Miłość Bliźniego i Karcenie
Komentarz do parszy „Kedoszim Tihju” („Świętymi Bądźcie„):
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 19,1-20,27; Ez 20,2-20; Am 9,7-15; 1P 1,13-19.
Miłość bliźniego to nie pobłażanie ani akceptacja zła, ale karcenie…
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Miłość Bliźniego i Karcenie Grzechów
upominając (będziesz)_upominać tego bliźniego_twego
abyś_nie ponosił za_niego grzechu.
Nie (będziesz)_mścił_(się) i_nie (będziesz)_żywił_urazy
(do)_tych synów ludu_twego,
ale_(będziesz_miał)_miłość dla_bliźniego_swego jak_(dla)_siebie_samego.
Ja_(jestem) יהוה [Bóg], tych Ustaw_Moich (będziecie)_przestrzegać.”
W parszy przeznaczonej do rozważania na ten tydzień i kończący go Szabat
zapisane jest Przykazanie Miłości Bliźniego – drugie z najważniejszych (Mk 12,31);
które w oczywisty sposób stanowi fundament rozumienia Prawa i etyki życia
dla wszystkich, którzy uważają się za uczniów i naśladowców Jeszui (Jezusa).
Istotne jest jednak, że w pierwszym, oryginalnym wystąpieniu w Torze Boga
pojawia się ono tuż po nakazie upominania – karcenia grzechów bliźnich,
żeby nie stawać się współuczestnikiem i współodpowiedzialnym za ich winy.
To natchnione połączenie tych dwóch spraw w Słowie Bożym wskazuje,
że właściwa miłość bliźniego i właściwy sposób okazywania miłosierdzia
to nie jest bezkrytyczne darowanie win i przymykanie oczu na zło,
to nie jest tolerancja ani akceptacja dla tego, że ktoś postępuje niewłaściwie,
bo to oznaczałoby współwinę za krzywdy, które są w ten sposób wyrządzane.
Właściwa miłość bliźniego i miłosierdzie opiera się na zabieganiu o poprawę,
bo to jest konieczne, żeby winny uzyskał usprawiedliwienie i uniknął kary,
a także po to, żeby pokrzywdzeni przestali cierpieć i odzyskali straty,
żeby przywrócić sprawiedliwość, porządek i słuszny dobrobyt.
Dokładnie takiego podejścia nauczał Jeszua (Jezus) Mesjasz,
mówiąc o „odzyskaniu brata”, który został przyłapany na grzechu:
skarć go i jeśli zmieniłby_myślenie odpuść mu.”
idź napomnij go między tobą a nim samym, jeśli cię posłuchałby zyskałeś tego brata twego,
jeśli zaś nie posłuchałby weź z tobą jeszcze jednego lub dwóch
aby na ustach dwóch świadków lub trzech świadków postawiona_była cała wypowiedź
jeśli zaś nie_posłuchałby ich, powiesz temu zgromadzeniu,
jeśli zaś i tego zgromadzenia nie_posłuchałby niech_jest ci tak_jak ten poganin i ten celnik.”
Biblijne miłosierdzie polega na dawaniu szans na poprawę
i wymaga, żeby z tych szans skorzystać i tej poprawy dokonać;
jeśli zaś nie, to konieczne jest stosowanie surowszych metod,
w tym też uczynienie sprawy publiczną i potępienie winnego,
który nie poczuwa się do winy, nie żałuje swoich czynów
i nie chce naprawiać szkód względem osób, które skrzywdził.
To brak karcenia jest brakiem miłości dla grzesznika (Prz 3,12; Obj 3,19; Hbr 12,6-8),
bo pozwala mu się dalej pogrążać i utwierdzać w złej i szkodliwej postawie;
o której błędzie może nie wiedzieć, lub nawet źle uważać ją za słuszną,
w związku z tym zaciąga kolejne winy i ściąga na siebie surowszy wyrok Boga…
Większość „chrześcijan” zwykle ma przekonanie głównie o tym,
że oddanie (ofiara) Mesjasza jest doskonałym przebłaganiem za grzechy;
jednak zupełnie nie ma świadomości tego, że przebłaganie to nie wszystko,
bo Bóg oczekuje sprawiedliwości, a nie [samych] oddań (1Sm 15,22; Mt 23,23);
zaś w rzeczywistości obrzęd jest dopełnieniem i zakończeniem oczyszczenia,
na które składa się też naprawienie szkody, post, jałmużna i modlitwa
aby tym zmienić samego siebie i świat wokół siebie na choć trochę lepszy;
a bez spełnienia pozostałych elementów po prostu nie ma efektu.
Właściwa wiara to nie tylko przekonania i głoszenie o nich,
ale przede wszystkim życie zgodne z przyjętym Słowem Boga!
2. Przykazania w Parszy
O różnorodnych Przykazaniach przypomnianych lub nadanych w tym czytaniu
można przeczytać we wcześniejszym komentarzu „Świętymi Bądźcie„;
a miłość bliźniego wyraża się właśnie w ich spełnianiu…
Chwała Bogu!