Śmierć Mesjasza – Skarcenie i Żałowanie Zbawionych
Komentarz do parszy na Szabat Chol HaMoad Pesach:
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 33,12-34,26;
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,19-25;
Ez 37,1-14; ShS/PnP 1,1-8,14; Obj 19,1-9.
Śmierć Mesjasza – jej właściwe przeżycie…
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Śmierć Mesjasza – Skarcenie i Żałowanie Zbawionych
Zgodnie z tradycją judaizmu, której częścią jest cotygodniowe czytanie parsz,
w Szabat przypadający podczas Święta Przaśników rozważany jest inny fragment,
który obejmuje oddania (ofiary) dodatkowe wyznaczone na dni Chag HaMacot,
choćby wspominane w czasach bez Świątyni, gdy one nie mogą być złożone;
a także odnowienie Przymierza Boga z Iszraelem po grzechu złotego cielca.
Jak już zostało to wyjaśnione w komentarzu „Przygotowanie na Zaślubiny Mesjasza„,
związek wybranego historycznego fragmentu z dniami świątecznymi jest bardzo silny,
ponieważ „Baal Cefon” i złoty cielec to w istocie sprawy niezwykle podobne do siebie,
bo w obu przypadkach chodzi o odstępczego bożka uczynionego sobie przez Lud Boga
(po osądzeniu wszystkich bożków Micraim nie miałby już znaczenia żaden bożek wrogów)
i żeby móc oczyścić się od tak wielkiego grzechu, trzeba zmierzyć się z własną winą,
odczuć skarcenie, odpokutować i zechcieć zmienić się na lepsze…
Doświadczenie Narodu Iszraela w drodze do uwolnienia z Ziemi Micraim (Egiptów),
gdy już szli, ale jeszcze nie opuścili kraju niewoli, co nastąpiło dopiero w przejściu przez morze,
obejmowało pokazanie zła, jakiego dopuścili się gdy Ziemię Goszen dano potomkom Jakuba,
gdy będąc tam mile widzianymi i korzystając z życzliwości wcześniejszego faraona i dostatku
przyjęli lub być może nawet sami uczynili sobie bożka na wzór tych, które ich otaczały
i upodobnili się do ludzi z innych narodów, dalekich od Boga, którzy żyli wokół nich.
Zwrócenie uwagi na ten grzech i faktyczne oczyszczenie się z niego było bardzo ważne,
żeby nowe życie wyzwolonych mogło stać się lepsze, wolne od takich skłonności
(co jednak nie dokonało się całkowicie za pierwszym razem i jeszcze się powtarzało);
dlatego w tych wydarzeniach Iszrael doznał niezwykle surowego skarcenia,
w którym przez chwilę mogło wydawać się nawet, że Bóg zaniechał ratowania
i wszyscy mogą zginąć lub być pojmani przez goniących ich żołnierzy faraona;
bo inaczej niż my obecnie kolejny raz rozważający tę już dobrze znaną historię
oni wtedy jeszcze nie wiedzieli co wydarzy się później…
Śmierć i zmartwychwstanie Mesjasza też są obecnie postrzegane w taki sposób,
że to jest bardzo wysoka cena, jaką on jeden zapłacił za wyzwolenie wielu od grzechów,
uważa się to za korzystne i satysfakcjonujące, więc wspomina z radością i wdzięcznością;
jednak świadomość końca jest doświadczeniem innym niż mieli uczestnicy wydarzeń,
jest to nawet całkiem przeciwne temu, co myśleli apostołowie gdy Jeszua (Jezus) umarł;
dlatego rozważanie tych spraw powinno być podzielone pomiędzy dni Chag HaMacot
tak by wszystkiemu móc poświęcić należytą uwagę we właściwym temu czasie:
Oni wtedy oczekiwali króla, który uwolni Iszreala z okupacji i da im suwerenność,
wielokrotnie wcześniej widzieli jak odpierał zarzuty i nie dawał się pojmać ani uwięzić,
zaś tym razem nie tylko skazano, ogłoszono winę, ale też wymierzono kary i on umarł,
więc dla uczniów przez kilka dni nadzieja była stracona i zastanawiali się co dalej,
zmagali się ze stratą tego, kto miał być ich zbawicielem, a zostali go pozbawieni,
w tym czasie sam Mesjasz cierpiał i wszyscy jego uczniowie także cierpieli,
musieli przetrwać bardzo trudny dla siebie czas i znaleźć tego powody,
bo mimo zapowiedzi jeszcze nie rozumieli, że to musiało się stać;
jednak Bóg wiedział, że potrzeba im i nam takiego doświadczenia,
dlatego od początku tak to wszystko postanowił (1P 1,18-20).
Jak Iszrael najpierw musiał uznać, że „to my jesteśmy odpowiedzialni za tego bożka”,
tak pokładający nadzieję w Jeszui muszą uznawać, że „to przez nasze grzechy on musiał umrzeć”,
nie tylko w aspekcie ich darowania, ale raczej z żalem za ich popełnienie i szczerą wolą poprawy;
bo mogliśmy już dawno być wolni, mogliśmy już dawno mieć króla i cieszyć się Królestwem Boga,
a zostało to nam zabrane i musimy jeszcze poczekać, bo trzeba najpierw nas przemienić,
co jednak nie następuje samoistnie, ale wymaga też naszego zaangażowania i trudu
nie tylko skupiającego się ani ograniczonego do obrzędów (także potrzebnych),
ale przede wszystkim w dostrzeganiu swych własnych złych skłonności i grzechów,
których poprawa musi nastąpić w procesie zbawiania byśmy mogli stać się lepsi
i by zamiast cieszyć się, że Mesjasz za nas umarł zacząć żyć tak by już nie musiał,
bo w przeciwnym razie będzie czekać jedynie znacznie surowsza kara (Hbr 10,26-31),
a zbawienna śmierć Mesjasza była wyjątkowym, jednorazowym aktem łaski Boga.
Wiedza i wiara w to, co Bóg ustanowił i uczynił, a o czym można przeczytać w Biblii
oraz obrzędy spełniane po to, żeby to upamiętnić, podziękować za to i tego doświadczyć;
to nie są jedyne ani najważniejsze aspekty prawdziwej opartej na tym pobożności,
ale raczej pomocnicze składniki, które mają wpływać na całe życie i je uświęcać,
żeby każdy dzięki temu co przyjął od Boga i Mesjasza wydawał też godne owoce
i czerpiąc z otrzymanej łaski postępował sprawiedliwie i czynił dobrze (Ef 2,8-10),
bo właśnie do tego zostaliśmy powołani i tego uczy nasz Mistrz,
będzie to dla nas obowiązujące też po zmartwychwstaniu umarłych,
zgodnie z tym, co o Mesjaszu jasno zapowiada proroctwo Tanakhu
zapisane za haftorą ustanowioną do czytań na ten świąteczny Szabat:
i_pasterz jeden będzie dla_wszystkich_nich
i_w_Wyrokach_Moich chodzić_[będą]
i_Ustaw_Moich strzec_[będą] i_czynić je.
(…)
…do wieczności i_Dawid, sługa_Mój, księciem dla_nich na_wieczność.
(…)
I_ustanowię tę Świątynię_Moją w_pośród_nich na_wieczność
i_będzie Świątynia_Moja z_nimi
i_będę_Ja dla_nich za_Boga i_oni będą dla_Mnie za_lud
i_wiedzieć_(będą) te_narody, że Ja הוה [Bóg] uświęcam tego Iszraela
gdy_będzie Świątynia_Moja w_pośród_nich na_wieczność.”
Chwała Bogu!