalnię, czyli pokrywę z kherubami znajdującą się na Skrzyni Przymierza,
zatem służba ta musiała być spełniana w Miejscu Najświętszym Przybytku.
Również coroczne oczyszczenie rogów tego złotego ołtarza to jest obrzęd,
jaki kohen hagadol miał wykonywać w Jom HaKipurim w Miejscu Najświętszym
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 30,6-7; Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 16,12-14).
Z drugiej strony kadzenie na tym ołtarzu miało się odbywać codziennie;
zaś po śmierci 2 najstarszych synów Aharona wstęp do Miejsca Najświętszego
został zakazany wszystkim poza samym kohenem hagagol (arcykapłenem),
i nawet jemu wchodzenie na służbę było dozwolone tylko raz w roku;
w związku z czym złoty ołtarz musiał znajdować się w Miejscu Świętym,
żeby codziennych kadzeń na nim mogli dokonywać zwykli koheni.
Konieczne przemieszczanie ołtarza w zależności od tego kto i jaką służbę pełni
(o czym też w komentarzu „Kolejności Mają Znaczenie” i „Modlitwa Świętego Życia„)
jest ważnym świadectwem tego, że te obrzędy nie są niewzruszonym fundamentem,
ale pomocniczym narzędziem, które zależy od tego jacy ludzie służą Bogu…
Pierwotny zamysł Boga co do złotego ołtarza był taki,
żeby kadzenie odbywało się codziennie w Miejscu Najświętszym,
żeby dym kadzidła okrywał Przebłagalnię na Skrzyni Przymierza;
ale z powodu grzechu synów Aharona zostało to ograniczone,
a potem nawet tymczasowo wstrzymane usunięciem Świątyni;
bo niegodne osoby nie mogą po swojemu, inaczej czynić czegoś,
co nie jest wiernym i doskonałym wykonaniem ustanowienia…
2. Służba Kadzenia Modlitwami Świętych
mając kadzielnicę złotą i dane_(zostało) mu kadzideł wiele,
aby dał tym modlitwom tych świętych wszystkich
na ten ołtarz, ten złoty, ten przed tym tronem.
I wyszedł ten dym tych kadzideł tych modlitw tych świętych
z ręki tego anioła przed tym Bogiem.
I wziął ten anioł tę kadzielnicę i napełnił ją z tego ognia tego ołtarza
i rzucił na Ziemię i nastały grzmoty i głosy i błyskawice i trzęsienie_(ziemi).”
Choć i oddania (ofiary) i modlitwy świętych są kierowane wprost do Boga
i nie trzeba nikogo prosić, żeby on najpierw przyjął i zaniósł Bogu nasz dar;
to jednak w praktyce w ich spełnieniu uczestniczą też koheni i aniołowie
(których nie trzeba świadomie czynić pośrednikami zwrotami do nich),
którzy zgodnie ze swą funkcją sami podejmują je i przekazują dalej
służąc w miejscach i na sposoby, do których zostali ustanowieni,
co jest ich obowiązkiem, który spełniają z własnej inicjatywy.
Choć pierwotnie przystęp do Boga mogli mieć wszyscy
i oddania Stwórcy samodzielnie składali np. Kain i (H)Ebel,
potem zostało to ograniczone tylko do pierworodnych,
a następnie przeniesione na Lewitów, potomków Aharona
i dalej ograniczone tylko do niektórych spośród nich;
to nawet modlitwy świętych przed Bogiem składa anioł,
co pokazuje jaka niezwykła świętość jest potrzebna,
żeby móc być w takiej bezpośredniej bliskości Boga.
Nawet prawdziwi święci, nawet świeci nazwani tak przez Biblię
nie mają zawsze bezpośredniego przystępu do obecności Boga,
nawet wielu proroków otrzymywało wizje w snach i zagadkowych symbolach
nie mając możliwości, żeby wedle swoich zamiarów uzyskać cokolwiek więcej
ani tym bardziej żeby wpłynąć na Stwórcę, żeby cokolwiek z tego zmienił;
dlatego nie należy wyobrażać sobie, ustanawiać ani stosować ich pośrednictwa,
lecz raczej polegać na tym, że sam Bóg ma sposób, żeby przyjąć modlitwy
i żeby przekazywać objawienia, które trzeba przyjąć, zrozumieć i spełnić;
dlatego w modlitwach wprost do Ojca trzeba prosić i pytać,
a także być gotowym do spełniania tego, co mówi Bóg…
3. Odwzorowanie Świętości
Zgodnie z nakazem Boga Przybytek Moszego (Mojżesza) na pustyni
miał być wykonany według ukazanego wzoru (Hbr 8,5), co pewnie świadczy,
że istnieje, Niebiańska, duchowa, z definicji zawsze doskonała służba świątynna,
w której stworzeni do tego aniołowie spełniają wszystko w idealny sposób;
a także ziemska Świątynia, która ma to możliwie wiernie naśladować…
Pomimo tego, że intencją jest, żeby te Świątynie – ziemska i Niebiańska
działały w jeden, zgodny, wzajemnie odwzorowujący się sposób
i stanowiły symboliczny wzór dla uświęcania czynów sług Boga;
w rzeczywistości niestety istnieją pomiędzy nimi znaczące różnice:
– pierwsza, wzorcowa ze Świątyń jest doskonała zawsze, z definicji,
bo pełniący w niej służbę aniołowie są do tego uczynieni i bez skazy;
– druga, naśladująca Świątynia jest taka jak ludzie, którzy w niej służą,
więc jeśli koheni ulegają skażeniu, to i służba i miejsce są zepsute,
dlatego mogą zostać ograniczone lub nawet tymczasowo usunięte…
i_wyryjesz na_nim (ja)_wyryte (na)_pieczęci 'Święty dla_יהוה [Boga]’.”
Choć kohen hagadol ma na swojej koronie napis „Święty dla_יהוה [Boga]”,
to nawet w jego przypadku nie jest to gwarancja wystarczającej świętości,
więc tym bardziej nikt inny nie powinien mieć takiego przekonania,
że jest doskonały z założenia, bo sam tak uznał, bo „uwierzył”
i nie powinien tego sobie wmawiać, ale raczej badać siebie,
szukać swoich słabości, uznawać je i możliwie poprawiać,
żeby móc prawdziwie osiągnąć to, co jest celem…
Kryteria świętości ustanowił i jej faktycznej oceny dokonuje Bóg,
który później więcej wymaga od tych, którym najpierw więcej dał (Łk 12,48);
dlatego będąc tym, który więcej poznał lub nawet uważając się za takiego
trzeba więcej wymagać od siebie i postępować stosownie do swej wiedzy;
trzeba mieć świadomość, że obdarowanie to zobowiązanie do wydania owoców,
a nie mylnie uważać, że łaska miała by być gwarancją nagrody wbrew wszystkiemu.
Intencją Boga jest, żeby w ciele odzwierciedlić duchowy wzór z Niebios,
ale w rzeczywistości, w praktyce zależy to od postawy ludzi względem Tory,
od przyjmowania skarceń przewinień oraz pouczeń i zachęt do wzrastania,
które musi się dokonać faktycznie, a nie być tylko wyobrażeniem.
W nauczaniu judaizmu nawet cudzoziemiec zajmujący się Torą
może swoją świętością przewyższyć kohena hagadol (arcykapłana)
i nie tylko przystąpić do właściwego sobie symbolicznego „złotego ołtarza”,
ale też przestawić go na powrót do Miejsca Najświętszego w swoim życiu
spełniając o to, o czym ma pouczać porządek służby w Świątyni.
Chwała Bogu!