Nasz Wzór Odwagi i Mocy

Czas czytania: 5 minut

Komentarz do parszy „WaJelekh” (części „I_Poszedł„):
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 31,1-31,30; Iz 55,6-56,8; Jl 2,15-27; Rz 7,7-13.
Nasz wzór bycia odważnymi i mocnymi w pobożności i sprawiedliwości…

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia

Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– nakaz czytania całej Tory podczas Chag Sukot, Święta Szałasów;
– powołanie Jahuszui (Jozuego) na następcę Moszego;
– centralne miejsce Narodu Iszraela w planie zbawienia;
– słowa Tory jako nakazy lub błogosławieństwa.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Wszyscy Stoją Przed Bogiem.
– Dwa Sposoby Rozumienia Tory.

2. Nasz Wzór

Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 31,1-3.6-8:

וילך משה וידבר את הדברים האלה”
אל כל ישראל ויאמר אלהם
בן מאה ועשרים שנה אנכי היום
לא אוכל עוד לצאת ולבוא
ויהוה אמר אלי
לא תעבר את הירדן הזה
יהוה אלהיך הוא עבר לפניך
הוא ישמיד את הגוים האלה מלפניך וירשתם
יהושע הוא עבר לפניך כאשר דבר יהוה
(…)
חזקו ואמצו אל תיראו ואל תערצו מפניהם
כי יהוה אלהיך הוא ההלך עמך לא ירפך ולא יעזבך
ויקרא משה ליהושע ויאמר אליו לעיני כל ישראל
חזק ואמץ כי אתה תבוא את העם הזה
אל הארץ אשר נשבע יהוה לאבתם לתת להם
ואתה תנחילנה אותם ויהוה הוא ההלך לפניך
הוא יהיה עמך לא ירפך ולא יעזבך
„לא תירא ולא תחת

„I_poszedł Mosze(h) i_przemówił oto tymi_słowami, tymi_oto,
do całego Iszraela i_powiedział do_nich:
’synem stu i_dwudziestu lat ja tego_dnia,
nie mogę już aby_wychodzić i_aby_wchodzić,
a_יהוה [Bóg] powiedział do mnie:
`nie przekroczysz oto tego_Jardenu, tego_oto`;
יהוה, Bóg_twój, On pójdzie przed_obliczem_twym,
On wytępi oto te_narody, te_oto, od_oblicza_twego i_wydziedziczysz_je,
[a]_Jahuszua, on pójdzie przed_obliczem_twym jak słowo יהוה [Boga].’
(…)
Mocni_(bądźcie) i_odważni_(bądźcie), nie bójcie_(się) i_nie drżyjcie od_oblicz_ich,
bo יהוה, Bóg_twój, On idzie z_tobą, nie porzuci i_nie opuści_cię.
I_zawołał Mosze(h) do_Jahuszui i_powiedział do_niego na_oczach całego Iszraela:
’Mocny_(bądź) i_odważny_(bądź), bo ty wejdziesz (z)_oto tym_ludem oto
do tej_ziemi, którą przysiągł יהוה [Bóg] dla_ojców_ich dać dla_nich,
a_ty oddasz_w_posiadanie_ją im, a יהוה [Bóg], On idzie przed_tobą,
On będzie z_tobą, nie zawiedzie_cię i_nie opuści_cię,
nie bój_(się) i_nie drżyj.’”

W słowach rozpoczynających parszę na ten tydzień i kończący go Szabat
Mosze(h) (Mojżesz) oznajmia Iszraelowi, że nie może iść dalej i go prowadzić,
ale nie jest to dla nich powód do zmartwienia, bo sam Bóg pójdzie z nimi dalej,
a jako ich przywódca będzie szedł na ich czele Jahuszua (Jozue) [syn Nuna].

Kto zatem miał faktycznie prowadzić Iszraela – sam Bóg czy człowiek?
Czy Jahuszua [syn Nuna] był kimś nadludzkim czy zwykłym człowiekiem?
Czy Jahuszuę uważano za kogoś niezwykłego i oddawano mu cześć czy nie?

Ta przemowa Moszego nie pozostawia wątpliwości co do tego,
że prowadzenie od Boga miało się odbywać za pośrednictwem Jahuszui
i że władza i moc Jahuszui wynikały z tego, że sam Bóg był z nim…

Nie z tego, że ten człowiek miałby już być lub nagle stać się Bogiem,
ale z tego, że jedyny odwieczny Bóg mu towarzyszy i go wzmacnia;
a więc ze współdziałania Boga z człowiekiem, który jest Bogu wierny!

Imię następcy Moszego nie jest przypadkowe, ale celowo ustanowione,
żeby poza faktem historycznym z okresu wejścia Iszraela do Ziemi Obiecanej
było też proroctwem o Mesjaszu, który wprowadzi ludzkość do Królestwa Boga;
który otrzymał dokładnie to samo imię i tę samą funkcję w głębszym sensie;
dlatego tożsamość i rola Jahuszui [syna Nuna] jest typem dla Jeszui HaNocri,
który tak jak poprzednik ma być wybranym człowiekiem wiernym Bogu,
żeby korzystając z prowadzenia i mocy od Ojca dokonać wielkich dzieł…

Trzeba zwrócić uwagę, że słowa skierowane do Jahuszui nie są tylko do niego,
bo odważni i mocni mają być wszyscy tak samo jak on, nie tylko on sam.
Przywódca ma iść na czele i prowadzić, ale inni mają iść razem z nim,
trzeba naśladować jego wzór i stawać się takim jak on jest pierwszy…

Hbr 4,15:

„οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συνπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν,
πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾽ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας.”

„Nie bowiem mamy kohena_hagadol nie mogącego współczuć w słabościach naszych,
doświadczonego zaś we wszystkim według podobieństwa, oprócz zgrzeszenia.”

Żeby możliwe było przyjęcie wzoru i spełnianie wskazanej funkcji,
konieczne jest nauczyciel i uczniowie byli podobni (Hbr 2,17),
trzeba najpierw nauczyć siebie, żeby potem móc uczyć innych,
więc potrzeba zdolności aby opanować tę samą wiedzę i umiejętności;
dlatego bardzo ważna, fundamentalna jest ludzka tożsamość Mesjasza,
który miał te same potrzeby i słabości oraz toczył w sobie tę samą walkę,
który będąc takim jak my może przeprowadzać nas przez naszą drogę
jako ktoś osobiście doświadczający wszystkich problemów i trudności,
które w związku z tym może pokonywać i pokazywać jak to czynić,
a nie uznając np., że to oczywiste, nieistotne, więc można pominąć,
jak tak zwane „gwiazdy” często uważają o zwykłych sprawach
dysponując nadmiarem tego, czego innym może brakować…

Mesjasz zajmuje szczególne, centralne miejsce w zamyśle Boga,
jest najważniejszym postanowieniem Stwórcy i naszym Mistrzem;
ale nie z powodu uczynienia jako jakiś nadludzki rodzaj bytu,
lecz dlatego, że pokazuje doskonałą drogę życia człowieka,
który z odwagą i mocą przez wszystkie trudy idzie z Bogiem.

Bądźmy odważni i mocni jak nasz podobny nam Nauczyciel,
a Bóg pomoże nam dokonać dzieł, które dla nas przewidział…

Chwała Bogu!

Ostatnia modyfikacja: 2022-10-19.