Dobre Osądzanie

Komentarz do parszy „MiKec” (części „Z_Końcem”, „Po_Upływie”):
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,1-44,17; 1Krl 3,5-4,1; 1Kor 2,1-8.
J 10,22-23; Za 2,14-4,14: Chanuka(h)
Iz 66,1-24.23: Szabat przed Rosz Chodesz.
Władza Boga i Mesjasza oraz dobre osądzanie.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia

Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Pochodzenie proroczych snów i ich właściwych wyjaśnień.
– Wykorzystanie błogosławieństw i przygotowanie na plagi.
– Surowość jako sposób na doprowadzenie do szczerej poprawy.
– Tolerancja dla odmienności i stworzenie warunków do dialogu.
– Badanie Pism i tradycyjnych komentarzy – zgodności i różnice;
– Łącznie skrajności w prawdzie, bez ulegania błędom;
– Łagodne podejście i konieczne owoce, do których ma prowadzić.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Sny Pełne Mocy;
– Stoły Jak Cały Świat;
– Bez Kompromisów ku Prawdzie i Zgodzie;
– Szanse Dawane i Wykorzystywane.

Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.

2. Władza Boga i Mesjasza

Parsza(h) na ten tydzień i kończący go Szabat opisuje,
jak Josef został ustanowiony zarządcą całego Micraim,
który otrzymał i wykonywał całą władzę faraona nad krajem.
Ponieważ historia Josefa oprócz relacji faktycznych wydarzeń
i praktycznych wzorów jakimi one mogą dla nas być w sensie dosłownym
jest też często intepretowana jako podobieństwo i symboliczne proroctwo
przedstawiające historię Mesjasza Jeszui (Jezusa) podobne w wielu szczegółach
jak odrzucenie przez braci, wywyższenie wśród obcych i uratowanie wszystkich;
można z niej wydobyć wiele pouczeń i wyjaśnień kim i jaki ma być Mesjasz…

Jeśli Josef jest typem Mesjasza, to faraon jako jego zwierzchnik wyobraża Boga,
którego oczywiście niestety nie da się przedstawić w pełni ani dokładnie,
ale symbol może ukazywać te cechy, które mają być w nim wyrażone…

Jeśli Josef uzyskał pełnię władzy nad domem i krajem faraona,
to Mesjasz ma sprawować władzę Boga nad całym światem;
więc czy świadczy to o uczynieniu Mesjasza równym Bogu?
Faraon powiedział, że będzie wyższy tronem nad Josefem,
więc już samo to dowodzi, że Bóg pozostaje ponad Mesjaszem;
ale aby potwierdzić i pogłębić zrozumienie w tej sprawie
warto przyjrzeć się co jeszcze mówi o tym inny przykład,
który był opisany w Torze w poprzednim fragmencie:

Podobnie do pełni władzy faraona nad jego domem i krajem
Josef otrzymał też władzę nad domem swego wcześniejszego władcy,
który kupił go jako niewolnika i widząc jego mądrość i rzetelność uczynił zarządcą.
Josef miał w jego domu władzę nad wszystkim, ale czy stał się równy swemu panu?
Tekst mówi wprost, że żona władcy była dla niego zabroniona przez ludzi i Boga,
a za przekroczenie zakazu mógł zostać surowo ukarany i pozbawiony stanowiska,
co faktycznie się stało na podstawie fałszywego oskarżenia popartego świadectwem
(i to też może być innym obrazem potępienia Mesjasza przez Naród Iszraela);
zatem Bóg jako Władca nad Mesjaszem też może go osądzać i ukarać za grzechy,
których Mesjasz musi nie popełniać i służyć sprawiedliwie by trwać na urzędzie,
w tym też właściwie osądzać jego poddanych i nie nadużywać władzy dla siebie;
dlatego np. nie mógł faktycznie popełnić grzechu cudzołóstwa z żoną władcy,
nie mógł sam dać ziemi w Micraim swym krewnym, a prosił o to faraona,
nie mógł przedstawiać się jako równy ani żądać uczczenia ponad już nadane;
co jest też wzorem dla wszystkich, którym powierza zadania…

3. Dobre Osądzanie

Niestety powszechne w „chrześcijaństwie”, a wbrew pozorom nierzadkie w mesjanizmie
jest przekonanie, że skoro Jeszua (Jezus) zbawił od grzechów, to jest się bezkarnym,
więc niby można samemu decydować co jest grzechem, a co nie i czynić jak się zechce
uznając za słuszne wszystkie decyzje i działania, które przynoszą korzyść samemu sobie.
Rzeczywistość jest jednak taka, że skoro sam Jeszua (Jezus) podlega sądowi Boga,
to jego sądy muszą być sprawiedliwe i np. nie może uwalniać trwających w uporze
w czynieniu krzywdy innym, którzy mogliby przedstawić zarzuty wyższemu Władcy,
bo gdyby uczynił coś takiego, to nie zdołał by się z tego wytłumaczyć i obronić;
dlatego korzystając ze zbawienia od grzechów trzeba wydawać tego godne owoce,
trzeba więcej nie grzeszyć (J 8,11; 5,14), poprawić się i postępować lepiej…

Właściwe osądzanie przez Mesjasza jest ukazane w parszy i haftorze
na przykładach postępowania Josefa z braćmi i Szlomo(ha) (Salomona),
którzy umiejętnie połączyli możliwe miłosierdzie z konieczną sprawiedliwością:

Król miał do rozsądzenia bardzo trudny spór, w którym brakowało dowodów,
więc wydał surowy rozkaz, który był podstępem i prowokacją wobec kobiet,
żeby one same zaświadczyły o prawdzie pod wpływem silnych emocji,
kiedy żadna nie będzie w stanie nad sobą zapanować i myśleć jak kłamać…
Prawdziwa matka naturalnie wolała sama ponieść stratę by uratować dziecko,
poświęcić siebie aby ratować synka, którego życie chciała zachować;
podczas gdy fałszywą satysfakcjonowało, że nie będzie lepiej dla drugiej.
Król wydał sprawiedliwy wyrok i oddał dziecko kochającej je matce,
ale tekst haftory nie relacjonuje jaki wyrok wydano na drugą kobietę;
a rozważanie tego też jest ważne i bardzo pouczające…

Zgodnie z Prawem fałszywy świadek ma być ukarany tym, czego żądał od oskarżanego
(o czym w Torze jasno mówi Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 19,16-21 (19)),
więc tej kobiecie należałoby odebrać jej dziecko, lecz ono już wcześniej umarło;
ale jej postawa w odpowiedzi na próbę króla okazała się dużo gorsza niż to,
bo myśl „jeśli nie ja, to niech ona też nie ma, byle tylko nie było jej lepiej niż mi”
wiązała się ze szczerą gotowością na to, żeby zamordować niewinne dziecko,
a sama taka nienawiść i zamiar morderstwa jest grzechem śmiertelnym,
czego nauczał także Jeszua (Jezus) Mesjasz (Mt 5,21-22)…

Bracia Josefa popełnili ten sam śmiertelny grzech chcąc go zamordować,
a pojmanie i sprzedanie w niewolę jest równie złe (Szemot/2Moj/Exodos/Wj 21,16),
więc Josef miał pełne Prawo (Boże) i ziemską władzę by ich za to skazać na śmierć;
ale mimo surowego postępowania jak oskarżenie o szpiegostwo i prowokacje
ostatecznie okazało się, że postąpił z nimi sprawiedliwie i miłosiernie,
bo doświadczeniami doprowadził do poprawy i tak mógł uratować;
grzech został ukarany, ale kara nie musiała być najsurowsza,
bo pojawiły się podstawy aby dać kolejną szansę…

Wielu wydaje się, że miłosierdzie i sprawiedliwość to sprzeczności nie do pogodzenia,
ale te historie świadczą, że prowadzeni przez Boga ludzie skutecznie je łączyli
karcąc i doświadczając winnych tak, by mogli dokonać i poświadczyć poprawę
zamiast wymierzania im najsurowszego wyroku, na który wcześniej zasługiwali,
a więc doprowadzając do dobrych decyzji i dając szanse na lepsze życie…

Chwała Bogu!