Siedem Zborów z Objawienia
Komentarz do parszy „Chukat” („Ustawy„):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 19,1-22,1; Sdz 11,1-33; J 3,10-21
oraz parszy „Balakh” („Balakh” (Imię)):
Bemidbar/4Moj/Arithmoi/Lb 22,2-25,9; Mi 5,6-6,8; 1Kor 1,20-31.
Siedem zborów z Objawienia – proroczy sens, wzory i przestrogi.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tych czytań inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– obrzęd czerwonej jałówki i oczyszczenia od śmierci;
– kolejne szemranie ludu z powodu braku wody;
– postępowanie Moszego i Aharona – uderzenie skały;
– postawy sąsiednich narodów wobec Iszraela;
– plaga węży i wystawienie miedzianego węża;
– zrozumienie nabywa się przez doświadczenie;
– miejsce ukrzyżowania i grobu Mesjasza;
– błogosławienie swoich czy przeklinanie wroga;
– sam Bóg czy aniołowie w objawieniach Baalama?
– pokusa prowadząca do odstępstwa nawet proroka;
– nastawienie na budowanie zamiast niszczenia;
– modlitwy z pytaniami zamiast życzeń;
– rozpoznanie swojej funkcji, a samo-wywyższanie;
– zapowiedziany znak gwiazdy – przyjście Mesjasza;
– różne rodzaje mądrości – wartość skarceń;
– wielkość i pycha – świętość lub upadek.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Oczyszczające Ustawy Tory;
– Postępowanie ku Zrozumieniu;
– Wybór Dobrego Kierunku;
– Miejsce Wielu Cierpień Mesjasza;
– Upada Wielki…
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Siedem Zborów z Objawienia
2.1 Wstęp o Czasie Powstania Księgi
Ponieważ w czytaniu na ten tydzień i kończący go Szabat występują Balakh i Baalam,
a tematy ze zwykle i często czytanych fragmentów Biblii są już obszernie omówione,
tym razem komentarz będzie dotyczył innego nawiązującego do nich tekstu:
o Balakhu i Baalamie mówi też Obj 2,14 – werset z listu do zboru w Pergamonie,
więc właśnie treść tych listów zostanie omówiona w nawiązaniu do tego…
Pomimo tego, że Księga Objawienia jest umieszczana w Biblii jako ostatnia
dlatego, że opisuje głównie przyszłe wydarzenia, a nie historię z czasów autora;
w rzeczywistości została ona spisana przed np. wieloma listami apostołów,
które niektórzy uważają nawet za inspirowane i wzorowane na tych z tej księgi
i spisywane na wzór przykładu jaki został w niej dany…
O czasie powstania treści tej księgi świadczy fragment Obj 17,9-11 o 7 królach,
z których 5 było wcześniej, 6. panuje obecnie, a 7. dopiero będzie w przyszłości;
a którzy mogą oznaczać 7 państw – imperiów wrogów i prześladowców Iszraela:
1. Micraim (Egipty), 2. Aszur (Asyria), 3. Babel (Babilon), 4. Paras (Persja), 5. Jawan (Grecja)
oraz 6. Rzym i 7. [przyszłe] państwo narodu odpowiedzialnego za zniszczenie Rzymu
(każde kolejne pokonało poprzednie i zajęło jego miejsce w walce z ludem Boga),
którym mogła być np. III Rzesza Niemiecka lub to państwo jeszcze nie powstało
(europejskie mocarstwa uważały się za kontynuatorów Cesarstwa Rzymskiego,
korzystały z rzymskiej symboliki i bywało nawet, że tytułowały władców cesarzami,
dlatego trudno ocenić czy czas 6. państwa już się skończył czy jeszcze trwa,
bo „10 rogów” można interpretować jako kontynuację „Smoka” – Rzymu (Dn 7,7);
choć III Rzesza jako potencjalne 7. państwo istotnie dominowała bardzo krótko);
ale ten sens jest proroczą wykładnią treści, która jest też doczesna i historyczna,
a dosłownie oznacza pierwszych 7 rzymskich cesarzy, którzy wtedy panowali
(z tym, że nie ma pewności czy należy do tego grona zaliczać Juliusza Cezara,
od którego pochodzi tytuł władcy, ale który formalnie nie był tak wywyższony),
a którymi według różnych opinii na ten temat mogli być odpowiednio:
– 1. Juliusz Cezar, 2. Oktawian August, 3. Tyberiusz, 4. Kaligula, 5. Klaudiusz
oraz 6. Neron, który zesłał Jochanana (Jana) na wyspę Patmos (Obj 1,9)
według Peszity, niektórych apokryfów i najstarszych źródeł „chrześcijańskich”
i 7. Galba, który panował tylko nieco ponad 7 miesięcy w „roku 4 cesarzy”;
– 1. Oktawian August, 2. Tyberiusz, 3. Kaligula, 4. Klaudiusz, 5. Neron
oraz 6. Wespazjan, który dowodził tłumieniem powstania Jahudim
i 7. Tytus, który zburzył Świątynię i panował tylko nieco ponad 2 lata
(cesarze panujący krótko na przełomie 68-69 roku n.e. są tu pominięci,
bo faktycznie ich wpływy nie sięgały biblijnych regionów na wschodzie).
Na pewno Objawienie powstało po wygnaniu Jahudim z Rzymu (Dz 18,2),
zatem w czasie gdy judaizm nie był już w cesarstwie mile widzianą religią,
ale mógł spotykać się z prześladowaniami tak samo jak mesjanizm;
być może stało się to nawet już w trakcie powstania Jahudim lub po nim
(niektórzy pisarze „chrześcijańscy” podają, że gdy cesarzem był Domicjan),
co jeszcze bardziej osłabia pozycję wyznawców judaizmu wśród pogan…
2.2 Treść Objawienia o Zborach
Mając na względzie czas i okoliczności powstania Księgi Objawienia,
można właściwie przystąpić do rzetelnego rozważania jej treści:
by pokazać tym sługom jego co musi stać_(się) w szybkości
i wskazał wysławszy przez tego anioła jego temu słudze jego Jochananowi.”
Pierwszy werset księgi mówi, że ma ona pokazać co ma się stać w przyszłości,
jednak zapisana tam fraza „w szybkości” może być rozumiana na 2 sposoby:
– jako „niebawem”, czyli „za niedługo” od oznajmienia tych słów;
– jako „bardzo szybko”, czyli być może za wiele lat, ale wtedy w krótkim czasie;
co podobnie jak 7 królów może być jednocześnie prawdziwe w różnych sensach,
bo za niedługo mogą spełnić się pouczenia dla dosłownych siedmiu zborów,
a znacznie później w ponadczasowych znaczeniach, które one symbolizują…
do Efezu, i do Smyrny i do Pergamonu i do Tiatyry i do Sardes i do Filadelfii i do Laodycei.’
(…)
Napisz więc co zobaczyłeś i które są i które blisko_jest stawać_(się) po tych,
to tajemnica tych siedmiu gwiazd, które zobaczyłeś na tej prawicy mojej
i tych siedem świeczników tych złotych:
tych siedem gwiazd [to]_aniołowie tych siedmiu zgromadzeń są
i tych świeczników tych siedem siedmioma zgromadzeniami są.”
W wielu społecznościach religijnych ludzie wcale nie rozważają Objawienia,
więc nie wiedzą ani nie zastanawiają się o czym mówią i co wyrażają te listy;
jednak jeśli już to robią, to odczytują je jako części i okresy w historii „Kościoła”,
co poza błędem w jednym szczególe jest słusznym kierunkiem interpretacji:
niestety „chrześcijanie” zwykle z założenia odrzucają i pomijają judaizm,
podczas gdy Mesjasz i apostołowie wyznawali i praktykowali tę religię,
więc wykładnia powinna ją uwzględniać w pełnym obrazie Ludu Boga,
co w judaizmie mesjańskim można dostrzec i przedstawić lepiej
biorąc pod uwagę wszystkie cechy wszystkich składników…
W liście do każdego zboru Mesjasz przedstawia siebie
zwracając uwagę na jakieś szczególne z cech swojej tożsamości;
przedstawia sytuację zboru, która może obejmować pochwały i skarcenia
oraz zapowiada przyszłość i udziela rady pozwalającej wybrać dobrą drogę:
2.2.1 Efez
’To mówi ten trzymający siedem gwiazd w tej prawicy jego,
ten chodzący w środku tych siedmiu świeczników tych złotych.
Znam te czyny i ten trud twój i tę wytrwałość twoją
i że nie możesz znieść złych i doświadczyłeś tych
mówiących o sobie `apostołowie`, a nie są i znalazłeś ich kłamliwymi
i wytrwałość masz i zniosłeś z_powodu tego imienia mego, a nie znurzyłeś_(się).
Ale mam przeciw Tobie, że miłość twoją tę pierwszą opuściłeś,
pamiętaj więc skąd upadłeś i nawróć_(się) i te pierwsze dzieła uczyń,
jeśli zaś nie, przychodzę (do)_ciebie i poruszę ten świecznik twój
z tego miejsca jego jeśli nie nawróciłbyś_(się).
Ale to masz_[dobre], że nienawidzisz tych czynów
tych nikolaitów, których i_ja nienawidzę.
Ten mający ucho usłyszy_niech co ten Duch mówi tym zgromadzeniom,
temu zwyciężającemu dam mu zjeść z tego drzewa tego życia,
które jest w tym raju tego Boga.”
Przedstawiając się zborowi w Efezie Mesjasz mówi, że ma siedem społeczności,
a zatem także inne poza tą jedną, która widocznie odcina się i odrzuca pozostałe.
Zbór w Efezie jest chwalony za święte czyny i trud na drodze pobożności,
a także doświadczanie, rozpoznawanie i odrzucanie fałszywych 'apostołów’,
którzy wypaczają Słowo Boże i nauczają odstępstwa od wierności Stwórcy, np.
nowych doktryn teologicznych czy podważania starszych objawień, w tym Tory;
jednak utracił on „pierwszą miłość” – właściwą troskę o innych ludzi,
którzy odstąpili i zapomnieli lub nigdy nie znali objawień Boga,
więc należy im pomagać powrócić lub poznać biblijną prawdę,
żeby skarceni i zachęceni mogli stać się lepsi i żyć z Bogiem….
Ale przy tym Mesjasz pochwala nienawiść do czynów nikolaitów,
czym pokazuje, że miłosierdzie dla odstępstwa ma granice
i pomagając w poprawie nie można przyjmować złych zwyczajów…
Cechy zboru w Efezie doskonale pasują do judaizmu przedmesjańskiego,
który oczekiwał i wciąż oczekuje Mesjasza, żyje nadzieją na jego przyjście;
z wielką gorliwością spełnia Przykazania Boga, a nawet „ogrodzenia wokół Tory”,
które zabraniają znacznie więcej, żeby nawet nie zbliżyć się do naruszeń Prawa,
więc faktycznie cechują ich uczynki i trud wkładany w ich spełnianie;
a dzięki znajomości Tanakhu skutecznie odrzucają fałszywe 'ewangelie’,
które np. ubóstwiają Jeszuę lub czynią go odstępcą znoszącym Torę.
W judaizmie faktycznie brakuje też pierwszej miłości do innych ludzi,
bo jego wyznawcy nie są zainteresowani głoszeniem o Bogu cudzoziemcom,
nie wyciągają ręki aby aktywnie pomóc innym poznać i przyjąć Najwyższego,
a najwyżej godzą się wypróbować i przyjąć tych, którzy sami do nich przyjdą…
2.2.2 Smyrna
’To mówi ten pierwszy i ten ostatni, który stał_(się) martwy i ożył.
Znam twoje: ten ucisk i to ubóstwo, ale bogaty jesteś
i to bluźnienie od tych mówiących jahudim być sobie_samym,
a nie są, ale zgromadzeniem tego Szatana.
Niczego (nie)_bój_(się) co masz cierpieć,
oto zamierza rzucać ten Diabeł z was do więzienia, aby wypróbowani_byliście
i mieć_będziecie ucisk dni dziesięć, stawaj_(się) wierny aż_do śmierci,
a dam ci ten wieniec tego życia.
Ten mający ucho usłyszy_niech co ten Duch mówi tym zgromadzeniom,
ten zwyciężający nie, nie niesprawiedliwości_doznałby od tej śmierci tej drugiej.’„
Zborowi w Smyrnie Mesjasz przedstawia się jako umarły i zmartwychwstały,
zwracając uwagę właśnie na to, bo tej społeczności zapowiada to samo.
W liście do tego zboru nie ma skarcenia, więc ta wspólnota nie ma wad,
zatem musi mieć wszystkie dobre cechy Efezu i poprawiony jego problem;
ale w związku z tym będzie najmocniej atakowana przez wrogów,
będzie doświadczać prześladowań i cierpień aż do śmierci,
której ma się nie obawiać, bo zostanie przywrócona do życia.
Cechy tego zboru najlepiej określają judaizm mesjański apostołów w I wieku n.e.,
którzy wychowani w życiu zgodnym z Przykazaniami nie różnili się od „Efezu”,
ale równocześnie spełniali też wzór Mesjasza w ratowaniu „zagubionych owiec”,
dlatego wzywali i dawali szanse poprawy oraz otworzyli się na cudzoziemców,
którzy chcieli uczyć się żyć według Słowa Bożego, spełniać Prawo z Tory
stopniowo poznając i wykonując coraz więcej wskazywanych im Przykazań,
do których wychodzili, żeby do tego wzywać i zachęcać do zmiany na lepsze;
więc skutecznie prowadzili do posłuszeństwa Mesjaszaowi swój naród i obcych.
Judaizm mesjański apostołów był prześladowany ze wszystkich stron,
zarówno przez przywódców judaizmu rabinicznego, przez pogan
jak i przez fałszywych „chrześcijan”, którzy zawłaszczyli pewne hasła,
ale zupełnie przekręcili tożsamość Mesjasza i wypaczyli treść Ewangelii
sprawiając, że wielu wydaje się, że wierzą, gdy dalej trwają w buncie,
bo nie podporządkowują się Bogu, a uważają, że już wcale nie trzeba.
Ponieważ Objawienie powstało po wygnaniu Jahudim z Rzymu (Dz 18,2)
i po skazaniu Jochanana (Jana) na izolację na wyspie Patmos (Obj 1,9),
być może podczas lub nawet po powstaniu Jahudim w latach 66-73 n.e.;
judaizm nie był w tym czasie dobrze postrzegany w Imperium Rzymskim,
nie był w pozycji do stawiania innym zarzutów ani prowokowania sporów,
dlatego „podającymi się za jahudim (żydów)”, którzy są „synagogą Szatana”
nie są wyznawcy judaizmu (którzy mimo błędów prawdziwie są jahudim,
bo tak jak i inne zbory, do których są te listy, mogą mieć i zalety i wady,
a zarówno błogosławieństwa jak i kary są treścią Przymierza Boga z nimi),
ale raczej ci, którzy fałszywie i błędnie sami uznali się za „duchowy Iszrael”,
choć ani z tym narodem ani z Bogiem nie mają zupełnie nic wspólnego,
bo nie weszli w Przymierze ani nawet nie znają i nie uznają jego treści…
We fragmencie tym Mesjasz mówi o Szatanie (Przeciwniku) i Diable (Oszczercy),
który podobnie jak [dobrzy] aniołowie będący opiekunami zgromadzeń Boga
jest zwierzchnikiem i inspiratorem działań innych, złych ludzi i społeczności.
Nie oznacza to wcale, że można na Szatana zrzucać winę na każdy grzech,
bo każdy sam podejmuje decyzje i ponosi odpowiedzialność za swe czyny;
ale faktem jest, że mamy zarówno swoje własne, wewnętrzne motywacje
jak i doznajemy zewnętrznych pokus i możemy się uczyć od innych,
więc nie można lekceważyć istnienia groźnego wroga z zewnątrz,
który sieje i zaczyna to, co jak chwasty może potem rosnąć już samo,
o czym w przypowieści Jeszua (Jezus) mówił w Mt 13,24-43.
2.2.3 Pergamon
’To mówi ten mający miecz ten obosieczny, ten ostry.
Znam gdzie zamieszkujesz, gdzie ten tron tego Szatana,
a trzymasz_(się) tego imienia mego i nie odrzuciłeś tej wiary mojej
[nawet]_i w tych dniach_[gdy] Antypas ten świadek mój ten wierny mój,
który zabity_(został) u was, gdzie Szatan zamieszkuje.
Ale mam przeciw tobie trochę, gdyż masz tam trzymających_(się)
tej doktryny Baalama, który nauczał tego Balaka rzucić zgorszenie
przed tych synów Iszraela – zjeść ofiarowane_bożkom i uczynić_nierząd.
Tak masz i ty trzymających się doktryny tych nikolaitów podobnie.
Nawróć_(się) więc, jeśli zaś nie, przychodzę (do)_ciebie szybko
i walczyć_(będę) z nimi w mieczu tych ust moich.
Ten mający ucho usłyszy_niech co ten Duch mówi tym zgromadzeniom:
temu zwyciężającemu dam mu tego manu, tego ukrytego
i dam mu kamyk biały, a na tym kamyku imię nowe,
napisane to_(którego) nikt (nie)_zna jeśli nie ten przyjmujący.'”
Zborowi w Pergamonie Mesjasz przedstawia się jako mający miecz,
czym wskazuje, że nie tylko okazuje miłosierdzie, ale też sądzi i wymierza kary,
które mimo trudnej sytuacji i wielkiej wytrwałości grożą tej społeczności,
bo dopuściła u siebie zwiedzenie i odstępstwa, w tym bałwochwalstwo i nierząd.
Baalam zgodnie z tym, o czym mówi parsza(h) był wielkim prorokiem Boga,
który jednak inaczej niż Mosze(h) używał objawień dla własnej chwały
zamiast służyć i pouczać innych ludzi dla wspólnego dobra ogółu;
dlatego jest on przestrogą i wzorem złych przywódców religijnych,
którzy głoszą liberalne, mało wymagające, ale atrakcyjne doktryny,
które przyciągają wielu ludzi, którzy są zwodzeni i wykorzystywani
np. poprzez pogańskie obrzędy, do których dali się przekonać.
Nazwa nikolaitów bywa wywodzona od imienia twórcy „Nikolaos”,
ale istotniejsze dla zrozumienia jest, że składa się ona z greckich słów,
które razem oznaczają „zwycięstwo (nad)_ludem”, co wyjaśnia sens:
Nikolaici praktykowali wyraźny podział na „wiedzących” i „laikat”,
w którym pierwsi ustanawiali wszystko i znali różne „tajemnice”,
zaś drudzy mieli tylko wykonywać ustanowione rytuały
bez świadomości ani zrozumienia ich znaczeń i celów.
Jest to podejście skrajnie przeciwne biblijnemu judaizmowi,
gdzie nauczyciele mają pomagać uczniom by stawali się jak oni,
więc nawet jeśli ktoś nie zdecyduje się na służbę nauczania,
to otrzymał i nadal otrzymuje wszystko by mieć tę możliwość,
a w razie potrzeby powinien wiedzieć i umieć wyjaśnić
w co oraz czemu wierzy, a także co oraz czemu spełnia
i obronić siebie i zbór przed zwiedzeniami i odstępstwami.
Cechy te opisują większość tradycyjnych „Kościołów chrześcijańskich”,
w tym także znaczną część „posoborowych” „reformacyjnych”,
które porzuciły przestrzeganie Przykazań i stały się im przeciwne,
a oddały się bałwochwalstwu, które przybrało pozory biblijności
i przywództwu duchowych liderów jak papieże, biskupi i pastorzy,
którzy bardziej dbają o swój autorytet i chwałę niż prawdę,
więc przyjmują za swój fundament stan późniejszy niż biblijny
i ciągle trwają przy poglądach i zwyczajach obcych apostołom.
Biały kamyk z imieniem w obietnicy dla zwycięzcy
jest nawiązaniem do zwyczajów głosowania wyroków w sądach,
gdzie czarne kamyki były głosowaniem za winą, a białe za niewinnością
oraz połączenia z tym praktykowanego w Grecji „ostracyzmu”,
gdzie imiona oskarżonych o tyranię wyskrobywano na skorupach,
które służyły do głosowania za usunięciem ze społeczności.
Oznacza to więc, że osoby otrzymujące takie kamyki
zostaną uznane za niewinne zarzutów z tego listu
i zachowane, a nie odrzucone jak reszta…
Ten list pokazuje, że Bóg i Mesjasz mają wiernych ludzi
także w bardzo zepsutych i odstępczych zgromadzeniach;
jednak takie osoby muszą się tam opierać i sprzeciwiać
tym przekonaniom i zwyczajom, których Bóg zabrania.
2.2.4 Tiatyra
’to mówi ten syn tego Boga, ten mający te oczy swoje jak płomień ognia
i te stopy swoje podobne mosiądzowi_roztopionemu.
Znam twoje te czyny i tę miłość i tę wiarę i tę służbę i tę wytrwałość twoją
i te czyny twoje te ostatnie większe [niż]_te pierwsze.
Ale mam przeciw tobie, że pozwolenie_dajesz tej kobiecie Jezebel,
tej mówiącej (o)_sobie prorokinią i nauczającej i zwodzącej te moje sługi
(by)_czynić_nierząd i zjadać ofiarowane_bożkom
i dałem jej czas aby nawróciła_(się)
i nie chce nawrócić_(się) z tego nierządu jej.
Oto rzucam ją na łoże, a tych cudzołożących z nią w ucisk wielki
jeśli nie nawróciliby_(się) z tych uczynków jej.
I te dzieci jej zabiję w śmierci i poznają wszystkie te zgromadzenia,
że ja jestem ten badający nerki i serca
i dam wam każdemu według tych czynów waszych.
Wam zaś mówię tym pozostałym, tym w Tiatyrze:
ilu nie mają tej doktryny oto,
którzy nie poznali tych głębin tego Szatana, jak mówią,
nie rzucam na was innego ciężaru nadto co macie,
trzymajcie aż_do kiedy-kolwiek przyszedłbym
i ten zwyciężający i ten zachowujący aż_do końca te uczynki moje,
dam mu władzę nad tymi narodami i pasł_będzie ich
w lasce żelaznej [i]_jak te naczynia te gliniane (które)_kruszone_(są)
jak i_ja wziąłem od tego Ojca mojego.
i dam mu tę gwiazdę tę poranną.
Ten mający ucho usłyszy_niech co ten Duch mówi tym zgromadzeniom.'”
Zborowi w Tiatyrze Mesjasz przedstawia się zwracając uwagę na majestat i chwałę,
która znacznie przewyższa tę, jaką ma wskazana osoba zwodząca ten zbór;
chwali ich za dobre cechy, a nadto za poprawę i rozwój, bo przybywa dobrych czynów,
ale jednocześnie stawia zarzut o nauczanie w tej społeczności przez kobietę,
która sama uznała się i ogłosiła prorokinią (na co inni członkowie przystali),
a jej nauczanie doprowadziło do odstępstwa, za które grozi surowa kara
nie tylko dla niej samej, ale i dla wszystkich, którzy idą jej drogą…
Mesjasz poucza zbór, żeby nie brał na siebie dodatkowych ciężarów,
jakimi są doktryny i wymagania, jakie wprowadziła fałszywa prorokini,
ale poprzestał na wierności, do której doszli i w której trwali,
a będą mogli współuczestniczyć w jego panowaniu….
Wskazana jako wzór zwiedzenia i odstępstwa Jezebel
sama nie była czczona jako „bogini” ani nie była „kapłanką” bożków;
ale jako żona króla wykorzystywała pozycję i swoje wpływy (1Krl 16,31; 21,25),
żeby promować i wymuszać na innych to, co uznawała (1Krl 21,11; 18,13),
w tym posłuszeństwo pogańskim kapłanom i kulty bożków (1Krl 18,19).
Niektórzy reformowani „chrześcijanie” próbują w tym widzieć kult maryjny
i tym samym twierdzą, że ten list też miałby dotyczyć katolicyzmu,
który jest jednak głównym adresatem poprzedniego, więc to błędne,
bo wiele wad jednego zboru nie trzeba dzielić na listy do kilku;
poza tym matka Mesjasza nie była prorokinią, nie rządziła ludźmi,
nie rościła sobie takiej pozycji ani nie popełniała złych czynów;
a wszelkich dotyczących jej wypaczeń dokonali inni po jej śmierci
wymyślając doktryny czyniące z niej „królową niebios” – bożka,
co jest zupełnie inną rolą niż wprost wskazana w tym liście;
gdzie kobieta osobiście wpływa na zwyczaje społeczności…
Znacznie lepiej do zboru ukazanego w liście pasuje adwentyzm,
nurt reformacji zapoczątkowany w XIX wieku w Stanach Zjednoczonych,
który dość mocno odróżnił się od katolików i wcześniejszych „protestantów”,
a który dokonał pewnego postępu w przywracaniu spełniania Przykazań,
np. powracając z niedzielnego odstępstwa do świętowania Szabatu;
ale jednocześnie źle uznając Ellen G. White za swoją prorokinię
i wymagając od członków wiary w ogłaszane przez nią treści,
które bywały jej błędnymi fantazjami na różne biblijne tematy,
np. o „Niebiańskiej Świątyni” jako konkretnym miejscu w kosmosie
i Jeszui (Jezusie) służącym w niej niby dopiero od 1844 roku n.e.;
gdy w Biblii dokonał przebłagania raz na zawsze (Hbr 7,27; 9,28),
czyniąc to w dniu zmartwychwstania (J 20,17) w 31. roku n.e.;
a Bóg jest wszechobecny i Niebiosa przenikają cały wszechświat,
więc „Duchowa Świątynia” jest wszędzie, a nie gdzieś daleko.
2.2.5 Sardes
’to mówi ten mający tych siedem duchów tego Boga i tych siedem gwiazd.
Znam twoje te czyny, że imię masz, że żyjesz, a martwy jesteś.
Stawaj_(się) czuwający i utwierdzaj te pozostałe, które miewały umrzeć,
nie bowiem znalazłem twoich tych czynów dopełnionych przed tym Bogiem moim.
Pamiętaj więc jak wziąłeś i usłyszałeś i zachowuj i nawróć_(się),
jeśli więc nie czuwałbyś przyjdę jak złodziej i nie,
nie wiedziałbyś jakiej godziny przyjdę na ciebie.
Ale masz trochę imion w Sardes, które nie splamiły tych szat ich
i chodzić_będą ze mną w białych gdyż godni są.
Ten zwyciężający taki okryje_(się) w szaty białe i nie,
nie wymażę tego imienia jego ze tego zwoju tego życia
i wyznam to imię jego przed tym Ojcem moim i przed tymi aniołami Jego.
Ten mający ucho usłyszy_niech co ten Duch mówi tym zgromadzeniom.'”
Zborowi w Sardes podobnie jak w Efezie Mesjasz przedstawia się
wskazując, że ma siedem duchów Boga i gwiazd – aniołów zborów,
a zatem przypominając, że są też inne społeczności, które uznaje;
co tak samo świadczy, że to zgromadzenie ma problem odrzucania innych
i uznawania siebie za jedyną prawdziwą wspólnotę wiernych Bogu.
Mesjasz mówi o społeczności, że „ma imię, że żyje„, ale to pozory,
bo zaniedbuje spełnianie czynów, których Bóg oczekuje od ludzi,
więc mają pamiętać z czego czerpią i utwierdzać bliskie zaniku (Hbr 8,13),
jak zaniedbywane i od dawna słabo znane Przykazania Boga,
których spełnianie oznacza biała szata (Obj 22,14; 7,13-14; 19,8),
co wyjaśnia też apostoł Szaul (Paweł) w Rz 2,13.
Zgromadzenie z tego listu może przedstawiać organizację „Strażnica”,
w której zdecydowano by się nazywać „świadkami” z Imieniem Boga,
więc może robić to wrażenie, że są społecznością wiernych i żyjących;
ale podczas gdy wkładają bardzo wiele wysiłku w promowanie siebie,
nawet nie próbują uznawać i wdrażać wielu biblijnych Przykazań Boga,
lecz wykorzystują tylko te treści, które pasują do ich przekonań…
Żadna inna społeczność nie kładzie takiego akcentu na swoją nazwę.
List do zboru w Sardes jest bez żadnej pochwały,
a z najsurowszymi i najostrzejszymi słowami skarceń,
bo ta organizacja dba o promowanie siebie i teologię,
głosi efektowne i robiące wrażenie, ale puste słowa;
zaś zupełnie pomija praktyczne posłuszeństwo Bogu,
podczas gdy w Biblii najważniejsze jest to ostatnie;
więc instytucje religijne skupiające się na samej wiedzy,
której nie stosują, zupełnie mijają się z celem wiary
(i jest to niestety powszechniejszy problem).
2.2.6 Filadelfia
’To mówi ten święty, ten prawdziwy, ten mający ten klucz Dawida,
ten otwierający i nikt zamknie, a zamykający i nikt otwiera.
Znam twoje te czyny, oto dałem przed tobą drzwi otworzone,
których nikt (nie)_może zamknąć ich,
bo małą masz moc, a zachowałeś moje to słowo
i nie odrzuciłeś tego imienia mego.
Oto dawałbym_[ci] z tej synagogi tego Szatana,
z mówiących sobie_samym jahudim być, a nie są, ale kłamią,
oto uczynię ich aby przyszli i kłaniać_(będą_się) przed stopami twymi
i poznaliby, że ja umiłowałem cię gdyż zachowałeś to słowo
tej wytrwałości mojej i ja ciebie zachowam od tej godziny tej próby
tej mającej przyjść na ten świat_zamieszkały cały
doświadczyć tych zamieszkujących na tej Ziemi.
Przychodzę szybko, trzymaj co masz aby nikt (nie)_odebrałby tego wieńca twego.
Tego zwyciężającego uczynię go filarem w tej Świątyni tego Boga mojego
i na_zewnątrz nie, nie wyszedłby jeszcze
i napiszę na nim to Imię tego Boga mojego
i to imię tego miasta tego Boga mojego, tego nowego Jeruszalaim,
tego zstępującego z tych Niebios od tego Boga mojego i to imię moje, to nowe.
Ten mający ucho usłyszy_niech co ten Duch mówi tym zgromadzeniom.'”
Zborowi w Filadelfii Mesjasz przedstawia się jako „mający klucz Dawida”,
czym pokazuje, że daje gwarancję spełnienia tego, co postanowił.
Dla tego zboru podobnie jak dla Smyrny nie ma żadnych skarceń,
a i reszta treści z obietnicami nawiązuje do drugiego zgromadzenia,
zatem bez wątpienia ma to być odrodzony judaizm mesjański,
który musi odtworzyć pierwotny stan z czasów apostolskich…
Wiele osób oczywiście chciałoby powiedzieć, że „to my”
i były już w historii przypadki osób i społeczności, które tak ogłaszały
niezależnie od tego czy spełniały warunki, które określa tekst Biblii, np.:
wspomniani już adwentyści twierdzili to o swoich „pionierach” z XIX wieku,
a nawet współcześnie są przedstawiciele tego nurtu, którzy tak się określają;
choć nie są w stanie i nawet nie próbują głosić Mesjasza jahudim (żydom),
dla których „chrześcijańskie” dogmaty ich doktryny są nie do przyjęcia,
bo Tora(h) zabrania np. unieważniania lub zmiany Praw Świątyni
czy ubóstwienia nawet najświętszego z ludzi jak Mesjasz.
Uczciwie trzeba jednak odróżniać chęci i cele od rzeczywistości,
dlatego będąc przedstawicielem współczesnego judaizmu mesjańskiego
zdaję sobie sprawę i przyznaję, że jeszcze nie jesteśmy gotowi
i gdyby Jeszua (Jezus) Mesjasz przyszedł do naszego zgromadzenia,
to tak samo jak wtedy nakazał napisać do zboru w Pergamonie
doceniłby do czego doszliśmy biorąc pod uwagę z czego wyszliśmy,
ale wciąż wskazałby nam wiele spraw do poprawy, a może i zarzucił
i mogłoby być tak, że pouczeni zmienilibyśmy wskazane zagadnienia,
a mogłoby być tak, że jeszcze nie wszyscy są na to gotowi
i jakieś tematy wciąż mogą spotkać się ze sprzeciwem…
Współcześnie judaizm mesjański wciąż dzieli wiele tematów,
np. kalendarz obserwacyjny czy rabiniczny, przewidywany czy bezpośredni,
czy dzień od którego zaczyna się liczyć siedem tygodni do Chag Szabuot;
czy ogólnie podejście do halakh judaizmu rabinicznego lub karaimskiego,
które bywają zgodne lub różne od nauczania Jeszui (Jezusa) Mesjasza,
co nie wszyscy chcą dostrzegać aby pozostać za lub przeciwko tym jahudim
ze swego założenia upierając się, że Mistrz miał takie samo stanowisko,
np. Mesjasz uczył błogosławienia kielichów podczas Pesach jak peruszim,
ale inaczej niż judaizm rabiniczny nie pozwalał na rozwody z byle powodu
(jak „Dom Szamaja” wtedy, a inaczej niż „Dom Hilela” dominujący później),
więc choć w wielu sprawach istotnie był bliski peruszim (faryzeuszom),
to nie był bezkrytycznie zgodny z nimi ani im podporządkowany
i my tak samo musimy stawiać wierność Torze ponad tradycją,
która bywa wartościowa, ale bywa też błędna.
Prawdziwie we współczesnym judaizmie mesjańskim możemy twierdzić,
że wierzymy, że my, nasze dzieci lub dalsi potomkowie „staną się Filadelfią”:
że w końcu doprowadzimy naszą wiarę i sposób życia do stanu bez zarzutu,
bo tego właśnie chcemy i do tego staramy się dążyć…
2.2.7. Laodycea
’To mówi ten Amen, ten świadek, ten wierny i prawdziwy,
ten początek tego stworzenia tego Boga.
Znam twoje te czyny, że ani zimny jesteś ani gorący,
obyś zimny był albo gorący!
Tak że letni jesteś i ani gorący ani zimny,
zamierzam cię zwymiotować z tych ust moich;
gdyż mówisz, że bogaty jestem i wzbogaciłem_(się)
i niczego potrzeby (nie)_mam, a nie wiesz,
że ty jesteś nędzny i pożałowania_godny i ubogi i niewidomy i nagi.
Radzę ci kupić ode mnie złoto wypalone z ognia,
aby wzbogaciłbyś_(się) i szaty białe aby okryłbyś_(się)
i nie ukazany_zostałby ten wstyd tej nagości twojej
i maścią_do_oczu posmarować te oczy twe aby widziałbyś.
Ja ilu jeśli miłowałbym, upominam i koryguję, staraj_(się) więc i nawróć_(się).
Oto stanąłem przy drzwiach i pukam, jeśli toś usłyszałby ten głos mój
i otworzyłby te drzwi i wejdę do niego i wieczerzę_spożyję z nim i on ze mną.
Temu zwyciężającemu dam mu usiąść ze mną na tym tronie moim
jak i_ja zwyciężyłem i usiadłem z tym ojcem_[Dawidem] moim na tym tronie jego.
Ten mający ucho usłyszy_niech co ten Duch mówi tym zgromadzeniom.'”
Zborowi w Laodycei Mesjasz przedstawia się jako pewny i wiarygodny,
co jest odpowiedzią na zwątpienie i zniechęcenie członków tej społeczności,
którzy stali się „letni” – znudzeni i znużeni oczekiwaniem na spełnienie proroctw
wynikającym z tego, że przez długi czas Mesjasz nie przychodzi ponownie…
W głównym nurcie adwentyzmu obowiązujące jest przekonanie,
że określa to ich społeczność po „wielkim rozczarowaniu”,
kiedy Mesjasz nie przyszedł w zapowiedzianym terminie
jaki ogłaszali „pionierzy adwentyzmu” w połowie XIX wieku,
który przez lata i pokolenia się dla nich „opóźnia”, nie spełnia.
Twierdząc coś takiego nie zważają w jak złym świetle ich to przedstawia;
jednak potrzebują tego by utrzymać swój fundamentalny pogląd,
że proroctwa są już spełnione i Mesjasz może przyjść w każdej chwili;
przy czym upierają się z założenia, a nie w oparciu o ocenę faktów…
W rzeczywistości jest jednak tak, że skoro
nie pojawiła się jeszcze społeczność taka jak Filadelfia,
to tym bardziej nie ma też Laodycei, która pojawi się później;
a skoro do spełnienia pozostała jeszcze ta część proroctwa,
to i powtórne przyjście Mesjasza nastąpi za pewien czas;
ale nie może to być powodem obojętności i zwlekania,
bo nasza wieczność nie zależy od doczekania przyjścia Jeszui,
ale od wierności i prawości w jakiej dotrwamy do końca,
którym jak w przypadku apostołów może być nasza śmierć;
dlatego niezależnie od tego kiedy Mesjasz ma powrócić
zawsze trzeba starać się być jak najlepszym i godnym życia…
2.3 Siedem Zborów – Podsumowanie
Choć pojawienie się zborów, których wzory dają te w Objawieniu
może wskazywać początek kolejnego okresu w historii Ludu Boga,
to nowa część nie zastępuje poprzednich, które nie muszą znikać,
ale zwykle raczej istnieją i działają równolegle obok siebie….
Warto też wziąć pod uwagę niezaprzeczalny fakt,
że choć opisy i pouczenia są dane na konkretnych przykładach,
które mogą odnosić się też do innych konkretnych społeczności,
które były, są lub dopiero pojawią się kiedyś w przyszłości;
to każde z tych pouczeń może też częściowo dotyczyć innych
i wszyscy możemy mieć te zalety lub wady, o których napisano
będąc gdzieś w drodze między jednymi i innymi stanami;
wszak listy do poszczególnych zborów rozesłano im wszystkim
i w każdym wiedziano też o tym, co Mesjasz mówił o pozostałych,
a Księga Objawienia stała się kanonem Biblii też dla innych,
podobnie jak inne listy, które też przekazywano (Kol 4,16);
warto więc odnosić te słowa do siebie, sprawdzać jacy jesteśmy
i robić postępy by stać się takimi, jakich miłujący Mesjasz prowadzi…
Chwała Bogu!