Ustanowienia Boga w Parszy WaJigasz
Komentarz do parszy „WaJigasz” (części „I_Przystąpił”):
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 44,18-47,27; Ez 37,15-28; Łk 6,9-19.
Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy WaJigasz.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Dlaczego Josef nie był tym oczekiwanym Mesjaszem?
– Jedność Mesjasza i innych wiernych ludzi z Bogiem.
– Podobieństwa i proroctwa o Mesjaszu w historii Josefa.
– Jeszua jako Mesjasz da się poznać i przyjąć Iszraelowi…
– Pochopne błędne ocenianie niechcianych spraw;
– Pozornie sprzeczne i kontrowersyjne fakty w Biblii.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Wszystko Na Swoim Miejscu;
– Historie Też Są Proroctwami;
– Wybrany Da Się Poznać…
– Pozory Mogą Mylić…
– Trudne Fakty z Biblii.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Ustanowienia Boga w Parszy WaJigasz
Parsza(h) „WaJigasz” jest trzecią z rzędu zawierającą historię Josefa,
którą mimo braku wypowiedzi Boga zapisanych w jej tekście wprost
i mimo tego, że w spisie 613 Przykazań (Tarjagu) nie ma nic z jej treści
można i należy interpretować symbolicznie jako proroctwo o Mesjaszu
i w związku z tym rozumieć pewne fakty jako Ustanowienia Boga:
2.1 (32) Iszrael Oczyści Się z Grzechu Wobec Mesjasza
przepraszam, władco_mój, niech_powie, proszę, sługa_twój słowo…
(…)
I_teraz niech_zostanie, proszę, sługa_twój zamiast tego_młodzieńca
niewolnikiem dla_władcy_mego, a_młodzieniec nich_pójdzie z braćmi_jego.”
Słowa i czyn Jahuda(ha) (Judy), który ofiaruje się za Binjamina
i jest gotów iść do niewoli, żeby wykupić z niej młodszego brata;
to postawa przeciwna do wcześniejszej chęci zabicia i sprzedania,
a zatem akt poprawy po grzechu popełnionym względem Josefa.
Ujawnienie się i rozpoznanie Josefa oraz świadome uznanie jego zwierzchności
to jest dopiero następny krok po żałowaniu i odpokutowaniu jego odrzucenia;
który stanie się możliwy po uznaniu własnych błędów i stosownym uniżeniu,
z gotowością do podporządkowania się temu, kto ma wszystko naprawić…
W ten sam sposób objawienie prawdziwego Mesjasza dla Narodu Iszraela
nie nastąpi, gdy rabini będą oczekiwać tylko potwierdzenia ich stanowisk;
lecz stanie się możliwe dopiero staną się gotowi na poprawę wykładni Tory
i przywrócenie jej do stanu, od którego odstąpili wiele wieków temu:
stanu, w którym Tora(h) ma nie być ciężarem i ceną za błogosławieństwo,
ale sposobem życia dobrym dla ludzi i błogosławieństwem samym w sobie.
Maszijach Iszraela niewątpliwie przyjdzie do Iszraela jak to jest zapowiedziane,
lecz nie jako sługa porządku ustanowionego przez ludzi mimo odstępstw i wad;
a jako władca ustanowiony do tego, żeby wszystko naprawić i udoskonalić,
dlatego jego przyjęcie wymaga najpierw gotowości na zbadanie i poprawę siebie
zarówno w Iszraelu jak i wśród innych, którzy też mogą mieć błędne wyobrażenia…
2.2 (33) Miłość Mesjasza do Narodu Iszraela
’Ja_(jestem) Josef, czy_jeszcze ojciec_mój żyje?’
I_nie mogli bracia_jego odpowiedzieć mu,
bo przerazili_(się) z_oblicza_jego.
I_powiedział Josef do_braci_swoich:
’Zbliżcie_(się), proszę, do_mnie.’
I_zbliżyli_(się) i_powiedział:
’Ja_(jestem) Josef, brat_wasz,
którego sprzedaliście, mnie do_Micraim,
a_teraz nie smućcie_(się) i_(niech)_nie płonie w_oczach_waszych,
bo sprzedaliście mnie tutaj, z_powodu dla_zachowania_życia,
posłał_nie Bó przed_obliczami_waszymi.’
(…)
I_posłał_mnie Bóg przed_obliczami_waszymi,
aby_przygotować dla_was zapas na_ziemi i_zachować_życie dla_was,
dla_ocalenia wielkiego.”
Ujawnienie się Josefa wyjaśnia wszystkie trudy, które spotkały braci,
dzięki temu mogą zrozumieć czemu byli poddawani próbom i jak pouczani,
co jest wykładane w judaizmie jako wyjaśnienie wszystkiego w Dniu יהוה [Boga],
kiedy ujawnione będą wszystkie sprawy oraz ich przyczyny, cele i skutki…
Kluczową sprawę muszą tu jednak zrozumieć słudzy Mesjasza z innych narodów,
dla których jego pochodzenie mogło nie mieć znaczenia, a tylko korzyść z jego dzieła:
Mesjasz włożył wiele trudu w pobudzenie do poprawy i uratowanie swoich braci,
a w końcu ogłasza, że jest z Iszraela i właśnie w tym celu został posłany przez Boga;
dlatego miłuje braci i uratowanie Iszraela stawia na pierwszym miejscu,
zaś inni mogą uczestniczyć w tym tylko z nimi, a nie przeciwko nim…
2.3 (34) Prawdziwy Bóg Mesjasza
(…)
I_pobłogosławił Jakub tego farao(ha) i_wyszedł od_oblicza farao(ha).”
Na różnych etapach tej historii zwierzchnikiem Josefa jest Jakub, Potifar i faraon,
z których każdy w symbolicznym i proroczym znaczeniu przedstawia Boga,
który jest gorzej lub lepiej widziany i znany wśród ludzi w związku z Mesjaszem;
bo jednak jak mówi Hbr 7,7 „ten mniejszy przez tego większego jest błogosławiony”
ostatecznie pokazane jest, że najwłaściwszym przedstawieniem Boga jest najstarsze;
więc pomimo tego, że faraon był najbardziej rozpoznawalny jako potężny władca,
podobnie jak obecnie „chrześcijaństwo” jest znacznie liczebniejsze niż judaizm,
podczas gdy Jakub był wtedy jedynie względnie bogatym pasterzem w Kanaanie,
to ze względu na niego Bóg błogosławił Micraim i faraona, a nie odwrotnie;
Boga należy postrzegać i służyć Mu tak jak Mesjasz przed ukrzyżowaniem,
a nie wedle tych pozorów, z którymi został połączony później…
2.4 (35) Oddawanie Dwóch Dziesięcin (Dla Lewitów i Ubogich)
aż (do)_tego_dnia oto w ziemi Micraim:
Dla_farao(ha) piąta_część.
Tylko ziemia tych_kohenów dla_nich, nie była dla_farao(ha).”
Ustanowienie Josefa w następstwie ocalenia od głodu i nabycia w niewolę faraona
przedstawia skutki zbawienia od grzechów, które prowadzi do wiernej służby Bogu:
jak Micrejczycy (Egipcjanie) mieli oddawać 1/5 (2/10) plonów z uprawianej ziemi,
tak Lud Boga ma zgodnie z Torą obowiązek oddawania dwóch dziesięcin:
– 1. na wspieranie ubogich w potrzebie – zawsze, niezależnie od okoliczności;
– 2. na utrzymanie Lewitów służących w Świątyni – gdy ona jest i działa.
Zwolnienie kapłanów z tego obowiązków w tej historii także ma swoje znaczenia:
– w odniesieniu do duchownych pogańskich, którzy nie szukali pomocy Mesjasza:
tacy nie skorzystali ze zbawienia od grzechów i nie podejmują wiernej służby Bogu,
więc ich korzystanie z doczesnych przywilejów ogranicza się tylko do życia teraz;
– w odniesieniu do Lewitów, którym dziesięcina przypada jako zaopatrzenie od Boga:
poświęconych darów nie można udzielać obcym, więc nie dają dziesięciny dla ubogich,
żeby nie doprowadzić do naruszenia zakazu z Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 22,10;
a są zobowiązani do oddzielenia jednej dziesięciny dla kohena hagadol,
jak o tym jest napisane w Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 18,25-32.
Dziesięcina dla Lewitów nie może być wykorzystywana do tego,
żeby duchowni bez pochodzenia i nie pełniący służby w Świątyni
wymuszali na wiernych oddawanie takiej kwoty na ich utrzymanie.
Wzór apostolski w Biblii (1Kor 9,18; Dz 18,3) pokazuje i wymaga,
żeby mesjańscy starsi zwykle sami pracowali na swe utrzymanie,
co nie wyklucza możliwości wsparcia ich w trudnej sytuacji
ani nie zabrania ustanowienia składek na potrzeby zborów
takie jak np. utrzymanie miejsc zgromadzeń społeczności;
są to jednak inne dobre sprawy, a nie spełnianie tego Prawa.
Chwała Bogu!