Cicit – Frędzle – Przypominanie Przykazań
Komentarz do parszy „Szelach LeKha” (części „Poślij Dla_Siebie”):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,1-15,41; Joz 2,1-24; Hbr 3,7-19.
Cicit mają być noszone i widoczne, żeby przypominać Przykazania.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– tożsamości i wysłanie zwiadowców;
– ustalenia ze zwiadu i bunt ludu;
– zmiana imienia Hoszei na Jahuszua;
– ważność Szabatu i jego ograniczeń;
– Prawa dotyczące oddań od wszystkich ludzi;
– cicit (frędzle) – widoczne przypomnienie Przykazań;
– skarcenia mające prowadzić do poprawy;
– znaczenie świadomości w osądzaniu winy;
– pokonywanie przeciwności – Dawid i Goliat.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Ufność i Odwaga Wiernych;
– Posłuszeństwo Właściwej Ufności;
– Wybór Lepszych Możliwości.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Cicit – Frędzle – Przypominanie Przykazań
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 15,37-41:
ויאמר יהוה אל משה לאמר”
דבר אל בני ישראל ואמרת אלהם
ועשו להם ציצת על כנפי בגדיהם לדרתם
ונתנו על ציצת הכנף פתיל תכלת
והיה לכם לציצת וראיתם אתו
וזכרתם את כל מצות יהוה ועשיתם אתם
ולא תתרו אחרי לבבכם ואחרי עיניכם
אשר אתם זנים אחריהם
למען תזכרו ועשיתם את כל מצותי
והייתם קדשים לאלהיכם
אני יהוה אלהיכם אשר הוצאתי אתכם מארץ מצרים
„להיות לכם לאלהים אני יהוה אלהיכם
’Przemów do potomków Iszraela i_powiedz do_nich
i_uczynią dla_siebie cicit na skrajach szat_swoich (i)_dla_potomstwa_ich
i_umieszczą przy_cicit (na)_skraju sznur tekhelet
i_będą dla_was jako_cicit i_widzieli_(będziecie) je
i_przypomnicie_(sobie) te wszystkie Przykazania יהוה i_wykonywali_(będziecie) je
i_nie szukali za sercem_waszym i_za oczami_waszymi,
które was_(prowadzą) nierządnymi za_nimi;
[ale]_dlatego aby_pamiętać i_wykonywać te wszystkie Przykazania_Moje
i_być świętymi dla_Boga_waszego,
Ja יהוה Bóg_wasz, który wywiodłem was z_Ziemi Micraim
aby_być dla_was za_Boga, Ja יהוה, Bóg_wasz.’”
Parsza(h) na ten tydzień i kończący go Szabat
zawiera w ostatnich słowach ustanowienie Prawa o cicit (frędzlach),
które mają być przytwierdzone do skrajów okrywających szat
(według zapisu w Debarim/Deteronomion/Pwt 22,12),
żeby były znakiem przypominającym Przykazania Boga
(o czym też w tekście „Duch i Litera Tory w Mezuzie„)
i wzywającym do ich posłusznego wykonywania…
Trzeba z całą stanowczością stwierdzić tutaj,
że noszenie cicit nie jest tylko ludzką tradycją ani opcją dla wiernych Bogu,
ale jest to objawione w Torze Przykazanie Boga obowiązkowe do spełniania,
co do którego tradycja może określać najwyżej sposób wiązania frędzli,
o których zapisano tylko tyle, że mają zawierać sznur wykonany z tekhelet
(czyli z użyciem barwnika mającego jeden z odcieni niebieskiego),
zaś reszta była znana i przekazana ustnie i w czynach lub jest dowolna,
choć do uregulowania, żeby znak był rozpoznawalny w społeczności,
więc powinien mieć u każdego co najmniej podobną formę.
Wykonanie i noszenie cicit w zgodzie z istniejącą tradycją judaizmu
jest najpraktyczniejszym i najlepszy do stosowania rozwiązaniem,
bo zapewnia, że takie frędzle będą powszechnie rozpoznawalne
i powinny zadziałać na każdego, dla kogo je ustanowiono;
w ten sposób można je też po prostu bez obaw kupować
od doświadczonych producentów zamiast wiązać samemu
i powstrzymuje to „wydłużanie” – rywalizację i spory (Mt 23,5)
o to kto zrobił lepsze/gorsze czy dlaczego inne miałyby być złe:
gdy nie ma żadnych innych, to taki problem nie istnieje.
Zgodnie z Torą cicit mają być przytwierdzone do 4 rogów okrycia,
więc trzeba wykonać 4 frędzle dla szaty nakładanej na górę ciała.
Jeśli okrycie ma więcej elementów lub warstw i tym samym rogów,
to nie musi mieć więcej frędzli, ale 4 wystarczą dla wszystkich innych,
więc nie trzeba mieć oddzielnych cicit na każdym elemencie garderoby,
ale jedno specjalne okrycie może spełniać wymóg za pozostałe:
– może to być „talit gadol„ – szal zakładany na wierzch do modlitwy;
– może to być „talit katan„ – podkoszulek noszony cały dzień
z wykonanymi rozcięciami po bokach na dole, żeby miał 4 dolne rogi
(choć jest pod resztą ubrań, to rogi i cicit powinny być na wierzchu).
Każdy z cicit musi zawierać nakazany sznur wykonany z tekhelet,
który powinien być dłuższy od innych (bo nim się pozostałe owija),
a tradycyjnie ma też 3 inne – najczęściej białe lub w kolorze szaty.
Wiązkę 4 sznurów przekłada się przez otwory przy rogach okrycia,
potem wiązkami z obu stron zawiązuje się (potrójny) węzeł (Koh 4,12),
a następnie wielokrotnie najdłuższym sznurem owija pozostałe:
– w tradycji aszkenazyjskiej 7-8-11-13 owinięć między 5 węzłami
(łącznie 39 – suma wartości wyrażenia „יהוה אחד” czyli „יהוה jeden_(jest)”);
– w tradycji sefardyjskiej 10-5-6-5 owinięć między 5 węzłami
(wartości liczbowe kolejnych liter Imienia Boga „יהוה”);
– w tradycji karaimskiej cicit też są biało-niebieskie,
ale nie mają żadnych struktur węzłów i owinięć,
lecz tylko naprzemienne białe i niebieskie pasma;
– niektóre przekłady błędnie tłumaczą tekhelet jako „purpurę”,
więc są też społeczności stosujące fioletowy lub czerwony kolor;
zaś na końcu reszta sznurków wisi luźno pod ostatnim węzłem.
Choć cicit związane oddzielnie i przyczepiane np. do spodni
na pierwszy rzut oka może wyglądać podobnie do właściwego,
to nie jest to spełnienie Tory – spodnie nie są okrywające
i może być odbierane nawet jako znieważanie Przykazania,
ale to raczej zbyt rygorystyczne i przesadne nastawienie…
Gdy zdarza się, że właśnie tak ktoś zaczyna nosić cicit,
to dobrze jest zachęcać do dalszego podążania tą drogą,
i trzeba pomóc w poprawie i właściwym wykonaniu…
Choć cicit zgodnie z nakazem w Torze nosi się po to,
żeby były widziane i pobudzały widzących je do prawości;
to nie należy mylić tego z obłudą i postępowaniem na pokaz,
bo błędem jest dopiero przesada i niespójność z innymi czynami,
np. gdy ktoś nosi cicit, a z uporem narusza inne Przykazania;
zaś Jeszua (Jezus) Mesjasz oprócz karcenia takiej obłudy (Mt 6,1-4)
nauczał też, że świecznik stawia się tak, żeby światło było widoczne
(o czym w poprzednim komentarzu „Światłość ku Chwale Ojca„),
więc właściwe czyny w pewnym stopniu należy okazywać (Mt 5,13-16)
żeby były zachętą i wzorem oraz mogły wydawać większe owoce…
Chwała Bogu!