Słowa Pewnej Przyszłości

Czas czytania: 23 minut

Komentarz do parszy „WaJechi” (części „I_Żył”):
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,28-50,26;
1Krl 2,1-12; 1P 1,3-9.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

„I_żył Jakub w_Ziemi Micraim siedem i_dziesięć lat,
a_było dni Jakuba, lat życia jego
siedem lat i_czterdzieści i_sto lat.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,28)

Czytanie tego tygodnia rozpoczyna się od podania
długości życia Jakuba w Ziemi Micraim (Egiptach);
co jest istotną informacją jaką trzeba brać pod uwagę
rozważając wydarzenia, jakie są w niej omawiane,
szczególnie zaś wierność złożonym przysięgom,
a także relacje jego synów, braci Josefa…

1. Pochówki Jakuba i Josefa

„I_zbliżały_(się) dni Iszraela do_śmierci
i_zawołał do_syna_swego, do_Josefa i_rzekł do_niego:
'Jeśli zaś znalazłem łaskę w_oczach_twych,
połóż zaś rękę_swą pod biodro_me i_uczyń mi łaskę
i_wierność nie pogrzebania_mnie w Micraim,
i_gdy_spocznę z ojcami_mymi wyniesiesz_mnie
z_Micraim i_pogrzebiesz_mnie w_grobie_ich.’
I_rzekł [Josef]: 'Ja uczynię według_słów_twego.’
I_rzekł [Jakub]: 'Przysięgnij mi!’ I_przysiągł mu.
I_oddał pokłon [Bogu] Iszrael na_wezgłowiu łoża.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,29-31)

Choć słowa są zapisane po podaniu długości życia Jakuba
i podają, że czas jego życia zbliżał się do końca;
to jednak jego ojciec Icchak myślał o tym podobnie
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 27,1-4; 35,27-29)
na długo ponad 50 lat przed swoją faktyczną śmiercią
(jeszcze zanim wysłał Jakuba po żonę do Padan_Aram);
a także sam Jakub mówił o krótkości swego życia
już gdy przybył do Micraim i stanął przed faraonem
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 46,28-34; 47,7-10),
więc cały okres swego pobytu w tym obcym kraju
traktował jako wspomniane tu „dni bliskie śmierci”;
dziwnym byłoby też, gdyby opisane dalej wydarzenie:
przedstawienie Jakubowi wnuków, dwóch synów Josefa,
działo się wiele lat po jego przybyciu do Micraim,
a dorośli synowie Josefa siedzieli dziadkowi na kolanach
w chwili opisanej w Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 48,12:
Efraim i Menasza(h) mieliby 19-25 lat przy śmierci Jakuba
(na pewno 17 lat pobytu Jakuba w Micraim, 2 lata głodu
oraz maksymalnie do 6 lat dostatku po ich narodzeniu);
zaś znacznie wcześniej byli jeszcze małymi dziećmi,
dla których było to jeszcze naturalne i właściwe.

W rzeczywistości więc historia nie jest chronologiczna
i należy domniemywać, że wydarzyło się to wcześniej,
kiedy Jakub osłabł i uznał, że jego śmierć jest bliska
(najprawdopodobniej będąc dokładnie w takim stanie
przez praktycznie cały czas swego pobytu w Ziemi Micraim);
a już w chwili przybycia uważał za bardzo ważne to,
żeby zorganizować sobie pewny powrót do Ziemi Obiecanej,
czy to za swego życia, a gdyby nie zdążył, to po śmierci,
żeby choćby znaleźć się tam w rodzinnym grobie z przodkami;
więc zobowiązanie to Josef podjął lata przed śmiercią ojca
oraz pamiętał o nim i dotrzymał go gdy nadszedł czas,
spełnił to dane swemu ojcu słowo wiele lat później
pomimo długiego czas życia w całkiem innych realiach,
w innej kulturze, gdy cała jego rodzina była nawykła
do życia zorganizowanego i ułożonego w innym miejscu,
gdzie już nabyli majątki i zbudowali relacje;
więc sami o powrocie mogli nie myśleć…

„I_skończył Jakub rozkazywać tym synom_swym
i_złożył nogi_swe na łożu i_skonał
i_został_przyłączony do ludu_swego.
I_padł Josef na twarz ojca_swego
i_płakał nad_nim i_całował_go.
I_rozkazał Josef tym sługom_swym,
tym lekarzom zabalsamować tego ojca_swego
i_zabalsamowali lekarze tego Iszraela.
I_wypełniło_(się) dla_niego czterdzieści dni,
bo tak spełniły_(się) dni balsamowania
i_opłakiwali go Micrejczycy siedemdziesiąt dni.
I_przeminęły dni płaczu_po_nim
i_mówił Josef do domu farao(ha) mówiąc:
'Jeśli zaś znalazłem łaskę w_czach_waszych,
mówcie zaś w_uszy farao(ha) mówiąc:
Ojciec_mój zaprzysiągł_mnie mówiąc: Oto ja umieram,
w_grobie_moim, który wykopałem sobie w_Ziemi Kanaan, tam pogrzebiesz_mnie.
A_teraz pójdę zaś i_pogrzebię tego ojca_mego i_wrócę.’
I_powiedział farao(h):
’Idź i_pogrzeb tego ojca_twego, jak_zaś zaprzysiągł_ciebie.’
I_poszedł Josef pogrzebać tego ojca_swego
i_poszli z_nim wszyscy słudzy farao(ha),
starsi domu_jego i_wszyscy starsi Ziemi Micraim,
i_cały dom Josefa i_bracia_jego i_dom ojca_jego.
Tylko dzieci i_trzody_ich _bydło_ich pozostały w_ziemi Goszen.
I_poszedł z_nim także rydwan, także jeźdźcy
i_był obóz znaczny bardzo i_przybyli do Goren HaEtad,
które po_tamtej_stronie tego_Jardenu
i_lamentowali tam lamentowaniem wielkim i_znacznym bardzo;
i_czynił po_ojcu_swym żałobę siedem dni.
I_ujrzał mieszkaniec tej_ziemi – Kanaanejczyk tę żałobę w_Goren HaEtad
i_powiedzieli: żałoba ciężka to dla_Micrejczyków,
Dlatego nazwano_(miejsce) imieniem_jej Abel Micraim,
które po_tamtej_stronie tego_Jardenu.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 49,33-50,11)

Oprócz faktu, że Josef okazał wielki szacunek
i troskę o zmarłego ojca, którego ciało potraktowano
tak jak w Micraim postępowano ze zmarłymi władcami;
wywiązał się on z wcześniej złożonej ojcu przysięgi,
choć historia wskazuje, że sam nie był władny to uczynić,
ale musiał uzyskać zgodę faraona na opuszczenie kraju;
a wcześniej prosić jego dworzan o wstawienie się,
żeby z poparciem innych stało się to możliwe.

Zaskakujące jest jednak to, że wyprawy
z orszakiem pogrzebowym do Ziemi Kanaan
przyłączyło się wielu ważnych Micrejczyków…
Nie wiadomo, czy Jakub dał się tam czynami poznać
jako osoba obdarzona szczególnym błogosławieństwem,
ktoś niezwykle mądry i zaradny, jakim był u swego teścia;
bo historia jego pobytu w Micraim niczego nie opisuje,
tylko jedną rozmowę z faraonem, gdzie żali się na swe życie,
które miało być krótsze niż przodków i pełne utrapień
(na pewno zaś Josef zaopatrywał we wszystko swą rodzinę,
o czym jest napisane w Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,12);
czy uczyniono to tylko z szacunku dla jego syna Josefa…
Tak czy inaczej obcy lud zadał sobie wiele trudu,
żeby uczestniczyć w pochówku zgodnym z jego wolą…

Choć w praktyce lud Micraim znał tylko syna,
któremu zawdzięczał swoje ocalenie od głodu;
to ostatecznie uczcili oni także jego ojca,
któremu ten syn zawdzięczał to, kim był,
swoją pobożność, wierność, wytrwałość,
rzetelność, zdolności i błogosławieństwa…
Oby według tego wzoru stało się także tak,
że cała ludzkość ze względu na Mesjasza Jeszuę
zechce poznać i uczcić jego Ojca – Boga!

Ciekawe w tym wydarzeniu jest także to,
że choć Micraim i Chebron są po tej samej stronie Jardenu,
oba miejsca znajdują się przecież na zachód od tej rzeki;
historia podaje, że żałoba odbyła się po drugiej stronie,
co wskazuje, że Josef proroczo poprowadził ich drogą,
którą później Naród Iszraela miał wędrować przez pustynię,
a przynajmniej wstępować przez Jarden do Ziemi Obiecanej.

Pewną kontrowersję i trudność wymagającą wyjaśnienia
może w tej sprawie porównanie wersetów poniżej:

„I_uczynili synowie_jego dla_niego tak,
jak rozkazał_im i_ponieśli go synowie_jego
do_ziemi Kanaan i_pogrzebali go w_pieczarze
pola Makpela [blisko Chebronu], którą kupił Abraham
(z)_tym oto_polem na_posiadłość grobu
od Afrona tego_Chetyty naprzeciw Mamre.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 50,12-13)

„I zszedł Jakub do Eigyptonu
i umarł on i ci ojcowie nasi
i przemieszczeni_zostali do Szechem
i umieszczeni_zostali w tym grobowcu,
który kupił Abraham za oszacowanie srebra
[i Jakub] od tych synów Chammora w Szechem.”
(Dz 7,15-16)

„I_powiedział Josef do_braci_swych:
'Ja umieram, ale_Bóg nawiedzający nawiedzi was
i_wyprowadzi was z_ziemi tej do_ziemi,
którą przysiągł Abrahamowi, Icchakowi i_Jakubowi.’
I_zaprzysiągł Josef tych synów Iszraela mówiąc:
'Nawiedzający nawiedzi Bóg was,
i_wynieście te kości_moje stąd.’
I_umarł Josef (jako)_syn stu i_dziesięciu lat
i_zabalsamowali go i_włożono do_trumny w_Micraim.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 50,24-26)

„A_te kości Josefa, które przynieśli
synowie Iszraela z_Micraim
pochowali w_Szechem w_części pola,
które kupił Jakub
od synów Chamora, ojca Szechema
za_sto kesitów i_stały_(się)
dla_synów Josefa na_dziedzictwo.”
(Joz 24,32)

Otóż krytycy wiarygodności Pisma Świętego podają,
że Dzieje Apostolskie zawierają błędne informacje,
sprzeczne z faktami zapisanymi w Tanakhu, w Torze;

• Abraham kupił pole blisko Mamre i Chebronu od Afrona
  i tam pogrzebano jego, Icchaka i Jakuba wraz z żonami,
• Jakub kupił pole blisko More i Szechem od Chamora
  i tam po latach pogrzebano kości Josefa i jego braci;
  podczas gdy słowa Stepanosa łączą oba fakty w jedno…

Trzeba zdawać sobie sprawę z faktu,
że inaczej niż obecnie w biblijnych czasach
nie było tak łatwego dostępu do pergaminu czy papirusu
jak współcześnie korzysta się nie tylko z papieru,
ale praktycznie nieograniczonego zapisu elektronicznego;
dlatego wtedy pisać trzeba było bardzo oszczędnie
i dobrze przemyśleć co potrzeba zapisać, a czego nie…
Szczególnie te teksty, które miały być rozpowszechnianie,
wymagały bardzo dużego skoncentrowania informacji…
Z tego względu w judaizmie bardzo dużo mówi się
o potrzebie interpretacji i wnioskowania z tekstu,
czytania między wierszami, „Torze Ustnej”
(cześć objaśnień i tradycji faktycznie tym jest,
ale wiele to także późniejsze ludzkie wymysły,
co trzeba badać i rozróżniać według Pisanej Tory)…
Odbiorcy ogólnie znającemu fakty z innych źródeł,
szczególnie te ze starszych ksiąg Pisma Świętego
(a takimi byli Stepanos i słuchacze jego mowy),
nie trzeba za każdym razem przypominać wszystkiego;
ale wystarczy kilkoma hasłami nawiązać do faktów,
żeby wiadomo było o czym dokładnie jest mowa
i że mówca też to wszystko kojarzy i uwzględnia.

Stepanos streszczając historię z Tory
w jednym zdaniu wspomniał o pogrzebaniu
przodka całego narodu – Jakuba oraz jego synów
i nawiązał do obu grobów, gdzie ich złożono
zgodnie z tym, co podają księgi Tanakhu.
Czytelnik znający tylko część biblijnych faktów
może dostrzec sprzeczność między tymi częściami;
ale czytelnik znający wszystkie fakty z Pisma
dostrzeże w mowie Stepanosa ich połączenie,
tak jak uczeni słuchacze tego jego świadectwa,
którzy nie wypomnieli mu wtedy historycznego błędu,
a sprzeciwili się jego wierze znacznie później,
gdy wskazał odrzucanego przez nich Jeszuę (Jezusa)…

Choć Josef będący w tej historii
także proroczym podobieństwem Mesjasza
ostatecznie różni się od niego także tym,
że umarł i jego ciało uległo rozkładowi;
to mimo dosłownej różnicy nawet ta sprawa
rozumiana symbolicznie wciąż wskazuje Jeszuę
i to, co ma się jeszcze wydarzyć w przyszłości:
choć umarł i nie mógł prowadzić ich osobiście,
to zaprzysięgając swych braci i ich potomstwo,
żeby po wielu latach zabrali jego ciało z Micraim;
Josef wlał w ich umysły wiarę i nadzieję na wyjście,
która duchowo towarzyszyła im, żyła i podtrzymywała
w trudnych czasach niewoli, jaka miała nadejść;
a po wszystkim, czego musieli doświadczyć po drodze,
ostatecznie to Jahuszua syn Nuna z plemienia Efraima,
a więc potomek Josefa wprowadził ich do Ziemi Obiecanej,
ukazując tak przyszłe dokończenie dzieła Mesjasza,
który przyjdzie powtórnie by dać nam Królestwo Boże.

2. Synowie Josefa

„A_teraz dwaj synowie_twoi,
zrodzeni_tobie w_ziemi Micraim
przed przybyciem_mym do_ciebie do_Micraim mymi_oni:
Efraim i_Menasza(h) jak Reuben i_Szimaon będą mymi;
A_urodzono_twoje, które_zrodziłeś po_nich,
twoje_będą, [ale]_według_imienia braci_swych
będą_nazwani w_dziedzictwie_ich.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 48,5-6)

Nie negując w najmniejszym stopniu cielesnego ojcostwa
(bo wiadomo, że to Josef spłodził Efraima i Menasze(ha)),
historia ta dowodzi jasno i pewnie, że oprócz tego
każdy przodek (po hebrajsku słowo „אב” („ab”), „ojciec”)
może uznać swych potomków z dalszych pokoleń za synów
(słowo „בן” („ben”), „syn” też sięga wiele pokoleń,
np. Jeszua to „syn Adama”, „syn Abrahama”, „syn Dawida”:
syn wielu ojców, których dzieli od siebie wiele pokoleń)
i zrównać z tymi, których sam spłodził bezpośrednio.
Efraim i Menasza(h) nie zostali Josefowi odebrani,
a wprost przeciwnie – Jakub ich bardzo wywyższył
zrównując w prawach ze starszymi braćmi ich ojca
i praktycznie czyniąc, że otrzymał podwójne dziedzictwo…

„I_wziął Josef tych obudwu_ich:
tego Efraima prawą_(ręką)_swą po_lewej Iszraela
i_tego Menasza(ha) lewą_(ręką)_swą po_prawej Iszraela;
i_przybliżył do_niego i_wyciągnął Iszrael
tę prawicę_swą i_położył na_głowie
Efraima, a_on (był)_młodszy;
a_tę lewicę_swą na głowie_Menasza(ha);
skrzyżował te ręce_swoje,
bo Menasza(h) ten_pierworodny.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 48,13-14)

„I_powiedział Josef do_ojca_swego:
'Nie tak ojcze_mój, bo_ten tym_pierworodnym,
połóż prawicę_twą na głowie_jego.’
Lecz_wzbraniał_(się) ojciec_jego i_powiedział:
'Wiem synu_mój, wiem, bowiem_on
będzie_ludem i_także on będzie_wielki,
ale_jednak brat_jego młodszy
będzie większy od_niego,
a_potomstwo_jego będzie wieloma_ludami.’
I_pobłogosławiłich tego_dnia mówiąc:
’Przez_ciebie będzie_(się)_błogosławił Iszrael mówiąc:
Oby_postawił_cię Bóg jak_Efraima i_jak_Menasza(ha).’
I_postawił tego Efraima przed Menasz(ah)em.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 48,18-20)

Kolejną analogiczną sprawą jest pierworództwo,
które oprócz niezmiennego biologicznego faktu,
jakim jest narodzenie się jako pierwszy syn;
oznacza także przywilej zwierzchności nad braćmi,
którego wcale nie musi mieć najstarszy z nich,
bo można to utracić w wyniku złego postępowania,
jak się stało z Reubenem za zhańbienie łoża ojca;
i można tę funkcję także uzyskać za dobrą postawę,
jak wcześniej Jakub nabył pierworództwo od Aszawa,
a teraz zostaje ono przydzielone Efraimowi.

Pierwszeństwo Efraima potwierdza także sam Bóg,
gdy w proroctwach, które wypowiada Mosze(h)
stawia go w potomstwie Josefa przez Menasza(h)em:
Dabarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 33,13-17;
a także zapowiadając powrót Iszraela z niewoli,
gdzie ustami Jirmijahu stawia go na czele narodu:

„Wśród_płaczu wyszli i_wśród_pociech sprowadzę_ich.
Przyprowadzę_ich do_strumieni wód po_drodze prostej,
nie potkną_(się) na_niej, bo jestem
dla_Iszraela za_Ojca, i_Efraim pierworodnym_Moim on.
Słuchajcie Słowa יהוה narody i_głoście na_wyspach dalekich
i_mówcie: 'Ten_(co)_rozproszył Iszraela zgromadzi_go
i_(będzie)_strzegł_go jak_pasterz trzody_swej.'”
(Jr 31,9-10)

Prawo pierworodnego wśród ludzkości
otrzymał też od Boga cały Naród Iszraela
(uściśla się ono w kolejnych pokoleniach
do jego wiernych i prawych potomków),
o którym także sam Bóg powiedział:

„I_powiesz do_farao(ha): 'Tak mówi יהוה:
synem_moim, pierworodnym_Moim (jest)_Iszrael.'”
(Szemot/2Moj/Exodos/Wj 4,22)

Fakty te dowodzą,
że nie trzeba się urodzić jako pierwszy i najstarszy,
nie trzeba być nawet bezpośrednim synem ojca;
żeby otrzymać prawo pierworodnego jego potomstwa,
żeby otrzymać zwierzchnictwo nad swymi braćmi,
w tym także tymi pochodzącymi ze starszych pokoleń…

„Bo których wcześniej_poznał i przeznaczył
na_ukształtowanych_na ten obraz
tego syna Jego, ku temu byciu
on PIERWORODNYM WŚRÓD WIELU BRACI…”
(Rz 8,29)

„…który jest OBRAZEM
tego Boga tego niewidzialnego,
PIERWORODNYM CAŁEGO STWORZENIA,
bo w jego zostało_stworzone to wszystko
w Niebiosach i na tej Ziemi,
to widzialne i to niewidzialne,
czy_to trony, czy_to panowania,
czy_to starszeństwa, czy_to władze,
to wszystko z_powodu niego i ku niemu jest_stworzone
i on jest nad wszystkim i to wszystko w jego złączone.
I on jest tą głową tego ciała,
tej (społeczności)_wywołanych, której jest początkiem;
pierworodnym z tych umarłych,
aby nastał we wszystkim sam pierwszym_(będąc).”
(Kol 1,15-18)

„Gdy zaś znów wprowadził
tego PIERWORODNEGO na ten zamieszkiwany, mówi:
'I niech_pokłonią_(się) mu wszyscy aniołowie Boga.'”
(Hbr 1,6)

„…i od Jeszui Mesjasza,
który świadkiem tym wiernym,
tym PIERWORODNYM (Z)_TYCH MARTWYCH
i tym władcą tych królów tej Ziemi,
tym miłującym nas i uwalniającym nas
z tych grzechów naszych w tej krwi jego.”
(Obj 1,5)

W ten sposób uznając pierworództwo i zwierzchnictwo
Mesjasza Jeszui (Jezusa) nad całą ludzkością
nie trzeba wcale wierzyć w także to, że został on
powołany do życia pierwszy przed wszystkimi ludźmi;
bo choć postanowiony przed stworzeniem świata (1P 1,20)
mógł zaistnieć później jako człowiek (1Kor 15,45-47)
dopiero w chwili poczęcia w łonie Miriam (1J 4,2-3),
a być przez Boga postawiony przed wszystkimi,
bo Ojciec wszystkich miał prawo tak uczynić.

Jeszua (Jezus) NIE jest „Bogiem niewidzialnym”,
ale OBRAZEM Stwórcy – to zupełnie inna funkcja;
on jest PIERWORODNYM BRACI, STWORZENIA, UMARŁYCH:
a pierworództwa nie nadaje się Ojcu, Stworzycielowi,
który zwierzchność nad swymi dziećmi ma z natury;
pierworództwo nadaje się temu, kogo trzeba wywyższyć,
by uzyskał przewodnictwo pośród z natury równych sobie:

„Dlatego i ten BÓG GO WIELCE_WYWYŻSZYŁ
i dał mu to imię, to ponad wszelkie imię,
aby na to imię Jeszua każde kolano zgięło_(się)
niebiańskie i ziemskie i podziemne
i każdy język wyznał, że władcą Jeszua Mesjasz
KU CHWALE BOGA OJCA.”
(Flp 2,9-11)

3. Proroctwa o Potomkach Iszraela

„I_wezwał Jakub tych synów_swych i_powiedział:
'Zbierzcie_(się), a_oznajmię wam to,
co_spotka was w_przyszłych dniach,
zbierzcie_(się) i_słuchajcie synowie Jakuba
i_słuchajcie Iszraela, ojca_waszego!'”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 49,1-2)

Tuż przed swą śmiercią Iszrael zwołał synów,
aby zaprorokować o przyszłościach ich potomstwa,
zapowiedzieć i rozkazać co ich spotka…
Komentarza nie wymagają objawienia dla wszystkich,
bo część braci otrzymała tylko doczesne zapowiedzi,
które już się spełniły, ale oto najważniejsze:

„Reuben pierworodny_mój,
tyś siłą_moją i_początkiem mocy_mojej,
przewyższający godnością i_przewyższający siłą,
wrzący jak_woda, NIE_BĘDZIESZ_WYWYŻSZONY;
bo wszedłeś (do)_łoża_[żony] ojca_twojego,
wtedy znieważyłeś_[mnie] (do)_łoża_mego wchodząc.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 49,3-4)

Reubenowi, najstarszemu synowi
Jakub zapowiedział utratę zwierzchności
i nie odgrywa on większej roli dalszych w dziejach;
jego potomkowie są tylko zwykłymi członkami narodu,
którzy współuczestniczą w dziełach potomków jego braci.

„Szimaon i Lewi, (to)_bracia:
narzędziami przemocy miecze_ich,
Do_zmowy_ich nie_przyjdź duszo_ma,
ze_zgromadzeniem_ich nie_łącz_(się) chwało_ma;
bo w_gniewie_swym zamordowali człowieka,
i_w_swawoli_swej okaleczali bydło;
przeklęty gniew_ich, gdyż silny_(jest)
i_szał_ich, bo okrutny_(jest).
Podzielę_ich w_Jakubie i_rozproszę_ich w_Iszraelu.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 49,5-7)

Dwóch kolejnych co do wieku braci
również zostało skarconych za swą przemoc
i zapowiedziano im rozproszenie w narodzie:
nie otrzymali jednego obszaru dziedzictwa jak inni,
ale losem przydzielono im tylko małe enklawy
wokół wybranych miast w terytoriach innych braci.

Dla Szimaona słowa te pozostały przekleństwem,
bo ze skarcenia nie wydobył pouczenia ku poprawie;
ale w ten sposób Lewi pełni w Ludzie Boga kluczową rolę,
od niego wywodzi się kapłaństwo i służba w Świątyni;
co może wynikać z tego, że dobrze przyjął skarcenie,
jakie jest zawarte w tym negatywnym proroctwie:
pełniąc tę służbę sami nie wyruszają do walki,
nie chwytają za broń, nie używają przemocy,
ale tylko wspierają na wojnach swych braci
troszcząc się o czystość i błogosławieństwo.

Kolejny co do wieku jest Jahuda(h),
ale ponieważ proroctwo dla niego jest najważniejsze,
zostanie omówione na końcu, a najpierw jeszcze Josef:

„Gałązką płodną Josef,
gałązką płodną nad_źródłem
gałązki pną_(się) po_murze.
I_prześladują_go i_godzą,
gnębią_go mężowie łucznicy,
a_osadzony mocno łuk_jego
i_sprawne ramiona rąk_jego
z_rąk Mocarza Jakuba,
stamtąd Pasterz, Skała Iszraela,
z_Boga ojca_twego, co_pomoże_ci
i_ten Wszechmocny, co_pobłogosławi_ci
błogosławieństwami niebios z_góry,
błogosławieństwami głębiny leżącej na_dole,
błogosławieństwami piersi i łona.
Błogosławieństwa ojca_twego (niech)_górują
nad błogosławieństwami rodziców_mych
aż_do granic pagórków odwiecznych,
niech_będą na_głowę Josefa
i_na_czoło wybrańca swych_braci.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 49,22-26)

Choć ostatecznie nie Josef ma przewodzić,
ale jednak podlegać panowaniu starszego brata;
to właśnie Josef otrzymał wszelkie doczesne dary,
jemu ojciec zapowiedział płodność i bogactwa,
z nim związany jest dostatek całego narodu:
Bóg podzielił swe błogosławieństwa między braci
by nikt nie mógł być sam, a była potrzebna jedność,
żeby trzeba było współpracować, żeby mieć wszystko…

„Jahuda(h) [chwała_יה] ty,
będą_wychwalać_ciebie bracia_twoi,
ręka_twoja na_karku wrogów_twych,
będą_pokłon_oddawać przed_tobą synowie ojca_twego.
Młody lew, Jahuda(h), ze_zdobyczy synu_mój wzrosłeś,
przykląkł, położył_(się) jak_lew lub_jak_lwica,
kto podniesie_go?
Nie_będzie_odjęte berło od_Jahuda(ha)
ani_laska spośród nóg_jego
aż gdy przyjdzie, któremu_(należna)_ona
i_jemu posłuszeństwo ludów.
Przywiąże do_winnej_latorośli oślę osła_swego,
i_do_gałązki_winnej źrebię_oślicy;
wypierze w_winie szaty_swe,
i_w_krwi winogron ubranie_swe;
ciemniejsze oczy od_wina,
a_bielsze zęby od_mleka.”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 49,8-12)

Jahuda(h) otrzymał zwierzchnictwo nad braćmi,
jest on synem tej samej matki co najstarszy Reuben,
a Tora(h) nakazuje, by takiemu dać pierworództwo
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 21,15-17);
ma iść na czele narodu, przewodzić w walce, zwyciężać,
zdobędzie łupy, będzie panował nad innymi narodami;
z jego potomstwa pochodzić będzie panująca dynastia,
ród Dawida, który królował w Jahudzie i Iszraelu,
któremu zapowiedziano wieczne panowanie w Narodzie,
a także wierność Bogu i spełnianie Praw Stwórcy;
a wreszcie ostateczny i doskonały władca: Jeszua Mesjasz,
który podczas swego pierwszego przyjścia spełnił znaki
zapowiedziane już w tym proroctwie Jakuba,
np. wjazd do Jeruszalaim na osiołku.

Z powodu tego proroctwa wybrana została też Haftora(h),
która jest czytana w uzupełnieniu do tej parszy:
zawiera ona przedśmiertne pouczenia króla Dawida,
który mówi o przyszłości swego potomstwa:

„I_zbliżyły_(się) dni Dawida by_umrzeć
i_polecił temu Szlomo(h)owi synowi_swemu mówiąc:
'Ja idę w_drogę całej tej_Ziemi,
i_(ty_bądź)_mocny i_bądź dla_męstwa
i_będziesz_strzegł tych postanowień יהוה, Boga_twego,
by_chodzić po_drogach_Jego, by_strzec Praw_Jego,
Przykazań_Jego i_Wyroków_Jego i_Świadectw_Jego
jak_napisane_(jest) w_Torach Moszego,
aby powiodło_(ci_się) to wszystko, co czynisz
i_to wszystko, (do)_czego zwrócisz_(się) tam;
aby spełnił יהוה to_Słowo_Swe,
które wypowiedział o_mnie mówiąc:
'Jeśli strzec_(będą) synowie_twoi tych dróg_ich,
by_chodzić przede_Mną w_wierności
z_całego serca_ich z_całej duszy_ich', mówiąc:
'nie odcięty_(będzie) ci nikt z tronu Iszraela'.”
(1Krl 2,1-4)

Dawid wyraźnie odnosi do Szlomo(ha) (Salomona)
proroctwo zapowiedziane w 2Sm 7,8-16; 1Krn 17,4-14;
co potwierdzają też liczne inne fragmenty Tanakhu
relacjonujące wydarzenia z tego okresu dziejów:
1Krl 3,6-14; 8,22-26; 9,1-5; Ps 2,7 (autor Psalmu);
1Krn 22,5-16; 28,3-10; 29,1; 2Krn 5,15-19; 6,1-11.
Wszystko to razem zgodnie i pewnie świadczy o tym,
że (wieloma) osobami, o których mówi to proroctwo,
Mesjaszami Boga są po prostu zwykli ludzie,
których Bóg wybrał i przeznaczył na władców:
najpierw Szlomo(h), bezpośredni syn króla Dawida,
potem też jego późniejszy potomek i następca (Hbr 1,5);
więc właśnie takie słuszne oczekiwania judaizmu
wprost wynikają z ZAPISANYCH W BIBLII FAKTÓW,
które zaistniały około 1000 lat wcześniej
zanim na świat przyszedł Jeszua (Jezus) Mesjasz
i zanim powstały nowe „chrześcijańskie” doktryny,
które PRZECZĄ TYM FAKTOM i próbują to zmienić.

Wiara w Jeszuę jako Mesjasza jest słuszna,
tylko ufając mu i przyjmując jego pouczenia i wzór
możemy właściwie rozumieć i spełniać Torę Boga;
ale żeby pozostać prawdziwie wiernymi Bogu – Ojcu,
trzeba także właściwie postrzegać tożsamość Mesjasza,
znać go w świetle wszystkich objawień o nim,
także wielu starszych proroctw o potomku Dawida,
które były już powszechnie znane, uznawane
i obowiązujące Lud Boga gdy przyszedł Jeszua.

4. Obawy Braci i Miłość Josefa

„I_widzieli bracia_Josefa, że umarł ojciec_ich
i_powiedzieli: '(Oby)_nie prześladował_nas Josef
i_odpłacając odpłacił nam to całe zło,
które [my] wyrządziliśmy jemu.’
I_kazali_(powiedzieć) do Josefa mówiąc:
'Ojciec_twój rozkazał przed śmiercią_swą mówiąc
Tak powiedzie Josefowi: Ach, odpuść proszę
zbrodnię braci_twoich i_grzech_ich,
bo zło wyrządzili tobie,
a_teraz odpuść proszę zbrodnię sługom Boga ojca_twego!’
I_płakał Josef (z_powodu)_mowy_ich do_niego.
I_przyszli też_bracia_jego i_padli przed_obliczem_jego
i_powiedzieli: 'Oto_my_(będziemy) dla_ciebie sługami.’
I_powiedział do_nich Josef: 'Nie_bójcie_(się),
bo_(czy) zamiast Boga ja_(jestem)?
Choć_wy planowaliście przeciw_mnie zło,
[to] Bóg planował_je na_dobro, aby uczynić jak_dzień ten,
dla_przeżycia [tego] ludu_licznego, a_teraz [wy] nie bójcie_(się),
ja będę_żywił was i_te dzieci_wasze
i_pocieszał_ich i_mówił do_serc_ich.'”
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 50,15-21)

Ostatnią sprawą wymagającą wyjaśnienia
jest zachowanie braci Josefa po śmierci ojca:
pomimo 17 lat życia życia pod opieką swego brata,
okazanego przebaczenia, doświadczania jego troski;
przez cały czas myśleli oni albo że to kolejny podstęp,
albo że postępuje on tak tylko ze względu na ich ojca;
więc teraz, po jego śmierci, nie mając ograniczeń
w końcu zemści się za okazane mu zło…

W rzeczywistości Josef NIGDY TAKI NIE BYŁ,
nie chciał zemsty, nie żywił nienawiści do braci;
ale doskonale rozumiał, że było to potrzebne,
że było to częścią planu Boga co do jego życia
i co do dziejów narodu, który miał tak ocalić.
Josef nie tylko prawdziwie przebaczył braciom
oraz skrycie troszczył się o potrzeby ich i ich rodzin
nawet gdy wcale nie dawał tego po sobie poznać;
ale czynił co niezbędne by pobudzić ich do poprawy…
Ufajmy więc w to, że i Mesjasz tak samo jak on
przebacza całkowicie, wspiera i prowadzi do dobra,
uzdalnia do lepszego życia i tego od nas oczekuje…
Nie trwania w grzechu ani użalania się nad przeszłością,
ale tylko lepszego życia po dokonanym oczyszczeniu,
do którego nas powołał i skutecznie poprowadził
mając moc przemienienia naszego życia.

Chwała Bogu.

Ostatnia modyfikacja: 2020-12-30.