Przymierza Boga z Narodami
Komentarz do parszy „Debarim” (części „Słowa”):
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 1,1-3,22; Iz 1,1-2,7; 1Tm 3,1-7.
Biblijne Przymierza Boga z narodami żyjącymi wokół Iszraela.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– kryteria wyboru i zasady obowiązujące starszych;
– stosunek wiernych Bogu do uczestnictwa w wojnie.
– postawa konieczna do właściwej czci Boga.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Słowa Zwierzchności ku Sprawiedliwości;
– Postawa Wobec Walki i Wojny;
– Uświęcenie Nieświętego.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Przymierza Boga z Narodami
bo nie dam dla_was z_ziemi_ich nawet z_zakrytego stopą_nogi,
bo (na)_własność dla_Aszawa dałem tę Górę Szair”
’Nie napadaj tego Moabu i_nie prowokuj przeciw_nim wojny,
bo nie dam dla_ciebie z_ziemi_jego (na)_własność,
bo dla_synów Lota dałem ten Ar (na)_własność.'”
nie prowokuj_ich i_nie wszczynaj_wojny z_nimi,
bo nie dam z_ziemi synów Amona dla_ciebie (w)_posiadanie,
bo synom Lota dałem_ją (w)_posiadanie.”
Kaftorim ci_wychodzący z_Kaftor wytracili i_zamieszkali zamiast_nich.”
Czy_nie tego Iszraela wyniosłem z_ziemi Micraim, a_Plisztim z_Kaftor i_Aram z_Kir?”
W parszy na ten tydzień i kończący go Szabat
Mosze(h) rozpoczyna przypominanie wcześniejszych wydarzeń i pouczeń
oraz daje zalecenia dotyczące dalszego postępowania Iszraela bez niego.
Istotną częścią tych pouczeń są dotyczące relacji z sąsiednimi narodami,
z którymi Bóg zabronił Iszraelowi wszczynać wojny i podbijać ich ziemie
(zarówno wtedy w drodze do Ziemi Obiecanej jak i zawsze w przyszłości
jasno określając też granice, w których mają otrzymać swe dziedzictwo),
bo są to ziemie, które sam Stwórca dał tym narodom, a nie Iszraelowi
i biorąc swoje dziedzictwo trzeba uznać, że inni też dostali swoje,
że Bóg zawarł Przymierza też z narodami, które otaczają Iszraela
z pewnością oznajmiając im też warunki trwania błogosławieństwa,
które powinni już wcześniej znać wywodząc się z rodziny Abrahama
i choć ze strony ludzi różnie z tym bywa – są wierni lub odstępują,
to Bóg ze swojej strony dotrzymuje umowy i nie pozwala jej naruszać…
(do)_której ty idziesz tam aby_posiąść ją i_wypędzi narody liczne od_oblicza_twego:
tych_Cheti, tych_Girgaszi, i_tych_Emori, i_tych_Kanaani, i_tych_Peryzi, i_tych_Chiwi i_tych_Jebusi:
siedem narodów liczniejszych [i]_silniejszych od_ciebie…”
dał_w_dzedzictwo [im] tę ziemię ich.”
’Dla_potomstwa_twego dam oto tę_ziemię, tę_tutaj
od_potoku Micraim aż_do tej_rzeki tej_wielkiej, rzeki Prat:
oto tych_Keni, i_oto tych_Kenizi, i_oto tych_Kadmoni,
i_oto tych_Cheti, i_oto tych_Peryzi, i_oto tych_Refeim,
i_oto tych_Emori, i_oto tych_Kanaani, i_oto tych_Girgaszi i_oto tych_Jebusi.'”
Trzeba w kontekście powyższych słów zwrócić uwagę i zrozumieć,
że dużo wcześniej Bóg obiecał Abramowi ziemie 10 narodów,
ale Iszraelowi dał z nich części należące tylko do 7 narodów
(niektóre mają różne nazwy lub w międzyczasie zastąpiły je inne),
zatem pozostałe 3 przypadły innym związanym z Abrahamem:
Edom, Moab i Amon pochodzą od Aszawa (Ezawa) i Lota,
dlatego mają swoje udziały w pierwotnej obietnicy Boga,
natomiast Plisztim (Filistyni) wyprowadzeni przez Boga z Kaftor
(Kaftorim i Peruszim pochodzą od Micraima (1Krn 1,11-12),
razem wyruszyli by podbijać i osiedlać się za morzem (Jr 47,4),
a potem część z nich powróciła do ziemi swojego pochodzenia)
dostali swoje inne ziemie poza granicami wskazanymi patriarsze:
obszar Szur na wschód od Micraim (Egiptów) i zachód od Iszraela,
po drugiej stronie „Szichoru” – potoku Micraim z obietnicy dla Abrama,
nazywany też „Ziemią Plisztim” – Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 21,32-34
(choć ten naród faktycznie osiedlił się tam długo po czasach Abrahama
Tora(h) wiąże z nimi ten obszar zrozumiale dla późniejszych czytelników)
jednak pozwolili sobie wziąć więcej, co mogło być im odebrane…
Choć sama Biblia nie mówi o tym wprost (bo nie jest to potrzebne),
podobne Przymierza Bóg mógł zawrzeć też z wieloma innymi narodami,
np. potomkami Abrahama pochodzącymi od Iszmaela czy synów Ketury,
których dalsze ziemie wtedy nie graniczyły bezpośrednio z Iszraelem,
więc nie było potrzeby zakazywania konfliktów z tymi krajami,
do których potomkowie Jakuba nie mieli jak zbrojnie wychodzić;
a także z innymi, które zechciały lub zechcą do Boga przystąpić…
Abraham to ojciec wielu narodów (Rz 4,17-18)…
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,8 mówi o przydzieleniu ziemi
narodom i wyznaczaniu im granic według liczby synów Iszraela:
70 potomków Jakuba zstępujących do Micraim odpowiada potomkom Noacha,
od których wywodzą się wszystkie rodziny narodów na całym świecie;
zatem cała Ziemia ma ustanowiony przez Boga podział…
Fakty zapisane już w Torze, od początku Biblii, świadczą pewnie i dowodzą,
że choć Iszrael jest w centrum zamysłu Boga i zajmuje najważniejsze miejsce,
to Najwyższy zawiera też Przymierza z innymi narodami i łączy je z Iszraelem,
żeby ludzie mogli właściwie żyć w jedności i pokoju obok siebie i razem;
jednak ten stan trzeba potem utrzymać trwając w wierności prawdzie,
o czym cała historia niestety świadczy, że bardzo często tego brakuje…
Pouczenia z tych ustanowień i ograniczeń Boga dla Iszraela
nie pozwalają prowokować zbędnych sporów ani przekraczać granic,
ale jednocześnie pokazują też, że czyniący coś takiego zostaną ukarani;
np. Joz 13,1-3 mówi o ziemi będącej do odebrania Plisztim w Kanaanie,
którzy ulegli pokusie by wziąć dla siebie coś im tam nienależnego,
dlatego stracą efekty tych podbojów i wszystko, co tam zbudowali,
a jeśli będą z uporem tego bronić, to oddadzą przy tym życie…
Zgodnie z Biblią trzeba wierzyć, że Bóg jest Bogiem porządku i pokoju (1Kor 14,33),
dlatego trzeba uznawać i stosować Prawa i ograniczenia, które to utrzymują,
a nie swobodnie dopuszczać chaotyczne wybory i działania, które burzą,
które np. pozorami łagodności prowadzą do naruszenia właściwych granic
i które trzeba powstrzymywać, by Przymierza Boga mogły się spełniać,
żeby wszystko mogło trwać tak dobrze, jak poucza o tym Najwyższy…
Chwał Bogu!