Postawa Wobec Oddań dla Boga
Komentarz do parszy „Wajikra” (części „I_[Bóg]_wezwał”):
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 1,1-5,26/6,7; Iz 43,21-44,23; Hbr 10,1-39.
Postawa wobec oddań dla Boga, które są ustanowione w Biblii.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tych czytań inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Ważność Słów Boga nie zależy od miejsca objawienia;
– Postawa ludzi wobec darów i służby w Świątyni;
– Rodzaje, warunki i sposoby postępowania z oddaniami;
– Duchowa treść i cielesna forma oddań (ofiar);
– Poświęcenie Mesjasza wobec oddań ze zwierząt.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Boże Wezwanie do Świętości;
– Oddania – Rodzaje i Warunki;
– Treść i Forma Oddań.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Postawa Wobec Oddań dla Boga
Cała parsza(h) na ten tydzień i kończący go Szabat (i znaczna część następnej)
od początku do końca zawiera tylko objawienia Boga o oddaniach (ofiarach)
przedstawiając rodzaje darów i sposoby ich składania w poszczególnych celach,
co po pierwsze pokazuje, że to bardzo ważna sprawa z punktu widzenia Stwórcy,
który objaśnieniom tego postanowił poświęcić tyle miejsca w Piśmie Świętym;
a po drugie jest próbą dla „chrześcijan”, którzy czytając Biblię trafiają na te słowa
i powinni wtedy skonfrontować swoje nierzadko fundamentalne przekonania
jakimi są np. zasada „tylko Pismo” i przekonanie o nieważności oddań ze zwierząt,
które w tym miejscu są bardzo wyraźnie ze sobą sprzeczne i wymagają poprawy,
bo bez uznawania oddań cały ten fragment Pisma trzeba by uznać za zbędny
pokazując przy tym, że własne zdanie jednak stawia się wyżej niż treść Tory,
a kierując się treścią Tory trzeba przyjąć, że oddania ze zwierząt są wolą Boga
i prawdziwie wierni Stwórcy powinni chcieć je składać z wdzięczności
aby dawać w ten sposób czynne świadectwo swojej pobożności…
Czytelnik czy nawet komentator Biblii, który nie uznaje tych spraw
trafiając na ten fragment ma problem i unika rozważania jego treści,
dlatego zwykle stara się znaleźć szczegół, który pozwoli zmienić temat
i korzystając z jakiegoś słowa przejść do zupełnie innych tekstów..
Ale skoro sam Bóg zaczyna mówić o tym słowami „człowiek jeśli chce…”,
nie należy traktować tego tematu jako czegoś nawet nie do pomyślenia,
lecz właśnie jako sprawę, która powinna być pragnieniem pobożnych ludzi;
którzy nie powinni być w swojej świadomości wiary ograniczeni do poglądu,
że potrzeba tylko przebłagania za grzechy i darowania nam naszych win;
ale w relacji z Bogiem powinna być też chęć dobrego postępowania
zawierająca w sobie też uczestnictwo w ustanowionych obrzędach,
które pozwalają doświadczać obecności Stwórcy jak Bóg tego chce,
a w swojej formie zawierają i przekazują nam ważne pouczenia…
Oczywiście oddań ze zwierząt nie da się składać bez Świątyni i ołtarza,
ale tego stanu nie należy traktować jako ostatecznego ani właściwego,
a uznawać, że jest to kara za odstępstwo, która ma się skończyć (Dn 8,14),
gdy Lud Boga będzie oczyszczony i godny by znów służyć w pełni
(o czym mówił też Jeszua (Jezus) Mesjasz np. w Mt 24,15 i Mk 13,14;
gdzie powołuje się na Daniela zapowiadając splugawienie Świątyni);
dlatego ciągle powinniśmy to rozważać, uczyć się i poprawiać,
by zapowiedziane i dokonywane dzieła Boga przyjąć dobrze
zamiast trwać w sprzeciwie, który spowodował oddalenie…
Haftora(h) do tej parszy zawiera na początku zarzuty Boga (Iz 43,22-24),
że Iszrael zaniedbał służbę Bogu i nie składał dobrowolnych oddań;
a obciążał Najświętszego grzechami, których wybaczenie zapowiada;
co powinno być odczytane jako lekcja, żeby błędu nie powtarzać,
jednak z założenia sednem „chrześcijaństwa” jest ta sama postawa
odmowy Bogu uznania i spełniania Jego oczekiwań i ustanowień,
a przy tym oczekiwania odpuszczania ciągle trwających grzechów.
ZUPEŁNIE NIE TEGO UCZY SŁOWO BOŻE OBJAWIONE W BIBLII!
Przebłaganie za grzech po jego zaprzestaniu i naprawieniu
to mała część z porządku służby w odpowiedzi na ludzkie słabości,
którego składanie jest uzależnione od zaciągnięcia i oczyszczenia z winy,
więc to zgodnie z Prawem nie musi być spełniane gdy się nie grzeszy;
zaś oddania wstępujące i społeczne, którymi mamy się razem radować
to właściwa podstawa dla tych, którzy się uświęcają i przybliżają do Boga,
która powinna być dobrze praktykowana przez społeczność świętych,
czego powinniśmy gorąco pragnąć i do czego się przygotowywać,
bo Mesjasz ma przywrócić pierwotny porządek (Ez 37,24-25; 45,17),
oczyścić Świątynię i Lewitów (Ml 3,1-4) by ta służba znów była godna…
Chwała Bogu!