Ustanowienia Boga w Parszy BeSzalach
Komentarz do parszy „BeSzalach” (części „W_Wysłaniu”):
Szemot/2Moj/Exodos/Wj 13,17-17,16; Sdz 4,4-5,31; J 6,22-40.
Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy BeSzalach.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Przejście przez Morze Sitowia i pieśń dziękczynna;
– Prorokowanie kobiet na biblijnym przykładzie Miriam;
– Narzekania ludu i dary od Boga;
– Chleb z Niebios;
– Ogłoszenie Iszraelowi Szabatu;
– Wojna z Amalekiem.
– Na co zgodził się i czego oczekiwał faraon;
– Potrzebne prowadzenie okrężną drogą;
– Stopniowe wprowadzanie w Przymierza;
– Prawa i tradycje Szabatu z wyjaśnieniami.
– Zbawienie jako proces wymagający zaangażowania.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Przyjęcie i Spełnianie Swej Funkcji;
– Małe Przymierza z Bogiem;
– Ograniczenia Szabatu – Prawdziwe i Przesadne.
– Wysłanie w Drogę do Zbawienia…
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Ustanowienia Boga w Parszy BeSzalach
Według tradycji judaizmu parsza(h) BeSzalach zawiera 1 z 613 Przykazań (Tarjagu),
jednak podobnie jak już wcześniej, jest w niej więcej ważnych Ustanowień:
2.1 (74) Pomoc i Ochrona Boga Zależna od Spełniania Prawa
i_tam doświadczył_go i_powiedział:
’Jeśli słuchając posłuchasz w_głos יהוה, Boga_Twego
i_to_prawe w_oczach_Jego czynić_(będzesz),
i_tym_posłusznym_(będziesz) dla_Przykazań_Jego
i_strzec_(będziesz) wszystkich Ustaw_Jego,
(to)_żadnej tej_choroby, które dopuściłem na_Micraim
nie dopuszczę na ciebie, bo Ja יהוה [Bóg], lekarz_twój.'”
Choć w treści parszy nie zapisano jakie Prawa Bóg nadał w Mara(h),
to objawiono, że od posłuszeństwa wszystkim zależy ochrona Boga,
dzięki której krzywdy mają nie wyrządzać choroby i inne plagi.
Oznacza to, że Boga trzeba przyjąć na warunkach Boga,
i nie można np. wymyślać sobie jak by się chciało w Niego wierzyć
ani praktykować w sposób oderwany od posłuszeństwa Torze,
bo błędne podejście do niczego nie prowadzi i nic nie daje.
2.2 (75) Nakaz Przygotowania Jedzenia Na Szabat Przed Szabatem
i_przygotują to, co przyniosą i_będzie podwójne
ponad co zbierać_(będą) dzień (w)_dzień.
(…)
I_powiedział do_nich to, co mówił יהוה [Bóg]:
’Szabaton, Szabat święty dla_יהוה [Boga] jutro;
to co [do]_upieczenia upieczcie,
i_to co [do]_ugotowania ugotujcie;
a_to wszystko to_zbywające
zostawcie dla_was na_przechowanie do tego_rana.'”
Zakaz zebrania i przygotowania przed Szabatem
podwójnej ilości pożywienia, które ma być przechowane na Szabat
pozwala radować się dniem święta i mieć czas bez żadnej pracy,
w następstwie czego nie będzie potrzeby naruszania zakazów pracy.
Wbrew popularnemu postrzeganiu tego zagadnienia
zakaz przygotowywania posiłków to jest inna sprawa i nie ma takiego Przykazania,
choć czynienie tego faktycznie nie jest potrzebne gdy spełni się właściwe.
Przygotowanie upieczonego czy ugotowanego – ogólnie ciepłego posiłku
może być w Szabat zakazane gdyby wymagało rozpalenia ognia,
bo rozpalanie ognia w Szabat jest wprost zakazane innym Przykazaniem.
Wykonanie czynności potrzebnych do podania zimnych posiłków jest dozwolone
podobnie jak utrzymanie ciepła posiłku na ogniu zapalonym przed Szabatem;
co potwierdza, że wykonanie właściwego Przykazania rozwiązuje problemy,
dlatego warto je spełniać i korzystać z tego, co ma dawać.
2.3 (76) Zakaz Opuszczenia Osobistej Przestrzeni w Szabat (Tarjag 24)
więc dlatego On daje dla_was w_dniu tym_szóstym pokarm dwóch_dni;
zostańcie mąż_[każdy] na_miejscu_swoim,
(niech)_nie wychodzi mąż_[żaden] z_miejsca_swego w_dniu siódmym.„
Zakaz opuszczania swoich miejsc jest wyraźnie dany w kontekście
zbierania manu, które jest wzorem i symbolem pracy na swe utrzymanie;
zatem nie chodzi tutaj o zakaz wychodzenia z domów czy nawet poza miasto,
choć to drugie od wieków funkcjonuje w tradycyjnej praktyce judaizmu
i nie wychodzi się zbyt daleko poza mury lub inne wyraźnie zaznaczone granice,
którymi w nieotoczonych murami miastach mogą być np. czerwone sznurki;
bo np. można, a nawet należy udać się na szabatowe zgromadzenie.
Właściwy sens to zakaz przejścia w Szabat granicy osobiste-zawodowe,
gdzie po jednej stronie jest czas z rodziną i społecznością, w tym nabożeństwo,
zaś po drugiej np. praca i handel – sprawy mające na celu doczesne korzyści.
2.4 (77) Wojna z Amalekhiem
’Zapisz to na_upamiętnienie w_zwoju i_włóż w_uszy Jahuszui,
bo gładząc zgładzę tę pamięć Amalekha z_pod tych_niebios!’
(…)
I_powiedział:
’Ponieważ ręka_(podniesiona) na tron יה [Boga],
wojna יהוה [Boga] z_Amalekhiem z_pokolenia (w)_pokolenie.'”
Bóg nakazał upamiętnienie wrogości Amalekha i walkę z nim,
żeby zapewnić, że jego zło zawsze będzie skutecznie odpierane
i nie dopuści się ani do skażenia ani do zniszczenia drogi wierności,
ale w końcu doprowadzi do unicestwienia tej bezbożnoci.
Amalekh to jeden z książąt Edomu (Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 36,12.16),
a zatem także pomotek Aszawa (Ezawa), a także Icchaka i Abramaha;
z którymi Bóg zawarł Przymierza i obiecał im ziemię w dziedzictwo.
zaś Iszraelowi zabronił choćby wszczynać wojny z potomkami brata
(o czym w Torze mówi Debraim/5Moj/Deuteronomion/Pwt 2,2-7);
jednak Amalekh prowokując wojnę sam wyłączył się z tego Prawa
i świadczy, że najgorszym wrogiem jest ten, kto odszedł od wierności,
bo porzucając to, co właściwe i ustanawiając sobie własną alternatywę
będzie najbardziej chciał zniszczyć to, co stracił i nie potrafi odzyskać,
a czego wartości mając świadomość bardzo tego zazdrości,
dlatego dąży do tego, żeby pozbawić tego innych…
Ustanowienie wojny z Amalekhiem jest nakazem dbania o czystość wiary,
o utrzymanie przekonań i zwyczajów takimi, jak nadane i istniejące na początku,
żeby zawsze pozostać przy spełnianiu tego, co faktycznie pochodzi od Boga,
a nie ulec ani własnym zachciankom ani presji innych ludzi mających swoje…
3. Inne Zwyczaje Poświadczone w Parszy
Ominięcie obozu Iszraela i przejście przez morze nastąpiło przy końcu Święta Przaśników,
dlatego wydarzenia te kończą proces wyzwalania z Micraim i niewoli, które przedstawia
i powinno być rozważane podczas zgromadzenia w 7. dniu Chag HaMacot.
W parszy jest też nakaz przechowania i upamiętnienia manu (manny),
który został wykonany jednorazowo i jego spełnianie nie jest już możliwe;
jednak złożenie przed Świadectwem wskazuje, że został nadany później,
wraz z ustanowieniem Przybytku lub podczas lat wędrówki po pustyni,
której czas także został wskazany, a wynikał z buntu przeciwko Bogu…
Zostało to zapisane w tym miejscu ze względu na związek tematyczny;
zaś sens tych słów może być wykonywany przez rozważanie tej historii,
bo o manie można tylko czytać, nie da się go zobaczyć.
Gdy Amalekh zaatakował Iszraela w odpowiedzi na to podjęto 2 działania:
– Jahuszua (Jozue) zebrał ludzi odpowiednich do walki mieczem i ją poprowadził;
– Mosze(h) (Mojżesz) ze wzgórza obserwował, modlił się i błogosławił walczących;
co pokazuje, że sprawiedliwe zwycięstwa wymagają i działań ludzi i pomocy Boga,
dlatego w słusznych sprawach trzeba łączyć ludzkie zaangażowanie i modlitwę,
żeby nie zabrało prowadzenia w tym, co ma być wykonane naszymi rękami.
Chwała Bogu!