Gniew Boga

Czas czytania: 14 minut

Komentarz do parszy „Matot” (części „Plemiona”):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 30,1/2-32,42; Jr 1,1-2,3; Flp 3,12-16
oraz do parszy „Masai” (części „Podróże”):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 33,1-36,13; Jr 2,4-28; 3,4; 4,1-2; Jk 4,1-12.
Gniew Boga wymierzany przez Mesjasza i innych posłanych…

Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.

1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia

Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– prawa ślubów dla kobiet i mężczyzn;
– Boża zemsta na Midianitach wykonana rękami ludzi;
– miasta schronienia i osądzanie intencji zabójstwa;
– rozważane warianty trasy i miejsca na drodze wędrówki Iszraela;
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Śluby, Intencje i Miłosierdzie;
– Trasa Wędrówki Narodu Iszraela.

2. Gniew Boga Wymierzany Przez Sługi

Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 31,1-8.15-18:

וידבר יהוה אל משה לאמר”
נקם נקמת בני ישראל מאת המדינים
אחר תאסף אל עמיך
וידבר משה אל העם לאמר
החלצו מאתכם אנשים לצבא ויהיו על מדין
לתת נקמת יהוה במדין
אלף למטה אלף למטה
לכל מטות ישראל תשלחו לצבא
וימסרו מאלפי ישראל אלף למטה
שנים עשר אלף חלוצי צבא
וישלח אתם משה אלף למטה לצבא
אתם ואת פינחס בן אלעזר הכהן
לצבא וכלי הקדש וחצצרות התרועה בידו
ויצבאו על מדין כאשר צוה יהוה את משה
ויהרגו כל זכר
ואת מלכי מדין הרגו על חלליהם
את אוי ואת רקם ואת צור ואת חור ואת רבע
חמשת מלכי מדין ואת בלעם בן־בעור הרגו בחרב
(…)
ויאמר אליהם משה החייתם כל נקבה
הן הנה היו לבני ישראל בדבר בלעם למסר מעל ביהוה
על דבר פעור ותהי המגפה בעדת יהוה
ועתה הרגו כל זכר בטף
וכל אשה ידעת איש למשכב זכר הרגו
„וכל הטף בנשים אשר לא ידעו משכב זכר החיו לכם

„I_przemówił יהוה [Bóg] do Moszego mówiąc:
’Zemścij_(się) zemstą (za)_potomków Iszraela na_tych Midianitach,
potem przyłączony_(będziesz) do ludu_twojego.’
I_przemówił Mosze(h) do_ludu mówiąc:
’Przygotujcie z_pośród_was mężów dla_wojska i_będą przeciw Midianitom
by_dokonać zemsty יהוה [Boga] przeciw_Midianitom,
tysiąc od_plemienia, tysiąc od_plemienia
od_wszystkich plemion Iszraela wyślecie na_wojnę.’
I_wyznaczyli z_tysięcy Iszraela tysiąc na_plemię,
dwanaście tysięcy uzbrojonych (na)_wojnę.
I_posłał ich Mosze(h) tysiąc na_plemię na_wojnę,
ich i_tego Pinchasa, syna Eleazara, tego_kohena
na_wojnę i_naczynia te_święte i_trąby te_sygnałowe w_ręku_jego.
I_walczyli przeciw Midianitom jak nakazał יהוה [Bóg] temu Moszemu
i_pozabijali wszystkich mężczyzn
i_tych królów Midianu pozabijali ponad zgładzonych_w_walce,
tego Ewi i_tego Rekem i_tego Cur i_tego Chur i_tego Reba,
pięciu królów Midianu i_tego Baalama, syna Baora zabili mieczem.
(…)
I_rzekł do_nich Mosze(h): 'Czemu_żyjące_[zostały] wszystkie kobiety?
Bo one były dla_synów Iszraela za_namową Baalama dla_dokonania odstępstwa przeciw יהוה [Bogu]
za sprawą Paora i_było_[to] [powodem]_tej_plagi w_społeczności יהוה [Boga],
a_teraz zabijcie wszystko męskie w_dzieciach
i_wszystkie kobiety, które poznały męża w_obcowaniu (z)_mężczyzną, zabijcie;
ale wszystkie dzieci żeńskie, które nie poznały obcowania (z)_mężczyzną, żywe_(zostawcie) dla_was.'”

W parszach na ten tydzień i kończący go Szabat jest napisane,
że Bóg nakazał ludziom z Narodu Iszraela wymierzyć karę Midianitom
za to, że ci przyczynili się do ich zwiedzenia ku bałwochwalstwu
i zostało to wykonane przez 12 000 mężczyzn – po 1 000 z plemienia,
którzy oprócz walki i zwycięstwa w bitwie zabili też ich władców,
a później mieli też zgładzić chłopców i dorosłe kobiety wzięte do niewoli…

Wymierzanie przez ludzi kary i dokonywanie zemsty za śmiertelny grzech
jest czymś, co wielu „chrześcijan” uważa za sprzeczne z nauczaniem Mesjasza
i mają oni przekonanie, że należy to pozostawić tylko samemu Bogu,
który mógłby czegoś takiego dokonać jedynie samodzielną ingerencją,
a nie nakazywać ani powierzać to ludziom do spełnienia;
dlatego uważają oni, że nauczanie Biblii zmienia się jak oni tego chcą,
choć nawet Baalam, który także zginął w wyniku tej historycznej zemsty
został wcześniej skarcony otrzymując proroctwo, że Bóg nie zmienia zdania,
bo przecież Bóg jest wszechwiedzący, zna całą przyszłość i się nie myli
(Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 23,19; Ps 139,16; 33,11; 119,89; Koh 3,14; Iz 40,8),
a Jego postanowienie jest doskonałe od samego początku, trwałe i pewne,
zaś to ludzie odstępują i potrzebują karcenia, żeby się nawrócić, poprawić
i wrócić do wierności temu, co zawsze było właściwe…

W rzeczywistości Brit Chadasza(h) – Pisma Odnowionego Przymierza
także mówią o wykonywaniu zemsty Boga poprzez wybranych ludzi,
w tym samego Jeszuę (Jezusa) Mesjasza, który ma to nadzorować:

Obj 14,9-11:

„Καὶ [ἄλλος] ἄγγελος τρίτος ἠκολούθησεν αὐτοῖς λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ·
εἴ τις προσκυνεῖ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ λαμβάνει χάραγμα
ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἢ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ θεοῦ
τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ,
καὶ βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείῳ ἐνώπιον ἀγγέλων ἁγίων καὶ ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου.
καὶ ὁ καπνὸς τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰῶνας αἰώνων ἀναβαίνει, καὶ οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καὶ νυκτός,
οἱ προσκυνοῦντες τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ,
καὶ εἴ τις λαμβάνει τὸ χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.”

„I [inny] anioł, trzeci, podążał (po)_nich mówiąc w głosie wielkim:
’jeśli ktoś kłania_(się) temu zwierzęciu lub obrazowi jego lub bierze piętno
na tym czole jego lub na tej ręce jego, i on wypije z tego wina tego szału tego Boga,
tego zmieszanego, nierozcieńczonego w tym kielichu tego gniewu Jego
i katowany_(będzie) w ogniu i siarce wobec aniołów świętych i przed tym Barankiem.
I ten dym tej męczarni ich na wieki wieków i nie mają odpoczynku dniem i nocą
ci kłaniający_(się) temu zwierzęciu lub temu obrazowi jego
lub jeśli ktoś bierze to piętno tego imienia jego.'”

Obj 19,11-16:

„καὶ εἶδον τὸν οὐρανὸν ἠνεῳγμένον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός,
καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾽ αὐτὸν καλούμενος πιστὸς καὶ ἀληθινός, καὶ ἐν δικαιοσύνῃ κρίνει καὶ πολεμεῖ.
οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ [ως] φλὸξ πυρός, καὶ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ διαδήματα πολλά,
ἔχων ὄνομα γεγραμμένον ὃ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ αὐτός,
καὶ περιβεβλημένος ἱμάτιον περιρεραμμένον αἵματι, καὶ κέκληται τὸ ὄνομα αὐτοῦ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ.
καὶ τὰ στρατεύματα [τα] ἐν τῷ οὐρανῷ ἠκολούθει αὐτῷ ἐφ᾽ ἵπποις λευκοῖς,
ἐνδεδυμένοι βύσσινον λευκὸν [και] καθαρόν.
καὶ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ἐκπορεύεται ῥομφαία [διστομος] ὀξεῖα, ἵνα ἐν αὐτῇ πατάξῃ τὰ ἔθνη,
καὶ αὐτὸς ποιμανεῖ αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ· καὶ αὐτὸς πατεῖ τὴν ληνὸν
τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ [και] τῆς ὀργῆς τοῦ θεοῦ τοῦ παντοκράτορος.
καὶ ἔχει ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον· βασιλεὺς βασιλέων καὶ κύριος κυρίων.”

„I_zobaczyłem te Niebiosa otworzone i oto koń biały
i ten siedzący na nim nazwany wiernym i prawdziwym, a w sprawiedliwości sądzi i wojuje.
Te zaś oczy jego [jak] płomień ognia i na tej głowie jego diademy liczne,
mający imię napisane, którego nikt [nie]_zna, jeśli nie on
i okryty szatą zamoczoną krwią i nazwane to imię jego tym Słowem tego Boga
i te wojska [oto] w tych Niebiosach podążały_za nim na koniach białych,
które przyobleczone bisiorem białym [i] czystym
i z tych ust jego wychodzi miecz [obosieczny] ostry, aby w nim poraziłby te narody
i sam pasł_(będzie) ich w lasce żelaznej i sam depcze tę tłocznię
tego wina tego szału [i] tego gniewu tego Boga, tego Wszechmogącego.
I ma na tym płaszczu i na tym biodrze jego imię napisane 'Król Królów i Władca Władców’.”

Dygresja o nazwaniu imienia Mesjasza:

Gdyby właściwe było jak podaje to wiele przekładów Biblii,
że imię Mesjasza nazwano „Słowo Boga” – że ono właśnie takie jest;
to tekst Objawienia byłby wewnętrznie sprzeczny i absurdalny świadcząc niby,
że nawet w zapowiadanej przyszłości nikt nie będzie go znał (tylko on sam),
choć przez wieki czytałyby o tym wszystkie pokolenia jego uczniów,
więc to imię byłoby nie tylko nieukryte, ale powszechnie znane.

Jeśli zamiast tego rozumie się, że tamto imię Mesjasza będzie nazwane Słowem Boga,
to tekst mówi tyle, że Bóg wtedy nada mu nowe imię (podobnie jak innym – Obj 2,17),
które faktycznie nie jest objawione w tekście i pozostaje ukryte przed innymi,
jak tego bez wątpienia wymaga kontekst sąsiedniego zdania.

Niektórym może wydawać się, że te wersety mówią tylko o aniołach,
jednak jest w Biblii proroctwo mówiące, że to ludzie mają ukarać nieprawych,
a także zapowiedzi wzięcia na obłoki ludzi podczas przyjścia Mesjasza,
który zstępując wtedy na Ziemię weźmie ich jako swój orszak i armię:

Ml 3,21/4,3:

ועסותם רשעים כי יהיו אפר תחת כפות רגליכם”
„ביום אשר אני עשה אמר יהוה צבאות

„I_rozdepczecie nieprawych, bo będą pyłem pod stopami nóg_waszych
w_dniu, który ja uczynię, mówi יהוה [Bóg] Zastępów.”

1Tes 4,16-17:

„ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος ἐν κελεύσματι  ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι θεοῦ
καταβήσεται ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον
ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις
εἰς ἀπάντησιν τοῦ κυρίου εἰς ἀέρα· καὶ οὕτως πάντοτε σὺν κυρίῳ ἐσόμεθα„

„Bo sam ten władca na rozkaz, na głos archanioła i na trąbę Boga
zejdzie z Niebios i ci martwi w Mesjaszu powstaną najpierw;
następnie my, ci żyjący, ci pozostawieni, równocześnie z nimi zabrani_(będziemy) w obłokach
na spotkanie tego władcy w powietrze i tak zawsze z władcą będziemy.”

Jud 1,14-15:

„Προεφήτευσεν δὲ καὶ τούτοις ἕβδομος ἀπὸ Ἀδὰμ Ἑνὼχ λέγων,
Ἰδού, ἦλθεν κύριος ἐν μυριάσιν ἁγίαις αὐτοῦ
ποιῆσαι κρίσιν κατὰ πάντων καὶ ἐλέγξαι πᾶσαν ψυχὴν
περὶ πάντων τῶν ἔργων ἀσεβείας αὐτῶν ὧν ἠσέβησαν
καὶ περὶ πάντων τῶν σκληρῶν ὧν ἐλάλησαν κατ’ αὐτοῦ
ἁμαρτωλοὶ ἀσεβεῖς.”

„Prorokował zaś i im siódmy od Adama Chanokh mówiąc:
Oto przyszedł władca wśród myriad świętych jego
uczynić sąd przeciw wszystkim i upomnieć wszystkie dusze
za wszystkie te dzieła bezbożności ich, którymi czynili_bezbożność
i za wszystkie te twarde, które powiedzieli przeciw niemu Niemu
grzesznicy bezbożni.”

Dygresja o 'wzięciu na obłoki':

W przytoczonych wyżej fragmentach Biblii z proroctwami
widać wyraźnie, że karę grzesznikom ma wymierzać armia tysięcy świętych,
którzy mają właśnie w tym celu przyjść wtedy razem z Mesjaszem na Ziemię,
więc gdy 1Tes 4,16-17 mówi o „zstępowaniu z Niebios„ i „zabraniu na obłoki”,
to wcale nie sugeruje, że ktokolwiek ma na tych obłokach pozostać wiecznie,
ani nawet przez długi czas, gdy i Mesjasza już tam wtedy nie będzie;
bo w tym czasie Mesjasz powraca na Ziemię i mamy być razem z nim,
a nie tylko to, bo też uczestniczyć w wykonaniu dzieła jego przyjścia,
które ma następnie trwać na oczyszczonej i odnowionej Ziemi.
Dalej w Obj 21,2-3.9-10 jest napisane o „Nowym Jeruszalaim„,
które zstępuje z Niebios na Ziemię, łączy Niebiosa z Ziemią,
gdzie Bóg będzie zawsze pośród ludzi przychodząc do nas,
a nie zabierając nas do bezcielesnej duchowej rzeczywistości,
która nie jest innym miejscem, ale przenika cały wszechświat.
Zgodnie z Rz 8,11 oczekujemy zmartwychwstania i przemiany ciał,
zatem nie mamy żyć „tylko duchem”, ale dalej w doskonałych ciałach,
żeby móc czynić to, do czego to życie nas przygotowuje.

Choć osądzenie świata prawdziwie jest we władzy Boga (Rz 3,6),
to powierzył to do wykonania ludziom (Mt 19,28; 1Kor 6,2-3; Obj 20,4),
w tym Mesjaszowi, apostołom oraz innym uczniom i ich uczniom;
co też świadczy, że w wybranym gronie mogą znaleźć się tylko takie osoby,
które będą gotowe na przyjęcie zadania osądzania i wymierzania kar
(jak np. Lewici po grzechu złotego cielca i cały Iszrael w tej parszy)
i nie tylko nie sprzeciwią się Bogu wtedy gdy otrzymają to zadanie,
ale też będą mieć wiedzę i praktyczne umiejętności spełnienia tego;
dlatego pełnia świętości wymaga, żeby uczyć się także tej surowości
oraz znać i umieć przeprowadzać procedury osądzania według Tory…

Plemiona, które zechciały otrzymać swe dziedzictwa na wschodzie Jardenu
musiały iść pomóc walczyć w wojnach i zdobywać Ziemię Obiecaną na zachodzie,
żeby móc otrzymać te tereny, które były ich pragnieniem, które już zajęły;
a gdyby tego odmówiły, otrzymałyby dziedzictwa wśród pozostałych,
których nie zdobyły, więc nie mogłyby z nich korzystać bez wykonania nakazu
(o tym mówi druga parsza(h) w Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 32,28-30);
co jest wzorem, że spełnienie nakazu wzięcia udziału w walce Boga
jest warunkiem otrzymania dziedzictwa i uczestnictwa w Królestwie Boga.
Z walczących z Midianitami nikt nie zginął (Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 31,49),
co może symbolicznie ukazywać uczestników pierwszego zmartwychwstania (Obj 20,6),
nad którymi [druga] śmierć nie ma władzy, bo są godni panowania z Mesjaszem;
zatem posłuszeństwo w udziale w walce jest istotnym elementem wybrania…

Jak jednak pogodzić tę sprawę z niewątpliwym faktem,
że większość nauczania Brit Chadasza(h) skupia się na miłosierdziu?

Nie należy kierować się błędnym założeniem, że Bóg zmienił postanowienie,
ale szukać sposobu, żeby wszystko miało swoje powody i swoje miejsce…
Historia w Biblii świadczy pewnie, że to nie Bóg się myli, ale ludzie odstępują,
więc to ludzie wymagają skarcenia, pouczenia, poprawy i powrotu do wierności,
a jeśli ludzkie błędy są różne, wychylamy się na przemian w różnych kierunkach,
to i skarcenia i powroty muszą być z różnych stron…

Jeśli problemem ludzi jest zupełny brak sprawiedliwości i bezkarne grzeszenie,
to prorocy Boga muszą objawiać surowość, żeby znów przywrócić porządek;
a jeśli problemem ludzi są nadmierne wymagania i karanie bez miłosierdzia,
to prorocy Boga muszą objawiać łagodność i możliwość poprawy…

Jeszua (Jezus) Mesjasz przyszedł i działał w czasie,
kiedy judaizmowi przewodził Szamaj znany z surowej wykładni Tory,
który prawie do roku śmierci Jeszui pełni 2 najwyższe funkcje w Sanhedrynie
i przewodził zarówno posiedzeniom prawodawczym (o wykładnię Prawa)
jak i posiedzeniom karnym (w sprawach ludzi oskarżonych o grzechy);
dlatego faktem historycznym jest, że Mesjasz głosił w czasie surowości
i zgodnie z potrzebą w jego nauczaniu miłosierdzie było istotniejsze,
bo Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale nawrócenia i poprawy (Ez 18,23; 33,11)…
Choć prawdziwie uczył on wiernie i wszechstronnie całej Tory (Mt 5,17-20),
to dla słuchaczy ważniejsze było i wywierało na nich większy wpływ to,
co stanowiło praktyczne zmiany na lepsze w ich bardzo ciężkiej sytuacji,
kiedy błędy karano szybko bez miłosierdzia i dania szansy na poprawę;
dlatego spisane i utrwalone świadectwa (małej części) nauczania Jeszui
silniej akcentują miłosierdzie, a o surowości wspominają bardzo mało,
bo przesadna była wtedy niestety normą, a nie celem do osiągnięcia…

Ludzie odstępują od wierności Bogu na różne sposoby i jesteśmy karceni,
a jeśli z tego dobrze korzystamy, to kolejne błędy powinny być coraz mniejsze.
Nie należy spodziewać się, że jedna poprawa doprowadzi od razu do ideału,
ale jest dobrze, gdy następne błędy się zmniejszają i ideał jest coraz bliżej,
choć wielokrotnie można za skarceniem dojść do przesady w inną stronę;
dlatego warto wnioskować z przeszłości i uczyć się z doświadczeń
nie tylko swoich własnych, ale też starszych braci i minionych pokoleń…

Gniew Boga z pewnością zostanie wymierzony jak to jest zapowiedziane,
a Stwórca może zrobić to jak zechce – i osobiście i powierzając to sługom,
co jest poświadczone w objawieniach w Biblii i należy tego oczekiwać,
a także być gotowym do udziału w tym, co może być nam nakazane
tak samo jak było już nakazywane Ludowi Boga w przeszłości;
jednak nie można skupiać się tylko na jednym w żadnej skrajności,
ale należy właściwie łączyć i równoważyć surowość z miłosierdziem…

Chwała Bogu!