Ustanowienia Boga w Parszy Korach
Komentarz do parszy „Korach” (części „Korach” (Imię)):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 16,1-18,32; 1Sm 11,14-12,25; Rz 13,1-7.
Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy Korach.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– postawy Koracha i jego potomków;
– złe oczekiwania i szemranie społeczności;
– wybór i właściwe sprawowanie władzy;
– kryteria wyboru i uznania osób rządzących;
– władza od Boga – właściwe posłuszeństwo;
– wybór drogi potrzebnej, a nie atrakcyjnej.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Władza od Boga;
– Pozory i Prawda;
– Zła Władza, Dobra Postawa;
– Wybór Dobrej Drogi.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Ustanowienia Boga w Parszy Korach
Według tradycji judaizmu parsza(h) Korach zawiera 9 z 613 Przykazań;
ale część z Przykazań wskazywanych przez tradycję była już wcześniej,
za to na 2 inne trzeba w niej zwrócić większą uwagę:
2.1 (590) Przekucie Kadzielnic na Pokrycie Ołtarza
’Mów do Eleazara, syna Aharona, tego_kohena
i_podniesie oto te_kadzielnice z_pomiędzy pogorzeliska,
a_oto ten_ogień rozrzuci daleko, bo święte.
Te kadzielnice tych_grzesznych, tych_oto, przeciw_duszom_ich
i_zrobią je przekuciem (na)_blachy pokrycia dla_ołtarza,
bo (są)_tymi_przyniesionymi dla_oblicza יהוה [Boga]
i_poświęcone i_będą na_znak dla_synów Iszraela.’
I_wziął Eleaar ten_kohen te kadzielnice (z)_tej_miedzi,
które przynieśli ci_spaleni i_przekuli_je (na)_okrycie dla_ołtarza,
(na)_przypomnienie dla_synów Iszraela aby jakiś nie przystępował
mąż obcy, który nie z_potomstwa Aharona on
dla_palenia kadzidła przed_obliczem יהוה [Boga]
i_nie stało_(się) jak_(z)_Korachem i_jak_(ze)_społecznością_jego,
jak powiedział יהוה [Bóg] w_ręku Moszego dla_niego.”
Rozważając to Ustanowienie Boga trzeba zwrócić uwagę na 2 skrajności:
– po pierwsze ma to być znak i przypomnienie, żeby grzech się nie powtórzył,
więc ma ono ponadczasowy charakter i jest obowiązujące na wieczność;
– po drugie czynności były możliwe do wykonania tylko raz po buncie Koracha,
a choć nie jest podane kto przekuwał kadzielnice na miedziane blachy,
to do ołtarza będącego już w użyciu mogli przytwierdzać je tylko koheni
i nikt inny nie mógł ich później nawet zobaczyć nie mając wstępu na dziedziniec;
zatem ów znak i przypomnienie dokonuje się wyłącznie w świadomości ludzi,
którzy wiedzą o tym dzięki czytaniu Tory, a nie faktycznemu widzeniu.
W tej sprawie jest dokładnie tak samo jak ze wszystkimi Przykazaniami o Świątyni,
bo np. Skrzynia Przymierza również była wykonywana tylko raz na początku
i odkryta znajdowała się w niedostępnym miejscu, a przenoszono ją w okryciach;
co mimo braku możliwości praktycznego wykonywania Przykazania jej zrobienia
nie umniejsza temu, że każdy zawsze musi znać i uznawać co Bóg ustanowił,
a także czerpać z duchowych treści, jakie są w tym zawarte.
Korach syn Ic(h)ara był wnukiem Kehata, syna Lewiego i kuzynem Moszego i Aharona,
(ich wspólny rodowód jest zapisany w Torze w Szemot/2Moj/Exodos/Wj 6,18-21)
a mimo tak bliskiego pokrewieństwa, tego samego pokolenia i zbliżonego wieku
nie mógł podjąć szczególnej służby, jaką Bóg wyznaczył dla potomków Amrama;
o czym trzeba zawsze pamiętać – tylko rodzina Aharona może pełnić służbę ołtarza
i nawet Mesjasz będący ich zwierzchnikiem i dokonujący ważniejszych dzieł
nie ma możliwości wykonywania czynności w Świątyni na Ziemi (Hbr 7,13-14),
ale musi ją powierzać tym, dla których przeznaczył to Bóg.
2.2 (591) Przechowanie Laski Aharona
Zwróć tę laskę Aharona do_oblicza Skrzyni Przymierza
na_przechowanie, na_znak dla_synów buntu
i_skończenie szemrania przeciw_Mnie i_nie umrą.”
Co do laski Aharona można powtórzyć rozważanie poprzedniego Ustanowienia,
bo tak samo jest to świadectwo wiecznych wniosków z jednego wydarzenia;
ale w innym zakresie, bo wyszczególniające plemię Lewiego, a nie ród Aharona,
który w ramach tego plemienia pełni jeszcze ważniejszą rolę.
2.3 (592) Zakaz Sprawowania Służby Kohenów Przez Lewitów (Tarjag 379)
ale do_sprzętów tych_świętych i_do tego_ołtarza nie zbliżą_(się)
aby_nie umarli tak oni jak wy.”
Według tradycja judaizmu zakaz sprawowania innej służby działa w obie strony
i jak (inni) Lewici nie mogą pełnić obowiązków kohenów, tak koheni lewickich,
czyli dla kohenów miałoby nie być dozwolone wykonywanie niższej służby;
jednak takiej wykładni wyraźnie przeczy historyczne świadectwo Tanakhu,
ponieważ wyraźnie napisano, że to koheni nosili Skrzynię Przymierza,
np. podczas przekraczania Jardenu przy wejściu do Ziemi Obiecanej,
a zatem spełniali obowiązek Lewitów z rodu Kehata, którymi też są,
ponieważ Aharon to syn Amrama, syna Kehata, syna Lewiego:
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 4,15; Joz 3,3; 3,13; 3,15; 4,9-10.
2.4 (593) Zakaz Wstępu Innych Ludzi do Świątyni (Tarjag 380)
(…)
Nie zbliżą_(się) więcej synowie Iszraela do Namiotu Wyznaczonych_Czasów
dla_popełnienia grzechu na_śmierć
i_służyć_(będą) ci_Lewici…”
Dziedziniec Namiotu Wyznaczonych Czasów, a potem Dziedziniec Wewnętrzny Świątyni
jest przeznaczony wyłącznie do pełnienia służby przez kohenów (kapłanów) i Lewitów;
natomiast inni przynoszą swoje dary do bramy, tam nakładają ręce i przekazują;
zgodnie z proroctwem nawet Mesjasz będzie przystępował tylko do bramy (Ez 46,1-3).
2.5 (594) Strzeżenie Wstępu do Świątyni (Tarjag 381)
Z zakazu wstępu przez innych na obszar Świątyni jest wnioskowane,
że Lewici i koheni muszą pilnować, żeby tego zakazu nie naruszono;
na co wskazują też lokalizacje ich obozów podczas wędrówki przez pustynię.
2.6 (595) Trwanie Służby Strzeżenia Świątyni (Tarjag 382)
tej służby tej_Świątyni i_tej służby tego_ołtarz
i_nie będzie więcej gniewu przeciw synom Iszraela.”
Strzeżenie Świątyni nie może zostać zaniechane ani przerwane,
żeby mogły spełnić się słowa, że nie będzie więcej gniewu Boga
za grzech jakim była próba podjęcia służby przez osoby niewyznaczone.
2.7 Wykup Pierworodnego Syna (Tarjag 383)
w_ludziach i_w_zwierzętach będzie dla_ciebie, ale wykupując wykupisz
to pierworodne człowieka i_to pierworodne tego_zwierzęcia nieczystego wykupisz.”
Nakaz wykupienia pierworodnych jak i cena wykupu były już podane wcześniej,
dlatego powtórzenie Przykazania tutaj nie powinno być liczone jako kolejne.
Tradycja judaizmu jako „pierworodnego łona” liczy tylko urodzonego naturalnie,
ale nie ma to uzasadnienia w tekście, bo ważne skąd, a nie którędy wyszedł.
2.8 Wykup Pierworodnego Zwierzęcia (Tarjag 384)
w_ludziach i_w_zwierzętach będzie dla_ciebie, ale wykupując wykupisz
to pierworodne człowieka i_to pierworodne tego_zwierzęcia nieczystego wykupisz.”
2.9 Służba Lewitów w Świątyni (Tarjag 385)
i_oni poniosą winę swą, Ustawa Wieczności dla_pokoleń_waszych
i_wśród synów Iszraela nie (będą)_mieć dziedzictwa.”
2.10 (596) Oddzielanie Dziesięciny dla Lewitów (Tarjag 386)
dałem dla_Lewitów na_dziedzictwo, dlatego tak powiedziałem do_nich:
w_pośród synów Iszraela nie (będą)_mieć dziedzictwa.”
Dziesięcina dla Lewitów jest źródłem ich utrzymania zamiast ziemi,
której nie otrzymali ani nie mogą dla siebie pozyskiwać na dziedzictwo.
Nie jest to składka na budowę ani utrzymanie Świątyni lub synagog,
choć oczywiście można uzgodnić zbieranie na te cele w takim wymiarze,
co jednak nigdy nie będzie spełnianiem Przykazania Tory,
ale innym dobrym i potrzebnym czynem pobożności;
który ma być dobrowolny, a nie wymuszany Prawem.
2.11 (597) Oddzielanie Przez Lewitów Dziesięciny dla Kohenów (Tarjag 387)
że przyjmiecie od synów Iszraela oto te_dziesięciny, które dałem dla_was
z_niej na_dziedzictwo_wasze i_przyniesiecie z_tego dar dla_יהוה [Boga],
dziesięcinę z tej_dziesięciny i_policzone_(będzie) dla_was (za)_dar_wasz,
jak_zboże z tego_klepiska i_jak_obfitość z tej_tłoczni,
tak przyniesiecie także wy dar dla_יהוה [Boga] ze_wszystkich dziesięcin_waszych,
które weźmiecie od synów Iszraela i_oddacie z_tego ten dar dla_יהוה [Boga],
dla_Aharona, tego_kohena.”
Ponieważ dziesiecina jest źródłem utrzymania i dziedzictwem,
uprawnieni do jej otrzymywania także muszą ją oddzielić i oddać.
3. Droga Wierności Bogu
W związku z tym, że głównym tematem tej parszy jest historia buntu Koracha,
warto rozważyć jeszcze ogólną myśl o tym wydarzeniu w kontekście całej historii.
Tora(h) będąca najważniejszą księgą i fundamentalnym źródłem wiary judaizmu
nie opisuje historii narodu, który dotarł do celu, więc może się uważać za doskonały,
ale przedstawia dzieje ich drogi, którą musieli przechodzić, żeby do celu dojść;
również praktykowanie mesjańskiej wiary jest w Biblii nazywane „drogą”
(np. w wersetach Mt 7,14; J 14,6; Flp 3,16; Hbr 9,8; 10,20; 2P 2,2);
dlatego ważne jest ciągłe podążanie i robienie postępów, duchowy rozwój.
Interpretując historię z Tory jako wzór duchowej drogi
Korach jest symbolem osób, które powstrzymują postęp lub nawet zawracają do zła;
dlatego trzeba uważać, żeby nigdy nie myśleć, że mamy już dość i możemy tu zostać,
bo historia „chrześcijaństwa” jest pełna „Kościołów”, które poprawiły 1 sprawę,
a to piękne osiągnięcie dało im taką satysfakcję, że nawet nie szukali więcej
i nierzadko sprzeciwiali się kolejnym reformom w biblijnym kierunku,
dlatego poprawiający 2. sprawę musieli się od nich oddzielać…
Właściwe nie jest koncentrowanie się na tym w czym inni są gorsi ani co osiągnęliśmy,
ale czego wymaga Tora(h), jaki wzór daje Mesjasz i co jest jeszcze przed nami,
bo tylko z taką myślą można iść dalej aż do rzeczywistego osiągnięcia celu.
Chwała Bogu!