Tron Boga w Świątyni
Komentarz do parszy „Tecawa(h)” (części „Rozkażesz”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 27,20-30,10; Ez 43,10-27; Hbr 13,10-17.
Tron Boga – miejsce chwały Stwórcy i znak sprawowania władzy.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– oliwa jako wzór wspólnej służby ludu i kohenów.
– szaty kohenów jako wzór właściwego ubioru;
– symbolika elementów szat kohenów;
– obietnice, historia i tradycje o szatach kohenów;
– służba kadzenia, modlitwy i rola kohenów.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Szaty Świętości.
– Szata Obietnicy;
– Służba Kadzenia w Świętości.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Tron Boga w Świątyni
oto miejsce Tronu_Mego i_oto miejsce stóp nóg_Moich,
gdzie zamieszkam tam pośród synów Iszraela na_wieczność
i_nie splamią już Dom Iszraela Imienia Świętego_Mego oni i_królowie_ich
w_nierządzie_swym i_w_złokach królów_swych wyżyn_ich.’
(…)
Ty, synu człowieka, opisz temu Domowi Iszraela oto ten_Don_[Boga]
i_będą_zawstydzeni z_powodu_grzechów_swoich i_zmierzą ten wzór
i_jeśli zawstydzeni_(będą) ze_wszystkiego, co uczynili,
plan tej_Świątyni i_wzór_jej i_wyjścia_jej i_wejścia_jej i_cały plan_jej
i_te wszystkie zwyczaje_jej i_wszystkie plany_jej, plany_jej,
i_wszystkie Tory_jej daj_poznać im i_napisz dla_oczu_ich
i_przestrzegać_(będą) tego całego planu_jej
i_tych wszystkich zwyczajów_jej i_wykonywać je.„
Haftora(h) do parszy na ten tydzień i kończący go Szabat została wybrana
ponieważ podobnie jak parsza(h) na końcu opisuje wymiary ołtarza,
choć innego, bo w Torze ołtarz zewnętrzny był przedstawiony poprzednio.
Tak czy inaczej Tora(h) poświęca wiele uwagi budowie i wystrojowi Świątyni
opisując elementy Przybytku wielokrotnie w ostatnich 5 częściach Księgi Szemot,
a sprawowanie tam służby kohenów w kolejnych czytaniach z Księgi Wajikra;
zatem jest to zagadnienie, które Bóg ukazuje w Biblii jako bardzo ważne
i pierwotnie ustanowione już przed popełnieniem grzechu złotego cielca,
o którym będzie mowa dopiero w czytaniu na przyszły tydzień
i co nastąpiło po zakończeniu objawień Świątyni…
W proroctwie poprzedzającym treść haftory Bóg mówi,
że Świątynia jest miejscem Tronu Boga – chwały i sprawowania władzy;
które jednak zostało znieważone przez złe postępowanie ludzi z Iszraela…
Zgodnie z proroctwem w Jr 3,16-17 Tronem Boga była Skrzynia Przymierza,
a w przyszłości ma się nim stać całe miasto Jeruszalaim wraz ze Świątynią,
gdzie będą pielgrzymować wszystkie narody by uczyć się dróg Boga (Iz 2,1-4)
spełniać biblijne święta i składać oddania (ofiary) – Iz 56,6-8; 66,23; Za 14,16-21.
Właściwy Tron Boga nie jest krzesłem, na którym mógłby zasiąść człowiek,
bo miejsce obecności Stwórcy nad Przebłagalnią otaczają złote kheruby
(o czym mówi Szemot/2Moj/Exodos/Wj 25,17-22; 1Sm 4,4; 2Sm 6,2; Ps 99,1)
sprawiając, że jest to miejsce dostępne tylko dla unoszącego się ducha…
W tym kontekście warto rozważyć pewną trudność,
jaką może sprawiać powszechnie źle odczytywane proroctwo
zapisane w Objawieniu Jochanana (Jana):
jak i_ja zwyciężyłem i usiadłem z tym ojcem mym na tym tronie jego.”
Przekłady „chrześcijańskie” tego tekstu zwykle źle podają
i w następstwie tego powszechnie jest źle interpretowane,
że Jeszua (Jezus) Mesjasz miałby zasiąść na Tronie Ojca – Boga,
a co więcej potem dać zasiąść wielu innym ludziom na swym tronie,
który będąc tym właśnie otrzymanym od Boga byłby Tronem Boga,
co błędnie wskazywałoby, że wielu ludzi miałoby zasiąść na Tronie Boga.
Aby pojąć właściwy zakres i sens tych proroczych słów
należy rozważyć najpierw inną zapowiedź o Mesjaszu:
’Nie bój_(się) Miriam, znalazłaś bowiem łaskę u tego Boga
i oto poczniesz w łonie i urodzisz syna i nazwiesz to imię jego Jeszua.
Ten będzie wielki i synem Najwyższego nazwany_(zostanie)
i da mu יהוה [Władca] ten Bóg ten tron Dawida, tego ojca jego
i zakróluje nad tym Domem Jakuba na wieki
i temu królowaniu jego nie będzie końca.'”
Zgodnie ze słowami, które anioł Gabriel ogłosił Miriam (Marii),
a które są potwierdzeniem wielu mesjańskich zapowiedzi Tanakhu,
Jeszua (Jezus) ma zasiąść na tronie jego ojca (przodka) – Dawida,
ma zostać królem zjednoczonego Iszraela, którego ustanowił Bóg.
W Obj 3,21 nie ma „Tronu Ojca (Boga)”, a jest „tron ojca (Dawida)”,
czego sam ten tekst nie rozróżnia nie posługując się wielką literą
(oryginalne greckie rękopisy mają albo same małe albo same wielkie,
więc imiona ani inne słowa nie są w nich w żaden sposób wyróżniane);
jednak czytelnik powinien zdawać sobie sprawę z biblijnych kontekstów
i myśleć o tym jaki sens może być zgodny z innymi świadectwami…
Właściwy „tron ojca (Dawida)” też jest Mesjaszowi dany przez Boga,
ale stanowi miejsce właściwe dla człowieka, a nawet wielu ludzi,
na którym zasiadali już królowie jak sam Dawid i jego potomkowie,
a ma zostać powierzony najlepszemu i wiecznemu następcy…
Trzeba też rozumieć, że Objawienie to tekst poetycki i symboliczny,
w którym prawda proroctwa jest ukazana w podobieństwach,
dlatego „zasiadanie na tronie” to nie po prostu „siedzenie na krześle”
i nie należy się spodziewać, że tysiące ludzi miałoby zająć tylko jedno.
Właściwie „zasiadanie na tronie” to jest „sprawowanie władzy”,
którą Mesjasz podzieli się z tymi, z którzy będą z nim królować (Obj 20,4-6),
którzy faktycznie będą zasiadać obok niego na innych tronach (Mt 19,28).
Gdy dwaj apostołowie chcieli miejsc po prawicy i lewicy Mesjasza
(czego historie są opisane w Ewangeliach w Mk 10,37-40; Mt 20,21-23)
i gdy ukrzyżowano przestępców po prawicy i lewicy (Mk 15,27; Mt 27,38; Łk 23,33);
to nie chodziło o zajęcie tego samego miejsca, ale o miejsca najbliżej obok
(przy czym miejsce po prawicy jest uznawane za pierwsze, lepsze i ważniejsze,
przeznaczone dla tego, kto uważany jest za godniejszego bliskości zwierzchnika,
jak gdy Jakub błogosławił synów Josefa w Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 48,13-18);
dlatego też proroctwo zapowiadające zasiadanie syna człowieka po prawicy Boga
nie oznacza, że człowiek zajmie miejsce samego Boga i zasiądzie na Tronie Boga,
ale wskazuje, że człowiekowi ma być dane miejsce drugie po Bogu (Dn 7,13-14),
na co Mesjasz i apostołowie powołują się w Mt 26,64; Mk 14,62; Łk 22,69;
a także w Dz 7,55-56; Rz 8,34; Kol 3,1; Hbr 8,1; 10,12; 12,2; 1P 3,22.
Żadne świadectwo nie mówi o Mesjaszu zajmującym miejsce samego Boga,
a byłby to przejaw postawy przeciwnej temu, co Jeszua pokazał swym życiem:
dobry władca służył społeczności i dał wzór pokory i skromności (Mt 20,25-28)
nie zaś poszukiwał nadmiernej chwały i zaszczytów od innych ludzi.
Świadomość tego ma wielkie znaczenie w kontekście zapowiedzi z 2Tes 2,1-4
mówiącej o tym, że „syn zatracenia zasiądzie na tronie w Świątyni Boga”:
Oryginalne greckie słowo „ἀντίχριστος” („antichristos”) – „antychryst”
dokładnie nie oznacza „przeciwnik Mesjasza”, „wróg Mesjasza”,
ale faktycznie „zamiast Mesjasza” – kogoś, kto chce zająć jego miejsce,
lecz nie po to, by wiernie spełnić jego rolę, a wykorzystać ją dla siebie
i dokonując przy tym wypaczeń, których potrzeba do jego celów,
zatem w wyniku tego wtórnie jest też przeciwnikiem Mesjasza…
Podczas gdy prawdziwy Mesjasz wskazuje Ojca i pomaga się uświęcać
będąc nauczycielem i wzorem tego jak należy uważać i czynić dobrze,
antychryst szuka własnej chwały i wykorzystuje innych do jej budowania;
dlatego pierwszy na pewno nie zrobi tego, co dla człowieka niewłaściwe,
podczas gdy drugi przekonuje, że to jest o nim najważniejsze…
Kto rozumie i uznaje całą biblijną prawdę o Mesjaszu,
który był zwykłym człowiekiem wybranym i natchnionym przez Boga,
a dopiero po zmartwychwstaniu został przemieniony i wywyższony
podobnie jak ma stać się także ze wszystkimi, którzy go wiernie naśladują;
ten nie da się nabrać na ostateczne zwiedzenie zapowiedziane w 2Tes 2,1-4.
Kto błędnie ubóstwia syna lub traktuje i czci go na równi z Ojcem
(zamiast rozróżniania czci właściwej dla namaszczonego króla od czci Boga
i tym samym swoją przesadą zamienia dobrą praktykę w bałwochwalstwo),
ten w tej ostatniej próbie nie dostrzeże wielkiego odstępstwa od Prawa Boga,
więc bez obaw i chętnie podda się ostatniemu, najgorszemu antychrystowi,
który będzie podawał się za „Jezusa” i ogłaszał się zbawicielem świata,
a nawet uwolni świat od kar wymierzanych przed dwóch świadków (Obj 11),
więc spełni wiele oczekiwań, na których skupia się „chrześcijaństwo”
choć w kilku szczegółach zabraknie mu wierności i sprawiedliwości…
Więcej rozważań na ten temat było już w tekście „Królowanie Boga i Mesjasza„,
który omawia różne oczekiwania eschatologiczne i ostateczne wydarzenia
w świetle tego, co mówią biblijne proroctwa i przywoływane w nich symbole.
Dwaj świadkowie odbudują Świątynię dla Boga, aby wiernie czcić tam Stwórcę,
ale zostanie ona zdobyta przez Bestię i syn zatracenia zasiądzie w niej na tronie,
po czym powracający Mesjasz pokona go, oczyści Świątynię i przywróci jej Prawa,
żeby przez wieczność mogła funkcjonować zgodnie z ustanowieniem Boga.
Przybytek Moszego był, a Świątynia była i będzie Domem i Pałacem Boga,
ale kiedy król Szlomo(h) (Salomon) wzniósł ją na Górze Moria(h) w Jeruszalaim,
to sam nie zamieszkał w jej wnętrzu, ale sobie zbudował inny dom (1Krl 6,38-7,8),
Tron Boga umieścił w Jego miejscu, a drugi tron dla siebie postawił w innym
postępując zgodnie z Torą i proroctwem, które otrzymał o tym król Dawid,
więc jeśli prawdziwy Jeszua (Jezus) ma spełnić te słowa powtórnie,
to jak Szlomo(h) musi rozpoznawać swoją rolę i swoje miejsce;
a my jako jego uczniowie też powinniśmy o tym dobrze wiedzieć.
Chwała Bogu!