Cicit – Frędzle – Przypominanie Przykazań
Komentarz do parszy „Szelach LeKha” (części „Poślij Dla_Siebie”):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 13,1-15,41; Joz 2,1-24; Hbr 3,7-19.
Cicit mają być noszone i widoczne, żeby przypominać Przykazania.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– tożsamości i wysłanie zwiadowców;
– ustalenia ze zwiadu i bunt ludu;
– zmiana imienia Hoszei na Jahuszua;
– ważność Szabatu i jego ograniczeń;
– Prawa dotyczące oddań od wszystkich ludzi;
– cicit (frędzle) – widoczne przypomnienie Przykazań;
– skarcenia mające prowadzić do poprawy;
– znaczenie świadomości w osądzaniu winy;
– pokonywanie przeciwności – Dawid i Goliat.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Ufność i Odwaga Wiernych;
– Posłuszeństwo Właściwej Ufności;
– Wybór Lepszych Możliwości.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Cicit – Frędzle – Przypominanie Przykazań
’Przemów do potomków Iszraela i_powiedz do_nich
i_uczynią dla_siebie cicit na skrajach szat_swoich (i)_dla_potomstwa_ich
i_umieszczą przy_cicit (na)_skraju sznur tekhelet
i_będą dla_was jako_cicit i_widzieli_(będziecie) je
i_przypomnicie_(sobie) te wszystkie Przykazania יהוה i_wykonywali_(będziecie) je
i_nie szukali za sercem_waszym i_za oczami_waszymi,
które was_(prowadzą) nierządnymi za_nimi;
[ale]_dlatego aby_pamiętać i_wykonywać te wszystkie Przykazania_Moje
i_być świętymi dla_Boga_waszego,
Ja יהוה Bóg_wasz, który wywiodłem was z_Ziemi Micraim
aby_być dla_was za_Boga, Ja יהוה, Bóg_wasz.’”
Parsza(h) na ten tydzień i kończący go Szabat
zawiera w ostatnich słowach ustanowienie Prawa o cicit (frędzlach),
które mają być przytwierdzone do skrajów okrywających szat
(według zapisu w Debarim/Deteronomion/Pwt 22,12),
żeby były znakiem przypominającym Przykazania Boga
(o czym też w tekście „Duch i Litera Tory w Mezuzie„)
i wzywającym do ich posłusznego wykonywania…
Trzeba z całą stanowczością stwierdzić tutaj,
że noszenie cicit nie jest tylko ludzką tradycją ani opcją dla wiernych Bogu,
ale jest to objawione w Torze Przykazanie Boga obowiązkowe do spełniania,
co do którego tradycja może określać najwyżej sposób wiązania frędzli,
o których zapisano tylko tyle, że mają zawierać sznur wykonany z tekhelet
(czyli z użyciem barwnika mającego jeden z odcieni niebieskiego),
zaś reszta była znana i przekazana ustnie i w czynach lub jest dowolna,
choć do uregulowania, żeby znak był rozpoznawalny w społeczności,
więc powinien mieć u każdego co najmniej podobną formę.
Wykonanie i noszenie cicit w zgodzie z istniejącą tradycją judaizmu
jest najpraktyczniejszym i najlepszy do stosowania rozwiązaniem,
bo zapewnia, że takie frędzle będą powszechnie rozpoznawalne
i powinny zadziałać na każdego, dla kogo je ustanowiono;
w ten sposób można je też po prostu bez obaw kupować
od doświadczonych producentów zamiast wiązać samemu
i powstrzymuje to „wydłużanie” – rywalizację i spory (Mt 23,5)
o to kto zrobił lepsze/gorsze czy dlaczego inne miałyby być złe:
gdy nie ma żadnych innych, to taki problem nie istnieje.
Zgodnie z Torą cicit mają być przytwierdzone do 4 rogów okrycia,
więc trzeba wykonać 4 frędzle dla szaty nakładanej na górę ciała.
Jeśli okrycie ma więcej elementów lub warstw i tym samym rogów,
to nie musi mieć więcej frędzli, ale 4 wystarczą dla wszystkich innych,
więc nie trzeba mieć oddzielnych cicit na każdym elemencie garderoby,
ale jedno specjalne okrycie może spełniać wymóg za pozostałe:
– może to być „talit gadol„ – szal zakładany na wierzch do modlitwy;
– może to być „talit katan„ – podkoszulek noszony cały dzień
z wykonanymi rozcięciami po bokach na dole, żeby miał 4 dolne rogi
(choć jest pod resztą ubrań, to rogi i cicit powinny być na wierzchu).
Każdy z cicit musi zawierać nakazany sznur wykonany z tekhelet,
który powinien być dłuższy od innych (bo nim się pozostałe owija),
a tradycyjnie ma też 3 inne – najczęściej białe lub w kolorze szaty.
Wiązkę 4 sznurów przekłada się przez otwory przy rogach okrycia,
potem wiązkami z obu stron zawiązuje się (potrójny) węzeł (Koh 4,12),
a następnie wielokrotnie najdłuższym sznurem owija pozostałe:
– w tradycji aszkenazyjskiej 7-8-11-13 owinięć między 5 węzłami
(łącznie 39 – suma wartości wyrażenia „יהוה אחד” czyli „יהוה jeden_(jest)”);
– w tradycji sefardyjskiej 10-5-6-5 owinięć między 5 węzłami
(wartości liczbowe kolejnych liter Imienia Boga „יהוה”);
– w tradycji karaimskiej cicit też są biało-niebieskie,
ale nie mają żadnych struktur węzłów i owinięć,
lecz tylko naprzemienne białe i niebieskie pasma;
– niektóre przekłady błędnie tłumaczą tekhelet jako „purpurę”,
więc są też społeczności stosujące fioletowy lub czerwony kolor;
zaś na końcu reszta sznurków wisi luźno pod ostatnim węzłem.
Choć cicit związane oddzielnie i przyczepiane np. do spodni
na pierwszy rzut oka może wyglądać podobnie do właściwego,
to nie jest to spełnienie Tory – spodnie nie są okrywające
i może być odbierane nawet jako znieważanie Przykazania,
ale to raczej zbyt rygorystyczne i przesadne nastawienie…
Gdy zdarza się, że właśnie tak ktoś zaczyna nosić cicit,
to dobrze jest zachęcać do dalszego podążania tą drogą,
i trzeba pomóc w poprawie i właściwym wykonaniu…
Choć cicit zgodnie z nakazem w Torze nosi się po to,
żeby były widziane i pobudzały widzących je do prawości;
to nie należy mylić tego z obłudą i postępowaniem na pokaz,
bo błędem jest dopiero przesada i niespójność z innymi czynami,
np. gdy ktoś nosi cicit, a z uporem narusza inne Przykazania;
zaś Jeszua (Jezus) Mesjasz oprócz karcenia takiej obłudy (Mt 6,1-4)
nauczał też, że świecznik stawia się tak, żeby światło było widoczne
(o czym w poprzednim komentarzu „Światłość ku Chwale Ojca„),
więc właściwe czyny w pewnym stopniu należy okazywać (Mt 5,13-16)
żeby były zachętą i wzorem oraz mogły wydawać większe owoce…
Chwała Bogu!
You must log in to post a comment.