Ustanowienia Boga w Parszy Caw
Komentarz do parszy „Caw” (części „Rozkaz”):
Wajikra/3Moj/Leutikon/Kpł 6,1/8-8,36; Jr 7,21-8,3; 9,22-23; Hbr 8,1-6.
Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy Caw.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tych czytań inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Rodzaje, warunki i sposoby postępowania z oddaniami;
– Wpływ służby Mesjasza na porządek oddań (ofiar);
– Wierność Prawu i właściwa równowaga w służbie;
– Dziękczynienie za poświęcenie Mesjasza w Pesach.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Rozkaz Przymierza;
– Oddania – Rodzaje i Warunki;
– Ogień Trawiący Dobrze i w Nadmiarze;
– Zbawienie i Wspomnienie.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Ustanowienia Boga w Parszy Caw
Parsza(h) Caw zawiera wiele Praw dotyczących oddań (ofiar),
z których tradycja judaizmu wywodzi 16 lub 18 Przykazań
(zakazy spożywania tłuszczu i krwi mogą być z tej lub poprzedniej);
w rzeczywistości jednak tekst Tory zawiera ich nieco więcej…
2.1 (242) Pozostawienie Oddania Wstępującego na Ołtarzu na Noc
Nakaż temu Aharonowi i_tym synom_jego mówiąc:
’To Tory tego_[oddania]_wstępującego:
ono tym_wstępującym na ognisku na tym_ołtarzu,
całą tę_noc aż_rano, a_ogień tego_ołtarza płonął_(będzie) na_nim.'”
2.2 (243) Zakładanie Przez Kohenów Lnianych Szat do Służby w Świątyni
i_spodnie lniane ubierze na ciało_swe
i_zgarnie oto ten_popiół, który pożarł ten_ogień
oto tego_wstępującego na tym_ołtarzu
i_położy_go obok tego_ołtarza.”
Kohen HaGadol także ma białą lnianą szatę taką samą jak wszyscy koheni,
a wyróżniające go elementy są zakładane dodatkowo na jej wierzchu;
bo inaczej nie mógłby spełnić wymogu służby na dziedzińcu.
2.3 (244) Zmiana Szat na Inne Przy Opuszczaniu Świątyni
i_wyniesie oto ten_popiół na zewnątrz od_obozu na miejsce czyste.”
2.4 (245) Usuwanie Popiołu z Ołtarza (Tarjag 133)
oto tego_wstępującego na tym_ołtarzu
i_położy_go obok tego_ołtarza.
(…)
i_wyniesie oto ten_popiół na zewnątrz od_obozu na miejsce czyste.”
2.5 (246) Zakaz Dopuszczenia do Zgaśnięcia Ognia na Ołtarzu (Tarjag 134)
(…)
Ogień ustawicznie płonął_(będzie) na tym_ołtarzu, nie wygaśnie.”
2.6 (247) Podtrzymywanie Ognia co Ranek (Tarjag 135)
i_zapalał_(będzie) na_nim ten_kohen drwa w_ranek w_ranek_[każdy]
i_ułoży na_nim to_[oddanie]_wstępujące
i_zmieni_w_dym na_nim tłuszcze tego_[oddania]_społecznego”
Choć w tekście jest mowa najpierw o usuwaniu popiołu, a potem o układaniu drewna,
to w rzeczywistej praktyce nie może to być wykonywane w takiej kolejności,
bo wtedy pomiędzy czynnościami ołtarz byłby pusty i nie miałoby co na nim płonąć;
co naruszałoby zakazy otaczające ten nakaz.
Ponieważ ogień na ołtarzu nie może zgasnąć nie jest to rozpalanie nowego płomienia,
a nowe drwa trzeba położyć na ołtarzu kiedy jeszcze dopalają się poprzednie
i musi to być wykonane jednocześnie / bez przeszkód z usuwaniem popiołu.
Jest to możliwe do wykonania przy odpowiedniej konstrukcji ołtarza:
pusty w środku i z poziomą siatką we wnętrzu w połowie wysokości
(jak to jest opisane w Szemot/2Moj/Exodos/Wj 28,7; 37,8; 27,4; 38,4):
belki drewna układa się na siatce i one płoną w górnej części ołtarza,
zaś popiół jako proch spada przez otwory w siatce do dolnej części,
z której może być usuwany z innego miejsce przez otwór przy podstawie,
który doprowadza też powietrze do belek płonących na siatce.
Nowe drwa układane na siatce w kolejnym dniu mogą się zapalać
albo od reszty dużych kawałków drewna, które jeszcze pozostało na siatce
albo od mniejszych resztek, które dopalają się w części na popiół.
Duchowo jest to symbol, że służba Bogu musi być ciągle kontynuowana i odnawiana,
zużyte lub zepsute musi być zastępowane pełnowartościowym i dobrym bez przerwy,
bo jeśli pozwoli się na zaistnienie gdzieś pustki, to ona może nie zostać zapełniona
i coś, co zostało zaniedbane i zanikło może nigdy więcej nie wrócić;
dlatego ważniejsze od zwalczania różnych istniejących herezji i odstępstw
jest propagowanie tego jak należy w pełni wiernie służyć Bogu.
Do właściwego wykonania tego jeden kohen może nie wystarczyć;
dlatego gdy jeden układa nowe drwa drugi powinien usuwać popiół;
a ze względu na rozmiary ołtarza może to czynić nawet więcej osób:
Przy 5 amot (około 2.5 m) długości i szerokości całego ołtarza
oraz ponad 1 amie (około 0.5 m) wysokości części na drewno;
co ranek do złożena było ponad 3 m3 drewna – ponad 2000 kg,
które trzeba było rozłożyć na około 6 m2 powierzchni siatki,
a do usunięcia był popiół, który pozostał z tego i z oddań…
2.7 (248) Składanie Minchy po Przedniej Stronie Ołtarza
składać_(będą) ją synowie Aharona przed_obliczem יהוה [Boga]
przed obliczem_[przodem] tego_ołtarza…”
2.8 (249) Spożycie Pozostałości Minchy Przez Kohenów (Tarjag 136)
mace zjedzone_(będą) w_miejscu świętym,
na_dziedzińcu Namiotu Wyznaczonych_Czasów jeść_(będą)_je.”
Przykazanie dotyczy minchy składanej przez nie-kohenów.
2.9 (250) Zakaz Zakwaszenia Pozostałości Minchy (Tarjag 137)
(Na)_część_ich dałem ją z_[oddań]_ogniowych, święte świętych to
jak_[za]_grzech i_jak_[za]_winę.”
Dar złożony jako mincha(h) musi być upieczony dość szybko, żeby się nie zakwasił
i bez dodatków produktów, które już są chamecem, bo musi pozostać przaśny.
2.10 (251) Składanie Codziennej Minchy Przez Kohena HaGadol (Tarjag 138)
’Takie oddanie Aharona i_synów_jego, które złożą dla_יהוה [Boga]
w_dniu tego_namaszczenia swojego: dziesiątą_[część] tej_efy mąki_najlepszej
(na)_minchę ustawiczną, połowę_jej w_ranek i_połowę_jej w_wieczór.
Na patelni w_oliwie przyrządzona_(będzie), rozdrobnioną przyniesiesz_ją,
rozkruszone minchy (w)_kawałkach złożysz, woń miłą dla_יהוה [Boga].
A_ten_kohen, ten_namaszczony [HaMaszijach] w_miejsce_jego z_synów_jego czynił_(będzie) ją.
Ustawa Wieczności: dla_יהוה [Boga] całkowicie_(spalona) w_dym_zmieniona_(będzie).'”
Choć dosłownie jest napisane „w_dniu tego_namaszczenia”,
to Prawo mówi o oddaniach ustawicznych, czyli codziennych,
dlatego należy rozumieć, że chodzi o „od dnia namaszczenia”
i zwykły kohen nie może tego czynić przed objęciem urzędu.
Gdyby Kohen HaGadol umarł w środku dnia, pomiędzy oddaniami,
to stary nie mógłby spełnić części z wieczora, a nowy części z ranka,
więc Prawo dotyczące tylko jednego dnia byłoby niewykonalne.
2.11 (252) Zakaz Spożywania Minchy Składanej Przez Kohena (Tarjag 139)
2.12 (253) Sposób Składania Oddania Chatat (Tarjag 140)
Przemów do Aharona i_do synó_jego mówiąc: 'To Tory tego_[oddania_za]_grzech:
na_miejscu gdzie zabija_(się) to_wstępujące zabijane_(będzie) to_[za]_grzech.,
przed_obliczem יהוה [Boga] święte świętych to…'”
2.13 (254) Zakaz Spożywania Chatat, którego Krew Wniesiono do Przybytku (Tarjag 141)
(z)_którego przynosi_(się) z_krwi_jego do Namiotu Wyznaczonych_Czasów
aby_przebłagać w_Świętym, nie spożyjecie, w_ogniu spalone_(będzie).”
Prawo to nie odnosi się tylko do oddania z Jom HaKipurim
wnoszonego w jednym dniu w roku do Miejsca Najświętszego,
ale też do oddań za grzech kohena lub społeczności (w poprzedniej parszy),
w tym także nakazanych na wszystkie coroczne święta (w Księdze Bemidbar),
których krew jest wnoszona do Świątyni i kropi się nią w Miejscu Świętym.
2.14 (255) Sposób Składania Oddania Aszam (Tarjag 142)
(…)
Jak_[oddania_za]_grzech tak_[oddania_za]_winę, Tora(h) jedna do_nich.
Tego_kohena, który przebłaguje w_nim, dla_niego będzie_[ona].”
2.15 (256) Skóra Oddania Wstępującego Należy do Kohena
skóra tego_[oddania]_wstępującego, które złożył, dla_kohena, dla_niego (należeć)_będzie.”
Fakt, że skóra zwierzęcia złożonego jako oddanie wstępujące ma być zapłat kohena
dowodzi, że nie jest ono „całopalne”, bo tej części na pewno się nie spala.
2.16 (257) Sposób Składania Oddania Szlamim (Tarjag 143)
które składane_(będzie) dla_יהוה [Boga]…”
2.17 (258) Nakaz Dodania Chamecu do Dziękczynnego Oddania Szlamim
(jako)_oddanie_swoje przy zarzynanym dziękczynnym, społecznym_swoim.”
Ponieważ oddanie Pesach jest szczególnym przykładem dziękczynnego szlamim
(np. tak samo jak ono musi być spożyte przed rankiem w dobie po złożeniu),
trzeba je złożyć na ołtarzu przed początkiem Święta Przaśników (14. Abib w dzień),
żeby ten chamec mógł zostać obrzędowo wykorzystany nim stanie się zakazany.
2.18 (259) Nakaz Spożycia Oddania Dziękczynnego w Dobie po Złożeniu
w_dobie (po)_oddaniu_jego zjedzone_(będzie)…”
Mięso oddań dziękczynnych musi być spożywane natychmiast po złożeniu i upieczeniu,
bo są składane między oddaniami ustawicznymi – w środku dnia,
po czym ich upieczenie może trwać jeszcze kolejnych kilka godzin,
a muszą być spożyte przed północą, od której biblijnie liczy się ranek
rozumiany jako czas wznoszenia się Słońca (też pod horyzontem);
zgodnie z tym jak Mosze(h) został wezwany przez faraona po Pesach
i jak nastąpiło wyjście z Micraim – jeszcze w nocy, choć mieli nie wychodzić do rana.
2.19 (260) Zakaz Pozostawienia Oddania Dziękczynnego do Kolejnego Ranka (Tarjag 144)
2.20 (261) Nakaz Spożycia Innych Oddań Szlamim w Dwie Doby
w_dniu tego_składania_jego to zarzynane_jego zjdzone_(będzie)
i_nazajutrz i_to_pozotające z_niej zjedzone_(będzie).”
2.21 (262) Nakaz Spalenia Pozostałości z Oddań Szlamim (Tarjag 145)
w_dniu tym_trzecim w_ogniu spalone_(będzie).”
2.22 (263) Zakaz Spożywania z Oddań Szlamim po Dozwolonym Czasie (Tarjag 146)
nie_(będzie) przyjęte temu_skłądającemu je, nie_(będzie) policzona da_niego,
nieczystą będzie i_ta_dusza, ta_jedząca z_niej przewinieniem_swym obciążona_(będzie).”
Tradycja wywodzi z tego zakaz złożenia z niewłaściwą intencją,
do czego zalicza się zamiar spożywania później niż dozwolone,
np. w przypadku zmiany rodzaju oddania szlamim.
2.23 (264) Zakaz Spożywania Rytualnie Skażonego Mięsa z Oddań (Tarjag 147)
Mięso jest nieczyste nie tylko z powodu np. niedozwolonego gatunku zwierzęcia,
ale też z powodu niewłaściwego uboju lub zetknięcia z inną nieczystością;
co trzeba brać pod uwagę przestrzegając biblijne zasady koszerności.
2.24 (265) Nakaz Spalenia Rytualnie Skażonego Mięsa z Oddań (Tarjag 148)
2.25 (266) Zakaz Spożywania Mięsa Oddań Przez Osobę Rytualnie Skażoną
z_[oddania]_zarzynanego tego_społecznego, która dla_יהוה [Boga],
a_nieczystość_jego na_nim, to_wycięta_(będzie) ta_dusza owa z_ludu_swego.”
Uczestnictwo w obrzędach i spożywanie oddań nie jest najważniejszą praktyką wiary,
a uczynienie tego niewłaściwie może bardziej zaszkodzić niż pomóc człowiekowi.
Kto chce złożyć oddanie i móc radować się ze świątecznej uczty,
ten musi oczyścić się i uświęcić przed przystąpieniem do niej.
2.26 (267) Przynoszenie Darów na Oddania Szlamim
Przemów do synów Iszraela mówiąc:
Kto_składającym to [oddanie]_zarzynane społeczne_swe dla_יהוה [Boga],
przyprowadzi to oddanie dla_יהוה [Boga] z_zarzynanego społecznego_swego,
rękami_swoimi przyniesie te ogniowe_[oddania] יהוה [Bogu],
oto ten_tłuszcz nad mostkiem, i_przynesie_go
oto ten_mostek aby_kołysać nim
kołysaniem przed_obliczem יהוה [Boga].”
2.27 (268) Części Oddań Szlamim Należne Kohenom
z_ogniowych_[oddań] יהוה [Boga] w_dniu tego_przyprowadzenia ich na_kohenów dla_יהוה [Boga].
Ta rozkazał יהוה [Bóg] aby_dać dla_nich w_dniu namaszczenia_swego ich
od_tych synów Iszraela, Ustawa Wieczności dla_pokoleń_ich.”
Części oddań stanowią zapłatę kohenów i źródło utrzymania ich i ich rodzin,
zaś obowiązkiem całej społeczności jest dbanie, aby ich nie zabrakło,
żeby służbę zawsze mogli spełniać ci, których Bóg do tego wybrał
i których obdarzył odpowiednimi umiejętnościami i natchnieniem….
Chwała Bogu!