Szczodrość i Rozwaga
Komentarz do parszy „WaJekehel” (części „I_Zgromadził”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 35,1-38,20; 1Krl 7,13-26.40-50; 2Kor 9,6-15.
Do właściwej pomocy potrzebna jest szczodrość i rozwaga…
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Parsza(h) na ten tydzień i kończący go Szabat podobnie jak następna
zawiera głównie powtórzenia opisu Przybytku do zbudowania,
złożenie wielkiej obfitości darów jakie lud w tym celu przekazał,
a także powołanie i natchnienie wykonawców tych prac;
które należy rozważać wielokrotnie i dobrze je sobie utrwalić
skoro sam Bóg sprawił, że są w Torze wiele razy blisko siebie.
Tematy te zostały już bardzo obszernie omówione wcześniej,
więc warto przeczytać poprzednie komentarze do tej parszy:
– Właściwe Wykorzystanie Darów (o natchnieniu od Boga);
– Kolejności Mają Znaczenie (perspektywa i szczegóły Przybytku);
a także inne wcześniejsze teksty, które dotyczą tej sprawy, np.:
– Wyliczenia Miesiąca Abib (ciężary i sposób budowy Przybytku);
– Szacunek dla Słów (kształt i ustawienie Skrzyni Przymierza).
2. Szczodrość i Rozwaga
i_przychodził każdy mąż, którego pobudziło serce_jego
i_każdy, którego skłonił duch_jego (w)_nim,
przynosili te dary יהוה [Bogu] na_wykonanie Namiotu Spotkania
i_na_wszelką służbę_jego i_na_szaty tej_świętości.
I_przychodzili ci_mężczyźni i te_kobiety, każdy szczodrego serca…”
’Wiele ten_lud przynosi, więcej niż_potrzeba do_pracy,
którą rozkazał יהוה [Bóg], aby_wykonać ją.’
I_rozkazał Mosze(h) aby_rozgłosili okrzykiem w_obozie mówiąc:
’ani_mężczyzna ani_kobieta (niech)_nie robią więcej
pracy na_daninę (do)_Świątyni’
i_przestał ten_lud przynosić.„
Zgodnie z treścią parszy Przybytek mógł zostać wykonany
zarówno dzięki temu, że ludzie chętnie złożyli szczodre dary
jak i dlatego, że Bóg natchnął wykonawców do dobrej pracy;
zatem nie było to dzieło tylko jakiejś wybranej jednej osoby,
ale dobry owoc współpracy wszystkich mających uczestniczyć,
w której każdy uznał i właściwie spełniał swoje zadania:
– jedni przynosili i oddawali konieczne materiały,
– inni z tych materiałów wytwarzali elementy Przybytku,
– ktoś miał plan i tym wszystkim zarządzał i kierował,
– wszyscy inni podporządkowywali się rozkazom.
Historia ta zaczyna się od tego, że Mosze(h) (Mojżesz) ogłasza
co i gdzie ma być przyniesione, oddane i zgromadzone,
a dopiero wtedy ludzie zaczynają to robić…
Jest to ważny wzór i pouczenie o tym,
że wielkich dzieł nie dokonuje się samodzielnie ani wbrew innym,
szczególnie wtedy, gdy nie ma się wiedzy ani umiejętności w sprawie,
bo można wiele poświęcić i bardzo się natrudzić, a nic nie osiągnąć;
a znacznie lepiej jest współdziałać z wyznaczonymi ekspertami,
którzy mogą przydzielać do wykonania lżejsze, a wystarczające zadania
i w taki sposób dzieło może być wykonane bez nadmiernego trudu.
Poświęcenie się, gorliwość i szczodrość są potrzebne w wielu sprawach,
nie tylko przy budowie Przybytku, ale też we wspieraniu osób w potrzebie,
np. ubogich, chorych, prześladowanych, czy uchodźców wojennych,
którzy mogą potrzebować mieszkania, transportu, ubrań czy pożywienia,
ale też leków, opieki lub pocieszenia w niewątpliwie trudnej sytuacji;
lecz miarą słuszności działań nie musi być wielkość ani obfitość darów,
a raczej odpowiedź na faktyczne potrzeby i właściwe ich zaspokojenie,
bo lepiej dać choćby mało tego, co potrzebne niż dużo zbędnego,
lepiej być gotowym do spełnienia rzeczywistych oczekiwań i próśb
niż dawać ogrom czegoś, czego nikt nawet nie chce…
Zarządzane i skoordynowane działania są bezpieczniejsze i efektywniejsze,
np. można jednocześnie zawozić potrzebne produkty i odbierać uchodźców
dzięki czemu przejazd w żadną stronę nie będzie pusty ani na darmo
lub nie zawiezie się niepotrzebnie rzeczy niewłaściwych i zbędnych
jak pomieszane różne lub szybko psujące się produkty spożywcze,
które trudno będzie odnaleźć i wykorzystać, a tylko zajmą miejsce.
Lepiej też zgłosić instytucji możliwość zakwaterowania u siebie uchodźców,
żeby ona mogła kierować kolejne osoby w kolejne dostępne miejsca
lub przyjąć osoby umówione w prywatnej rozmowie w małym gronie;
a nie ogłosić to publicznie i musieć odmawiać i rozczarować wiele osób,
które skontaktują się jako następne po już przyjętym potrzebującym.
Organizacja za pośrednictwem znanych organizacji pomocowych
(jak np. społeczność z Koryntu poprzez apostołów – 2Kor 9,1-5)
chroni przed pewnym niebezpieczeństwem oszustw i wyłudzeń,
jakie niestety zdarzają się nawet w takich sytuacjach jak obecna…
Bóg nie dopuszcza prób, które przekraczają nasze siły (1Kor 10,13),
dlatego wierząc Stwórcy w każdej sytuacji można być pewnym,
że najlepszy sposób działania jest taki, jaki daje się spełnić
i dla każdego wyznaczone jest zadanie na miarę tej osoby:
– dla uboższego lub słabszego mniej, choć nie mniej potrzebne,
– dla bogatszego lub silniejszego więcej, choć nie ważniejsze;
więc ważne jest, żeby każdy angażował się tak, jak może
i co najważniejsze zgodnie z tym, do czego jest wzywany;
aby każda szczodrość była rozważna i owocna…
Chwała Bogu!