Dzień Trąbienia

Czas czytania: 31 minut

Dzień Trąbienia to jedno z biblijnych świąt Boga
ustanowione i ogłoszone przez samego Stwórcę,
nakazane w Świętej Torze jako obowiązujące Prawo,
jeden z najważniejszych zwyczajów do spełniania.
A o czym Bóg poucza nas tego dnia?

1. Biblijne Nazwy Święta

„I_w_miesiącu tym_siódmym w_jednym_[dniu] od_nowiu
zgromadzenie święte będzie dla_was
żadnego zajęcia pracy nie będziecie_wykonywali,
Jom Terua(h) będzie dla_was.”

„Przemów do potomków Iszraela mówiąc:
w_miesiącu tym_siódmym w_jednym_[dniu] od_nowiu
będzie dla_was Szabaton Zikaron Terua(h),
zgromadzenie święte.”

1. dzień 7. miesiąca biblijnego Etanim/Tiszri
nazywa się „Jom Terua(h)” oraz „Szabaton Zikaron Terua(h)„,
co można przetłumaczyć na polski jako „Dzień Trąbienia
oraz jako „Uroczysty_Szabat Upamiętnienia Trąbienia
lub „Uroczysty_Szabat Pamiętnego Trąbienia
lub „Uroczysty_Szabat Upamiętnienia Trąbieniem„.

Choć same słowa nazwy można tłumaczyć różnie,
to właściwy przekład musi oddawać jej sens…

Gdyby miało chodzić o „upamiętnienie trąbienia„,
to święto musiałoby nawiązywać do wydarzenia z trąbieniem,
które jest wspominane w jego trakcie i wskazane jako powód,
jednak historia w Biblii takiego wydarzenia z tą datą nie podaje
(tylko przykład świętowania w Ne 8,1-12, gdy święto już było),
ponieważ np, nadanie Tory na Górze Synaj było w innym czasie;
a tradycja judaizmu wskazuje na ten dzień stworzenie człowieka
(nie całego świata ani nie ciała, co mogło nastąpić wcześniej,
ale ducha tchniętego w człowieka – podobieństwa Boga)
oraz związanie Icchaka, którego na ołtarzu zastąpił baranek;
czego daty nie są zapisane w tekście Biblii Hebrajskiej
i podczas których żadne trąbienia nie są opisane…

Gdyby miało chodzić o „pamiętne trąbienie„,
to trąbienie w każde to święto co rok musiałby być szczególne
i nieść w sobie głębię i wartość, która będzie zapadać w pamięć;
co oczywiście byłoby wspaniałe i możemy pragnąć, żeby tak było,
ale jednak zwykle nie dzieje się przy tym nic tak niezwykłego.
Nie trąbienie na szofarach samo w sobie jest czymś cudownym,
ale mają one ukazywać i pouczać o czymś ważniejszym…

Jeśli zaś chodzi o „upamiętnienie trąbieniem„,
to wykonanie trąbienia ma przypominać o czymś innym,
na co wskazuje, do czego nawiązuje, co symbolizuje,
co może być tak historycznym wydarzeniem z przeszłości
jak zapowiedzianą w proroctwach oczekiwaną przyszłością,
której powinniśmy być świadomi i się na nią przygotowywać;
a zatem najpierw pamiętać, że nam to objawiono

Trąbienie w Jom Terua(h) ma nam o czymś przypominać,
ale żeby tak było trzeba znać znaczenia dźwięków (1Kor 14,7-11)
i rozpoznawać to, co mają pokazać i do czego wzywać…

„Przecież te martwe_[instrumenty] dźwięki dajace,
czy_to flet czy_to cytra jeśli rozróżnienia tym tonom nie dałby,
jak zostanie_poznane to grane_na_flecie lub to grane_na_cytrze?
I bowiem jeśli niewyraźny trąba dźwięk dałaby,
kto będzie_(się)_przygotowywał do bitwy?

2. Rodzaje i Znaczenia Trąbień

2a. Trąbienia Biblijne

I_zatrąbią w_nie_[dwie] i_zgromadzi_(się) przy_tobie
całą_ta_społeczność przy wejściu Namiotu Spotkania,
a_jeśli w_jedną zatrąbią, i_zgromadzą_(się) przy_tobie
ci_książęta, głowy tysięcy Iszraela.”

„I_w_dniu radości_waszej i_w_czasach_wyznaczonych
i_w_początkach miesięcy_waszych zatrąbicie w_trąby
przy [oddaniach]_wstępujących_waszych
i_przy przybliżeniach społecznych_waszych
i_będą dla_was na_pamiątkę przed_obliczem Boga_waszego,
ja_[jestem] יהוה, Bóg_wasz.”

W Biblii opisane jest trąbienie nazywane „תקיעה” („tekia(h)„),
które pochodzi od czasownika „תקע” („teka”) czyli po prostu „trąbić”;
które dla starszych lub ludu jest wezwaniem na zgromadzenie;
a także towarzyszy oddaniom (ofiarom) i radości świętowania.

W tradycji judaizmu i większości przekładów Biblii
słowo tekia(h) oznacza długi dźwięk ciągły.
Jest to podstawowe określenie trąbienia,
w którym nie ma żadnych modyfikacji.

„I_zatrąbicie terua(h) i_wyruszą te_obozy, te_obozujące na_wschodzie
I_zatrąbicie terua(h) drugi_(raz) i_wyruszą te_obozy na_południu,
terua(h) zatrąbicie na_zwijanie_obozów_ich.”

„I_gdy wyruszycie na_wojnę w_ziemi_waszej
przeciwko temu_wrogowi napastującemu was
i_będziecie_dąć w_trąby i_będziecie_wspomniani
przed_obliczem יהוה, Boga_waszego
i_uratuje_was od_wrogów_waszych.”

W Biblii opisane jest trąbienie nazywane „תרועה” („terua(h)„),
które jest dla plemion Iszraela sygnałem do zwijania obozów
i wymarszu do następnego etapu wędrówki do Ziemi Obiecanej;
a także dla wojska do wyjścia do walki z wrogami.

W tradycji judaizmu i większości przekładów Biblii
słowo terua(h) jest tłumaczone jako dźwięk przerywany
i słowo to jest dodawane do tekji jako jej modyfikacja;
choć zdarzają się też wersje „przeciągły” (bardzo długi);
co jednak jest najprawdopodobniej błędem tych wykładni,
bo wtedy byłby on trudny do odróżnienia od pierwszego sygnału.

„I_w_zgromadzaniu oto tego_zgromadzenia
zatrąbicie, ale_nie teriau [przerywanie].

We fragmencie Tory, który ustanawia sygnały trąbień
jest nakaz ich rozróżniania i właściwego stosowania;
bowiem nie powinniśmy ich ze sobą mieszać i mylić,
ale uczyć się je dobrze rozumieć i na nie reagować:
ciągłym sygnałem zwołując zgromadzenia i radując się,
a przerywanym sygnałem ogłaszając wymarsz do walki

Co do innych znaczeń, które także wyrażają te trąbienia
warto przeczytać 1. część tekstu „Trąbienia Wzywające„.

2b. Trąbienia Tradycyjne

Nazwę „Jom Terua(h)” należy rozumieć dokładnie
jako „Dzień Trąbienia Urywanego„, bo takie jest w niej wskazane;
zatem święto jest dla nas wezwaniem do wymarszu w kolejny etap
naszego uświęcenia i drogi do oczekiwanego Królestwa Bożego
po osądzeniu myśli, postaw i czynów minionego właśnie roku;
ale ani nie wysyłamy ani nie wykonujemy doczesnego rozkazu,
a w Rosz Chodesz i święta ma być wykonywana też tekia(h),
zatem spełnienie Przykazań w święto wymaga obu sygnałów,
z czego wynika ich połączenie w tradycyjną sekwencję

W judaizmie początkowo uważano, że w Dzień Trąbienia
należy wykonać 3 razy sekwencję tekia(h)-terua(h)-tekia(h)
(bo są 3 nakazy trąbień terua(h) w Torze w święta 7. miesiąca,
a 3. to Jom HaKipurim w Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,9,
co w rzeczywistości dotyczy całkiem innego obrzędu,
więc nie są to wcale nakazy powtarzania tej sekwencji);
jednak ze względu na różnice zdań o brzmieniu terua(h)
sekwencja została wydłużona by wykonać wszystkie możliwości
i w ten sposób na pewno się nie pomylić i spełnić Przykazanie:

1. Część mędrców uważała, że terua(h) to ciąg 3 dźwięków,
których łączna długość jest zbliżona do 1 dźwięku tekia(h),
więc dźwięki te powinny być normalne i brzmieć zwyczajnie,
ale po prostu przedzielone bardzo krótkimi przerwami;
ten dźwięk później nazwano שברים (szebarim).
2. Część mędrców uważała, że terua(h) to ciąg wielu dźwięków,
które powinny być podobnie krótkie jak przerwy między nimi
i też łącznie mieć podobną długość jak jedna tekia(h);
ten dźwięk zachował pierwotną nazwę תרועה (terua(h)).
3. Część mędrców uważała, że terua(h) to przeciągły dźwięk,
który powinien być znacznie dłuższy niż poprzednie,
bez ograniczenia, na ile dmącemu wystarczy powietrza;
ten dźwięk nazwano תקיעה גדולה (tekia(h) gadola(h)).

Ilości wykonań sekwencji w Jom Terua(h) są różne w różnych nurtach,
ale powszechnymi praktykami judaizmu przy porannych modlitwach są:
– najpierw 3 razy powtórzone tekia(h)-szebarim-terua(h)-tekia(h),
następnie 3 razy powtórzone tekia(h)-szebarim-tekia(h)
i w końcu 3 razy powtórzone tekia(h)-terua(h)-tekia(h),
czyli razem sekwencja 30 sygnałów, w której ostatnia jest tekia(h) gadola(h);
tekia(h)-szebarim-terua(h)-tekia(h), tekia(h)-szebarim-tekia(h), tekia(h)-terua(h)-tekia(h)
powtarzane jako całość 3 razy, czyli razem także 30 sygnałów z tekia(h) gadola(h) na końcu;
tekia(h)-szebarim-tekia(h), tekia(h)-terua(h)-tekia(h), tekia(h)-szebarim-terua(h)-tekia(h),
wykonanej tylko 1 raz, czyli razem 10 sygnałów z tekia(h) gadola(h) na końcu lub dodatkowo.

2c. Symboliczne Znaczenie Tradycyjnej Sekwencji

Nawet jeśli nie wykonuje się wielokrotnie wszystkich sekwencji,
to już spełnienie jednej, która zgodnie łączy wszystkie wersje:
1 raz zagrane tekia(h)-szebarim-terua(h)-tekia(h) gadola(h)
zawierając w sobie dźwięk tekia(h) i każdy wariant terua(h)
bez wątpienia wykonuje nakaz zapisany w Torze Boga,
a przy tym ma wspaniałe symboliczne znaczenie:
te dźwięki streszczają całą biblijną historię ludzkości
oraz zmiany relacji z Bogiem różnych pokoleń ludzi
i to nie tylko w przeszłości, lecz także przyszłość…

Pierwsza tekia(h) przedstawia patriarchów z przed potopu,
tych, którzy mogli żyć ponad 900 lat, co wyraża ten długi dźwięk
(co wcale nie znaczy, że wszyscy ludzie wtedy żyli tak długo).
Ich czyny i ciała nie były jeszcze tak skażone grzechami,
których wielu wtedy nie zdążyli nawet poznać i nie popełnili.

Szebarim przedstawia pokolenia krótko po potopie,
które jeszcze mogły żyć po kilkaset lat, ale już znacznie krócej,
co przedstawiają dźwięki dość długie, ale przerywane.
Wtedy ludzie godząc się na grzech zrywali więź z Bogiem,
więc możliwa długowieczność była przez to tracona.

Terua(h) przedstawia aktualne pokolenia ludzkości,
które z powodu grzechów rzadko dożywają 120 lat,
co przedstawiają dźwięki bardzo krótkie i zanikające.
Większość ludzi Boga nie zna i nie ma relacji ze Stwórcą,
dlatego długie życie nie jest teraz wcale możliwe.

Tekia(h) gadola(h) przedstawia odnowiony świat,
gdy ludzie powrócą do Boga i wcale nie będą umierać,
co przedstawia dźwięk o długości bez ograniczenia,
tak długi i efektowny jak możliwości grającego.

Ogólnie właściwa sekwencja sygnałów do zagrania
ma składać się z długiego ciągłego dźwięku na początku,
serii skracających się dźwięków przerywanych w środku
oraz najdłuższego ciągłego dźwięku na końcu.

W ten sposób sygnał ten wzywa do nawrócenia i poprawy,
daje nadzieję, ale też przypomina potrzebę przemiany;
bo odnowa świata dokona się przez usunięcie grzechów,
których trzeba żałować i okazać prawdziwą skruchę;
żeby przejść przez sąd, który zapowiada to święto

O okolicznościach spełnienia się proroctw ostatecznych
więcej w tekście „Królowanie Boga i Mesjasza„.

2d. Podsumowanie Rodzajów Trąbień

Przy pomocy szofarów można wydawać różne sygnały,
które mają odpowiednie sobie znaczenia i symboliki,
które trzeba rozróżniać i odpowiednio rozpoznawać:
– sam długi dźwięk to wezwanie na zgromadzenie i do radości;
– same przerywane dźwięki to wezwanie do wymarszu do walki;
– świąteczna sekwencja to wezwanie do skruchy i poprawy czynów
w związku z osądzeniem i naprawą świata przez Boga (Jl 2,1-3,26/4,21).

Zlekceważenie i pominięcie części faktów o trąbieniach
oraz zredukowanie ich znaczeń tylko do jednego z nich
może prowadzić do błędnych wniosków i zwyczajów;
dlatego warto mieć pełnię wiedzy o tych obrzędach
i spełniać je zgodnie z ustanowieniem Boga.

3. Trąbienie w Szabat – Tradycja i Historia

Ten Dzień Trąbienia przypada w cotygodniowy Szabat,
co jest szczególnym przypadkiem zdarzającym się co kilka lat
i wiąże się z nim problem hierarchii ważności Przykazań i tradycji:
– nazwa tego święta i nakaz Boga na nów miesiąca wymagają trąbienia
(zapisane w Tanakhu w Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 10,10; Ps 81,3-4/4-5);
zakaz pracy w tygodniowy Szabat może dotyczyć niesienia szofaru
(świadectwa tego np. w Talmud Babli: Rosz Haszana(h) 29b:10
oraz w kodeksie Miszne(h) Tora(h): Szofar, Suka(h) i Lulaw 2:6-9).
Jeśli oba ustanowienia pochodzą od Boga, więc są niepodważalne,
a w tej szczególnej sytuacji wyjątkowo stają się sobie przeciwne,
to które jest ważniejsze i jakie należy wybrać do spełnienia?

3a. Tradycja Judaizmu Rabinicznego

W judaizmie rabinicznym obowiązuje taka interpretacja Prawa,
że ponieważ Jom HaKipurim jest nazwane „Szabatem Szabatów”
(Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 16,31; 23,32 – „שבת שבתון”)
i jego szczególne Przykazania są surowsze niż innych szabatów,
to to jedno święto jest ważniejsze od Szabatów cotygodniowych,
więc np. nakaz postu i umartwiania się przewyższa zwykłą radość,
jaką powinno być świąteczne ucztowanie w 7. dzień tygodnia;
a ponieważ ograniczenia Szabatów są surowsze niż reszty świąt
(w coroczne święta można przygotowywać potrawy do zjedzenia,
jak o tym o Chag HaMacot mówi Szemot/2Moj/Exodos/Wj 12,16;
a na cotygodniowy Szabat mają one być przygotowane wcześniej,
jak o tym mówi historia w Szemot/2Moj/Exodos/Wj 16,22-26),
to cotygodniowe Szabaty są ważniejsze niż święta coroczne.

Choć mędrcy judaizmu aż do spisania Talmudu zgadzali się,
że samo trąbienie nie jest czynnością zakazaną w Szabat
ustanawiając, że należy trąbić w Świątyni i przy zebranych sądach
(świadectwo w Talmud Babli: Rosz Haszana(h) 29b:5-30a:5; Miszna(h) 4:1-2),
gdzie na miejscu są szofary i osoby umiejące zagrać ten sygnał
a tylko w Jeruszalaim może to czynić też każdy samodzielnie;
choć Jochanan Ben Zakai nawet wymusił wykonanie tego obrzędu
na członkach Wielkiego Sanhedrynu zebranych w Jabne(h) (Jawne),
zatem przywódcy judaizmu zatrąbili w Jom Terua(h) w Szabat;
to w związku z wymogiem, że trzeba umieć wykonać sekwencję
uważali, że zwykły człowiek z ludu musiałby iść do nauczyciela,
a wtedy mógłby naruszyć zakaz noszenia ciężarów w Szabat
pokonując ze swoim szofarem zbyt długą drogę na tę lekcję
(tak samo dotyczy też np. potrząsania lulawem w Chag Sukot
oraz odczytywania Zwoju Estery podczas Purim gdy są w Szabat:
Beica(h) 17b:16-18a:1; Megila(h) 4b:21-22; Szabat 131b:15; Suka(h) 42b:10-43a:1);
zatem zakazano tego tylko laikom poza Świątynią i sądami Tory;
ale nawet w Szabat należało wysłuchać jak czynią to eksperci.

Zgodne z literą Tory jest, żeby trąbiły tylko wybrane osoby,
podczas gdy dla innych wystarczające jest tego wysłuchać
tak samo jak świąteczne i codzienne oddania (ofiary)
są składane jedne w imieniu całej społeczności wiernych,
jak kołysanie aomeru jest jedno wspólne za wszystkich
i jak pierwociny składają tylko rolnicy uprawiający pola,
a nie ma nakazu, żeby każdy nabył pole, żeby to spełnić.

Wobec obecnego nieistnienia Świątyni i takich sądów rabinicznych
wynika z tego tradycyjny zwyczaj, że w Jom Terua(h) trąbi się tylko
jeśli to święto przypada w powszedni dzień tygodnia – zazwyczaj;
ale w Szabat cotygodniowy jest „Dzień Trąbienia bez trąbienia”!

3b. Hierarchia Praw Ogólnych i Szczególnych

Można też stosować zwykłą logikę takiej hierarchii ważności Praw,
że wszystkie ogólne są zawsze mniej ważne od szczególnych
będących potrzebnymi wyjątkami, które ustanawia samo Prawo
w sprawach, które wymagają czynności ogólnie zakazanej, np.:
1. Ogólne zakazy morderstwa i okaleczania są zwykle obowiązujące,
ale przewyższają je nakazy odpowiedniego karania przestępców,
w tym np. biczowania, kamienowania i inne biblijne wyroki śmierci
po spełnieniu wymogów dochodzenia, procesu i skazania winnego,
który wcześniej odmówił naprawy szkody i wypłaty odszkodowania
lub popełnił śmiertelny grzech, którego wcale nie da się naprawić;
czego inaczej nie można by wykonać ani ustanowić takiego Prawa.
a Biblia przedstawia wiele historii wymierzania ludziom takich kar.
2. Ogólny zakaz wykonywania pracy w Szabaty i święta obowiązuje,
ale przewyższa go nakaz obrzezania syna w ósmym dniu po urodzeniu,
bo to wydarzenie jednorazowe w życiurzadsze niż cykliczne uroczystości,
o praktykowaniu czego zaświadczył Mesjasz Jeszua (Jezus) w J 7,21-23.
3. Ogólny zakaz wykonywania pracy w Szabaty i święta obowiązuje,
ale przewyższają go nakazy oddań (ofiar) i obrzędów w Świątyni,
które są ustanowione konkretnie na te dni i muszą być wtedy wykonane,
w tym np. usuwanie popiołu, noszenie drewna na ołtarz i rozpalanie ognia.
4. Zwykłe cotygodniowe Szabaty występują ponad 50 razy w każdym roku,
a corocznych świąt szabatowych jest 7 i przypadają one tylko 1 raz w roku,
dlatego coroczne święta są ważniejsze od cotygodniowych Szabatów
i w przypadku wystąpienia nałożenia się terminu jednego na drugie
szczególne Prawa Święta przewyższają ogólne Prawa Szabatów.

Gdyby Prawa szczególne nie były z zasady ważniejsze od ogólnych,
to nie miałoby żadnego sensu ich ustanawianie ani ogłaszanie;
bo byłyby niewykonywalne i sprzeczne z wystarczającym ogółem;
dlatego taka hierarchia jest naturalna, logiczna i konieczna,
żeby wszystko mogło mieć sens i działać w praktyce.

W takiej sytuacji czynności niezbędne do wykonania obrzędów święta,
które są nakazane do wykonania konkretnie w tym wskazanym dniu
należałoby uznać za nie tylko dozwolone, ale nakazane przez Torę;
zatem szofar można zanieść na właściwe miejsce i na nim zatrąbić
nawet jeśli wymaga to dźwigania go w Szabat na większą odległość,
do czego można np. w każdym mieście ustanowić עירוב (airub, eruw)
(„zmieszanie” – połączenie wyznaczonej przestrzeni publicznej z prywatną),
bo np. świąteczne zgromadzenie odbywa się dalej od niektórych domów.
Według Tory w Jom Terua(h) bezwzględnie należy zatrąbić!

3c. Rozstrzygnięcie Autorytatywnym Świadectwem Tanakhu

Sporu o to, które rozumowanie jest w tej sprawie właściwe,
nie rozstrzygnie dyskusja współczesnych ani dawnych mędrców,
którzy uznają argumenty swoje i swoich historycznych nauczycieli,
a poglądy i argumenty swoich i ich przeciwników uważają za błędne.
Każda ze stron ma jakieś merytoryczne podstawy dla swych twierdzeń
i każda może bronić swych racji i ignorować argumenty innych…

Żeby określić właściwy pogląd, tradycję i praktykę
potrzeba jako dowodu obiektywnego faktu ze źródła,
które dla wszystkich jest autorytatywne i obowiązujące;
a w sprawach zasad judaizmu takim na pewno jest Tanakh,
który jest najstarszy i uznawany tak samo przez wszystkie nurty,
a zawiera i przedstawia Prawa, Pouczenia i świadectwa praktyk
z czasów znacznie starszych niż początek sporu na ten temat,
więc na pewno opisuje zwyczaje z przed błędu i odstępstwa,
które powinny być dla nas punktem odniesienia i wzorem
niezależnie od tego która z interpretacji jest słuszna…

Czy zatem Tanakh opisuje gdzieś jakieś przykłady tego,
by powstrzymywano się od noszenia szofarów i trąbienia w Szabat?
Czy Tanakh podaje, że noszenie szofarów w Szabat to błąd i grzech?
Czy może Tanakh podaje przykłady takich praktyk jako dobrych?
Nie należy tego zgadywać, ale sprawdzić i wskazać przykłady:

„A_siedmiu tych_kohenów niosących siedem szofarów (z)_rogów_baranich
przed_obliczem Skrzyni יהוה [Boga] idących, szli i_dęli w_szofary,
a_ci_uzbrojeni szli przed_obliczem_ich i_ta_straż_tylna szła za Skrzynią יהוה [Boga].
Ci_idący szli i_dęli w_szofary i_okrążyli oto to_miasto w_dniu drugim
raz jeden i_wrócili do_tego_obozu, tak czynili sześć dni
I_było w_dniu siódmym i_wstali_wcześnie gdy_wschodziła ta_zorza
i_okrążyli oto to_miasto według_sposobu tego siedem razy,
tylko w_dniu tym_oto okrążyli oto to_miasto siedem razy…”

Skoro Jerycho było okrążane przez kolejnych 7 dni,
to niewątpliwie dzień tygodniowego Szabatu był wśród nich,
a mimo tego także wtedy koheni nieśli szofary i w nie trąbili
na dużo dłuższej drodze wokół miasta niż 4 amot poza domem;
co byłoby naruszeniem późniejszej rabinicznej wykładni;
ale jednak wcale nie było naruszeniem Tory Boga.

„I_popatrzyła, a_oto ten_król stoi przy tej_kolumnie według_zwyczaju,
a_ci_dowódcy i_ci_trębacze przy tym_królu
i_cały lud tej_ziemi raduje_(się) i_dmie w_trąby
i_rozdarła Atalia(h) te szaty_swe i_krzyczała: 'spisek, spisek!'”

Powyższy werset mówi, że cały lud dął w trąby przy koronacji,
zatem oni wszyscy przynieśli swoje instrumenty do Świątyni tego dnia;
a koronacja króla Jahuasza (Joasza) odbyła się w tygodniowy Szabat
i było to wydarzenie niespodziewane, rezultat skutecznego powstania,
o czym świadczą wcześniejsze słowa historii opisanej w tym rozdziale Biblii
ukazujące zmianę straży Lewitów, którą wykorzystał kohen Jahujada (Jojada),
żeby zbierając tak podwójną siłę wojska odeprzeć i obalić królową Atalię:

„A_w_roku siódmym posłał Jahujada
i_sprowadził tych wodzów tych_setek,
setek od_broniących i_od_ścigających
i_przyprowadził ich do_siebie do_Domu יהוה [Boga]
i_zawarł z_nimi przymierze i_związał_przysięgą
ich w_Domu יהוה [Boga] i_pokazał im tego syna tego_króla
i_rozkazał_im mówiąc: Taka ta_sprawa, którą uczynicie:
ta_trzecia_część z_was przychodząca (w)_ten_Szabat
i_trzymająca straż (w)_domu tego_króla
i_ta_trzecia_część w_bramie Sur
i_ta_trzecia_część w_bramie za tymi_ścigającymi
i_pełnijcie tę straż tego_domu (na)_zmiany.
A_dwie te_ręce z_was, wszyscy wychodzący (w)_ten_Szabat
i_strzeżcie tej straży Domu יהוה [Boga] przy tym_królu
i_otoczcie przy tym_królu wokół [każdy]_mąż,
i_broń_jego w_ręku_jego i_wchodzący w te_szeregi umrze
i_będziecie z tym_królem w_wychodzeniu_jego i_w_przychodzeniu_jego.
I_uczynili dowódcy tych_setek, tych_setek
wszystko, co_rozkazał Jahujada ten_kohen
i_wzięli [każdy]_mąż tych ludzi_swoich
wchodzących (w)_ten_Szabat z wychodzącymi (w)_ten_Szabat
i_przyszli do Jahujady tego_kohena
i_dał ten_kohen dla_dowódców tych_setek, tych_setek
oto te_włócznie i_oto te_tarcze,
które od_króla Dawida, które_(były) w_Domu יהוה [Boga]
i_stanęli ci_biegający [każdy]_mąż i_broń_jego w_ręku_jego
od_ramienia tego_domu tego_prawego
do ramienia tego_domu tego_lewego
ku_ołtarzowi i_ku_domowi przy tym_królu dookoła.
I_wyprowadził tego syna tego_króla
i_włożył na_niego oto tę_koronę i_oto to_świadectwo
i_ustanowili_królem go i_namaścili_go
i_uderzali dłonie i_mówili: niech_żyje ten_król!”

Do właściwej oceny tych czynów potrzeba jeszcze
sprawdzenia wierności Torze i pobożności ich wykonawców
aby odróżnić świadectwa historycznych odstępstw i błędów
od świadectw nawrócenia i przywracania porządku.
Ta historia taką ocenę wyraża jasno i pewnie:

I_zawarł Jahujada oto to_Przymierze
między יהוה [Bogiem] i_między tym_królem

i_między tym_ludem dla_bycia za_lud dla_יהוה [Boga]
i_między tym_królem i_między tym_ludem.”

„I_czynił Jahuasz to_prawe w_oczach יהוה [Boga]
(przez)_wszystkie dni_jego, gdy uczył_go Jahujada ten_kohen.”

Kohen (kapłan) Jahujada był wiernym sługą Boga,
doprowadził do pokonania bezbożnej królowej Atalii,
pomógł potomkowi Dawida wrócić na należny mu tron
i prowadził króla Jahuasza drogą prawdziwej pobożności;
zatem nie może być wątpliwości, że on czynił słusznie…

Kohen Jahujada na pewno albo nie znał albo nie uznawał
ani zakazu trąbienia ani zakazu noszenia szofarów w Szabat
,
bo pod jego nadzorem czynności te zostały nie tylko wykonane,
ale też opisano to w biblijnej historii jako dobre świadectwo,
wobec czego nie można później tego karcić ani atakować.
Zakaz to z pewnością nie była wtedy obowiązująca „Tora(h) Ustna”
ani nawet tradycja praktykowana jako „ogrodzenie wokół Tory”,
ale pogląd taki musiał powstać w judaizmie znacznie późnej.
Kohen Jahujada jako mędrzec starszy o setki lat i pokolenia
powinien być uznanym autorytetem dla zugot, tanaim i amoraim
(czyli par, powtarzających i wyjaśniających – grup mędrców),
a co za tym idzie też dla wszystkich późniejszych nauczycieli;
którzy powinni przyjąć, kontynuować i przekazywać tradycję
objaśniając ustanowienia i zwyczaje, a nie je podważając…

3d. Podsumowanie Świadectw o Trąbieniu w Szabat

Zarówno Tanakh jak i Talmud Babli (Talmud Babiloński)
zgodnie świadczą, że w Jom Terua(h) w Szabat należy trąbić
;
a mędrcy judaizmu później zakazując noszenia szofarów w taki dzień,
doprowadzili do powstania problemu, który stał się zakazem trąbienia
nie tylko wbrew Tanakhowi, ale i tradycji z dawniejszych wieków.

Jeśli problemem była umiejętność wykonania dobrego obowiązku,
to jego rozwiązaniem nie jest zakaz spełniania tego Przykazania;
ale powinno się wcześniej zorganizować lekcje i tego nauczać,
najlepiej w dniu lub przez kilka ostatnich dni przed świętem;
żeby wszyscy byli przygotowani i umieli trąbić w Jom Terua(h).
Istnieją lepsze rozwiązania niż zakaz spełniania Przykazania!

Mnożąc sobie ilości kombinacji dźwięków i ich powtórzeń
da się dla wrażenia gorliwości uczynić Przykazanie tak trudnym,
żeby uznać je za niemożliwe do spełniania i potem tego zakazać;
ale lepiej jest poprzestać po prostu na tym, co nakazane w Torze,
żeby móc to zawsze właściwie wykonać i rozważyć przesłanie…

Zakaz trąbienia w Szabat z pewnością nie jest Przykazaniem Tory,
nie ma go w Piśmie ani nie jest jego przekazywaną ustnie wykładnią,
która na pewno przez wiele setek lat była inna niż jest współcześnie;
ale powstał dopiero jako późniejsza interpretacja, która zmieniła zasady,
co stanowi poważne naruszenie Przykazań Boga, które tego zakazują:
z Tory nie można odjąć ani do Tory nie można dodać,
ale koniecznie należy ją wiernie w całości wykonywać
(Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 4,1-2; 12,32/13,1);
zatem trzeba trwać przy tym, co było na początku!

Nakaz trąbienia w Rosz Chodesz, Jom Terua(h) i Szabat
to jest Przykazanie Tory, którego zaniedbywać nie można

nawet jeśli opinie cenionych ludzi są w tej sprawie mylące,
bo Autorytet Boga jest większy i niepodważalny.

4. Dzień Trąbienia – Ogłoszenie Nadejścia Króla

Przytoczone świadectwo koronacji Jahuasza oprócz trąbienia w Szabat
pokazuje, że jest to też zwyczaj towarzyszący ustanowieniu króla
lub jego nadejściu i ogólnie początkowi lub objęciu panowania.
W tym kontekście warto więc rozważyć wersety z Brit Chadasza(h),
które zapowiadają trąbienia ogłaszające powtórne przyjście Mesjasza,
który ma powrócić w ciele na Ziemię tak jak został zabrany (Dz 1,10-11):

„I wtedy będzie_ukazany ten znak tego syna tego człowieka na niebiosach
i wtedy będą_uderzać_(się)_[w_pierś] wszystkie te plemiona tej ziemi
i zobaczą tego syna tego człowieka przychodzącego
na tych obłokach tych niebios z mocą i chwałą wielką.
I wyśle tych aniołów jego z trąbą [dźwięku] wielkiego

i zgromadzą tych wybranych jego z tych czterech wiatrów
od skraju niebios aż_do [tych] skrajów ich.”

I ten siódmy anioł zatrąbił i nastały głosy wielkie w tych Niebiosach
mówiące: nastało to królestwo tego świata tego Władcy naszego
i tego Mesjasza Jego i zakróluje na te wieki tych wieków.”

„W [krótkiej]_chwili, w mgnieniu oka,
w tej ostatniej trąbie, zatrąbi bowiem
i ci martwi będą_wzbudzeni niezniszczalni i my przemienieni.”

„Bo sam ten władca na rozkaz, na głos archanioła i na trąbę Boga
zejdzie z Niebios i ci martwi w Mesjaszu powstaną najpierw.”

Powtórne przyjście Mesjasza jako króla i władcy świata
będą obwieszczać głosy anielskich trąb rozlegające się z Niebios;
ale co oprócz ogłoszenia nadejścia króla to oznacza?

Gdy zabrzmi tekia(h), to mamy zgromadzić się przy trąbiących,
a jeśli zabrzmi terua(h), to mamy wraz z Mesjaszem wyruszyć do walki!

Powtórne przyjcie Mesjasza będzie zwycięstwem i ratunkiem dla sprawiedliwych,
ale będzie też sądem i surową karą dla bezbożnych i przeciwnych Prawu Boga;
dlatego trzeba najpierw zwyciężyć siebie i opowiedzieć się po właściwej stronie,
potem walczyć o to, żeby uratować jak najwięcej innych ludzi wokół siebie,
a ostatecznie być gotowym do walki z zatwardziałymi w złej postawie…

1Tes 4,17 zapowiada wzięcie świętych na obłoki aby być razem z Mesjaszem,
ale przecież on właśnie wtedy będzie zstępował na obłokach na Ziemię
aby ustanowić tu Królestwo na 1000 lat i spełnić biblijne proroctwa
o Torze spełnianej przez narody pielgrzymujące do Jeruszalaim;
zatem osoby na obłokach będą wtedy jego orszakiem i armią,
o której mówią słowa jak Jud 1,14-15 oraz Ml 3,21/4,3:

„Prorokował zaś i im siódmy od Adama Chanokh mówiąc:
Oto przyszedł władca wśród świętych myriad jego
uczynić sąd przeciw wszystkim i upomnieć wszystkie dusze

za wszystkie te dzieła bezbożności ich, którymi czynili_bezbożność
i za wszystkie te twarde, które powiedzieli przeciw niemu Niemu
grzesznicy bezbożni.”

I_rozdepczecie nieprawych, bo będą pyłem pod stopami nóg_waszych
w_dniu, który ja uczynię, mówi יהוה [Bóg] Zastępów.”

Znajomość sygnału terua(h) – trąbienia przerywanego wzywającego do walki
jest bardzo potrzebna do tego, żeby przygotować się na powrót Mesjasza,
żeby przyjąć je takim, jakim będzie i opowiedzieć się po jego stronie,
współdziałać z nim w przemianie świata i ustanowieniu Królestwa Boga…

Co do sytuacji i naszych zadań przy powrocie Mesjasza
warto przeczytać 2. część tekstu „Trąbienia Wzywające„.

5. Dzień Trąbienia – Początek Nowego Etapu

Dzień Trąbienia jest zapowiedzią początku Odnowionej Ziemi,
ustanowienia Królestwa Boga panującego na całym tym świecie;
ale oprócz zapowiedzi tej oczekiwanej wspaniałej przyszłości
powinien to być też początek nowego etapu życia teraz,
powinien rozpoczynać kolejny etap naszej wędrówki ku Bogu,
oznaczać podjęcie nowych dzieł w służbie dla Stwórcy…

W tradycji judaizmu biblijne święto Jom Terua(h)
jest nazywane też Rosz HaSzana(h) czyli Początek Tego_Roku
i właśnie tym powinno być też dla wszystkich wierzących Bogu,
którzy biblijne lata liczą nie tylko od początku życia Adama,
ale tak samo też od początku ery panowania Mesjasza.

Nie stanowi to wcale sprzeczności z postanowieniem Boga,
żeby miesiące roku liczyć od Abib/Nisan przypadającego wiosną;
bowiem rachuby miesięcy i lat są od siebie oddzielne i różne:
– rachuba miesięcy jest cykliczna, po 12. lub 13. miesiącu znów jest 1.,
więc ten porządek liczenia Bóg mógł przesunąć bez szkody,
jak to uczynił wyprowadzając Iszraela z Micraim (Egiptów),
kiedy nakazał, żeby od tej pory robili to inaczej niż wcześniej,
o czym wprost mówi Szemot/2Moj/Exodos/Wj 12,1-2;
– rachuba lat jest ciągła, każdy kolejny rok ma większy numer,
więc ten porządek musi być zachowany i niezmienny,
żeby sposób liczenia czasu nie miał mylących braków,
jakim byłoby np. przesunięcie początku roku o pół roku.

„Trzy razy świętuj dla_Mnie w_roku.
To Chag HaMacot przestrzegaj, siedem dni jedz przaśniki
tak_jak nakazałem_ci w_czasie_wyznaczonym miesiąca tego_Abib,
bo w_nim wyszedłeś z_Micraim i_nie pokażą_(się)
(przed)_obliczem_Moim (z)_pustymi_(rękami),
I_Chag HaKacir [Święta Tych_Żniw, Szabuot],
pierwocin prac_twoich, które wysiałeś na_polu
I_Chag HaEsip [Święta Tych_Zbiorów, Sukot] przy_granicach tego_roku
w_zbiorach_twoich tej pracy_twojej z tego_pola.”

Skoro ta sama księga Tory wskazuje jednocześnie,
że rachuba miesięcy zaczyna się od miesiąca Abib
i granice lat są pół roku później blisko Chag Sukot;
to wyraźnie są to rachuby czasu o różnych początkach;
co potwierdzają także wersety Tory takie jak np.:
– Szemot/2Moj/Exodos/Wj 34,18-24;
– Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 31,10-11; 15,1-2;
– Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 25,9-13;
gdzie przełomy lat także są blisko jesiennych świąt,
a nie w wiosennym miesiącu Abib wskazanym wcześniej.

Świadectwa początku roku około 7. miesiąca
są też dalej w innych księgach Biblii, np.:

„Słowa Nechemija(ha), syna Chakalja(ha).
byłem w_miesiącu KISLEW [9.], ROKU DWUDZIESTEGO
I_ja przebywałem w_Szuszan twierdzy.”

I_byłem w_miesiącu NISAN [Abib – 1.],
ROKU DWUDZIESTEGO od_Artachszeseta tego_króla
,
mając pieczę nad winem wziąłem je i podałem królowi.
I_nie przebywałem smutny przed_obliczem_jego.”

„I_powrócili z_synów Iszraela
i_z kohenów i_Lewitów i_śpiewaków i_stróżów i_sług
do Jeruszalaim w_roku siódmym od_Artachszeseta tego_króla.
I_przybył (do)_Jeruszalaim w_miesiącu piątym,

to_(był) rok siódmy dla_króla_[tego],
bo w_jeden od_nowiu tego_pierwszego_[miesiąca]
on ustalił powrót [czyli wymarsz] z_Babelu
i_w_jednym_[dniu] od_nowiu piątego_[miesiąca]
przybył do Jeruszalaim, bo_dłoń Boga ta_dobra nad_nim.

Jeśli 9. miesiąc 20. roku był przed 1. miesiącem tego samego roku,
to nowy rok nie może zaczynać się od 1. miesiąca, ale przed 9.;
jeśli 5. miesiąc 7. roku był po 1. miesiącu tego samego roku,
to nowy rok nie może zaczynać się przed 5., ale na pewno po 5.;
co łącznie wskazuje przełom lat około początku 7. miesiąca.

Tak samo porównanie 2Krl 24,10-16 z babilońską tabliczką „ABC5” / „BM21946″,
które relacjonują 1. zdobycie Jeruszalaim przez Nebukadnecara z obu perspektyw
i jedno podaje, że było to w 8. roku jego panowania według Jahudim,
zaś drugie, że było to w 7. roku jego panowania według Babilończyków:
dla Jahudim rok zmieniał się przed miesiącem Kislew, a w Babelu po Adar,
co potwierdza też znana babilońska Tabliczka astronomiczna VAT4956.
Podczas gdy Babilończycy liczą i miesiące i lata począwszy od Abib/Nisan,
według Biblii miesiące liczy się od Abib/Nisan, ale lata od Etanim/Tiszri.

6. Podsumowanie Dnia Trąbienia

Tradycja judaizmu o uznawaniu Jom Terua(h) za Rosz HaSzana(h)
jest logicznym wnioskiem z faktów opisanych w Tanakhu, w Biblii,
które są ukazane nie tylko w historii Narodu Iszraela,
ale też w proroctwach o powtórnym przyjściu Mesjasza
i pouczeniach o osądzaniu i przemianie naszych postaw,
do czego mają nas wzywać odpowiednie dźwięki trąbień,
żeby Dzień Trąbienia był początkiem nowego etapu życia,
kolejnego odcinka naszej podróży ku Królestwu Boga…

Chwała Bogu!

Ostatnia modyfikacja: 2021-09-07.

Wyraź opinię o artykule:

Click to listen highlighted text!