Historie Też Są Proroctwami

Czas czytania: 23 minut

Komentarz do parszy „WaJigasz” (części „I_Przystąpił”):
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 44,18-47,27; Ez 37,15-28; Łk 6,9-19.
Historie ukazujące proroctwa.

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Historie Josefa i Mesjasza

To czytanie jest trzecią częścią historii Josefa
i w nim kończy się historia ocalenia od głodu,
jakie z jego udziałem się wtedy dokonało
tak dla Micraim (Egiptów), jak i dla Iszraela.
Jest to więc bardzo dobre miejsce do tego,
żeby podsumować całą tą historię z Tory
i dostrzec w niej nie tylko fakty i pouczenia,
ale także zawarte w niej proroctwa o Mesjaszu,
całą symbolikę wyrażoną w tych wydarzeniach…

1a. Podsumowanie Historii Josefa

Najpierw całe dzieje Josefa:

Bóg postanowił i zaplanował wszystko wcześniej
i o potomkach w Micraim (Egiptach) wiedział już np. Abraham,
gdy żadne z jego przyszłych dzieci nie było nawet poczęte
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 15,13-16; 16,16; 21,5; 25,1-6),
kiedy Josefa jeszcze przez wiele lat później nie było…
Sam Josef urodził się dopiero sporo ponad 150 lat później
i jeszcze zanim doszło do jego faktycznego wywyższenia
był on jedenastym z dwunastu braci, synów patriarchy Jakuba
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 30,6-7; 30,9-13; 30,20; 30,24),
a podczas proroczych snów Binjamin się nawet nie urodził
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,5-8; 42,3-9; 37,9-10; 35,16-20);
więc zapowiedzi wywyższenia Josef otrzymał jako najmłodszy.
Będąc młodszym od swych braci, był od nich sprawiedliwszy,
Josef dostrzegał i karcił ich błędy, powiadamiał o tym ojca
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,2; 37,14),
bo troszczył się o prawdziwe dobro swojej rodziny.
Będąc umiłowanym synem, dzieckiem ukochanej żony,
Josef cieszył się szczególnymi względami ojca,
który okazywał mu miłość bardziej niż innym
i obdarowywał go tak, jak żadnego z jego braci
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,3-4).
Bracia zazdrościli mu tego i nienawidził go za to,
dlatego uknuli spisek i razem postanowili go zabić
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,18-22).
Choć udało im się zrealizować powzięty zamiar,
to Bóg poprowadził całą tę sprawę w taki sposób,
że Josef po czasie spędzonym w studni głęboko w ziemi
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,23-25)
zachował swoje życie i zwyciężając w kolejnych próbach
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,25-28; 39,7-23; 41,16)
zyskał ogromne znaczenie wśród obcych, innych narodów,
a jego władza objęła praktycznie cały ich świat
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,37-54).
Gdy Josef został ustanowiony władcą Micraim
ustępował jedynie faraonowi królewską chwałą
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,40)
i do końca czcił swego ojca jako ważniejszego od siebie
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 48,11-13).
Pozycja jaką zdobył Josef umożliwiła mu ocalenie
zarówno dla ludności Micraim (Egiptów), gdzie panował,
jak i dla cudzoziemców, którzy tam szukali pomocy
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,56-42,2).
W ten sposób Josef pozyskał lud dla faraona
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,13-15; 47,23-28),
ale kapłani mający swe przydziały pozostali wolni
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,22.26).
Josef zbawił od śmierci też swoją własną rodzinę
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,11-12),
w tym także braci, którzy wcześniej go odrzucili,
ale mogli się nawrócić, odpokutować to i się poprawić.
Josef obdarował ich tym, co niezbędne ich rodzinom
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 42,25-26; 44,1; 47,12; 50,21);
udzielając z tego, na co sam zapracował, co pozyskał.
Josef poddał ich przy tym próbom i doświadczeniom,
żeby mogli naprawić swój błąd i o tym zaświadczyć,
żeby w drodze do ocalenia stali się lepszymi ludźmi
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 42,9-22; 44,2-34)…

Podobnie jak Josef, także później król Dawid,
o którego panowaniu mówi Haftora(h) na ten Szabat
był najmłodszym z braci, których władcą został;
a jego potomek i następca ma być takim na wieczność
spełniając słowa z rozważanego proroctwa…

1b. Świadectwo Życia i Znaczenie Jeszui (Jezusa)

Mając już to wszystko zebrane i na uwadze,
można przejść do rozważania prawd o Mesjaszu
na podstawie proroctw zapisanych w historii
i pojmując sensy potwierdzone w wydarzeniach:

Bóg postanowił o panowaniu Jeszui (Jezusa)
jeszcze przed stworzeniem świata (1P 1,19-20),
co objawiali prorocy natchnieni mesjańskim duchem (1P 1,10-12)
na długo przed narodzinami jego znanych z imion przodków,
gdy samego Jeszui jeszcze wtedy nie było (1Kor 15,45-47).
Sam Jeszua przyszedł dopiero po około 4000 lat oczekiwań,
był młodszy od wielu pokoleń ludzkości i Narodu Iszraela,
a mimo to został wywyższony ponad swych starszych braci.
Już w młodości zadziwiał mądrością i pobożnością (Łk 2,46-47)
Jeszua karcił błędy starszych, przełożonych (Mt 15,1-9; 23,1-3),
bo już wtedy troszczył się o wierność i dobro swojego Narodu.
Jeszua miał miłość i relację z Bogiem (Mt 27,17-18),
który nie obdarował nikogo innego tak, jak jego (Kol 1,19).
Ówcześni przywódcy judaizmu i Narodu Iszraela
zazdrościli mu tego i nienawidzili go za to (Iz 53,2-3),
dlatego uknuli spisek, żeby go pochwycić i zabić (Mk 14,1).
Choć udało im się zrealizować zamiar przeciw niemu,
to Bóg poprowadził całą tę sprawę w taki sposób,
że Jeszua (Jezus) nadal żyje i działa wśród ludzi,
przeszedł i zwyciężył w swej próbie i pomaga innym,
zyskał ogromne znaczenie wśród ludzi, innych narodów,
a Ewangelia o nim jest głoszona na całym świecie.
Gdy Jeszua został ustanowiony władcą Ziemi (Dz 2,36; Obj 1,5),
ustępuje jedynie Bogu, który go wywyższył (1Kor 15,28-29)
i ciągle czci Ojca jako większego od siebie (J 10,29; 14,28).
Pozycja jaką zdobył Jeszua umożliwia mu ocalanie
zarówno dla społeczności mesjańskich, które już go uznały,
jak i dla nawracających się z pogaństwa, którzy poszukują.
W ten sposób Jeszua pozyskał lud dla Boga (Obj 5,9),
ale nie tych, którzy wybrali swoje przywileje zamiast tego.
Jeszua zbawi też i swój własny Naród Iszraela (Łk 1,68-75),
w tym i jego zwierzchników, którzy go dawniej odrzucili,
ale mogą się nawrócić, odpokutować to i się poprawić.
Jeszua obdarowuje nas tym, co dla każdego niezbędne;
udzielając wybranym z tego, na co zapracował, co pozyskał.
Jeszua poddaje przy tym próbom i doświadczeniom,
żebyśmy mogli naprawić swoje błędy i o tym zaświadczyć,
żebyśmy w drodze do ocalenia stali się lepszymi ludźmi.

1c. Porównane Historie i Wnioski

Można na podstawie obu powyższych historii zauważyć,
że osoby w pierwszej są typami, obrazami osób w drugiej:

  • faraon jest symbolem Boga jako najwyższego władcy;
  • Jakub jest symbolem Boga jako Ojca, kochającego opiekuna;
  • Josef jest symbolem Mesjasza, namiestnika i zbawiciela,
    który wykonuje to, co zostało mu powierzone do spełnienia;
  • synowie Jakuba są symbolami przywódców Iszraela i judaizmu,
    w tym np. książętami, kapłanami, nauczycielami, sędziami;
  • bracia Josefa są przywódcami, którzy dla swych interesów
    odrzucili tego, który został ustanowiony jako właściwy;
  • dalsi potomkowie Jakuba są symbolami członków społeczności,
    którzy idą za swoimi przywódcami, dobrymi lub złymi
    (np. synowie Josefa są z nim, a synowie braci z nimi);
  • ludność Micraim poddana Josefowi i ocalona od głodu
    to ludzie, którzy zostali poddani Mesjaszowi i zbawieni,
    pozyskani do służby Bogu i życia w świecie po przemianie;
  • kapłani Micraim to bezbożni duchowni pogańscy i odstępcy,
    którzy z powodu swych przywilejów zbawienia nie szukają
    i dlatego do końca nie zostaną pozyskani dla Boga,
    a swoją zapłatę odbierają tylko docześnie, teraz.

Porównując teraz jeszcze raz poszczególne aspekty
wzorcowej historii Josefa oraz Mesjasza Jeszui (Jezusa)
(te same słowa co powyżej, ale podzielone tematycznie):

A) Bóg postanowił i zaplanował wszystko wcześniej
i o potomkach w Micraim (Egiptach) wiedział już np. Abraham,
gdy żadne z jego przyszłych dzieci nie było nawet poczęte
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 15,13-16; 16,16; 21,5; 25,1-6),
kiedy Josefa jeszcze przez wiele lat później nie było…
A) Bóg postanowił o panowaniu Jeszui (Jezusa)
jeszcze przed stworzeniem świata (1P 1,19-20),
co objawiali prorocy natchnieni mesjańskim duchem (1P 1,10-12)
na długo przed narodzinami jego znanych z imion przodków,
gdy samego Jeszui jeszcze wtedy nie było (1Kor 15,45-47).

B) Sam Josef urodził się dopiero sporo ponad 150 lat później
i jeszcze zanim doszło do jego faktycznego wywyższenia
był on jedenastym z dwunastu braci, synów patriarchy Jakuba
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 30,6-7; 30,9-13; 30,20; 30,24),
a podczas proroczych snów Binjamin się nawet nie urodził
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,5-8; 42,3-9; 37,9-10; 35,16-20);
więc zapowiedzi wywyższenia Josef otrzymał jako najmłodszy.
B) Sam Jeszua przyszedł dopiero po około 4000 lat oczekiwań,
był młodszy od wielu pokoleń ludzkości i Narodu Iszraela,
a mimo to został wywyższony ponad swych starszych braci.

C) Będąc młodszym od swych braci, był od nich sprawiedliwszy,
Josef dostrzegał i karcił ich błędy, powiadamiał o tym ojca
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,2; 37,14),
bo troszczył się o prawdziwe dobro swojej rodziny.
C) Już w młodości zadziwiał mądrością i pobożnością (Łk 2,46-47)
Jeszua karcił błędy starszych, przełożonych (Mt 15,1-9; 23,1-3),
bo już wtedy troszczył się o wierność i dobro swojego Narodu.

D) Będąc umiłowanym synem, dzieckiem ukochanej żony,
Josef cieszył się szczególnymi względami ojca,
który okazywał mu miłość bardziej niż innym
i obdarowywał go tak, jak żadnego z jego braci
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,3-4).
D) Jeszua miał miłość i relację z Bogiem (Mt 27,17-18),
który nie obdarował nikogo innego tak, jak jego (Kol 1,19).

E) Bracia zazdrościli mu tego i nienawidził go za to,
dlatego uknuli spisek i razem postanowili go zabić
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,18-22).
E) Ówcześni przywódcy judaizmu i Narodu Iszraela
zazdrościli mu tego i nienawidzili go za to (Iz 53,2-3),
dlatego uknuli spisek, żeby go pochwycić i zabić (Mk 14,1).

F) Choć udało im się zrealizować powzięty zamiar,
to Bóg poprowadził całą tę sprawę w taki sposób,
że Josef po czasie spędzonym w studni głęboko w ziemi
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,23-25)
zachował swoje życie i zwyciężając w kolejnych próbach
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 37,25-28; 39,7-23; 41,16)
zyskał ogromne znaczenie wśród obcych, innych narodów,
a jego władza objęła praktycznie cały ich świat
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,37-54).
F) Choć udało im się zrealizować zamiar przeciw niemu,
to Bóg poprowadził całą tę sprawę w taki sposób,
że Jeszua (Jezus) nadal żyje i działa wśród ludzi,
przeszedł i zwyciężył w swej próbie i pomaga innym,
zyskał ogromne znaczenie wśród ludzi, innych narodów,
a Ewangelia o nim jest głoszona na całym świecie.

G) Gdy Josef został ustanowiony władcą Micraim
ustępował jedynie faraonowi królewską chwałą
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,40)
i do końca czcił swego ojca jako ważniejszego od siebie
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 48,11-13).
G) Gdy Jeszua został ustanowiony władcą Ziemi (Dz 2,36; Obj 1,5),
ustępuje jedynie Bogu, który go wywyższył (1Kor 15,28-29)
i ciągle czci Ojca jako większego od siebie (J 10,29; 14,28).

H) Pozycja jaką zdobył Josef umożliwiła mu ocalenie
zarówno dla ludności Micraim (Egiptów), gdzie panował,
jak i dla cudzoziemców, którzy tam szukali pomocy
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,56-42,2).
H) Pozycja jaką zdobył Jeszua umożliwia mu ocalanie
zarówno dla społeczności mesjańskich, które już go uznały,
jak i dla nawracających się z pogaństwa, którzy poszukują.

I) W ten sposób Josef pozyskał lud dla faraona
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,13-15; 47,23-28),
ale kapłani mający swe przydziały pozostali wolni
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,22.26).
I) W ten sposób Jeszua pozyskał lud dla Boga (Obj 5,9),
ale nie tych, którzy wybrali swoje przywileje zamiast tego.

J) Josef zbawił od śmierci też swoją własną rodzinę
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 47,11-12),
w tym także braci, którzy wcześniej go dawniej odrzucili,
ale mogli się nawrócić, odpokutować to i się poprawić.
J) Jeszua zbawi też i swój własny Naród Iszraela (Łk 1,68-75),
w tym i jego zwierzchników, którzy go dawniej odrzucili,
ale mogą się nawrócić, odpokutować to i się poprawić.

K) Josef obdarował ich tym, co niezbędne ich rodzinom
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 42,25-26; 44,1; 47,12; 50,21);
udzielając z tego, na co sam zapracował, co pozyskał.
K) Jeszua obdarowuje nas tym, co dla każdego niezbędne;
udzielając wybranym z tego, na co zapracował, co pozyskał.

L) Josef poddał ich przy tym próbom i doświadczeniom,
żeby mogli naprawić swój błąd i o tym zaświadczyć,
żeby w drodze do ocalenia stali się lepszymi ludźmi
(Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 42,9-22; 44,2-34)…
L) Jeszua poddaje przy tym próbom i doświadczeniom,
żebyśmy mogli naprawić swoje błędy i o tym zaświadczyć,
żebyśmy w drodze do ocalenia stali się lepszymi ludźmi.

Rozważając wszystko powyżej widać wyraźnie,
że podobieństwa Josefa i Jeszui są ogromne;
więc pierwszy pewnie zapowiada drugiego,
a jego historia poucza i świadczy o tym,
jak należy rozumieć rolę i dzieło Mesjasza,
jego relację z Bogiem i ze światem…

2. Świątynia Boga Pośród Jego Ludu

Haftora(h) tego tygodnia kończy się obietnicą,
że narody ujrzą obecność Boga w Iszraelu
poprzez obecność Jego Świątyni pośród nich:

„I_poznają te_narody, że Ja יהוה uświęcający tego Iszraela,
w_byciu Sanktuarium_Mojego pośród_nich na_wieczność.”

Zapowiedź ta jest bardzo ważna
nie tylko z powodu potwierdzenia tego,
że cały porządek jej służby i oddań (ofiar)
musi być z tego powodu praktykowany w przyszłości;
ale także dlatego, że w sprawie budowy Świątyni
także zachodzi takie podobieństwo jak z historią Josefa:
biblijne dzieje i słowa opisujące jej budowniczych
spełniają się wielokrotnie w kolejnych różnych osobach,
które ukazują prawdę o ostatecznym budowniczym,
którym ma być Jeszua (Jezus) Mesjasz
podczas swego powtórnego przyjścia jako władca
ustanawiający kolejną Świątynię Boga na Ziemi
na okres 1000 lat panowania na tym świecie…

„Bo (gdy)_spełnią_(się) dni_twoje
i_spoczniesz (z)tymi ojcami_twymi
i_wzbudzę tego potomka_twego po_tobie,
który wyjdzie z_wnętrzności_twoich
i_utwierdzę to królowanie_jego.
On zbuduje dom dla_Imienia_Mego
i_utwierdzę ten tron królowania_jego na wieczność.
Ja będę dla_niego za_Ojca, a_on będzie dla_Mnie za_syna;
gdy w_braku/zmianie/grzechu_on i_ukarzę_go
w_rózgi ludzi i_plagami synów Adama;
ale_łaski_Mojej nie cofnę od_niego
jak cofnąłem od Szaula, którego usunąłem przed_tobą
I_(będzie)_trwał dom_twój i_królowanie_twoje
na wieczność przed_obliczem_Moim
tron_twój będzie trwały na wieczność.”

To samo objawienie jest też opisane w 1Krn 17,11-13;
więc podobnie jak sny faraona o obfitości i głodzie,
ta sprawa jest potwierdzona i absolutnie pewna…

„Ogłoszę ten dekret,
[Bóg] יהוה powiedział do_mnie:
syn_mój ty, Ja dzisiaj zrodziłem_cię.”

Kogo dotyczą obietnice dane Dawidowi
o tym, że jego potomek zbuduje Świątynię dla Boga?
Kto jest autorem Psalmu Drugiego, gdzie ogłasza,
że Bóg powiedział DO NIEGO, że on jest synem Boga?
Odpowiedzi na te pytania nie należy zgadywać
(podobnie jak na pytanie zawarte np. w Hbr 1,5)
i nie można też zakładać z góry, że się ją zna
podając bezpodstawnie teologiczne oczywistości;
ale należy odnaleźć i uznać odpowiednie fakty z Biblii
i dopiero na tej podstawie wiedzieć i rozumieć
jaka jest prawda na ten temat:

„Wtedy powiedział Szlomo(h):
'[Bóg] יהוה powiedział, że zamieszka w_ciemnej_chmurze.
(…)
I_było w sercu Dawida, ojca_mojego,
aby_zbudować Dom dla_Imienia יהוה, Boga_mego Iszraela,
lecz rzekł יהוה do_Dawida, ojca_mego:
Zatem skoro było w sercu_twoim
do_zbudowania Domu dla_Imienia_Mego,
dobrze_uczyniłeś, że było w_sercu_twoim,
ale ty nie zbudujesz tego_Domu, ale syn_twój,
który_wyjdzie z_lędźwi_twoich,
on zbuduje ten_Dom dla_Imienia_Mego.
I_spełnił יהוה to Słowo_Swoje, które wypowiedział
i_nastałem w_miejsce Dawida ojca_mego
i_zasiadłem na_tronie Iszraela jak zapowiedział יהוה
i_[ja]_zbudowałem Dom dla_Imienia יהוה, Boga Iszraela.'”

Zacytowany przykład z Drugiej Księgi Kronik,
a także kilka innych świadectw na ten temat:
1Krn 22,7-13; 28,3-10; 1Krl 5,2-5; 8,15-26
świadczy wielokrotnie, jasno i pewnie
mówiąc o tym całkiem wprost i jednoznacznie;
że synem Dawida i budowniczym Świątyni,
którego w Biblii Bóg nazwał swoim synem
miał być król Szlomo(h) (Salomon)
,
bezpośredni syn i następca tronu.

Było to około 1000 lat przed narodzeniem Jeszui,
kiedy Naród Iszraela był w okresie wierności Bogu,
miał błogosławieństwo i nie zagrażali mu wrogowie,
gdy oni żyli w pokoju i dostatku, zbudowali Świątynię;
dlatego wtedy nie myślano jeszcze wcale o tym,
że może zdarzyć się odstępstwo i kara za grzech,
że może być potrzebny jakiś inny, następny Mesjasz,
a to proroctwo ma się spełnić po wielu setkach lat,
po choć jednym upadku i pokonaniu ich przez obcych,
po zrujnowaniu Jeruszalaim i w potrzebie odbudowy.
Księgi te spisano także wciąż setki lat przed Jeszuą,
kiedy niezaistniałe jeszcze wydarzenia z jego życia
nie były ludziom znane i nie do nich się odnoszono,
na pewno nikt nie mógł myśleć o nim konkretnie;
ale autorzy ksiąg pisali o dawniejszej historii,
a czytający lub słuchający ją z nich wspominali.
Z całą pewnością biblijne rozumienie tej sprawy
było pierwotnie i jeszcze przez długie wieki
całkowicie historyczne – o spełnionej przeszłości
i w takim właśnie sensie te słowa i księgi
zostały powszechnie uznane i utrwalone,
powielone i w końcu przyjęte do kanonu Biblii.
Zarówno mędrcy judaizmu – autorzy ksiąg Tanakhu
jak i ogół wyznawców wiary i religii Iszraela
najpierw rozumiał te proroctwa w świetle wiedzy,
jaką już mieli o swej historii, która się dokonała,
bo z tym mogło im się to kojarzyć, to rozumieli.
To jest logiczne i zrozumiałe po prostu,
dosłowanie jak napisane – podstawowy sens.

Ale czy to musi oznaczać,
że te słowa dotyczą tylko Szlomo(ha)?
Nie! On jest przykładem i wzorem
osoby, która to na pewno spełnia;
ale osoby naśladujące jego postawę
i także spełniające warunki proroctwa
mogą też być przedmiotami tej obietnicy;
która nie dotyczy tylko jednego pokolenia,
ale ma trwać w potomstwie Dawida na wieczność,
więc każdy wierny Jedynemu Bogu władca Iszraela
może i powinien być jej kolejnym dziedzicem;
o ile zechce się temu poddać i to spełniać…

Co widać w kilku dalszych przykładach w Biblii
(a może być ich jeszcze więcej niż tu omówione):

„I_weźmiesz srebro i_złoto
i_uczynisz korony i_położysz na_głowie
Jahuszui, syna Jahucedeka, tego_kohena hagadol
i_powiesz do_niego aby_mówić:
'Tak rzekł יהוה Zastępów aby_mówić:
Oto mąż, Odrośl imię_jego
i_pod_nim odrośnie i_zbuduje tę Świątynię יהוה
i_on zbuduje tę Świątynię יהוה
i_on_podniesie majestat i_zasiądzie
i_(będzie)_rządził na tronie_swoim
i_będzie kohen na_tronie_swoim
i_plan zgody będzie między dwoma_nimi.'”

„Ręce Zorobabela
(założyły)_podstawy domu tego i ręce_jego ukończą
i_poznasz, że יהוה Zastępów posłał_mnie do_was,
bo kto lekceważył od_dnia małych_(początków)
i_rozradują_(się) bo zobaczą oto ten_kamień.
Cyna w_ręku Zorobabela, siedem tych (to)_oczy יהוה,
one krążą po_całej tej_Ziemi,”

Proroctwa Zekarijaha zapowiadają,
że Zorobabel obuduje Świątynię Boga
po tym, jak Babilończycy ją zburzyli.
Potwierdzają to też słowa Chagaia (Aggeusza)
zapisane w całej jego księdze – (Ch)Ag 1-2;
a o dokonaniu tego jest napisane u Azry (Ezdrasza),
który wskazuje zakończenie odbudowy Świątyni
podczas działalności właśnie tych proroków:

„I_starsi Jahudii budowali i_czynili postępy
według_proroctwa Chagaia proroka,
i_Zekarijaha, syna_Adia
i_wybudowali i_ukończyli
według rozkazu Boga Iszraela
i_według_dekretu Cyrusza, i_Dariusza
i_Artachszeszeta, króla Persji.”

To wszystko wskazuje, że Zorobabel,
także potomek króla Dawida wiele pokoleń później
i namiestnik Jahuda(ha) z ustanowienia Persji,
ale nie suwerenny król panujący w Jeruszalaim;
także jest przedmiotem tej proroczej obietnicy,
a inne, które otrzymał, lecz się w nim nie spełniły
(zapisane na końcu Księgi Chagaia – (Ch)Ag 2,20-23)
wciąż oczekują realizacji w panowaniu jego potomka;
zatem te słowa wypowiedziane o nim i jego dzieje,
podobnie jak wiele innych biblijnych faktów tego typu
także uzupełniają to, co o Mesjaszu mamy wiedzieć:

„Odpowiedział Jeszua i rzekł im:
zburzcie ten Przybytek oto
i w trzy dni podniosę go.”

„że tę [obietnicę] ten Bóg spełnił tym dzieciom [ich]:
nam podniósłszy Jeszuę,
jak i w tym Psalmie, tym drugim, napisane_(jest):
'synem mym jesteś ty, ja dzisiaj zrodziłem cię.'”

„Tak i ten Mesjasz nie sam_siebie wywyższył
(by)_stać_(się) arcykapłanem, ale Ten mówiący do niego:
synem mym jesteś ty, ja dzisiaj zrodziłem Cię.”

Jeszua (Jezus) Mesjasz ma być kolejnym potomkiem Dawida,
którego Bóg nazywa swoim synem i jest dla niego Ojcem,
który ma zbudować dla Boga Świątynię w Jeruszalaim
i którego władza ma tam trwać już na wieczność
;
ma być zwierzchnikiem i partnerem kohena (kapłana),
który będzie sprawował służbę w Świątyni obok niego
(Za 6,11-13; Jr 33,17-26; Ml 3,1-4; 1Sm 2,35-36);
lecz w jego przypadku już nie będzie to w taki sposób,
że odziedziczą ją po nim jeszcze jego potomkowie,
ale dzięki przemianie jego ciała w doskonałe
i życiu wiecznemu – jego osobistemu panowaniu.

Każda kolejna historia spełnienia się tego proroctwa,
która wcześniej była jego uznanym sensem w judaizmie
dodaje kolejne cechy tego, kim i jaki ma być Mesjasz,
co ma uczynić, jak żyć i jak sprawować władzę;
dlatego każda taka historia jest też proroctwem,
które o osobie Jeszui (Jezusa) objawia więcej.

W podobny sposób proroctwo z Iz 7,14-16 spełnia się w Iz 8,3-4:
narodzony chłopiec jest znakiem potwierdzającym inwazję Asyrii,
w wyniku której upada Królestwo Aramu i północne Królestwo Iszraela
(znak „syna panny” został zapowiedziany jako uwiarygodnienie tego);
zaś Mt 1,22-23 odnosi te słowa do Jeszui około 700 lat później.
W Mk 12,26-27 Mesjasz cytuje słowa z objawienia „przy krzaku”,
gdzie Bóg przedstawia się jako „Bóg Abrahama, Icckaha i Jakuba”,
czyli po prostu Bóg przodków, którzy żyli wiele setek lat wcześniej,
ten sam Bóg teraz, co Bóg, który był już znany i czczony dawno temu;
a jednak Jeszua (Jezus) wnioskuje z tych słów zmartwychwstanie,
czym wychodzi poza dosłowność tekstu i pokazuje słuszność
takiego mistycznego i duchowego odczytu z większą głębią…

Odnajdowanie kolejnych sensów i spełnień biblijnych proroctw
to jest kabala(h) (kabała) – mistyczny odczyt tekstu Tanakhu,
który był wielokrotnie praktykowany przez Mesjasza i apostołów,
którego liczne przykłady są księgach Odnowionego Przymierza
i w mesjańskich nauczaniach, które pokazują dodatkową głębię
objawień i historii, które były już wcześniej spełnione docześnie,
a później ukazują jeszcze swój duchowy sens…

3. Wcześniej Omawiane Zagadnienia

Sporo innych tematów niż omówiony w tym tekście,
było komentowanych w poprzednim cyklu czytania Tory:
Wszystko Na Swoim Miejscu

Chwała Bogu.

Ostatnia modyfikacja: 2020-12-11.

Wyraź opinię o artykule:

Click to listen highlighted text!