Podział i Porządek Służby Bogu
Komentarz do parszy „Tecawa(h)” (części „Rozkażesz”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 27,20-30,10; Ez 43,10-27; Hbr 13,10-17.
Podział obowiązków namszczonych kohenów i innych ludzi.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– oliwa jako wzór wspólnej służby ludu i kohenów.
– szaty kohenów jako wzór właściwego ubioru;
– symbolika elementów szat kohenów;
– obietnice, historia i tradycje o szatach kohenów;
– służba kadzenia, modlitwy i rola kohenów;
– tron Boga i zasiadanie przez ludzi przy Bogu;
– Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy Tecawa(h).
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Szaty Świętości.
– Szata Obietnicy;
– Służba Kadzenia w Świętości;
– Tron Boga w Świątyni.
– Ustanowienia Boga w Parszy Tecawa(h).
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Podział i Porządek Służby Bogu
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 27,20:
ואתּה תּצוּה את בּני ישׂראל”
ויקחוּ אליך שׁמן זית זך כּתית
„למּאור להעלת נר תּמיד
i_wezmą dla_ciebie oliwę (z)_oliwek czystą, wytłoczoną,
do_świecznika, do_podtrzymywania światła ustawicznie.”
Jak zostało już o tym wspomniane w uzupełnieniu do poprzedniego czytania,
we fragmencie rozpoczynającym parszę na ten tydzień i kończący go Szabat
Bóg dał Przykazanie nakazujące, żeby przynosić do Świątyni i oddawać oliwę;
ale tekst nie określa i nie podaje przy tym kto, kiedy i ile ma jej dawać,
choć potrzeby w tym zakresie z pewnością były regularne i wiadome;
zatem nie była to sprawa do dowolnego wykonywania lub nie wykonywania,
ale musiało być o tym wtedy jasne zarządzenie, którego nie zapisano w Torze
tak jak co do dostarczania kadzidła, zwierząt, mąki i wina na oddania (ofiary),
co też było potrzebne codziennie, ale nie od każdego w każdym dniu…
Wyrażenie nakazu o tym w formie ogólnej i do wszystkich sprawia,
że z jednej strony każdy może, ale z drugiej nikt nie czuje, że to on musi,
więc zwykle niestety skutkuje tym, że nikt nie podejmuje się wykonania;
dlatego w praktyce konieczne jest wyznaczenie osoby odpowiedzialnej,
która nie tyle ma samodzielnie wykonać wszystko, co raczej to nadzorować
i przydzielić innym terminy oraz wyegzekwować spełnienie obowiązków,
jak też w praktyce zostało to zrealizowane zgodnie z proroctwem,
jakie zostało w tej sprawie dane w Ez 45,16-17:
Ez 45,16-17:
כּל העם הארץ יהיוּ אל התּרוּמה הזּאת לנּשׂיא בּישׂראל”
ועל הנּשׂיא יהיה העולות והמּנחה
והנּסך בּחגּים וּבחדשׁים וּבשּׁבּתות
בּכל מועדי בּית ישׂראל
הוּא יעשׂה את החטּאת ואת המּנחה ואת העולה ואת השּׁלמים
„לכפּר בּעד בּית ישׂראל
i_na tym_księciu będzie_[obowiązek] tych_[oddań]_wstępujących, i_tych_[oddań]_pokarmowych,
i_tych_[oddań]_płynnych, i_w_święta, i_w_nowie, i_w_Szabaty,
w_każdy czas_[wyznaczony] Domu Iszraela,
on uczyni oto te_zagrzeszne i_oto te_pokarmowe i_oto te_wstępujące i_oto te_zarzynane
aby_przebłagać za Dom Iszraela.”
Choć proroctwo to jest o ponad 900 lat późniejsze niż Tora(h)
i może być interpretowane jako zapowiedź nowego porządku w tej sprawie;
to jego treść może być też oparta na właściwej wcześniejszej praktyce,
np. przynoszeniu oliwy do Moszego (Mojżesza) nim trafiała do kohenów
i przypominać jak to spełniano na początku i jak należy robić to dobrze,
bo w międzyczasie zdarzyło się odstępstwo i zostało to zapomniane.
Choć brak konkretnej regulacji w samej Torze może sprawiać,
że ktoś powie „to nie jest Prawo Boga, ale tylko ludzka tradycja”;
to trzeba dostrzegać i rozumieć, że Prawo musi być jakoś wykonane,
a do sprawnego i skutecznego działania potrzebne jest zorganizowanie,
dlatego powierzenie zarządzania tą sprawą jednej wybranej osobie
jest nie tylko zgodne z Torą, ale potrzebne do spełniania Tory,
która wymaga wdrożenia sposobu realizacji podanych wymagań.
Pozostawienie przez Boga pewnych spraw w Torze
otwartymi do rozważenia i zrozumienia przez ludzi wskazuje;
że Pismo jest skierowane do myślących i rozsądnych czytelników,
którzy nie będą się naiwnie i fanatycznie ograniczać do prostych haseł
ani twierdzić, że nie może być niczego, co nie jest wprost podane;
ale będą zdolni do szukania i otwarci na przyjmowanie rozwiązań,
które powstaną w odpowiedzi na rozpoznane faktyczne potrzeby
i po rzetelnym sprawdzeniu zostaną uznane za zgodne z Prawem.
Rozróżnienie pomiędzy służbą ogółu ludu i kohenów (kapłanów),
którzy nie mieli produkować ani przynosić, a przyjmować i używać oliwę
i których szatom i wyświęceniu poświęcona jest niemal cała reszta tej parszy;
jest bardzo ważną i potrzebną częścią porządku ustanowionego przez Boga,
który rozdziela różne i wymagające zupełnie innych kompetencji obowiązki,
ale przy tym nie czyni nikogo mniej ważnym ani mniej potrzebnym,
bo bez przynoszących oliwę koheni nie mogliby spełnić swej funkcji.
Jeśli nie spełnia się warunków określonych przez samego Boga,
to nikt nie powinien mieć postawy „koniecznie muszę być kohenem”,
nikt nie powinien uważać się za kohena, tylko dlatego, że jakoś służy;
bo nie-koheni też służą i zadania wszystkich są potrzebne i ważne,
a także wiążą się z nimi odpowiednie dla nich odpowiedzialności
i mylne przypisanie sobie niewłaściwej lub zbyt wielkiej dla siebie
może doprowadzić do upadku zamiast oczekiwanego uświęcenia…
Choć koheni wykonują przed Bogiem służbę dla innych ludzi,
to jednak służba kohenów jest w znacznym stopniu indywidualna,
bo spełniana na dziedzińcu i w Świątyni, gdzie inni nie mają wstępu;
dlatego kohen musi wziąć to, z czym przyszli inni i wnieść to przed Boga,
wejść w tę przestrzeń, gdzie wszystko dzieje się tylko między Bogiem i nim;
a następnie to, co uzyskał od Boga wynieść na zewnątrz i dać ludziom;
czego niestety w żaden sposób nie spełni ktoś, kto ciągle jest z innymi
i nawet jeśli służy tak bardzo gorliwie, to może dawać tylko to, co już ma,
bo nie poświęca się tej części służby, która ma przynieść mu więcej…
Kohenem nie zostaje kto sam zechce, ale tylko określeni i wybrani przez Boga;
służby kohena nie podejmuje się gdy się poczuje, ale po wdrożeniu i wyświęceniu
i nie spełnia się jej wedle własnego uznania, ale ściśle według nakazanego porządku,
a dwaj synowie Aharona zostali zabici przez Boga za czynienie jej po swojemu;
dlatego uznanie porządku i dyscyplina w jego spełnianiu są bardzo ważne,
a pycha prowadząca do sprzeciwu może być groźna i surowo ukarana.
Każdy człowiek potrzebuje uznawać swoją funkcję w społeczności
i rozpoznawać właściwą sobie służbę do spełniania lub nie spełniania
w zależności od tego czy jest namaszczonym kohem czy nie-kohenem,
w związku z czym ma odpowiednio różne obowiązki i odpowiedzialności,
w których trzeba podporządkować się zwierzchności Boga
i wybranego do pełnienia roli „księcia” w danym czasie…
Chwała Bogu!