Połączenie Skrajności
Komentarz do parszy „Pinchas” (części „Pinchas” (Imię)):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,10-29,40/30,1; 1Krl 18,46-19,21; J 2,13-22.
Połączenie surowości i łagodności, sprawiedliwości i miłosierdzia…
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Sytuacja w obozie Iszraela, grzech Zimriego i czyn Pinchasa;
– Przymierze wiecznego koheństwa potomków Pinchasa;
– Oddania na dni powszednie, Szabaty, nowie i święta;
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Gorliwość Kapłaństwa Wieczności;
– Oddania na Wyznaczone Czasy.
2. Radykalne Kroki Kończące Plagę
a_było tych_martwych w_pladze cztery i_dwadzieścia tysięcy.
I_rzekł יהוה do Moszego do_powiedzenia:
’Pinchas, syn_Eleazara, syna Aharona, tego_kohena
odwrócił tę zapalczywość_Moją od potomków Iszraela
w_gorliwości tą gorliwością w_pośród_nich
i_nie wyniszczyłem tych potomków Iszraela w_gorliwości_Mojej.’”
W poprzednich komentarzach do parszy na ten tydzień i kończący go Szabat
zostało pokazane, że Pinchas wystąpił i zadziałał w bardzo trudnym czasie:
Bóg nakazał wymierzenie surowej kary – zabicie winnych grzechu Baal Peora,
ale to nie zostało wcale spełnione, a liderzy odstępstwa czuli się bezkarni,
więc bez żadnych obaw swobodnie manifestowali swoją wielką rozwiązłość.
Sytuacja wskazuje więc, że społeczność była daleko od sprawiedliwości,
a postawa i czyny jak Pinchasa niepopularne i źle postrzegane przez ludzi,
tak, że wielu mogłoby chcieć nawet ukarać śmiercią za takie postępowanie,
dlatego nie odważano się tak czynić i sam Bóg zaczął karać śmiertelną plagą…
Odważny i sprzeczny z oczekiwaniami, ryzykowny czyn Pinchasa powtrzymał gniew,
ale ten sługa Boga musiał się najpierw narazić społeczności potomków Iszraela,
żeby dopiero w połączeniu z okazaniem mocy Boga jego postawa była uznana…
Jest to doskonały i bardzo ważny wzór tego, że właściwa służba Bogu
nie zawsze jest spełnianiem tego, co łagodne, popularne i dobrze widziane,
ale gdy jest taka potrzeba, to należy podjąć stanowcze i surowe kroki,
bo dopiero ukaranie grzechu i oczyszczenie przywraca błogosławieństwo,
które tylko tak można odzyskać, a inaczej byłoby stracone…
Choć postawa i czyny Pinchasa były skrajnie różne niż Jeszui (Jezusa) Mesjasza,
to oni obaj są wybrani i błogosławieni przez Boga, więc muszą się łączyć i dopełniać…
3. Połączenie Różnych Zwierzchności
Weź dla_siebie tego Jahuszuę, syna Nuna, męża (u)_którego Duch na_nim
i_włóż tę rękę_swą na_niego i_postaw go przed_obliczem Eleazara, tego_kohena
i_przed całą tą_społecznością i_wyznacz go przed_oczyma_ich.
I_umieścisz godność_swą na_nim aby posłuszna_(była) cała społeczność synów Iszraela,
lecz_przed Eleazarem, tym_kohenem stawał_(będzie) i_pytał_(będzie) dla_niego
o_rozstrzygnięcie tego_Eurim przed_obliczem יהוה [Boga],
na usta_jego wychodzić_(będą) i_na usta_jego wchodzić_(będą)
on i_wszyscy synowie Iszraela z_nim i_cała ta_społeczność.”
Jahuszua (Jozue) syn Nuna, który jako następca Moszego jest typem Mesjasza-Króla
w wielu sprawach był zwierzchnikiem dla kohenów, w tym dla kohena hagadol Eleazara,
jednak rzeczywista odpowiedzialność i zwierzchności były pomiędzy nimi podzielone
i w pewnych sprawach musiał przychodzić radzić się i podporządkowywać temu,
co Bóg objawiał poprzez tego drugiego…
Zarówno w pierwszym z wcześniejszych komentarzy do tej parszy
jak i w tekście „Dwaj Mesjasze” z przed kilku tygodni w tym roku
pokazano, że Słowo Boże zapowiada współdziałanie 2 Namaszczonych:
króla i kohena, którzy mają razem nadzorować i służyć społeczności.
Podział władzy między 2 osoby nie miałby jednak żadnego sensu,
gdyby obie osoby miałaby te same cechy, nastawienia i obowiązki,
ale tak jak różne części ciała i członkowie zborów mają różne funkcje,
2 Przywódców ma łączyć i godzić skrajności, jakie są potrzebne razem:
– Mesjasz-Król ma przynosić uwolnienie i miłosierdzie dla krzywdzonych,
– Mesjasz-Kohen ma sprawiedliwie sądzić i karać zatwardziałych przestępców;
dlatego dziedziczą oni obietnice Boga dla potomków Dawida i Pinchasa
i dlatego spełniają wzory, jakie dali ich przodkowie, którym Bóg to obiecał.
Kohen Eleazar miał decydować o wyruszeniu na wojnę,
ale to Jahuszua miał tę wojnę prowadzić i iść do walki na czele wojska;
Jeszua (Jezus) Mesjasz ogłaszał oczyszczenie (Mt 8,4; Mk 1,44; Łk 5,14),
ale wysyłał złożyć oddanie (ofiarę) do kohena, który miał to sprawdzić i przyjąć:
w obu przypadkach mający pierwszeństwo i wyższość decyduje i posyła,
ale to ten drugi ma być wykonawcą, który zachowa umiar, a nie przesadzi
podporządkowując się rozkazowi w sprawie innej niż jego priorytet
aby było miłosierdzie w sprawiedliwości i sprawiedliwość w miłosierdziu.
Choć Jeszua (Jezus) Mesjasz był posłańcem miłosierdzia,
to historia w czytaniu z Brit Chadasza(h) opisuje jego surowość – J 2,13-22,
bo nie powiedział „dobrze, że macie wysokie ceny, dajecie okazję do gorliwości”,
ale powywracał stoły tym, którzy chcieli bogacić się kosztem pielgrzymów…
Żeby wszystko mogło działać dobrze i skutecznie spełniać swe funkcję,
w społeczności potrzeba ludzi o różnych usposobieniach i kompetencjach,
które trudno jest połączyć w 1 osobie, bo bywają bardzo odmienne,
dlatego Pismo poucza, że nikt nie powinien być ani rządzić samemu,
ale zwierzchnią władzę i obowiązki trzeba dzielić pomiędzy dwóch…
4. Połączenie Całego Słowa Boga
’Nakażesz tym potomkom Iszraela i_powiesz do_nich:
Tego oddania_Mego chleba_Mego dla_ognia_Mego woni miłej_Mej
strzeżcie aby_przynosić dla_Mnie w_czasie_[wyznaczonym]_jego.’”
Innym obszernym tematem tego czytania są oddania na różne czasy:
nie szczególne czasy same w sobie, ale oddania składane podczas nich;
co zostało dokładnie opisane w poprzednim cyklu w zeszłym roku,
a teraz wystarczy wskazać, że jest to bardzo znaczący fragment Tory:
aż 2 rozdziały zajmują spisy nakazanych darów ze zwierząt, mąki i wina…
Wśród „chrześcijan” i wielu osób podających się za „mesjańskie”,
głównie tych ze społeczności, które wyrosły z „chrześcijaństwa”
i w znacznej mierze zachowały swoje stare doktryny religijne;
pomimo oficjalnego uznawania Tory i biblijnych świąt Boga
oddania (ofiary) ze zwierząt są ignorowane, a nawet podważane
i naucza się ich zniesienia i zbędności tych obrzędów i Praw;
co jednocześnie podważa sensowność utrwalenia Słowa Boga,
które miałoby dotyczyć sprawy, która niby dawno przeminęła,
rzekomo miałaby przestać być ponadczasowa i słuszna…
W rzeczywistości podobnie jak Przymierze koheństwa potomków Pinchasa,
które jest „עולם” („aolam”) lub „αἰωνία” („aionia”) – na „wieczność” lub „wszechświat”,
czyli z całą pewnością na cały czas trwania tego świata, aż przeminą Niebiosa i Ziemia,
a więc niezrywalne, niepodważalne i bezwarunkowe – ogłoszone jako pewne,
także oddania (ofiary) mają być składane w przyszłości, np. Za 14,16-21; Iz 56,6-7;
dlatego my oczekujemy odbudowy Świątyni i przywrócenia służby oddań,
która teraz jest tymczasowo zawieszona mocą ciągle obowiązującego Prawa.
Oddania ze zwierząt są próbnikiem rzetelności i wierności osób nauczających,
które mogą albo prawdziwie być albo tylko podawać się za „mesjańskie”,
bo albo faktycznie uznają i głoszą całą Torę, albo tylko jej wybrane części
niewiele różniąc się od odstępców, którzy przyjmują mniej wygodnych szczegółów
i są w stanie odrzucać nawet całe księgi (jak Wajikra) z uprzedzenia do obrzędów;
a podobnie jak co do uznania i łączenia funkcji dwóch Mesjaszów – króla i kohena,
niezwykle istotną sprawą jest też uznawanie i łączenie wszystkich pouczeń Boga,
które dopełniają się wzajemnie i razem ukazują więcej niż poszczególne składniki…
W niektórych sprawach wiary rację ma judaizm, a w innych „chrześcijaństwo”,
ale właściwą drogą nie jest wybór jednej skrajności z uprzedzeniem do drugiej,
lecz trudność „wąskiej drogi” wynika z potrzeby łączenia i równowagi pojmowania,
które musi jednocześnie czerpać słuszność i odrzucać błędy z obu stron,
ale dzięki znajomości i doświadczaniu wszystkiego pozwala pojmować więcej,
o le ludzie chcą się uczyć krytycznie podchodząc do swoich przekonań,
będąc gotowymi do weryfikacji i zmiany swoich starych przyzwyczajeń
ciągle sprawdzając w Biblii oraz poprawiając i rozwijając swoje zrozumienie
(co najlepiej wychodzi w dyskusji pomiędzy rozważającymi różne sprawy,
z których każdy zbadał coś innego i ma lepsze poznanie innych aspektów),
aby uznawać i spełniać wszystko, co ustanowione przez Ojca…
Właśnie dlatego najlepszą drogą do Boga jest judaizm mesjański…
Chwała Bogu!