Przywołanie Do Siebie Władcy
Komentarz do parszy „HaEzinu” (części „[Nakłońcie]_Tych_Uszu_Waszych„):
Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,1-32,52; 2Sm 22,1-51; Rz 10,14-11,12.
„Przywołanie do siebie Władcy” – zaproszenie Boga do swego życia.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– pieśń jako forma lepiej zapadająca w pamięć i skuteczna;
– Bóg jest Ojcem, który karci swe dzieci – swych najbliższych;
– podział ludzkości i Iszraela – 70 narodów, 70 potomków i 70 starszych.
– ludzkie oczekiwania i nadzieja, a rzeczywistość, na którą patrzy Bóg.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Pieśń Nauki i Mocy;
– Dwa Sposoby Rozumienia Tory;
– Osiągnięcia, Oczekiwania i Prawda…
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Przywołanie Do Siebie Władcy
to Imię Władcy [יהוה], zbawiony_zostanie.
Jak więc przywołaliby_do_siebie, w którego nie uwierzyli?
Jak zaś uwierzyliby, którego nie usłyszeli?
Jak zaś usłyszeliby bez ogłaszającego?
Jak zaś ogłoiliby jeśli nie wysłani_zostaliby?
Tak_jak napisane_jest: 'jak pięknymi te nogi tych ewangelizujących (o)_tych dobrych’.
ale nie wszyscy okazali_posłuszeństwo tej ewangelii,
Jeszajahu bowiem mówi: 'Władco [יהוה], kto uwierzył tej wiadomości naszej?’.”
Fragment z Brit Chadasza(h) wybrany do parszy na ten tydzień i kończący go Szabat
zawiera słowa o „przywołaniu_do_siebie Imienia Władcy”, które ma być zbawienne;
w związku z czym konieczne jest rozważenie i wyjaśnienie Kogo i jak przywoływać…
Zwykle w „chrześcijaństwie” bez żadnego sprawdzenia i wyjaśnienia
przyjmuje się automatycznie, że „’Pan’ / 'Władca’ zawsze oznacza Jezusa”,
przynajmniej w odniesieniu do tekstów Odnowionego Przymierza („NT”)
(co oczywiście zdarza się i jest tak np. nieco wcześniej w wersecie Rz 10,9;
ale oryginalne słowa mają wiele znaczeń, w których mogą występować),
nie biorąc pod uwagę skąd pochodzą przytaczane cytaty z Tanakhu
ani Kogo one określają w oryginalnym wystąpieniu…
W rzeczywistości Rz 10,13 cytuje słowa z Jl 2,32/3,5;
zaś Rz 10,16 jak samo wskazuje źródło cytuje słowa z Iz 53,1;
a w obu tekstach jest mowa o Bogu nazwanym Imieniem יהוה;
zatem pochopny wniosek o głoszeniu i wzywaniu Mesjasza jest błędny,
bo cytat nie może wyrywać z kontekstu ani zmieniać znaczenia oryginału,
co byłoby wypaczeniem i spotykało się ze słusznym odrzucaniem manipulacji,
a powołując się na coś trzeba potwierdzić i użyć sensu ze źródła.
Sam Jeszua (Jezus) powiedział też w Mt 7,21-23, że nie każdy
zwracający się do niego „Władco” / „Panie” wejdzie do Królestwa Boga;
więc jego własne słowa przeczą uznaniu go za wskazanego w Rz 10,13
i tylko rozumienie, że wersety w rzeczywistości mówią o różnych osobach
pozwala na uznanie, że nie ma między nimi ogólnej sprzeczności i błędu,
ale każdy z nich mówi poprawnie o właściwym sobie zakresie prawdy.
Głoszenie Jeszui (Jezusa) Mesjasza oczywiście jest słuszne i potrzebne,
ale nie można przy tym stracić z oczu i świadomości najważniejszej sprawy:
Jeszua jest drogą do Ojca (J 14,6), ale to Ojciec jest ostatecznym celem;
zatem o Mesjaszu trzeba uczyć tak, żeby z jego pomocą prowadzić do Boga,
nie zaś sprawiać, że ludzie błędnie wyolbrzymią i zatrzymają się na synu,
jak to niestety bardzo często się dzieje od wielu setek lat…
Żeby zrozumieć właściwie jaki jest sens tego fragmentu Listu do Rzymian,
trzeba dostrzegać, że w Rz 10,18-20 jest mowa o głoszeniu cudzoziemcom
między innymi na podstawie cytatu z Debarim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 32,21:
do krańców Ziemi, nie-narodowi, nie szukającym Boga, nie pytającym o Boga,
a takim dotąd nie głoszono niczego ani o Mesjaszu ani o Jedynym Bogu (J 17,3);
więc mimo tego, że „głoszenie Ewangelii” mocno kojarzy się z Jeszuą (Jezusem),
to nawet Brit Chadasza(h) odnosi to też do ogłaszania objawień Boga (Hbr 4,2.6)
i trzeba rozumieć, że „ewangelia” to nie tylko jedna z relacji o życiu Mesjasza,
ale właściwie „ewangelią” jest cała Biblia i zalicza się do niej już Tora(h)!
Skoro do zbawienia prowadzi „przywołanie do siebie Władcy”
czyli dokładnie i właściwie „przywołanie_do_siebie יהוה [Boga]„,
to czy trzeba koniecznie wypowiadać właśnie to szczególne Imię Boga
kiedy nie zna się [starożytnego] języka hebrajskiego i nie potrafi w nim mówić?
Zdecydowanie także nie taki pochopny wniosek jest sensem tego tekstu,
w którym IMIĘ BOGA JEST W DOPEŁNIACZU, A NIE MIANOWNIKU,
dlatego nie określa on jakie dokładnie słowo ma być wypowiedziane,
ale po prostu podaje DO KOGO NALEŻY SIĘ ZWRÓCIĆ, KOGO PROSIĆ.
Zbawiony będzie każdy, kto będzie prosił prawdziwego Boga,
żeby ten Bóg był obecny w jego życiu i przemieniał je ku uświęceniu,
a w związku z tym podporządkowywał się wpływowi Boga na siebie.
Żeby ten proces mógł się zacząć i docelowo tak mogło się stać
nie trzeba ani znać ani umieć wypowiedzieć Imienia Boga יהוה,
co może być obecnie zupełnie nieosiągalne z powodu historii języków
(o czym jest już rozważone więcej w tekście „Imię Boga na Wieczność„)
i różne społeczności w różnych językach głoszą co najmniej 8 wersji,
które spotykają się z szerszym lub węższym uznaniem i stosowaniem;
ale na pewno trzeba wiedzieć, że chodzi o Jedynego Boga z Biblii,
a to jest znacznie łatwiejsze do osiągnięcia dla wszystkich
niezależnie od tego czy potrafią mówić w biblijnym hebrajskim
czy słuchają w zupełnie innych językach…
Uwierzenie Bogu nie polega jednak tylko na prostym stwierdzeniu,
ale wierząc trzeba uznawać słuszność i być wiernym ustanowieniom Boga,
dlatego szczerość i ważność wyznania wiary określają uczynki (Ef 2,8-10),
które są koniecznymi owocami i świadectwami zbawiennego nawrócenia,
które ma w praktyce zmieniać i nas i świat na lepsze…
Chwała Bogu.