Prawa Oddań i Mesjasz
Komentarz do parszy „Caw” (części „Rozkaz”):
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 6,1/8-8,36; Jr 7,21-8,3; 9,22-23; Hbr 8,1-6.
Prawa oddań (ofiar) i wyświęcenie kohenów wobec służby Mesjasza.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tych czytań inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Rodzaje, warunki i sposoby postępowania z oddaniami;
– Wpływ służby Mesjasza na porządek oddań (ofiar);
– Wierność Prawu i właściwa równowaga w służbie;
– Dziękczynienie za poświęcenie Mesjasza w Pesach;
– Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy Caw.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Rozkaz Przymierza;
– Oddania – Rodzaje i Warunki;
– Ogień Trawiący Dobrze i w Nadmiarze;
– Zbawienie i Wspomnienie;
– Ustanowienia Boga w Parszy Caw.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Prawa Oddań i Mesjasz
2.1. Zakaz Spożywania Tłuszczu
Choć było to już tematem rozważania przy poprzedniej parszy,
biblijny zakaz spożywania tłuszczu jest tematem na tyle ważnym i mało znanym,
że potrzebne jest wspomnienie o tym ponownie i utrwalenie wiedzy o tym
przy okazji tego, że w tej parzy jest on dokładniej wyjaśniony:
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 3,17:
חקּת עולם לדרתיכם בּכל מושׁבתיכם”
„כּל חלב וכל דּם לא תאכלוּ
żadnych (płatów)_tłuszczu i_żadnej krwi nie (będziecie)_spożywać.”
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 7,22-27:
וידבּר יהוה אל משׁה לּאמר”
דּבּר אל בּני ישׂראל לאמר
כּל חלב שׁור וכשׂב ועז לא תאכלוּ
וחלב נבלה וחלב טרפה
עשׂה לכל מלאכה ואכל לא תאכלהוּ
כּי כּל אכל חלב מן הבּהמה אשׁר יקריב
ממּנּה אשּׁה ליהוה
ונכרתה הנּפשׁ האכלת מעמּיה
וכל דּם לא תאכלוּ בּכל מושׁבתיכם
לעוף ולבּהמה
כּל נפשׁ אשׁר תּאכל כּל דּם
„ונכרתה הנּפשׁ ההוא מעמּיה
’Słowo do synów Iszraela aby_powiedzieć:
Żadnego tłuszczu woła, ani_owcy ani_kozy nie zjesz,
a_tłuszcz padłego_(zwierzęcia) i_tłuszcz rozszarpanego_(zwierzęcia)
używany_(może_być) do_każdej pracy, ale_jeść nie będziecie_go;
bo każdy jedzący tłuszcz z_bydła, (z)_którego (można)_przybliżyć
z_niego (na)_ogniowe_[oddanie] dla_יהוה [Boga],
i_wycięta ta_dusza, ta_jedząca, z_ludu_swego.
I_żadnej krwi nie zjecie we_wszystkich siedzibach_waszych
z_ptactwa ani_z_bydła,
Każda dusza, która spożyje jakąś krew,
to_wycięta_[będzie] ta_dusza, ta_oto, z_ludu_swego.'”
Pisma Apostolskie nie wspominają zakazu spożywania tłuszczu;
a ponieważ jest on podany razem z Przykazaniami dotyczącymi oddań,
które są przez „chrześcijan” błędnie uważane za zniesione i zbędne;
to inaczej niż zakaz spożywania krwi pozostaje on słabo znany,
a nawet gdy się o nim wie, to bywa marginalizowany i omijany…
Zakaz ten nie dotyczy tylko zwierząt, które zostały złożone na ołtarzu,
bo co do nich byłby zbędny, bo ich spalony tłuszcz nie byłby dostępny;
on dotyczy szerzej zwierząt, które mogłyby być poświęcone Bogu,
czyli po prostu zwierząt czystych, których mięso można jeść
(bo niekoszerne są zakazane całkowicie, nie tylko ta szczególna część),
niezależnie od tego w jakich okolicznościach i w jaki sposób umarły,
bo wprost mówi też o padłych i rozszarpanych – bez udziału ludzi,
których tłuszcz może być wykorzystany inaczej niż jako pokarm,
ale mimo braku oddania (ofiary) nie może być spożywany.
Wykładnia w tradycji judaizmu ogranicza ten zakaz
tylko do tłuszczu koszernych zwierząt lądowych (ssaków),
które są wskazane jako przykłady w wersji zapisanej w tej parszy;
tak samo jak zakaz spożywania krwi ogranicza do bydła i ptaków,
czyli pozwala spożywać krew ryb oraz tłuszcz ryb i ptaków
mimo tego, że w innych miejscach w Torze forma jest ogólna
i zakazuje spożywania każdej krwi i każdego tłuszczu.
Czy rozsądne jest ufać tej wątpliwej wykładni rabinów na tyle,
żeby „dać za to własną głowę” – zaryzykować swoje życie wieczne?
Czy spożywanie tłuszczu pozyskanego z ciał zwierząt jest potrzebne?
Powstrzymując się od tego całkowicie nic się nie traci,
bo wciąż dozwolone pozostają tłuszcze zwierzęce w innej formie:
zwarte w mleku, w jajach i pozostające wewnątrz pieczonego mięsa;
dlatego spożywanie oddzielonego tłuszczu to tylko zbędne ryzyko
i wyraz tego, że cielesna pożądliwość jest silniejsza od posłuszeństwa Bogu,
dla którego nie chce się opanować i powstrzymać tego pragnienia
lub grzech popełniany nieświadomie w wyniku wprowadzenia w błąd…
2.2. Prawa Oddań na Ucztę – Zebach HaSzlamim
2.2.1. Pesach Zalicza się do Zebach HaSzlamim
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 7,11-21 mówi o oddaniach na ucztę,
przedstawiając np. Przykazania określające warunki ich spożywania;
wśród których warto zwrócić uwagę na kilka szczegółów:
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 7,15:
וּבשׂר זבח תּודת שׁלמיו”
בּיום קרבּנו יאכל
„לא ינּיח ממּנּוּ עד בּקר
w_dobie (po)_oddaniu_jego zjedzone_(będzie);
nie zostawisz z_niego aż ranek.”
Określony w Torze czas spożywania „zebach todot szlamin”
czyli „oddania_zarzynanego dziękczynnego społecznego”
jest taki sam jak oddania Pesach, co nie jest przypadkiem,
ale pokazuje, że Pesach to szczególny przykład oddania,
które zalicza się właśnie do tej ich szerszej kategorii;
czego ważnym i pewnym świadectwem jest 2Krn 35,
które jest ważnym źródłem i wzorem dotyczącym Pesach,
w tym zarówno zrozumienia jak i praktykowania:
2Krn 35,11-12:
ויּשׁחטוּ הפּסח ויּזרקוּ הכּהנים מיּדם”
והלויּם מפשׁיטים ויּסירוּ העלה
לתתּם למפלגּות לבית־אבות לבני העם
„להקריב ליהוה כּכּתוּב בּספר משׁה וכן לבּקר
a_ci_lewici obdzierali_ze_skóry i_odkładali to_wstępujące_[oddanie],
dla_dania_go od_grup, od_domów ojców, od_synów tego_narodu,
aby_przynieść dla_יהוה [Boga] jak_napisane w_Zwoju Moszego, i_tak dla_wołów.„
W żadnym z miejsc w Torze, które opisują konkretnie oddanie Pesach
nie ma mowy o oddzielaniu oddań wstępujących ani obdzieraniu ze skóry;
a błędnie przetłumaczone i rozszerzone Szemot/2Moj/Exodos/Wj 12,9
mówiące o pieczeniu „(z)_głową_jego, z_nogami_jego i_z wnętrznościami_jego„,
niewłaściwe sugeruje nawet wbrew historycznej praktyce „pieczenie w_całości„,
a zatem zakaz tego, co zostało uczynione „jak_napisane w_Zwoju Moszego„
i czego źródło musi być w związku z tym zapisane i rozpoznane w Torze.
Jeśli koheni i lewici służący podczas Pesach w czasach króla Jaszijahu (Jozjasza)
uznawali, że z oddania Pesach trzeba według Tory oddzielić oddania wstępujące
(na które trzeba przeznaczyć cały tłuszcz z ogona i okrywający wnętrzności,
czyli takie części, których Szemot/2Moj/Exodos/Wj 12,9 nie zakazuje oddzielić),
to musieli to odczytać z Praw oddań społecznych – zebach haszlamim
(a konkretnie Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 3,3-5.9-11.14-16 w poprzedniej parszy)
do których jako ich szczególny przykład zakwalifikowali oddanie Pesach,
bo tylko na tej podstawie mogliby postąpić w taki sposób.
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 1,6:
וְהִפְשִׁיט אֶת הָעֹלָה”
„וְנִתַּח אֹתָהּ לִנְתָחֶיהָ
i_podzieli ją na_części.”
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 7,8:
והכּהן המּקריב את עלת אישׁ”
„עור העלה אשׁר הקריב לכּהן לו יהיה„
skóra tego_[oddania]_wstępującego, które złożył, dla_kohena, dla_niego (należeć)_będzie.”
Obdzieranie ze skóry występuje w Torze w Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 1,6; 7,8;
gdzie dotyczy oddań wstępujących (błędnie nazywanych „całopalnymi”),
na które przeznacza się np. określone części z oddań społecznych,
ale też zwierzęta, z których trzeba usunąć nieczystości i właśnie skórę,
dlatego właściwie nic nie jest spalane dla Boga na ołtarzu „w całości”
i dobrze byłoby przestać posługiwać się błędną i mylącą nazwą.
Gdyby oddania Pesach nie zakwalifikować jako zebach todot szlamin,
to nie byłoby wiadomo jak postąpić z zakazanym tłuszczem jagnięcia
i byłyby możliwe różne praktyki nie wskazane jednoznacznie w Prawie:
– czy pozostawić go do wytopienia przy pieczeniu mięsa lub spożycia?
– czy oddzielić go do oddania na ołtarzu?
– czy oddzielić go do spalenia jako nieczystości poza obozem?
– czy zakopać go w ziemi jak krew z uboju rytualnego poza Świątynią?
Co stwarzałoby poważne ryzyko naruszeń Tory i profanacji Pesach
i nie można by spożywać go z rodziną sąsiadów mających inny zwyczaj,
bo wzajemnie zarzucano by sobie śmiertelny grzech w tym zakresie.
Właściwy sposób postępowania z tłuszczem baranków Pesach
musi być jednoznacznie i pewnie określony w Prawie, w Torze,
a tak jest tylko przy ich zaliczaniu do zebach haszlamim.
2.2.2. Zabijanie Baranków Pesach z Chamecem
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 7,13:
על חלּת לחם חמץ יקריב”
„קרבּנו על זבח תּודת שׁלמיו
(jako)_oddanie_swoje przy zarzynanym dziękczynnym, społecznym_swoim.”
Uznanie, że Pesach jest oddaniem zarzynanym dziękczynnym społecznym
wiąże się z pewną trudnością, bo oznacza, że trzeba je składać z chamecem;
ale okazuje się, że to nie tworzy, a raczej rozwiązuje poważny problem,
bo gdyby wciąż jeszcze uznawać lub choćby dopuszczać błędny pogląd,
że Święto Przaśników miałoby się zaczynać nocą na początku 14. Abib
i baranki Pesach miałyby być oddawane w nocy na początku 14. Abib,
to Prawa Przaśników jako obowiązujące rzadziej i bardziej szczególne,
a zatem jako ustanawiające wyjątki ważniejsze od ogólnych Praw Oddań
nie pozwalałyby składającemu posiadać, a kohenowi przyjąć chamecu,
więc uczyniłyby przechowanie baranka do 14. Abib i oddanie wtedy
zupełnie niemożliwym w wyniku wykluczających się wymagań;
zatem Prawo to ostatecznie rozstrzyga i pewnie dowodzi,
że według słów zapisanych w Szemot/2Moj/Exodos/Wj 12,18
Święto Przaśników zaczyna się w wieczór kończący 14. Abib.
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 2,11:
כּל המּנחה אשׁר תּקריבוּ ליהוה”
לא תעשׂה חמץ כּי כל שׂאר וכל דּבשׁ
„לא תקטירוּ ממּנּוּ אשּׁה ליהוה
nie (będzie)_zrobione (z)_chamecu, bo żaden zakwas i_żaden miód
nie (będą)_spalane z_niego (na)_ogniowe dla_יהוה [Boga].”
Oczywiście Tora(h) zabrania składać na ołtarzu oddanie z chamecu
i w tym przypadku nie chodzi o to, że ten chamec miałby być spalany,
bo chleby mają być zapłatą dla kohena składającego oddanie,
który jednak nie byłby w stanie zjeść wszystkich przed świętem,
a powinien ułamać i skosztować z każdego aby go symbolicznie przyjąć,
po czym całą resztę spalić przed początkiem Święta Przaśników.
Choć nie jest to sprzeczne z tym, że każdy inny chamec usuwano wcześniej,
to pokazuje, że jakiś jednak był zachowywany niemal do ostatniej chwili;
co także może pełnić ważną rytualną i symboliczną funkcję,
bo jak np. tuż przed rozpoczęciem zakazów Szabatu rozpala się ogień,
co ma zapewnić światło w nocy i przypomina, że więcej tego nie można;
tak chamec spalany obok oddania Pesach może mieć praktyczne znaczenie
jako obrzęd kończący jego dozwolenie i rozpoczynający Święto Przaśników.
2.2.3. Święto Przaśników Bez Oddań na Ucztę
Choć zebach haszlamim ma jeszcze 2 inne rodzaje: ślubowane i dobrowolne,
to poza dłuższym o dzień czasem, w którym one mogą być spożywane,
Tora(h) nie podaje ich innych Praw, więc nie różnią się one od dziękczynnego,
które jako najważniejsze z nich zostało opisane jako pierwsze wraz z warunkami.
Oznacza to, że inne rodzaje tych oddań składa się z tymi samymi dodatkami.
Obowiązek dodania chamecu do zebach haszlamim oznacza,
że ten rodzaj oddania nie może być składany podczas Święta Przaśników
(w pierwszym terminie, więc nie dotyczy to sytuacji z 2Krn 30,15-27 (22),
gdy uczyniono święto na wzór Przaśników, ale nie mające jego rygorów),
bo gdy obowiązuje zakaz posiadania chamecu, nie da się go darować.
Ponieważ Bóg pozwolił na rytualny ubój poza Świątynią i spożywanie mięsa
tylko „jeśli daleko od_ciebie to_Miejsce, które wybierze יהוה, Bóg_twój”,
więc składanie oddania z każdej sztuki bydła byłoby bardzo kłopotliwe
(jak o tym w Torze mówi Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 12,21);
przy Świątyni, a zatem w Jeruszalaim i wielu okolicznych miejscowościach
nie można zarzynać zwierząt do spożycia inaczej niż przyprowadzając oddanie;
zatem od 2. Dnia Przaśników przy Świątyni nie można było jeść mięsa,
bo wszystkie oddania złożone 14. Abib były już wtedy przeterminowane.
Jest to ważna sprawa też w kontekście Debaim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 16,3,
gdzie maca(h) jest nazwana „chlebem niedostatku” lub wymownej „chlebem nędzy”,
co też wskazuje, że jest to istotny aspekt doświadczenia, jakie ma nam dawać,
którego nie powinna tłumić obfitość innych pokarmów przez wszystkie dni święta,
ale oprócz rozpoczęcia warto przeżywać je skromnie i bardziej duchowo…
Święto Przaśników wymaga, żeby 7 dni nie spożywać chamecu i spożywać macę,
ale o ile formalnie można spełnić to spożywając w tym czasie małe ilości macy
i nie posiadając ani nie jedząc innych produktów z 5 zbóż połączonych z wodą,
to (choć niezakazane) tworzenie sobie i używanie „zamienników chamecu”,
które w praktyce nie różnią się znacząco od pulchnych ciast na zakwasie,
upieczonych np. z mąki z ryżu, kukurydzy lub innych jej rodzajów
pozbawia ważnego doświadczenia i mocno spłyca głębię święta.
2.3. Zakaz Spożywania Przebłagania za Grzech Społeczności
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 6,23/30 (ostatni w tym rozdziale):
וכל חטּאת”
אשׁר יוּבא מדּמהּ אל אהל מועד
„לכפּר בּקּדשׁ לא תאכל בּאשׁ תּשּׂרף
(z)_którego przynosi_(się) z_krwi_jego do Namiotu Wyznaczonych_Czasów
aby_przebłagać w_Świętym, nie spożyjecie, w_ogniu spalone_(będzie).”
Oddania za grzech nie są powszechnie ani dobrze znane w „chrześcijaństwie”,
bo poza składanym w Jom HaKipurim, do którego nawiązuje List do Hebrajczyków
i którym z powodu błędnego tłumaczenia o rzekomej „ofierze dla Azazela”
(właściwie chodzi o „wysłanie” żywego kozła, aby zabrał złożone na nim grzechy)
da się szkalować Torę i judaizm insynuacjami o wymaganym bałwochwalstwie;
jest to temat uważany za przedawniony, zbędny i całkowicie pomijany,
dlatego mało kto ma świadomość jakie istnieją rodzaje oddań chatat,
których dotyczy zakaz spożywania i nakaz spalenia w ogniu…
Oprócz wspomnianego już szczególnego oddania w Jom HaKipurim,
z którego krwią Kohen HaGadol wchodził raz w roku do Świętego Świętych,
w każde z corocznych biblijnych świąt Boga składano nakazane przebłaganie,
z którego spełniający je (zwykły) kohen kropił w Miejscu Świętym:
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,22.24.30; 29,5.11.16.19.22.25.28.31.34.38;
a Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 4,13-21 opisuje też składane w razie grzechu,
która został popełniony przez społeczność np. z powodu niezrozumienia Prawa:
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 4,13.16-17.20-21:
ואם כל עדת ישראל ישגו”
ונעלם דבר מעיני הקהל
ועשו אחת מכל מצות יהוה
אשר לא תעשינה ואשמו
(…)
והביא הכהן המשיח
מדם הפר אל אהל מועד
וטבל הכהן אצבעו מן הדם
והזה שבע פעמים לפני יהוה
את פני הפרכת
(…)
ועשה לפר כאשר עשה
לפר החטאת
כן יעשה לו וכפר עלהם הכהן
ונסלח להם
והוציא את הפר אל מחוץ למחנה
ושרף אתו כאשר שרף את הפר הראשון
„חטאת הקהל הוא
i_(będzie)_ukrytą sprawa przed_oczami zgromadzenia
i_uczynią (przeciw)_jednemu ze_wszystkich Przykazań יהוה [Boga],
czego nie (powinni)_czynić i_(będą)_winni,
i_(stanie_się)_znany ten_grzech, którym zgrzeszyli przez_niego
i_złoży to_zgromadzenie cielca syna bydła za_grzech
i_przyprowadzą go przed Namiot Spotkania.
(…)
I_przyniesie ten_kohen ten_maszijach
z_krwi cielca do Namiotu Wyznaczonych_Czasów
i_zanurzy ten_kohen palec_swój z tej_krwi
i_pokropi siedem razy przed_obliczem יהוה [Boga]
(przed)_tym obliczem tej_zasłony.
(…)
I_uczyni z_cielcem tak_jak uczynił z_cielcem
na_[oddanie_za]_grzech [swój],
tak uczyni z_nim i_przebłaga za_nich ten_kohen
i_odpuszczony_zostanie_(grzech) ich
i_wyniesie tego cielca na zewnątrz od_obozu
i_spali go tak_jak spalił tego cielca tego_pierwszego.
[Oddanie_za]_grzech tego_zgromadzenia to_(jest).”
Tekst wyraźnie mówi o tym, że przy oddaniu za grzech społeczności
przynosi się krew, którą kropi się we wnętrzu Namiotu Wyznaczonych Czasów,
zaś mięso zwierzęcia ma być wyniesione poza obóz i spalone w ogniu.
Ogólnie w tym rozdziale Tora(h) rozróżnia 4 kategorie oddań za grzech:
– za grzech kohena (Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 4,3-12);
– za grzech społeczności (Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 4,13-21);
– za grzech księcia (Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 4,22-26);
– za grzech człowieka z ludu (Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 4,27-35).
Które można jeszcze zgrupować na obejmujące i nieobejmujące kohena:
– gdy oddanie obejmuje kohena, to nikt nie może go spożywać, ma być spalone;
– gdy oddanie nie obejmuje kohena, to ma je spożyć ten kohen, który je składa;
co też oznacza, że nikt nie spożywa przebłagania za samego siebie.
Hbr 13,9-13:
„διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε·
καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν,
οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατοῦντες.
Ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες.
ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζώων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας
εἰς τὰ ἅγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως,
τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς.
διὸ καὶ Ἰησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν,
ἔξω τῆς πύλης ἔπαθεν.
τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς,
τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες·”
dobre bowiem łaską [powinno]_być_utwierdzane to serce
nie pokarmami, w których nie odnieśli_korzyści ci postępujący.
Mamy ołtarz, z którego zjeść nie mają władzy ci temu Namiotowi służący,
których bowiem jest_wnoszona zwierząt ta krew za grzech
do tego Świętego przez tego kohena_hagadol
tych te ciała są_spalane poza tym obozem.
Dlatego i Jeszua aby uświęcił przez tą własną krew ten lud
poza tymi bramami wycierpiał,
zatem wychodzilibyśmy do niego poza ten obóz
tę zniewagę jego niosąc.”
W Liście do Hebrajczyków napisano, że Jeszua umarł aby uświęcić lud swą krwią
i porównano jego oddanie do takiego, którego nie mogą spożywać nawet koheni;
więc według apostolskiego zrozumienia i Biblii przebłagania za nas się nie spożywa,
oddania dotyczącego grzechów wielu osób bezwarunkowo jeść nie można;
bo zalicza się ono do kategorii, która jest całkiem zakazana do spożycia.
Trzeba zatem w oparciu o te i wcześniej omówione fakty rozumieć,
że spożywając Pesach nie spożywa się z faktycznego przebłagania,
które nie musi ani nawet nie może być powtarzane co rok (Hbr 9,25),
bo to zostało złożone tylko raz około 2000 lat temu (Hbr 9,28; 7,27);
ale spożywa się upamiętnienie i dziękczynienie za dokonane dzieło,
zgodnie z kategorią, do której Pesach zalicza się w Torze i Tanakhu;
czego rozróżnienie jest bardzo ważne, bo od tego zależą skutki obrzędu,
bo spożycie oddania z niewłaściwą intencją nie tylko jest bezowocne,
ale jak spożywanie krwi lub tłuszczu może być śmiertelnym grzechem
i doprowadzić do stanu całkiem przeciwnego niż oczekiwany;
dlatego trzeba „rozróżniać ciało Mesjasza” (1Kor 11,27-29):
mieć zrozumienie co i dlaczego właściwie się czyni.
2.4. Wyświęcenie Kohena
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 8,33-9,1a:
וּמפּתח אהל מועד לא תצאוּ”
שׁבעת ימים עד יום מלאת ימי מלּאיכם
כּי שׁבעת ימים ימלּא את ידכם
כּאשׁר עשׂה בּיּום הזּה צוּה יהוה
לעשׂת לכפּר עליכם
וּפתח אהל מועד
תּשׁבוּ יומם ולילה שׁבעת ימים
וּשׁמרתּם את משׁמרת יהוה ולא תמוּתוּ
כּי כן צוּיתי
ויּעשׂ אהרן וּבניו את כּל הדּברים
אשׁר צוּה יהוה בּיד משׁה
„ויהי בּיּום השּׁמיני
siedem dni aż_do dnia spełnienia dni wyświęcenia_waszego,
bo siedem dni wyświęcał_(będzie) te ręce_wasze.
Tak_jak uczynił w_dniu tym, (jak)_nakazał יהוה [Bóg]
aby_czynić, aby_nakryć nad_wami.
I_(u)_wejścia Namiotu Wyznaczonych_Czasów
zamieszkacie dniami i_nocą siedem dni
i_strzec_(będziecie) tej straży יהוה [Boga] i_nie umrzecie,
bo tak rozkazano_mi.
I_uczynił Aharon i_synowie_jego oto wszystkie te_rzeczy,
które nakazał יהוה [Bóg] poprzez Moszego.
I_było w_dniu tym_ósmym…”
Wyświęcenie kohena według Tory trwa 7 dni i od 8. dnia zaczyna służyć innym;
a nikt nie czyni kohenem samego siebie (Hbr 5,4-5), ale trzeba być powołanym
i przejść procedurę namaszczenia, która została ustanowiona w Torze,
która jako całość jest określona jako „כפּר” („kapar”) – „nakrycie” / „przebłaganie”,
choć w jej skład wchodzą też inne elementy, nie tylko oczyszczenie z grzechów,
które w trakcie tej procedury ma oczyścić z siebie właśnie wyświęcany kohen,
ale spełniając to za wcześniejszy czas, kiedy jeszcze kohenem nie był,
co w tych dniach stanowi bardzo szczególną i wyjątkową sytuację,
a przy tym w tych 7 dni ani nie wchodzi jeszcze do wnętrza Przybytku
ani nie może pełnić służby dla kogokolwiek innego, tylko za siebie.
Kohenem Boga nie można zostać wedle własnego uznania
ani będąc nieprzygotowanym, nieznającym porządku służby;
ale trzeba wiedzieć co, jak i kiedy ma być spełniane,
żeby nie popełnić błędu jak 2 synowie Aharona…
Podczas gdy dosłowna, doczesna służba kohenów w ziemskiej Świątyni
jest służbą symboli, które przy pomocy zwierząt wskazują na Mesjasza;
Jeszua (Jezus) w duchowym sensie spełnił ukazywaną rzeczywistość,
z myślą o której ustanowiono całą symbolikę – żeby ją przedstawiała
i pouczała o tym, co raz miało stać się w sposób doskonały.
Chwała Bogu!