Ustanowienia Boga w Parszy Debarim

Czas czytania: 5 minut

Komentarz do parszy „Debarim” (części „Słowa”):
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 1,1-3,22; Iz 1,1-2,7; 1Tm 3,1-7.
Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy Debarim.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia

Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– kryteria wyboru i zasady obowiązujące starszych;
– stosunek wiernych Bogu do uczestnictwa w wojnie.
– postawa konieczna do właściwej czci Boga;
– inne narody też otrzymały dziedzictwa od Boga.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Słowa Zwierzchności ku Sprawiedliwości;
– Postawa Wobec Walki i Wojny;
– Uświęcenie Nieświętego;
– Przymierza Boga z Narodami.

Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.

2. Ustanowienia Boga w Parszy Debarim

Tradycja judaizmu z parszy Debarim wywodzi 2 z 613 Przykazań,
które regulują zasady postępowania sędziów w rozstrzyganiu sporów.

2.1 (635) Powoływanie Kompetentnych Mężczyzn na Zwierzchników

„Weźcie dla_was mężów mądrych i_rozumnych i_doświadczonych
dla_plemion_waszych i_postawię_ich na_głowy_wam.”

Ilościowe ustanowienie hierarchii nadzorców było już podane w parszy Jitro,
jednak tutaj podana jest inna część wymagań określająca ich kompetencje,
powiem oprócz bogobojności i uczciwości powinni być też przygotowani,
żeby rozumieć przedmioty sporów i umieć je właściwie rozstrzygać
w oparciu do doświadczenie i znajomość problemów.

2.2 (636) Nakaz Jednakowego Wysłuchania Wszystkich Stron Sporu

„I_nakazałem tym sędziom_waszym w_czasie tym_oto mówiąc:
’Wysłuchujcie między braćmi_waszymi i_sądźcie sprawiedliwie
między mężem i_między bratem_jego i_między przybyszem_jego...'”

Przy rozstrzyganiu sporu sądowego trzeba poznać prawdę o sytuacji,
dlatego konieczne jest zapoznanie się ze stanowiskiem wszystkich stron,
także tych, którzy nie mają racji, oskarżają fałszywie i dążą do niesprawiedliwości,
bo może to pomóc określić ich problem i umożliwić jego rozwiązanie
lub dostarczyć mocnych dowodów potwierdzających ich winę.

Członek Ludu Boga nie ma być uważany za wiarygodniejszego ani traktowany lepiej,
ale sprawiedliwy wyrok ma być wydany zgodnie z ustaloną w sprawie prawdą,
dlatego obcego trzeba wysłuchać i zbadać jego świadectwa tak samo jak swojego
i dopiero w rozstrzygnięciu zdecydować kto jest wiernym, a kto grzesznikiem,
co nie zależy od pochodzenia ani tożsamości, ale od czynów i słów tych osób.

2.3 (637) Sędziowie Muszą Znać i Stosować Procedury (Tarjag 410)

„I_nakazałem tym sędziom_waszym w_czasie tym_oto mówiąc:
’Wysłuchujcie między braćmi_waszymi i_sądźcie sprawiedliwie
między mężem i_między bratem_jego i_między przybyszem_jego;
nie_[bądźcie] stronniczy obliczom w_sądzie,
tak_małego jak_wielkiego wysłuchajcie,
nie bójcie_(się) z_oblicza męża, bo ten_Wyrok od_Boga to,
a_tę_sprawę, która (za)_trudna z_was, przedkładajcie mnie i_wysłucham_ją.'”

Tradycja judaizmu jako 1 Przykazanie uznaje całość myśli o tym
jakie wymagania sędziowie mają spełniać podczas prowadzenia spraw
i podkreśla konieczność doskonałej znajomości Tory, a nie innych dziedzin;
więc np. doświadczony rolnik, hodowca bydła czy kupiec nie powinien sądzić
jeśli nie posiada biegłości w zakresie Prawa i procedur sądowych.

2.4 (638) Sędzia Ma Nie Być Stronniczy Ani Obawiać Się Stron Sporu (Tarjag 411)

„Nie_[bądźcie] stronniczy obliczom w_sądzie,
tak_małego jak_wielkiego wysłuchajcie,
nie bójcie_(się) z_oblicza męża, bo ten_Wyrok od_Boga to,
a_tę_sprawę, która (za)_trudna z_was, przedkładajcie mnie i_wysłucham_ją.'”

Tradycja judaizmu w wykładni tego Przykazania skupia się na tym,
żeby sędzia nie obawiał się przestępcy, który mógłby skrzywdzić za niekorzystny wyrok,
a więc, żeby sędzia nie ulegał groźbom i nie został zastraszony agresją strony sporu;
jednak wielkość może mieć też inne formy, np. bogaty może próbować przekupić
i na podstawie tego samego Ustanowienia nie można skorumpować się nagrodą;
a ważne jest też nie uleganie w drugą stronę aby ulitować się nad słabym czy ubogim,
który także ma być osądzony sprawiedliwie, a może dostać pomoc poza wyrokiem.

2.5 (639) Bóg Dał Ziemię Edom w Dziedzictwo Potomkom Aszawa (Ezawa)

„Nie_prowokujcie ich,
bo nie dam dla_was z_ziemi_ich nawet z_zakrytego stopą_nogi,
bo (na)_własność dla_Aszawa dałem tę Górę Szair”

Naród Iszraela dostał w dziedzictwo swoją ziemię i ma nie zdobywać innej,
aby zapewnić pokój z sąsiadami Bóg zabrania atakowania i podbijania ich.

To i kolejne Ustanowienia powinny być dla Iszraela szczególnie ważne,
ponieważ świadczą i pozwalają zrozumieć, że Bóg dba także o inne narody,
z którymi trzeba żyć w zgodzie, a nie uznawać je za wzgardzone.

2.6 (640) Bóg Dał Ziemię Moab Potomkom Syna Lota

„I_powiedział יהוה [Bóg] do_mnie:
’Nie napadaj tego Moabu i_nie prowokuj przeciw_nim wojny,
bo nie dam dla_ciebie z_ziemi_jego (na)_własność,
bo dla_synów Lota dałem ten Ar (na)_własność.'”

Naród Iszraela dostał w dziedzictwo swoją ziemię i ma nie zdobywać innej,
aby zapewnić pokój z sąsiadami Bóg zabrania atakowania i podbijania ich.

2.7 (641) Bóg Dał Ziemię Amon Potomkom Syna Lota

„I_zbliżając_(się) naprzeciw synów Amona
nie prowokuj_ich i_nie wszczynaj_wojny z_nimi,
bo nie dam z_ziemi synów Amona dla_ciebie (w)_posiadanie,
bo synom Lota dałem_ją (w)_posiadanie.”

Naród Iszraela dostał w dziedzictwo swoją ziemię i ma nie zdobywać innej,
aby zapewnić pokój z sąsiadami Bóg zabrania atakowania i podbijania ich.

Chwała Bogu!