Dziś Jest Chag Szabuot!
Dziś, w czwartek 31.05/01.06.2023 jest 12. dzień 3. miesiąca Siwan
i po 7. dniu 7. tygodnia czyli łącznie po 49. dniach liczenia aomeru
jest 50. dzień i Chag Szabuot – biblijne Święto Tygodni…
Tradycyjnie czytane w święto fragmenty z Pisma Świętego to:
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 19,1-20,23;
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,26-31;
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 15,19-16,17;
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 23,6-22;
Ez 1,1-28; 3,12; Rt 1,1-4;
J 1,32-34; Mt 3,11-17; Dz 2,1-21.34-37.
Rozważania dotyczące przygotowań, wydarzeń i znaczenia święta,
(a wśród nich np. treść Przymierza na Synaju i natchnienie Duchem)
są już zawarte w następujących wcześniejszych tekstach,
które warto przeczytać chcąc poznać te zagadnienia:
Doświadczenia Przygotowujące do Święta:
– Siedem Tygodni Uświęcenia;
– 49 Dni Przemian;
– Przygotowanie do Chag Szabuot.
Historyczne wydarzenia podczas Święta i ich znaczenie:
– Czy Szczególnie Ważne Słowa?
– Przygotowanie na Prorokowanie;
– Właściwe Wykorzystanie Darów.
Chag Szabuot jest biblijnym szabatowym świętem Boga,
w którym należy powstrzymać się od wszelkich prac i odpocząć,
a także uczestniczyć w zgromadzeniu i rozważaniu Słowa Bożego,
dlatego polecam uczestnictwo w nabożeństwie ze społecznością,
a w razie niemożliwości przeczytanie fragmentów Biblii i komentarzy…
Różne Terminy Chag Szabuot
W różnych nurtach judaizmu przyjmuje się różne terminy Chag Szabuot
(podane w kolejności według coraz późniejszych dat święta):
1. Judaizm rabiniczny liczy aomer od 2. Dnia Przaśników – 16. Abib/Nisan,
więc 50. dzień faktycznie może przypadać od 5. do 7. dnia 3. miesiąca Siwan,
a przy kalendarzu niezależnym od obserwacji Księżyca zawsze 6. Siwan.
2. Judaizm karaimski liczy aomer od dnia po Szabacie w Chag HaMacot
czyli zaczyna rachubę różnie w niedziele w zakresie od 16. do 22. Abib/Nisan,
więc 50. dzień może przypadać od 5. do 13. dnia 3. miesiąca Siwan.
3a. Judaizm falaszów liczy aomer od 1. dnia po Przaśnikach – 22. Abib/Nisan,
więc 50. dzień faktycznie może przypadać od 11. do 13. dnia 3. miesiąca Siwan,
a przy kalendarzu niezależnym od obserwacji Księżyca zawsze 12. Siwan.
3b. Jeśli uznać, że początek żniw i rachuby nie może przypadać w Szabat,
więc ogólnie powinno się liczyć aomer od 1. roboczego dnia po Przaśnikach;
to w niektórych latach może się ona zaczynać też od niedzieli 23. Abib/Nisan,
a zatem termin Chag Szabuot zmienia się od 11. do 14. dnia 3. miesiąca Siwan.
4. Judaizm z Qumran liczył aomer od niedzieli po Chag HaMacot
czyli mógł zaczynać rachubę różnie w zakresie od 22. do 28. Abib/Nisan,
ale w ich nieksiężycowym kalendarzu ta niedziela zawsze była 26. Abib/Nisan
(stosowali rok według porządku zmian kohenów – dzielony na pełne tygodnie),
a 50. dzień rachuby i ich Chag Szabuot przypadało 16. dnia 3. miesiąca Siwan
(ich zdaniem „dzień ten_[sam]” z Szemot/2Moj/Exodos/Wj 19,1 to 15. Siwan
czyli „ten_[sam] dzień [miesiąca]” co wyruszenie z Ramses 2 miesiące wcześniej).
Każdy ze sposobów rozumienia Tory i wyznaczania terminu święta
ma jakieś uzasadnienie i argumenty popierające czynienie w taki sposób,
więc nie jest niczym dziwnym, że te stanowiska mają swoich zwolenników
i są z przekonaniem i gorliwością praktykowane przez liczne grupy religijne;
a terminy z poszczególnych sposobów czasami pokrywają się z sąsiednimi,
więc łączą i w określonych sytuacjach spełniają też argumentację innych;
ale o słuszności wyboru nie rozstrzygają tylko same dowody na poparcie,
lecz znaczenie mają też fakty, które wykluczają niewłaściwe możliwości
i sprawiają, że dotąd popierające dowody trzeba interpretować inaczej,
co niestety bywa zupełnie nieznane lub świadomie pomijane i odrzucane,
podczas gdy część uznanych argumentów okazuje się naciągana i fałszywa,
co powinno być sprawdzone i poprawione, ale tak się nie dzieje…
1. Niemesjański judaizm rabiniczny nie uwzględnia historii Jeszui (Jezusa),
który miał spędzić w grobie 3 dni i 3 noce (Mt 12,40) nim zmartwychwstał,
co jest ważne nie tylko z powodu proroctwa i nauczania na jego temat;
ale w tamtym czasie uważano, że duch opuszcza ciało po kilku dniach,
dlatego jak przypadku Eleazara (Łazarza) należało poczekać (J 11,39),
żeby mieć pewność, że już nastąpiła śmierć i nie jest to tylko obudzenie;
a ciał nie zakopywano w ziemi, lecz najpierw składano je w kryptach,
gdzie miały dostęp powietrza i leżały aż miękkie tkanki uległy rozkładowi
i dopiero potem same kości ostatecznie chowano w małych sarkofagach,
z tego powodu współczesne żydowskie groby mają „kanał dla ducha”;
zatem w 2. Dniu Przaśników w żaden sposób na pewno nie mogło być
ani zmartwychwstania Mesjasza (Mt 28,5-6) i wstąpienia do Ojca (J 20,17)
ani początku żniw i oddania kołysania, które to symbolicznie wskazują.
2. Rachuby od 16. Abib/Nisan i od niedzieli w Chag HaMacot
nie uwzględniają zakazów posiadania, w tym pozyskiwania chamecu,
jakim przy tak wczesnym początku żniw byłoby zbieranie mokrego ziarna,
z którego korzystano już w dniu ścinania i zbierania z pola – Rut 2,9.14-18;
co wtedy w sposób oczywisty narusza Torę – Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 23,14;
gdzie korzystanie tak z chleba jak i świeżego ziarna jest tak samo zakazane
aż do wykonania obrzędu, który ma ten zakaz w każdym roku kończyć
i te czynności stają się dozwolone dopiero po Święcie Przaśników.
3. Rachubę zaczynającą się po końcu 7 dni Pesach / Chag HaMacot
przy odpowiednich interpretacjach faktów można pogodzić ze wszystkimi,
a co więcej prowadzi to do odkrywania i poznawania kolejnych spraw,
które okazują się zgodne i pogłębiające zrozumienie biblijnych objawień.
4. Rachuba od późniejszej niedzieli następującej dopiero po Chag HaMacot
nie jest zgodna z historycznymi świadectwami opisanymi Piśmie Świętym
jak Joz 5,11 – początek spożywania plonów po Pesach (Ez 45,21; Łk 22,1),
co przy tym sposobie byłoby od święta oddzielone różną ilością dni
i Mk 15,42-44; J 20,1 – 2 dni szabatowe podczas pobytu Mesjasza w grobie,
z których drugi musi być przed „trzecim dniem” – „wtorkiem” (Łk 24,21.46),
zatem pierwszym jest Szabat tygodniowy po śmierci w piątek (Mk 15,42).
Przykładem naciąganego argumentu za liczeniem po Szabacie tygodniowym
jest teza, że licząc po szabacie świątecznym byłaby stała data Chag Szabuot
i można by ją po prostu podać w Torze zamiast nakazywania liczenia dni.
Po pierwsze stałe daty wynikają dopiero z nieobserwacyjnych kalendarzy,
które z założenia błędnie ustalają długości pierwszego i drugiego miesiąca,
podczas gdy rzeczywiste mogą mieć 29 i 29, 30 i 29, 29 i 30 lub 30 i 30 dni,
co powoduje, że data końca rachuby może być większa lub mniejsza o dzień:
gdy oba miesiące są dłuższe, jest mniejsza, a gdy oba krótsze, jest większa;
zatem nawet licząc od 1 daty początkowej po 49 dniach możliwe są aż 3 daty.
Po drugie w rzeczywistości nie chodzi tylko o samą datę Święta Tygodni,
ale o proces dochodzenia do niego i przejścia drogi od Święta Przaśników,
co jest wyrażane i kontrolowane przez systematyczne liczenie dni i tygodni,
więc nawet gdyby data była stała, liczenie dni wciąż byłoby potrzebne,
żeby święto miało swoją duchową treść, a nie tylko sam termin.
Inny fałszywy argument dotyczy Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 23,15;
gdzie „pełne szabaty” mają niby oznaczać „od niedzieli do Szabatu”.
Słowo „pełny” oznacza, że ma wszystkie elementy, nic nie brakuje,
jak jest tak samo „od początku niedzieli do końca Szabatu”
jak również np. „od początku czwartku do końca środy”
i przy każdym początku 7 dób od wieczora do wieczora.
Zwykła KOLEJNOŚĆ DNI to UPORZĄDKOWANIE – INNA CECHA;
zatem ten argument opiera się na wmówieniu innego sensu do słowa,
które w rzeczywistości nie ma takiego znaczenia, ale odmienne,
a manipulacja ta jest świadomie lub nieświadomie powtarzana
przez osoby, które dały się tak zmylić i do tego przekonać.
Słowo oznaczające „pełny” pojawia się w tym wersecie,
bo używa on słowa „szabat” w sensie „tygodnia”, a nie „dnia”
i właśnie to wymaga wyraźnego rozróżnienia i wyjaśnienia:
– 7 dni Szabatów może przypadać w okresie od 43 do 49 dni
w zależności od tego od jakiego dnia się zacznie ten czas
(np. gdy Szabat jest 1., to po nim po 6 tygodniach będzie ich 7);
– 7 tygodni trwa zawsze 49 dni tak jak tego wymaga Tora(h).
Dzień Szabatu to jest część, którą zawiera każdy pełny tydzień.
Słowa w tym fragmencie same nie rozstrzygają o jaki szabat chodzi,
dlatego trzeba to określić przy pomocy innych faktów i kontekstów,
zaś np. opisano to tuż po świątecznym szabacie 7. Dnia Przaśników,
a nie w odniesieniu do niewspomnianego tam Szabatu tygodniowego.
Zaczynanie rachuby dni do Chag Szabuot po 7. Dniu Chag HaMacot
uwzględnia słuszne argumenty uzasadniające każdy ze sposobów
i w różnych przypadkach może pokrywać się z innymi początkami:
1. tak samo jak od 16. Abib/Nisan zaczyna się po szabacie świątecznym
(choć z nierozważonych przez judaizm rabiniczny w Talmudzie powodów
jest to raczej ostatni świąteczny szabat Chag HaMacot, a nie pierwszy);
2. gdy przaśnikowy Szabat tygodniowy przypada w 7. Dniu Przaśników,
to rachuba zaczyna się od niedzieli po tym przaśnikowym Szabacie;
3. z powodów nie uwzględnianych przez wszystkie inne stanowiska
kluczowym jest przyjęcie 7. Dnia Przaśników za punkt odniesienia;
4. gdy Chag HaMacot kończy się w Szabat lub w piątek,
to rachuba zaczyna się od niedzieli po końcu Przaśników.
Choć w świetle swojej posiadanej cząstkowej wiedzy o Prawie Boga z Biblii
do czasu można szczerze i gorliwie świętować różne terminy Święta Tygodni,
co stwarza praktyczne okazje by poznawać i nauczać o tym coraz więcej;
to jednak jest to „święto drogi” – postępu dokonanego w 7 tygodniach
z dziękczynieniem za wykonaną pracę i owoce, jakie ona przyniosła;
dlatego ważne i potrzebne jest, żeby uczciwie i rzetelnie badać sprawę
aby dalej poprawiać, rozwijać i pogłębiać zrozumienie Słowa Bożego
oraz wynikające z tego postępowanie, które ma je wiernie spełniać;
bo najlepiej i doskonale jest wykonywać pierwotny zamysł Boga
odkrywając i odtwarzając czemu i jak czyniono to na początku…
!חג שבועות שמח
Chag Szabuaot Szameach!
Święta Tygodni Radosnego!