Ustanowienia Boga w Parszy MiKec
Komentarz do parszy „MiKec” (części „Z_Końcem”, „Po_Upływie”):
Bereszit/1Moj/Genesis/Rdz 41,1-44,17; 1Krl 3,5-4,1; 1Kor 2,1-8.
Ustanowienia (Przykazania) jakie Bóg dał w parszy MiKec.
Rozważanie należy zacząć od samodzielnego
przeczytania lub wysłuchania fragmentów Biblii.
1. Wcześniej Omawiane Zagadnienia
Tematy tego czytania inne niż omówione w tym tekście,
były komentowane w poprzednich cyklach czytania Tory:
– Pochodzenie proroczych snów i ich właściwych wyjaśnień.
– Wykorzystanie błogosławieństw i przygotowanie na plagi.
– Surowość jako sposób na doprowadzenie do szczerej poprawy.
– Tolerancja dla odmienności i stworzenie warunków do dialogu.
– Badanie Pism i tradycyjnych komentarzy – zgodności i różnice;
– Łącznie skrajności w prawdzie, bez ulegania błędom;
– Łagodne podejście i konieczne owoce, do których ma prowadzić;
– Poddawanie próbom konieczne do ustalenia prawdy.
Są one rozważane we wcześniejszych artykułach:
– Sny Pełne Mocy;
– Stoły Jak Cały Świat;
– Bez Kompromisów ku Prawdzie i Zgodzie;
– Szanse Dawane i Wykorzystywane;
– Dobre Osądzanie.
Poprzednie komentarze rozważają już praktyczne i duchowe treści parszy,
więc warto kliknąć i otworzyć artykuły wskazane w odnośnikach powyżej.
2. Ustanowienia Boga w Parszy MiKec
Podobnie jak było to już w poprzednim fragmencie Tory
jedyne objawienia Boga przy odczycie tego tekstu wprost
to prorocze sny o ówczesnej sytuacji oraz ich wyjaśnienia,
dlatego tradycja judaizmu nie wywodzi z tego Przykazań;
jednak również dokładne tak samo jak było to już wcześniej
historię w tej parszy można czytać jako proroctwo o Mesjaszu,
a wtedy jej znaczenie okazje się znacznie bardziej doniosłe
i wypowiedziami Boga są też inne rozumiane symbolicznie:
– gdy Josefa interpretuje się jako obraz i zapowiedź Mesjasza,
to jego zwierzchnik, np. faraon, jest symbolem Boga w historii,
zatem jego wypowiedzi o Josefie są Ustanowieniami o Mesjaszu:
2.1 (29) Wszyscy Mają Pokłonić Się Mesjaszowi
i_wołali przed_obliczem_jego 'abrek’ i_ustanowił_go nad całą ziemią Micraim.”
Jednym z ustanowień faraona co do Josefa było jego wyróżnienie i wywyższenie,
które uczyniło go bardzo podobnym do samego władcy, ale jednak nie równym.
Josef miał być wożony w drugim z rydwanów faraona, a nie w pierwszym z nich,
a jego pojawianie się miało być ogłaszane w sposób wzywający do oddania czci.
Słowo „אברך” („abrek”) jest w komentarzach wyjaśniane na różne sposoby
zależnie od tego z jakiego języka i od jakiego słowa się je wywodzi:
– „ברך” („berekh”) – po hebrajsku „kolano” – jako rozkaz „na_kolana”, „klękać”;
– „ברך” („berekh”) – po hebrajsku „błogosławić” – jako rozkaz w tym znaczeniu;
– „אב רך” („ab rakh”) – po hebrajsku „ojciec/nauczyciel/doradca młody”;
– „אב רך” („ab rekh”) – po aramejsku „ojciec/nauczyciel/dorada króla”.
W każdym jest to ustanowienie autorytetu i nakaz uznania jego władzy,
a także okazywania tego w powszechnie przyjęty i obowiązujący sposób;
tak, że Josef miał być traktowany w wielu aspektach podobnie do faraona,
choć nie mógł być uznany za samego władcę ani z nim zrównany;
co ma być rozumiane jako ustanowienie Mesjasza przedstawicielem Boga,
którego należy uznawać i traktować stosownie do tego Kogo reprezentuje,
z właściwym szacunkiem dla powierzonej mu funkcji….
Trzeba w tym kontekście wyjaśnić, że właściwe wywyższenie Mesjasza
nie przeczy takim objawieniom z proroctw jak Iz 42,8 i Iz 48,11;
które dotyczą chwały i czci równej tej oddawanej samemu Bogu,
a także niewłaściwego oddawania jej tym, których Bóg nie ustanowił;
podczas gdy oba fragmenty w kontekście mówią też o słudze Boga,
który będzie działał z upoważnienia i ku chwale Boga, który go wybrał.
2.2 (30) Mesjasz Ma Władzę w Królestwie Boga
a_bez_ciebie nie podniesie mąż_[żaden] tej ręki_jego i_tej nog_jego
w_całej ziemi Micraim.'”
i_na usta_twe rządzony_(będzie) cały lud_mój,
tylko tym_tronem większy_(będę) od_ciebie.”
Ustanowienie władzy Josefa może sprawiać wrażenie, że poddano mu wszystko,
jednak w rzeczywistości faraon nie dał mu władzy absolutnej, która miała ograniczenia,
np. faraon nie abdykował ani nie pozwolił się obalić, a zachował i zapewnił sobie zwierzchność.
Górowanie „tronem” to nie tylko w dosłownym sensie lepsze krzesło, na którym zasaidał,
ale tron jest symbolem chwały, autorytetu i władzy, jaką ma ten, to na nim zasiada,
dlatego król z pewnością cały czas przyglądał się decyzjom i działaniom Josefa
i gdyby cokolwiek mu się nie spodobało, mógłby to zatrzymać lub zmienić.
Warto też zwrócić uwagę, że historycznie, w tym według Biblii,
królowanie zwykle oparte było na potędze władcy, który podbijał lub bronił swój lud;
dlatego też nawet jeśli Josefowi przydzielono jakąś straż do ochrony spichlerzy
ogólnie nie był on dowódcą armii, nie prowadził wojen ani nie bronił granic,
ponieważ faktycznie powierzono mu władzę związaną z zadaniem ocalenia od głodu
i było mu podporządkowane wszystko w tym zakresie, a nie całkiem inne sprawy:
i_ustanowi_go nad ziemią Micraim,
niech_czyni farao(h) i_powoła uzędników nad tą_ziemią
i_pobiera_piątą_[część_plonów] tej ziemi Micraim w_siedem lat tych_obfitych.”
Inne świadectwo ograniczeń władzy Josefa będzie widoczne w następnej parszy,
gdy jego rodzina przybywa do Micraim i Josef chce, żeby zostali osiedleni w Goszen,
ale nie decyduje o tym sam ani nie nadaje im tej ziemi na mocy własnej władzy,
lecz przedstawia ich faraonowi i poleca im wypowiedzieć do władcy takie słowa,
żeby to faraon sam uznał, że dobrze będzie powierzyć im właśnie te ziemie.
Z symbolicznego i proroczego sensu tych fatów można wnioskować,
że choć Mesjasz jest ustanowiony by pomagać oczyszczać się z grzechów
i sam chce wprowadzać ludzi do Królestwa Boga i wstawia się za nami u Ojca,
to są takie sprawy, o które jak on sam tego uczy, trzeba modlić się wprost do Boga,
bo tylko sam Bóg osobiście może podjąć te decyzje i przychylić się do próśb,
zaś prowadzenie Mesjasza może najwyżej pomóc wyrazić je odpowiednio.
2.3 (31) Wykorzystanie Dobrego Czasu i Przygotowanie Się na Zły
i_złoży ziarno pod ręką farao(ha), żywność w_miastach i_przechowa_ją
i_będzie ta_żywność na_przchowanie dla_ziemi na_siedem lat tego_głodu,
które nadejdą w_ziemi Micraim i_nie wyniszczeje ta_ziemia podczas_głodu.”
Jeśli lata obfitości i głodu poza prostym sensem w ówczesnej historii
mają także prorocze znaczenie w mesjańskim kontekście jak wszystkie te wydarzenia;
to należy je interpretować jako nakaz dobrego wykorzystywania błogosławieństw
i przygotowywania się na trudy gorszych czasów, które na pewno nadejdą później.
Kluczowy element przygotowań to rozpoznanie potrzeb i gromadzenie zapasów,
bo można to zrobić dobrze lub źle zależnie od tego co będzie się zbierać:
– kto w czasach obfitości gromadził skarby jak np. złoto, ten oddał je za zboże,
– kto w czasach obfitości gromadził zboże, ten nabył za nie wszystkie skarby.
W duchowym sensie oczywiście nie chodzi o złoto ani o zboże,
a te przykładowe doczesne, materialne wartości trzeba rozumieć jako symbole;
istotne jest jednak, żeby szukać tego, co pozwoli zachować życie i wartość zyska,
a nie tego, co teraz może mieć ogromną wartość, ale w obliczu plag ją utraci,
tak jak złoto, którym nikt się nie naje i będzie musiał sprzedać je taniej niż kupił;
dlatego lepiej jest poświęcać to, co teraz ma wartość na rzecz przyszłego życia,
a nie np. nabywać doczesne korzyści kosztem budowania wierności Bogu.
2.4 (32) Niewidzialne Panowanie Mesjasza
Imię nadane Josefowi przez faraona była w starożytnych przekładach i tradycjach
wyjaśniane jako „zachowujący życie”, „zbawca świata” lub „odkrywający tajemnice”,
„sprawiedliwy_pokonał_pożądliwość_duszy_swej Potifar_prześladował_duszę_jego_bez_powodu”
(to ostatnie to tłumaczenie hebrajskich słów zaczynających się literami tego imienia);
jednak niezależnie od właściwego z możliwych znaczeń ważne jest jeszcze coś innego:
mimo pełnienia ważnego i widocznego stanowiska Josef działał na nim w ukryciu,
bo jego prawdziwa tożsamość nie była znana i nie mógł być łatwo rozpoznany
w szczególności przez braci, których potrzebował wypróbować przed ujawnieniem.
Ogólnie cały pobyt Josefa w Micraim jest obrazem życia Mesjasza po zmartwychwstaniu,
bo studnia, do której wrzucili go bracia była obrazem grobu Jeszui (Jezusa) po ukrzyżowaniu;
zatem pokazuje to, że Jeszua nie odszedł z Ziemi, ale sprawuje tutaj władzę z ukrycia:
– najpierw nad niewielką i pogardzaną społecznością – jak Josef jako niewolnik;
– potem wśród wyznawców wielkiej religii – jak Josef jako zarządca kraju.
Pisma Mesjańskie mówią o wniebowstąpieniu i przyjściu na obłokach (Dz 1,11),
ale trzeba mieć przy tym świadomość, że „Niebiosa” to nie tylko inne miejsce w górze,
ale ta „wyższość” oznacza też „lepszość”, dlatego zostało to właśnie tak ukazane
i powinno być rozumiane raczej jako przemienienie i ukrycie niż zabranie…
Bóg mieszka w Niebiosach, ale nie wysoko nad chmurami ani daleko w kosmosie,
bo przecież Stwórca prawdziwie jest wszechobecny i zawsze blisko (Dz 17,27-28);
zaś Mesjasz był i nadal jest posyłany, więc objawia się po wniebowstąpieniu,
choć w sposób bardzo ograniczony i wiadomy jedynie niewielu wybranym;
a do „powtórnego przyjścia w chwale” nie jest to tylko publicznie jawne,
żeby móc osiągnąć też ten cel, który do czasu wymaga ukrycia…
3. Poświadczone Spełnianie Innych Ustanowień
Podczas uczty Josefa z braćmi Hebrajczycy, Micrejczycy i Josef siedzą oddzielnie;
ale o ile niechęć gospodarzy do obcych może być uznana jak o tym napisane,
o tyle oddzielne miejsce Josefa wymaga uzasadnienia innego niż wrogość,
która na pewno nie była skierowana przeciwko osobie szanowanego władcy,
lecz obrzydzenie było spowodowane jadaniem i niejadaniem różnych produktów:
Josef i jego bracia znali i przestrzegali biblijnych zasad koszerności i jedli np. baranki,
podczas gdy w Micraim te koszerne zwierzęta były uznawane za święte i zakazane;
a choć czciciele związanych z nimi bożków nie robili zarzutów, że inni je spożywają,
to sami nie chcieli uczestniczyć ani być blisko czegoś, co było dla nich niewłaściwe;
zatem biblijny zwyczaj był znany zarówno w wiernej jak i wypaczonej formie…
4. Podsumowanie
Niestety można spotkać się z zarzutami na temat judaizmu mesjańskiego,
że głosimy tylko Torę i Przykazania, a o Mesjaszu mówimy za mało lub wcale;
czemu rozważania aktualnych parsz i komentarze do nich skutecznie przeczą,
bo pokazujemy tu prawdę o Mesjaszu, którą pomija nawet „chrześcijaństwo”
i nurty mesjanizmu opierające się i czerpiące głównie z judaizmu karaimskiego
z powodu zasady „tylko Pismo” i tylko prostego odczytu historycznego tekstu
nawet nie próbując dostrzegać jego symbolicznego i proroczego sensu
pomimo tego, że Pisma Apostolskie dają tego wzory na innych przykładach
pokazując kolejne sensy i wykonania proroctw z Tanakhu (np. Iz 61,1 w Łk 4,18)
i kolejne spełnienia w Jeszui (Jezusie) słów, które najpierw dotyczyły innych,
co jest bardzo dobrym przykładem mistycyzmu peruszim (faryzeuszów),
a głoszenie im tego może posłużyć do realizacji celu z Rz 11,13-15
i tym samym spełnienia warunku ujawnienia się Mesjasza…
Bóg objawia Mesjasza już w Torze, dlatego na podstawie Tory
można o Mesjaszu mówić więcej i lepiej niż bez niej.
Chwała Bogu!