Połączenie Skrajności
Komentarz do parszy „Pinchas” (części „Pinchas” (Imię)):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,10-29,40/30,1; 1Krl 18,46-19,21; J 2,13-22.
Połączenie surowości i łagodności, sprawiedliwości i miłosierdzia…
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Sytuacja w obozie Iszraela, grzech Zimriego i czyn Pinchasa;
– Przymierze wiecznego koheństwa potomków Pinchasa;
– Oddania na dni powszednie, Szabaty, nowie i święta;
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Gorliwość Kapłaństwa Wieczności;
– Oddania na Wyznaczone Czasy.
2. Radykalne Kroki Kończące Plagę
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 25,8z-11:
ותעצר המגפה מעל בני ישראל”
ויהיו המתים במגפה ארבעה ועשרים אלף
וידבר יהוה אל משה לאמר
פינחס בן אלעזר בן אהרן הכהן
השיב את חמתי מעל בני ישראל
בקנאו את קנאתי בתוכם
„ולא כליתי את בני ישראל בקנאתי
a_było tych_martwych w_pladze cztery i_dwadzieścia tysięcy.
I_rzekł יהוה do Moszego do_powiedzenia:
’Pinchas, syn_Eleazara, syna Aharona, tego_kohena
odwrócił tę zapalczywość_Moją od potomków Iszraela
w_gorliwości tą gorliwością w_pośród_nich
i_nie wyniszczyłem tych potomków Iszraela w_gorliwości_Mojej.’”
W poprzednich komentarzach do parszy na ten tydzień i kończący go Szabat
zostało pokazane, że Pinchas wystąpił i zadziałał w bardzo trudnym czasie:
Bóg nakazał wymierzenie surowej kary – zabicie winnych grzechu Baal Peora,
ale to nie zostało wcale spełnione, a liderzy odstępstwa czuli się bezkarni,
więc bez żadnych obaw swobodnie manifestowali swoją wielką rozwiązłość.
Sytuacja wskazuje więc, że społeczność była daleko od sprawiedliwości,
a postawa i czyny jak Pinchasa niepopularne i źle postrzegane przez ludzi,
tak, że wielu mogłoby chcieć nawet ukarać śmiercią za takie postępowanie,
dlatego nie odważano się tak czynić i sam Bóg zaczął karać śmiertelną plagą…
Odważny i sprzeczny z oczekiwaniami, ryzykowny czyn Pinchasa powtrzymał gniew,
ale ten sługa Boga musiał się najpierw narazić społeczności potomków Iszraela,
żeby dopiero w połączeniu z okazaniem mocy Boga jego postawa była uznana…
Jest to doskonały i bardzo ważny wzór tego, że właściwa służba Bogu
nie zawsze jest spełnianiem tego, co łagodne, popularne i dobrze widziane,
ale gdy jest taka potrzeba, to należy podjąć stanowcze i surowe kroki,
bo dopiero ukaranie grzechu i oczyszczenie przywraca błogosławieństwo,
które tylko tak można odzyskać, a inaczej byłoby stracone…
Choć postawa i czyny Pinchasa były skrajnie różne niż Jeszui (Jezusa) Mesjasza,
to oni obaj są wybrani i błogosławieni przez Boga, więc muszą się łączyć i dopełniać…
3. Połączenie Różnych Zwierzchności
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 27,18-21:
ויאמר יהוה אל משה”
קח לך את יהושע בן נון איש אשר רוח בו
וסמכת את ידך עליו והעמדת אתו לפני אלעזר הכהן
ולפני כל העדה וצויתה אתו לעיניהם
ונתתה מהודך עליו למען ישמעו כל עדת בני ישראל
ולפני אלעזר הכהן יעמד ושאל לו
במשפט האורים לפני יהוה
על פיו יצאו ועל פיו יבאו
„הוא וכל בני ישראל אתו וכל העדה
Weź dla_siebie tego Jahuszuę, syna Nuna, męża (u)_którego Duch na_nim
i_włóż tę rękę_swą na_niego i_postaw go przed_obliczem Eleazara, tego_kohena
i_przed całą tą_społecznością i_wyznacz go przed_oczyma_ich.
I_umieścisz godność_swą na_nim aby posłuszna_(była) cała społeczność synów Iszraela,
lecz_przed Eleazarem, tym_kohenem stawał_(będzie) i_pytał_(będzie) dla_niego
o_rozstrzygnięcie tego_Eurim przed_obliczem יהוה [Boga],
na usta_jego wychodzić_(będą) i_na usta_jego wchodzić_(będą)
on i_wszyscy synowie Iszraela z_nim i_cała ta_społeczność.”
Jahuszua (Jozue) syn Nuna, który jako następca Moszego jest typem Mesjasza-Króla
w wielu sprawach był zwierzchnikiem dla kohenów, w tym dla kohena hagadol Eleazara,
jednak rzeczywista odpowiedzialność i zwierzchności były pomiędzy nimi podzielone
i w pewnych sprawach musiał przychodzić radzić się i podporządkowywać temu,
co Bóg objawiał poprzez tego drugiego…
Zarówno w pierwszym z wcześniejszych komentarzy do tej parszy
jak i w tekście „Dwaj Mesjasze” z przed kilku tygodni w tym roku
pokazano, że Słowo Boże zapowiada współdziałanie 2 Namaszczonych:
króla i kohena, którzy mają razem nadzorować i służyć społeczności.
Podział władzy między 2 osoby nie miałby jednak żadnego sensu,
gdyby obie osoby miałaby te same cechy, nastawienia i obowiązki,
ale tak jak różne części ciała i członkowie zborów mają różne funkcje,
2 Przywódców ma łączyć i godzić skrajności, jakie są potrzebne razem:
– Mesjasz-Król ma przynosić uwolnienie i miłosierdzie dla krzywdzonych,
– Mesjasz-Kohen ma sprawiedliwie sądzić i karać zatwardziałych przestępców;
dlatego dziedziczą oni obietnice Boga dla potomków Dawida i Pinchasa
i dlatego spełniają wzory, jakie dali ich przodkowie, którym Bóg to obiecał.
Kohen Eleazar miał decydować o wyruszeniu na wojnę,
ale to Jahuszua miał tę wojnę prowadzić i iść do walki na czele wojska;
Jeszua (Jezus) Mesjasz ogłaszał oczyszczenie (Mt 8,4; Mk 1,44; Łk 5,14),
ale wysyłał złożyć oddanie (ofiarę) do kohena, który miał to sprawdzić i przyjąć:
w obu przypadkach mający pierwszeństwo i wyższość decyduje i posyła,
ale to ten drugi ma być wykonawcą, który zachowa umiar, a nie przesadzi
podporządkowując się rozkazowi w sprawie innej niż jego priorytet
aby było miłosierdzie w sprawiedliwości i sprawiedliwość w miłosierdziu.
Choć Jeszua (Jezus) Mesjasz był posłańcem miłosierdzia,
to historia w czytaniu z Brit Chadasza(h) opisuje jego surowość – J 2,13-22,
bo nie powiedział „dobrze, że macie wysokie ceny, dajecie okazję do gorliwości”,
ale powywracał stoły tym, którzy chcieli bogacić się kosztem pielgrzymów…
Żeby wszystko mogło działać dobrze i skutecznie spełniać swe funkcję,
w społeczności potrzeba ludzi o różnych usposobieniach i kompetencjach,
które trudno jest połączyć w 1 osobie, bo bywają bardzo odmienne,
dlatego Pismo poucza, że nikt nie powinien być ani rządzić samemu,
ale zwierzchnią władzę i obowiązki trzeba dzielić pomiędzy dwóch…
4. Połączenie Całego Słowa Boga
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 28,1-2:
וידבר יהוה אל משה לאמר”
צו את בני ישראל ואמרת אלהם
את קרבני לחמי לאשי ריח ניחחי
„תשמרו להקריב לי במועדו
’Nakażesz tym potomkom Iszraela i_powiesz do_nich:
Tego oddania_Mego chleba_Mego dla_ognia_Mego woni miłej_Mej
strzeżcie aby_przynosić dla_Mnie w_czasie_[wyznaczonym]_jego.’”
Innym obszernym tematem tego czytania są oddania na różne czasy:
nie szczególne czasy same w sobie, ale oddania składane podczas nich;
co zostało dokładnie opisane w poprzednim cyklu w zeszłym roku,
a teraz wystarczy wskazać, że jest to bardzo znaczący fragment Tory:
aż 2 rozdziały zajmują spisy nakazanych darów ze zwierząt, mąki i wina…
Wśród „chrześcijan” i wielu osób podających się za „mesjańskie”,
głównie tych ze społeczności, które wyrosły z „chrześcijaństwa”
i w znacznej mierze zachowały swoje stare doktryny religijne;
pomimo oficjalnego uznawania Tory i biblijnych świąt Boga
oddania (ofiary) ze zwierząt są ignorowane, a nawet podważane
i naucza się ich zniesienia i zbędności tych obrzędów i Praw;
co jednocześnie podważa sensowność utrwalenia Słowa Boga,
które miałoby dotyczyć sprawy, która niby dawno przeminęła,
rzekomo miałaby przestać być ponadczasowa i słuszna…
W rzeczywistości podobnie jak Przymierze koheństwa potomków Pinchasa,
które jest „עולם” („aolam”) lub „αἰωνία” („aionia”) – na „wieczność” lub „wszechświat”,
czyli z całą pewnością na cały czas trwania tego świata, aż przeminą Niebiosa i Ziemia,
a więc niezrywalne, niepodważalne i bezwarunkowe – ogłoszone jako pewne,
także oddania (ofiary) mają być składane w przyszłości, np. Za 14,16-21; Iz 56,6-7;
dlatego my oczekujemy odbudowy Świątyni i przywrócenia służby oddań,
która teraz jest tymczasowo zawieszona mocą ciągle obowiązującego Prawa.
Oddania ze zwierząt są próbnikiem rzetelności i wierności osób nauczających,
które mogą albo prawdziwie być albo tylko podawać się za „mesjańskie”,
bo albo faktycznie uznają i głoszą całą Torę, albo tylko jej wybrane części
niewiele różniąc się od odstępców, którzy przyjmują mniej wygodnych szczegółów
i są w stanie odrzucać nawet całe księgi (jak Wajikra) z uprzedzenia do obrzędów;
a podobnie jak co do uznania i łączenia funkcji dwóch Mesjaszów – króla i kohena,
niezwykle istotną sprawą jest też uznawanie i łączenie wszystkich pouczeń Boga,
które dopełniają się wzajemnie i razem ukazują więcej niż poszczególne składniki…
W niektórych sprawach wiary rację ma judaizm, a w innych „chrześcijaństwo”,
ale właściwą drogą nie jest wybór jednej skrajności z uprzedzeniem do drugiej,
lecz trudność „wąskiej drogi” wynika z potrzeby łączenia i równowagi pojmowania,
które musi jednocześnie czerpać słuszność i odrzucać błędy z obu stron,
ale dzięki znajomości i doświadczaniu wszystkiego pozwala pojmować więcej,
o le ludzie chcą się uczyć krytycznie podchodząc do swoich przekonań,
będąc gotowymi do weryfikacji i zmiany swoich starych przyzwyczajeń
ciągle sprawdzając w Biblii oraz poprawiając i rozwijając swoje zrozumienie
(co najlepiej wychodzi w dyskusji pomiędzy rozważającymi różne sprawy,
z których każdy zbadał coś innego i ma lepsze poznanie innych aspektów),
aby uznawać i spełniać wszystko, co ustanowione przez Ojca…
Właśnie dlatego najlepszą drogą do Boga jest judaizm mesjański…
Chwała Bogu!