Wysłanie w Drogę do Zbawienia…
Komentarz do parszy „BeSzalach” (części „W_Wysłaniu”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 13,17-17,16; Sdz 4,4-5,31; J 6,22-40.
Wysłanie w drogę, na której końcu będzie zbawienie…
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Przejście przez Morze Sitowia i pieśń dziękczynna;
– Prorokowanie kobiet na biblijnym przykładzie Miriam;
– Narzekania ludu i dary od Boga;
– Chleb z Niebios;
– Ogłoszenie Iszraelowi Szabatu;
– Wojna z Amalekiem.
– Na co zgodził się i czego oczekiwał faraon;
– Potrzebne prowadzenie okrężną drogą;
– Stopniowe wprowadzanie w Przymierza;
– Prawa i tradycje Szabatu z wyjaśnieniami.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Przyjęcie i Spełnianie Swej Funkcji;
– Małe Przymierza z Bogiem;
– Ograniczenia Szabatu – Prawdziwe i Przesadne.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Wysłanie w Drogę do Zbawienia…
Jak to zostało już wyjaśnione we wcześniejszych komentarzach do tej parszy,
mimo tego, że po śmierci pierworodnych faraon praktycznie wygnał Iszraela,
a jego lud zgodnie z proroctwami pożyczył im mnóstwo złota i srebra;
nie mieli przekonania, że potomkowie Jakuba odchodzą na zawsze i nie wrócą
(bo pożyczone należało później oddać i tylko z taką intencją mogło być brane),
lecz jak we wcześniejszych rozmowach – że w końcu mogą iść spełnić święto
tak jak to miało być od początku – wszyscy i wraz ze wszystkim, co posiadają
(gdy faraon nie chciał pozwolić iść dzieciom ani zwierzętom, które hodowali),
że jest to tylko wysłanie do wykonania zadania, które ma powstrzymać plagi,
a po tym wrócą do Micraim (Egiptów) by dalej pracować jak do tej pory…
Po zrozumieniu tego jasne staje się, że choć Pesach było kluczowe dla uwolnienia,
bo dzięki temu wydarzeniu możliwe stało się rozpoczęcie drogi ku wolności,
to jednak faktyczne uwolnienie dokonało się później w przejściu przez morze,
bo dopiero wtedy ostatecznie usunięty został wróg, który chciał dalej zniewalać…
od_całego tego_wojska farao(ha) idącącego za_nimi w_morze
nie pozostał wśród_nich nawet jeden.
A_synowie Iszraela szli po_suchym środkiem tego_morza
i_te_wody dla_nich ścianą z_prawicy i_z_lewicy.
I_wybawił יהוה [Bóg] w_dniu tym_oto tego Iszraela z_ręki Micraim
i_widział Iszrael tych Micrejczyków martwych na brzegu tego_morza.
I_widział Iszrael oto tę_rękę, tę_wielką, którą uczynił יהוה [Bóg] przecim_Micrejczykom
i_bał_(się) ten_lud tego יהוה [Boga] i uwierzyli w_יהוה [Boga] i_w_Moszego, sługę_jego.”
Ostatecznie uwolnienie Iszraela dokonało się „w_dniu tym_oto”,
a działo się przez całą drogę z Ramses aż do przejścia przez morze;
co powinno być upamiętniane, rozważane i wyjaśniane w 7 Dni Przaśników,
które Bóg ustanowił jako wieczne święto wspominające to wydarzenie
i w tym samym czasie dokonał też jeszcze większego i ważniejszego dzieła:
uwolnienia z niewoli grzechów w śmierci i zmartwychwstaniu Mesjasza….
Rozważenie całej historii od początku do końca pozwala zrozumieć,
że zbawienie nie jest jednorazowym aktem, który dokonuje się nagle i szybko kończy,
ale to raczej trwający proces, do którego Bóg przygotowuje i przez który przeprowadza;
dlatego nie można myśleć tylko o jego uzyskaniu i traktować to tylko jako dar do wzięcia,
ale uznając inicjatywę Boga trzeba też aktywnie uczestniczyć w jego spełnianiu dla siebie,
trzeba przejść tę drogę i pokonywać trudności, które pojawiają się w jej trakcie,
żeby osiągnąć cel wiary – zbawienie dusz (1P 1,5-9; Mt 24,13; Mk 13,13)…
Chwała Bogu!